บทที่ 3-1 ข้าจะร้าย

บทที่ 3

ข้าจะร้าย

ขีดเขียนชะตาตนเอง

สติรับรู้ที่พร่าเลือนได้กระจ่างชัดขึ้นอีกครา ความรู้สึกที่ซูลี่รับรู้ได้หาใช่ความเจ็บปวดร่างกายจากการถูกแผดเผา แต่กลับเป็นความหนาวเหน็บจนเจ็บร้าวไปถึงกระดูก ไหล่เล็กบอบบางสั่นสะท้านด้วยเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มร่างกายนั้นบางเกินกว่าจะก้าวผ่านฤดูหนาวไปได้ อีกทั้งมือทั้งสองข้างของนางยังจุ่มอยู่ในถังไม้เก่าคร่ำคร่ากำลังขยี้ซักผ้าขี้ริ้วที่มีสีเดียวกับเสื้อผ้าที่ตนสวมใส่

หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง จ้องมองเงาสะท้อนจากน้ำในถังไม้ เห็นตนเองใส่เสื้อผ้าสีน้ำตาลแก่ขาดวิ่น ใบหน้ามอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิงถูกรวบมวยอย่างลวกๆ คล้ายไม่ยี่หระ

“ขะ...ข้ากลับมาแล้ว”

หญิงสาวยกมือขึ้นจับใบหน้าของตนเองด้วยความดีใจ ท่านมังกรหลวนหลงได้มอบโอกาสในการแก้แค้นโดยการส่งนางย้อนเวลากลับมาอย่างนั้นหรือ

“ขอบคุณเหลือเกินเจ้าค่ะ ขอบคุณ...”

ผลัวะ!

แล้วโดยที่ซูลี่ยังไม่ทันตั้งตัว นางก็ถูกฝ่าเท้ากระแทกเข้าที่กลางหลังจนใบหน้าของนางจุ่มลงไปในถังน้ำที่ใช้ซักผ้าขี้ริ้วถูพื้น

แคกๆ

นางสำลักน้ำสกปรกจนใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ผมที่ม้วนมวยไว้หลุดลุ่ยและเปียกชุ่มไปด้วยน้ำที่ใช่ถูพื้นจวน ก่อนที่หญิงสาวจะหันกลับไปมองด้วยรู้ดีว่าใครเป็นคนทำ

“นังชั้นต่ำ!”

จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากน้องสาวต่างมารดาของนางนั้นเอง หลิวซูเม่ยมักมีความสุขกับการกลั่นแกล้งรังแกนางเสมอๆ

เมื่อยังเล็กพิษสงยังน้อยจึงทำให้แค่หยิกบ้างข่วนบ้าง แต่ทันทีที่พ้นวัยปักปิ่นน้องสาวต่างมารดาก็เริ่มใช้เท้าถีบ ใช้มือตบใบหน้า และจิกทึ้งผมหมายให้นางอับอาย

และแน่นอนว่าทุกครั้งที่ซูเม่ยรังแกนาง ก็จะมีสาวใช้ลิ่วล้อคอยยืนหัวเราะขบขันราวกับสนุกสนานที่เห็นนางถูกทุบตีราวกับไม่ใช่มนุษย์

อา...เหตุการณ์นี้ช่วงปลายฤดูหนาว

ซูลี่หวนทบทวนความทรงจำในชาติก่อน จำได้ว่าหลังจากเหตุการณ์นี้อีกเพียงแค่วันเดียว ทุกคนจะแปรเปลี่ยนไป ปฏิบัติกับนางอย่างดีราวกับนางเป็นมนุษย์คนหนึ่ง อีกทั้งยังร้องห่มร้องไห้ขอโทษนางและขอโอกาสดูแลนางในฐานะสมาชิกของตระกูลหลิว ยกยอนางให้เป็นคุณหนู จับนางสวมใส่เสื้อผ้าแพรพรรณงดงาม โหมประโคมเครื่องประดับราคาแพงลงบนร่างของนางมากมาย

ทั้งหมดทั้งมวลนั่นคงเป็นเพราะบิดาค้นพบเรื่องราวของมังกรดำเข้าโดยบังเอิญ จึงได้วางแผนทำดีเพื่อหวังนำนางไปเซ่นสังเวย

ช่างโง่นัก!

