บทที่ 24

“นอกจากคุณลุงจรัสพงศ์แล้ว คุณย่ายังมีลูกชายคนเล็กอีกคนค่ะ ชื่อว่าจักรกฤษณ์ พ่อของน้ำหวาน...ตามที่คุณย่าพูดให้ฟังบ่อย ๆ คือคุณพ่อของน้ำหวานตาต่ำ ทำคนในบ้านท้องแล้วอยากแสดงความรับผิดชอบ แทนที่จะให้ทำแท้งแล้วจ่ายเงินปิดปากให้พ้น ๆ ไป คุณธารคงไม่ต้องเดาแล้วมั้งคะว่าเด็กคนนั้นคือใคร”

“น้ำหวาน…คุณเป็นหลานแท้ ๆ ของคุณหญิงแจ่มจันทร์งั้นเหรอ ผมนึกว่าคุณเป็นญาติห่าง ๆ ของท่านเสียอีก”

ธีรักษ์ชวนคุยเพราะไม่อยากให้เธออายที่ต้องเปิดบั้นท้ายครึ่งหนึ่งให้เขาดูแล มองดูแล้วก็ไม่อยากเชื่อว่าผู้ใหญ่ท่าทางใจดีอย่างคุณหญิงแจ่มจันทร์จะลงมือหนักได้ขนาดนี้ เว้นเสียแต่ว่าภัควรินทร์จะทำผิดจนไม่น่าอภัย ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เหตุผลสำหรับการใช้กำลังลงโทษคนในครอบครัวอยู่ดี

ธีรักษ์เติบโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นและเขาไม่ชอบที่เธอต้องเจอกับความรุนแรง

“คุณย่าไล่พ่อของน้ำหวานออกจากบ้านไปพร้อมกับแม่แล้วสั่งไม่ให้ใครพูดถึงอีก ไม่แปลกหรอกค่ะที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ตัวน้ำหวานยังไม่รู้เลยค่ะว่าพ่อตัวเองคือลูกชายคนเล็กของคุณหญิงแจ่มจันทร์ ถ้าคุณปู่ไม่รับมาอุปการะ น้ำหวานก็คงจะยังคิดว่าตัวเองเป็นลูกชาวบ้านธรรมดา เอาตามตรงตอนแรกมันก็ไม่ได้แย่หรอกนะคะ มีคุณปู่คอยห้ามไม่ให้คุณย่าตีเวลาทำผิดหูผิดตา แต่ถึงอย่างนั้นน้ำหวานก็ชอบชีวิตที่ต่างจังหวัดมากกว่า พ่อกับแม่รักกันดี น้ำหวานเองก็มีความสุขมาก ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุวันนั้นละก็…น้ำหวานก็คงจะยังอยู่กับแม่ ไม่ต้องถูกตีเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่เรื่อย ๆ”

“อายุขนาดนี้แล้วยังถูกตี? ทำไมคุณไม่ลองอธิบายกับท่านดี ๆ หรืออย่างน้อยก็จับไม้โยนทิ้งก็ได้”

“คงเป็นความเคยชินมั้งคะ โดนบ่อยจนคิดว่าเป็นเรื่องปกติแล้ว…”

“คุณพอจะบอกผมได้ไหมว่าไปทำอะไรให้ท่านโกรธ”

ธีรักษ์สงสารเธอจับใจ รอยช้ำบนบั้นท้ายทำเอาหัวใจที่เคยด้านชาของเขาเจ็บมากเลยทีเดียว

“พูดไปก็เหมือนเด็กขี้ฟ้อง เรื่องมันเกิดไปแล้วคุณธารอย่าสนใจเลยนะคะ” ภัควรินทร์บอกว่าไม่ต้องประคบแล้ว และขอให้เขาหยิบยาแก้ปวดในกระเป๋าให้กินก่อนนอน โดยให้เหตุผลว่ายาช่วยให้เธอหลับเป็นตาย เวลาเผลอพลิกตัวนอนหงายจะได้ไม่เจ็บจนรู้สึกตัวตื่น

“ถึงไม่รู้สึกตัว แต่รอยช้ำก็ถูกกดทับอยู่ดี” ธีรักษ์ยื่นยาให้เธอพร้อมน้ำ คิดตามไปด้วยว่าควรทำอย่างไร “คุณไปนอนที่ห้องผมดีกว่า ที่นอนผมนิ่มกว่ามาก แล้วเวลานอนผมจะเป็นหมอนข้างให้คุณเอง นอนตะแคงน่าจะเจ็บน้อยกว่าอยู่แล้ว”

