บทที่ 1...ไฟแค้นแสนพิศวาส...

ชายหนุ่มยืนมองไร่สวนอันกว้างไพศาลด้วยความอัศจรรย์ใจ รู้สึกปลาบปลื้มเป็นครั้งแรกที่เห็นบ้านไร่ของบิดาใน ภาพความอุดมสมบูรณ์นำความมั่นใจมาสู่ตัวเขามากขึ้น และคิดว่าตัวเองช่างโง่เขลานักที่ทิ้งร้างห่างไป และนับจากวันนี้เขาจะกลับมาดูแลเอาใจใส่ให้มันเจริญงอกงามสมกับที่บิดาเคยไว้วางใจ และรอคอยให้เขากลับมา

“คุณพ่อครับ ผมกลับมาแล้วนะครับ กลับมาสานต่องานที่คุณพ่อรัก กลับมาทำงานของครอบครัว กลับมาดูแลคุณแม่ และจะอยู่ที่นี่ตลอดไป”

เมื่อสิ้นถ้อยคำที่เขาบอกกับบิดาในใจ พลันลมเย็นพัดมาต้องใบหน้านำพากลิ่นสดชื่นหอมรื่นของดอกผลพืชไร่เข้าสู่ลมหายใจ ราวกับเป็นสัญญาณว่าบิดาได้รับรู้

“กลิ่นดอกผลของพืชไร่หอมชื่นใจอย่างนี้เอง” เขารำพึงออกมา

ชามาต์เพิ่งประจักษ์แก่ใจว่า ความสุขสดชื่นแท้จริงอยู่ที่บ้านไร่แห่งนี้ เขารู้สึกสบายใจที่ได้ทำตามคำร้องขอของบิดา และขอให้ดวงวิญญาณของท่านได้รับรู้ว่า...เขามีความตั้งใจจริงที่จะกลับมาสานต่องานของครอบครัว...

หลังจากบิดาถึงแก่กรรมด้วยโรคร้ายมาเกือบสองปี ชามาตุ์ มโนมัยรัตน์ เพิ่งสำนึกว่าได้ทอดทิ้งมารดาอันเป็นที่รักห่วงใยให้อยู่ลำพังมานานและละเลยคำสัญญาที่ให้แก่บิดาอย่างน่าละอายจึงตัดสินใจลาออกจากงาน เพื่อจะกลับมาดูแลมารดาและกิจการของทางบ้านอย่างเต็มที่

ในช่วงเวลาสองสามเดือนที่เขาแบ่งเวลาจากงานประจำศึกษาดูงานทางบ้านผ่านทางมารดาและสำนักงานทนายความผู้ดูแลผลประโยชน์ของบริษัท ทำให้รู้ว่าสิ่งที่บิดาสร้างทำไว้เพื่อเขามิใช่ทรัพย์สินเงินทองเพียงเท่านั้น แต่มันคือความรักความผูกพันต่องานที่ต้องการคนสืบสานและทุ่มเทแก่มันสืบต่อไป

วันที่เขายื่นจดหมายลาออกจากบริษัทในวันประชุมผู้บริหาร มีเพื่อนร่วมงานหลายคนทักท้วงว่าเป็นการตัดสินใจโง่มากที่เขาจะทิ้งตำแหน่งใหญ่ในอนาคตที่ผ่านทางตำแหน่งลูกเขยประธานบริษัท และถามเป็นคำเดียวกันว่า...ไม่นึกเสียดายบ้างหรือ...