ข้าเชื่อการแสดงชั้นเลวเช่นนั้นได้อย่างไรกัน!

ข้าเชื่อว่าคนเหล่านั้นรักข้าได้อย่างไรกัน!

ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน!

“นังสกปรกมองข้าทำไมกัน!”

หลี่ซูเม่ยตวาดแหว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองใบหน้าของตนด้วยดวงตาแข็งกร้าว อีกทั้งยังเชิดใบหน้าขึ้นอย่างทะนงตนหาได้ก้มหน้างุดอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเฉกเช่นที่ผ่านมา

“อวดดี!”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่โต้ตอบแต่กลับมองกลับมาด้วยแววตาเกลียดชังชนิดไม่ปิดบัง ซูเม่ยก็โกรธจนตวัดฝ่ามือขึ้นตบอีกฝ่ายอย่างแรง

เผียะ!

ซูลี่ถูกตบแรงจนล้มคว่ำไปกับพื้น ใบหน้าระเรื่อไปด้วยรอยริ้วแดง ที่มุมปากแตกจนมีเลือดซึมออกมา นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้นก่อนจะแย้มยิ้มออกมาที่มุมปาก

“เป็นบ้าไปแล้วหรือ โดนตบถึงได้ยิ้มออกมาเช่นนั้น หรือว่าช่วงนี้ห่างมือห่างไม้มากไป จึงได้กล้าทำสีหน้าจองหองเช่นนั้นกับข้า!”

คุณหนูหลิวผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ้มเย็น เป็นยิ้มที่ให้ความรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งแผ่นหลัง นางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก กระนั้นกลับไม่ยอมแสดงท่าทางหวาดหวั่นออกไป

หึ!

ซูลี่แค่นหัวเราะในลำคอ ความเจ็บจากการถูกตบนี้นับเป็นการยืนยันว่านางหวนคืนกลับมาจริงๆ อีกทั้งในชาติก่อนนางไม่ได้ถูกน้องสาวต่างมารดาตบ เพราะนางเอาแต่ก้มหน้าหมอบลงไปกับพื้นราวกับหนูโสโครกตัวหนึ่ง คุณหนูหลิวจึงหัวเราะอย่างพึงพอใจที่ได้เห็นท่าทางน่าสมเพชเช่นนั้นก่อนจะเดินจากไป

ทว่าชาตินี้เหตุการณ์กลับไม่เหมือนเดิม

ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป และคนที่ทำให้มันเปลี่ยนไปคือข้าเอง ชีวิตนี้ข้าจะลิขิตมันขึ้นมาใหม่ด้วยสองมือของข้าเอง

ไม่มีอีกแล้วสตรีไร้ค่าคนเดิม ข้าจะร้ายให้พวกมันทุกคนจดจำไปจนวันตาย!

“สั่งสอนมันอีกสักสองสามทีสิเจ้าคะคุณหนู ดูท่าแล้วมันจะอยากลิ้มรสมือคุณหนูนะเจ้าคะ”

เหวยหงสาวใช้ส่วนตัวของหลิวซูเม่ยเอ่ยปากเสี้ยมสอดขึ้นมาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ จังหวะนั้นเองโดยที่ไม่มีใครคาดคิดจู่ๆ ผู้ที่มีสถานะต่ำต้อยเสียยิ่งกว่าทาสในจวนก็ผุดลุกขึ้นยืนแล้วเงื้อเท้าขึ้นถีบไปที่ไหล่ของเหวยหงเต็มแรง

โครม!

สาวใช้เหวยหงล้มคว่ำลงไปกับพื้น ในขณะที่คุณหนูหลิวซูเม่ยยืนอ้าปากค้างด้วยไม่คาดคิดว่าจะได้พบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้

“นังซูลี่! เจ้ากล้าถีบข้างั้นหรือ”

+++น้องลี่ค่อนข้างใช้กำลัง ต้องขออภัยรีดที่ไม่ชอบความรุนแรงด้วยนะเจ้าคะ แต่คนเพิ่งถูกเผาทั้งเป็นย้อนกลับมา มันก็จะหัวร้อนหน่อยๆ