5 ฉันไม่ใช่สิ่งของ

วันนี้กัญญ์วรากลับบ้านเร็วกว่าทุกครั้งเพราะอาจารย์ปล่อยก่อนเวลาเพื่อให้นักศึกษาได้เตรียมตัวก่อนจะเริ่มไปฝึกงานในวันจันทร์หน้า เนื่องจากบางคนก็ต้องหาเช่าหอใหม่เพราะที่ฝึกงานอยู่ไกลแต่สำหรับกัญญ์วราแล้วนับว่าโชคดีที่บริษัทไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่เธอจึงไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก

“วันนี้ทำไมกลับเร็วล่ะ” นภาวรรณหรือน้าวรรณถามด้วยความแปลกใจเพราะปกติแล้วลูกเลี้ยงของเธอจะเลิกเรียนก็เกือบจะห้าโมงเย็น

“อาจารย์ปล่อยก่อนเวลาค่ะ แล้ววันนี้น้าวรรณไม่ออกไปไหนเหรอคะ” เธอเห็นว่านภาวรรณยังสวมชุดนอนอยู่ก็อดจะถามไม่ได้

“แกกำลังจะว่าฉันไม่ออกทำงานใช่ไหมล่ะ”

“ใบตองไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อยก็แค่แปลกใจ”

“ก็ขอให้มันจริงเหอะ แล้วเย็นนี้แกจะไปทำงานที่ร้านเหล้าไหม”

“ไปค่ะ น้ามีอะไรหรือเปล่า”

“ถ้าได้ค่าจ้างมาแล้วก็ไปจ่ายค่าเช่าด้วยนะ”

“อ้าว แล้วเงินที่ใบตองให้น้าไปจ่ายเมื่ออาทิตย์ก่อนล่ะ”

“ฉันเอาไปหมุนหมดแล้ว”

“โธ่ เมื่อไหร่น้าจะเลิกเข้าบ่อนสักที ก็รู้อยู่ว่ามันมีแต่เสีย”

“อย่าบ่นไปหน่อยเลยน่า ฉันรู้ว่าแกมีเงิน”

“เงินที่มีใบตองก็ต้องเก็บไว้ใช้จ่ายบ้าง ถ้าน้าวรรณเอาแต่ใช้เงินแล้วไม่หาแบบนี้ก็แย่สิคะ”

“แกจะบ่นให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะ เอาน่าจ่ายๆ ไปก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะหามาใช้ให้” นภาวรรณเพิ่งตกลงบางอย่างกับเสี่ยสมานและพรุ่งนี้หน้าเธอก็จะได้เงินมาก้อนโต

“วันนี้ยังไม่มีแล้วพรุ่งนี้น้าจะไปหามาจากไหน”

“ฉันก็มีลู่ทางทำมาหากินของฉันแล้วกันน่าแกอย่ารู้เลย”

“คงไม่ใช่ไปทำงานผิดกฎหมายนะคะ” กัญญ์วรารู้สึกเป็นห่วง

“ฉันไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นหรอกน่า”

“ถ้าน้ารู้จักไปทำงานก็ดีค่ะ เพราะถ้าใบตองเรียนจบแล้วใบตองว่าจะย้ายออกแล้วไปเช่าหออยู่”

“แล้วบ้านนี้ใครจะจ่ายค่าเช่าล่ะ”

“ถ้าน้าวรรณอยากอยู่ต่อก็จ่ายค่าเช่าเอง”

“แกนี่มันใจร้ายชะมัดเลยนะใบตอง”

“ถ้าใบตองใจร้ายจริงใบตองก็ย้ายออกนานแล้วค่ะ เงินที่เราได้จากพ่อก็ได้เท่าๆ กันแต่ที่ผ่านมาใบตองจ่ายค่าเช่ามาตลอด น้าไม่เคยจ่ายเลย แล้วจะมาว่าใบตองใจร้ายได้ยังไง” ที่กัญญ์วรายังไม่ย้ายออกก็เพราะเห็นว่าที่นี่ใกล้กับมหาวิทยาลัย แต่ถ้าเรียนจบแล้วจะให้เธอเช่าต่อก็คงไม่ไหวเพราะค่าเช่ามันมากกว่าเช่าหออยู่เกือบเท่าตัว แล้วเงินที่พ่อทิ้งไว้ให้ก็เริ่มจะร่อยหรอลงไปทุกที

ก่อนพ่อเสียชีวิตพ่อได้ทำประกันชีวิตไว้แล้วระบุในกรมธรรม์ว่าให้เธอกับนภาวรรณคนละครึ่งจำนวนเงินไม่ได้มากเท่าไหร่แต่มันก็พอสำหรับค่าเทอมและค่าเช่าบ้าน ซึ่งที่ผ่านมาหนึ่งปีกัญญ์วราเป็นคนจ่ายค่าเช่าคนเดียวมาตลอด ถึงตอนนี้เธอก็เริ่มจะไม่ไหวเพราะนอกจากนภาวรรณจะไม่ช่วยค่าใช้จ่ายแล้วยังเอาเงินค่าเช่าที่เธอฝากให้เจ้าของบ้านไปเข้าบ่อนอีกด้วย

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อกัญญ์วราก็คงลำบากเพราะเรียนจบเธอก็ต้องหางานทำจะให้มารับผิดชอบทุกอย่างก็คงเป็นไปไม่ได้ นภาวรรณเข้ามาอยู่กับบิดาของกัญญ์วราเพียงไม่ถึงสองปีจึงไม่มีความผูกพันอะไรมาก