เพื่อนในกลุ่มนักบริหารบางคนยังไม่รู้ว่าเขาได้บอกเลิกกับอลิซาเบธบุตรสาวประธานบริษัทที่คบหาเป็นแฟนหลายปีมาเกือบสามเดือนแล้ว เพราะเขาไม่สามารถแต่งงานตามที่หล่อนต้องการ จากสาเหตุที่เขาจดทะเบียนสมรสกับหญิงอื่นแล้ว

แต่นับจากวันที่เขาได้รับอิสระหรือจบสิ้นสัมพันธ์กับอลิซาเบธสาวคนรัก ชามาตุ์เองกลับรู้สึกสบายใจและโล่งใจที่ไม่มีใครมาเซ้าซี้ให้เขาต้องทำในสิ่งที่ทำไม่ได้หรือสิ่งที่ฝืนใจ โดยเฉพาะการออกงานปาร์ตี้ยามค่ำคืนที่ต้องอยู่กินดื่มจนดึกดื่น

ชามาตุ์คิดว่าเขาคงเหนื่อยหน่ายที่ได้รับความกดดันจากอลิซาเบธอย่างหนักหลังจากหล่อนรู้เรื่องการจดทะเบียนสมรส ก็คอยรบเร้าให้เขาดำเนินการหย่าและจดทะเบียนใหม่กับหล่อนเกือบทุกวันและไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาไม่รีบกระทำอย่างที่อลิซาเบธต้องการ

จากที่เขาเพิกเฉยต่อคำขอของหล่อน อลิซาเบธก็เริ่มสำแดงฤทธิ์เดชที่เขาไม่เคยรู้ว่าหล่อนเป็นอยู่ หล่อนแสดงกิริยาเอาแต่ใจตัวเองที่มักจะวีนใส่อย่างไร้เหตุผลบ่อยครั้ง บางครั้งก็ถึงกับลงไม้ลงมือทุบตีจนเขานึกรำคาญ และตัดสินใจเลิกรา

วันที่เขาขอยุติความสัมพันธุ์ อลิซาเบธก็ร้องห่มร้องไห้ตีโพยตีพายและจบลงด้วยการดื่มจนเมามาย ชามาตุ์ไม่เคยชอบผู้หญิงดื่มเหล้าเมายาหรือเที่ยวกลางคืน อลิซาเบธมาเปิดเผยตัวตนว่าหล่อนชอบงานปาร์ตี้ชอบเครื่องดื่มมึนเมาตอนที่เขากับหล่อนคบหาเป็นแฟนกันได้สักพักหนึ่งแล้ว

ตอนแรกเขาก็พยายามยอมรับสิ่งที่หล่อนชอบที่หล่อนทำหรือที่หล่อนเป็น แต่ฝืนความรู้สึกฝืนใจหลายครั้งเข้านานวันเข้าก็เริ่มเบื่อหน่ายเพราะอลิซาเบธไม่ยอมอะลุ่มอล่วยหรือปรับตัวตามที่เขาร้องขอเลยสักอย่าง

ความรักซาบซึ้งที่มีต่ออลิซาเบธค่อยเลือนหายไป หมดสิ้นก่อนที่เขาจะรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ ส่วนอลิซาเบธที่ทำท่ารักเขานักหนาก็ค่อยกลับกลายเป็นแค่ความหึงหวงและคอยเรียกร้องความสนใจจากเขามากขึ้น แต่ไม่เคยใส่ใจในความรู้สึกหรือความต้องการของเขาเลยสักนิด ยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งเบื่อหน่าย สุดท้ายก็หมดความอดทน

เมื่อเป็นอิสระจากอลิซาเบธ ชามาตุ์ก็เริ่มคิดถึงหญิงสาวที่จดทะเบียนสมรสด้วย เขาแทบจดจำใบหน้าภรรยาโดยนิตินัยของตัวเองไม่ได้ กลับมาอยู่บ้านเป็นการถาวรอย่างนี้ เขาคงได้พบปะมีโอกาสทำความรู้จักคุ้นเคยกับเธอมากขึ้น หากไม่เป็นการฝืนใจมากมายเขาคงจะครองคู่อยู่กับเธอได้ตามที่บิดามารดาต้องการ

“ผมสัญญาครับคุณพ่อว่าจะดูแลสิ่งที่คุณพ่อรักเหล่านี้ให้ดีที่สุด จะทุ่มเทความรู้ความสามารถและแรงกายเพื่อสานต่องานทุกอย่างของทางไร่และบริษัท คุณพ่อเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ” ชามาตุ์ให้สัญญากับบิดาในใจ