“แต่ว่า…”

“อย่าโกหกนะว่าไม่ชอบนอนตะแคง คืนที่เราสองคนเจอกันครั้งแรก คุณกอดผมไม่ปล่อยเลยนะ”

“เอ่อ น้ำหวานจำไม่ได้” หลังจากกอดจูบเธอก็จำอะไรไม่ค่อยได้แล้ว รู้แค่ตอนเช้าร่างกายเปลือยเปล่าและเจ็บแสบตรงนั้นนิดหน่อยเท่านั้นเอง

ภัควรินทร์ยอมให้เขาประคองเธอกลับห้องนอนใหญ่ของบ้าน นาทีนี้ไม่อยากคัดค้านหรือเถียงอะไร เพราะความอบอุ่นที่แผ่ซ่านอยู่ในใจช่วยบรรเทาความน้อยเนื้อต่ำใจได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นคืนแรกที่เจอกันหรือคืนนี้ ธีรักษ์ล้วนรู้จักพูดให้เธอผ่อนคลายสบายใจ เผลอไผลทำตามคำสั่งของเขาอย่างไม่อิดออด

ธีรักษ์เอนตัวเธอลงบนเตียง จัดให้นอนตะแคงในด้านที่เธอถนัดก่อนขอตัวไปอาบน้ำ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบและมีเพียงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ในห้องที่เดาว่าคงช่วยให้นอนหลับสนิท เพราะตามที่ได้รับข้อมูลมาคือเขาค่อนข้างนอนหลับยาก

ภัควรินทร์คิดเรื่อยเปื่อยได้ไม่นาน เปลือกตาก็หนักอึ้ง เมื่อคืนเธอนอนแทบไม่ได้ ทั้งปวดบั้นท้ายและเสียใจที่ถูกตี ตอนนี้หัวใจถูกปลอบประโลมให้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว การนอนหลับจึงไม่ใช่เรื่องยากอีก

แต่ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับเตียงฝั่งที่ว่างก็ยุบลงเล็กน้อย ภัควรินทร์ยิ้มทั้งที่ยังหลับตา สัมผัสได้ว่าเขาจูบหน้าผากและแก้มเธอแผ่วเบา กระซิบคำถามที่เธอเผลอตอบไปแบบงง ๆ

“หนูบอกผมได้ไหมว่าทำไมถึงถูกตี”

“ยัยพลอยฟ้องคุณย่าว่าหนูหกล้มเองแล้วโทษเธอ…บอกด้วยว่าหนูหอบผ้าหนีไปอยู่กับผู้ชาย”

“น้ำหวาน…” สรุปว่าเธอถูกตีก็เพราะเขาสินะ

“หนูไม่ได้หนีนะ หนูแค่มาทำงานใช้หนี้ด้วยการดูแลคุณ หนูไม่ได้ดื้อด้วย พอโทร.ลาแล้วคุณทำเสียงไม่พอใจ หนูก็รีบแต่งตัวไปหาที่งานเลย” ภัควรินทร์พึมพำไปตามเรื่อง แต่ก่อนจะหลับสนิทก็หลุดประโยคที่ทำให้คนฟังปวดร้าวไปทั้งหัวใจ

“หนูทำตัวน่ารักขนาดนี้แล้ว แต่ไม่มีใครรักหนูเลย”

ภัควรินทร์เจ็บอยู่แท้ ๆ ยังฝืนหอบสังขารไปที่งานการกุศล แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาโกรธตัวเองได้อย่างไร ฟังน้ำเสียงเธอก็บอกชัดว่ารู้สึกไม่ดี ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังตอบเสียงเรียบจนทำให้เธอต้องรีบมาหา แต่ว่างานนี้คนที่ทำให้เธอเจ็บไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว

ครอบครัวของพลอยแสงจัดการได้ไม่ยาก ส่วนคุณหญิงแจ่มจันทร์นั้นคงต้องรอไปอีกสักหน่อย เอาไว้ปัญหาทุกอย่างคลี่คลายแล้ว เขาจะขอตัวภัควรินทร์มาดูแลเอง

อยู่กับเขา…เธอจะไม่มีวันเจ็บตัวอีกอย่างแน่นอน