“อยากย้ายก็ย้ายเลย ฉันไม่ง้อแกหรอกย่ะ” นภาวรรณกำลังคิดถึงเงินก้อนโตที่ตัวเองจะได้จากการกู้เสี่ยสมานซึ่งเป็นเจ้าของบ่อนที่เธอเข้าไปเล่นเป็นประจำ

พอวันรุ่งขึ้นนภาวรรณก็เอาเงินค่าเช่ามาคืนให้กับกัญญ์วราซึ่งทำให้หญิงสาวแปลกใจมากที่จู่ๆ แม่เลี้ยงของเธอก็มีเงินมาคืน

อีกห้าวันก็จะเริ่มไปฝึกงานแล้วกัญญ์วราเลยอ่านหนังสือทบทวนความรู้อยู่ที่บ้าน แต่ก็ต้องวางหนังสือลงเมื่อได้ยินเสียงนภาวรรณคุยกับใครสักหญิงสาวเลยเดินออกมาดู

“คนนี้เหรอ”

“อือ”

“แน่นะว่ายังซิง”

“แน่นอน”

“ให้เท่าไหร่”

“สองแสน”

“สองแสนห้าไม่ได้เหรอ รับรองว่าเสี่ยจะไม่ผิดหวัง”

“ถ้าย้อมแมวขายคงรู้นะว่าเสี่ยจะจัดการยังไง”

“รับประกันได้เลย ฉันต้องได้เงินสดแสนหนึ่งนะ”

“ถ้าของถูกใจเสี่ยจะเพิ่มให้ด้วย”

กัญญ์วรายังจับใจความยังไม่ได้ว่านภาวรรณกำลังพูดถึงอะไร แต่เธอเห็นสายตาของผู้ชายที่ยืนอยู่แล้วไม่น่าไว้ใจเลยหันหลังจะเดินกลับเข้าบ้าน

“อ้าว จะไปไหนล่ะหนู” ชายคนหนึ่งรูปร่างกำยำเดินเข้ามาขวางกัญญ์วราไว้

“หลีกทางหน่อยค่ะ ฉันจะเข้าบ้าน”

“จะเข้าไปทำให้เสียเวลาไปกับเสี่ยเถอะ” ผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของชายคนแรกพูดขึ้น

“ทำไมฉันจะต้องไปกับคุณด้วยล่ะ” กัญญ์วราหันมาถาม

“อ้าว ไหนว่าเด็กมันยอมไงล่ะวรรณ” เสี่ยสมานหันมาถาม

“ตอนนี้ยังไม่ยอมเดี๋ยวมันก็ยอมเองนั่นแหละ ลูกน้องเสี่ยมีตั้งเยอะจะกลัวอะไร”

“น้าวรรณหมายความว่ายังไงคะ ใครยอมอะไร” กัญญ์วราสงสัยกับคำพูดของแม่เลี้ยง

“อย่าเสียเวลาถามเลยน่า หนูไปอยู่กับเสี่ยเถอะรับรองเสี่ยจะเลี้ยงอย่างสุขสบายเลย”

“ใครจะไปอยู่กับเสียกันล่ะปล่อยฉันนะ” เธอสะบัดแขนออกจากมือของเสี่ยที่มองเธอราวกับเป็นของเล่นชิ้นโปรด

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ยังไงวันนี้เธอก็ต้องไปอยู่กับเสี่ย”

“ขอเหตุผล” กัญญ์วราถามเสียงแข็ง

“ก็น้าของเธอขายเธอให้ฉันแล้วไงล่ะ”

“ตลกแล้วเสี่ย ฉันไม่ใช่สิ่งของนะจะมาขายได้ยังไง”

“แต่น้าของเธอเอาเงินจากฉันไปแล้วนะ ไหนจะหนี้ที่ติดไว้อีก”

“ให้เงินใครไปก็ไปเอากับคนนั้นสิ จะมาเอาที่ฉันได้ยังไงล่ะ” กัญญ์วราไม่มีทางยอม

“อย่าเรื่องมากเลยใบตอง น้าว่าแกยอมๆ ไปกับเสี่ยเถอะ เสียเงินทองเยอะแยะแกจะสบายไปทั้งชาติ” นภาวรรณช่วยกล่อม

“น้าวรรณก็ไปเองสิ”

“โอ๊ย นังนี่ อย่ามาย้อนนะ”

“ก็น้าวรรณบอกว่าดีก็ไปเองสิ” กัญญ์วราเถียงไม่เลิก

“อย่าเสียเวลาเลย ไอ้คมจับขึ้นรถ” เสี่ยสมานออกคำสั่งเพราะถ้ายังเถียงกันอยู่แบบนี้เขากลัวว่าชาวบ้านใกล้เคียงจะได้ยินแล้วมีคนเอาไปบอกภรรยาของเขา

“อย่าเข้ามานะ”

“ตัวเท่าลูกหมาทำเก่ง” ชายร่างกำยำหัวเราะก่อนจะเดินมาอุ้มเธอพาดบ่าแล้วเดินออกจากรั้วบ้าน

กัญญ์วราทั้งตีทั้งทุบปากก็ร้องตะโกนให้คนช่วย แต่เพราะเป็นเวลากลางวันคนแถวนี้ออกไปทำงานกันหมดจึงมีใครได้ยิน