บทที่ 5 สาวน้อยร้อยผัว 1.2

ใบหน้าของเมฆินทร์ซุกอยู่ที่ซอกคองามระหงของนรินทร์วิภา ขบเม้มจนเกิดรอยแดงรอบลำคอ เสียงครางเบาๆ ดังออกมาจากเรียวปากของเธออยู่ตลอดเวลา เรียวปากหนาประกบเรียวปากของเธออีกครั้ง ลำแขนทั้งสองข้างของเขาช้อนสะโพกงอนงามของเธอไว้ ก่อนจะอุ้มเธอไปที่ถ้ำที่อยู่บริเวณน้ำตก มีสายน้ำตกที่ไหลลงมาจากที่สูงกำบังอยู่ มันเป็นถ้ำขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก มีเขาเท่านั้นที่รู้ว่า มีถ้ำอยู่หลังสายน้ำตกนี้

ทันทีที่หลังของเธอสัมผัสกับพื้นเย็นยะเยือกของถ้ำ นรินทร์วิภาพยายามอย่างยิ่งที่จะลุกขึ้น แต่ทว่าร่างกายแสนจะใหญ่โตของเขาทาบทับร่างของเธออยู่ จึงไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ เมฆินทร์เมื่อรู้ว่าร่างบางที่อยู่ใต้ร่างเขาเริ่มขัดขืน เขาจึงใช้วิธีเดิมโดยการใช้มือบีบและเคล้นคลึงที่ท้ายทอยของเธอ และมันก็ได้ผลอีกเช่นเคย เธอหยุดดิ้นทันที มือหนาปลดปมผ้าถุงให้หลุดออกจากร่างกายของเธอ ทรวงอกเต่งตึงเผยโฉมให้เขาเห็นทันทีที่แถบผ้าถุงเลื่อนหลุดไป ใบหน้าของเขาเลื่อนต่ำลงมาที่ทรวงอกนั้นทันที เสมือนเห็นของเล่นชิ้นใหม่

เรียวปากของเขากลืนกินปลายถันสีสวยของเธอหายเข้าไปในอุ้งปาก นิ้วมืออีกข้างหนึ่งบีบที่ปลายถันเบาๆ อย่างหยอกล้อ ลิ้นสากตวัดเล่นบนปลายถันของเธอหนักบ้างเบาบ้างตามแรงอารมณ์ ร่างของนรินทร์วิภาแอ่นรับสัมผัสเสน่หาที่เขามอบให้ มือบางของเธอจับที่กลุ่มผมของเขา สอดนิ้วเรียวไปที่เส้นผมเปียกชื้นของเมฆินทร์ เสียงครางดังออกมาไม่ขาดสาย เมื่อเมฆินทร์กัดที่ปลายถันสีสวยของเธอเบาๆ เพื่อกระตุ้นแรงปรารถนาของเธอให้พุ่งถึงขีดสุด มือหนายังคงเคล้นคลึงทรวงอกที่เด้งรับทุกครั้งที่เขาบีบเคล้น

นรินทร์วิภาพยายามอย่างยิ่งที่จะระงับอารมณ์ที่พวยพุ่งจากสัมผัสของเขา แต่ความด้อยประสบการณ์ของเธอไม่อาจต้านทานเขาได้เลย ศีรษะของเธอสะบัดไปมา เมื่อความรู้สึกปรารถนาลุกโชนขึ้นมาในร่างกาย เหมือนกับคลื่นลาวาที่กำลังปะทุออกจากภูเขาไฟ หากลาวานั้นไม่ไหลออกมาจากปากภูเขาไฟ ภูเขาลูกนั้นก็จะต้องระเบิด เหมือนกับร่างกายของเธอตอนนี้ ที่คำว่าต้องการกำลังปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเธอสั่นจนเมฆินทร์ไม่คิดว่าคนที่ผ่านผู้ชายมาเยอะอย่างเธอ จะตื่นเต้นและหวาดกลัวได้ถึงขนาดนี้ เธอแสดงละครได้เก่งมาก

มือหนาลูบไล้ไปตามสีข้างเปล่าเปลือยของเธอ ก่อนจะมาหยุดนิ่งที่หน้าท้องแบนราบ ลูบไล้เป็นวงกลม ร่างของนรินทร์วิภากระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด หน้าท้องแบนราบจนถึงท้องน้อยของเธอปั่นป่วนเหมือนมีอะไรมาตีวนอยู่บริเวณนั้น เธอต้องปล่อยเสียงครางออกมา เพื่อบรรเทาความรู้สึกเสียวซ่านนั้น

ร่างกายของเขาไม่สามารถต้านทานกับแรงเสน่หาที่ปะทุขึ้นได้ ร่างกายของเขาปวดร้าวและต้องการปลดปล่อย นิ้วเรียวของเขาลูบไล้ไปที่กลีบดอกไม้ใต้ท้องน้อย สำรวจว่าเธอพรั่งพร้อมสำหรับเขาแล้ว เรียวขาของนรินทร์วิภาถูกแยกด้วยลำขาแข็งแรงของเขา ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงต่อต้านของเธอเริ่มดิ้นอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าเขากำลังทำอะไร เสียงของเธอดังก้องไปทั่วถ้ำ แต่มันก็สายเสียแล้ว

“ไม่นะ....อย่า....กรี๊ดดดดด”

ร่างของเมฆินทร์สอดแทรกเข้ามาอย่างแรงจนสุดลำตัว สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอเป็นอย่างมาก มากเสียจนน้ำตาของเธอรินไหลออกมาจากหางตา เมฆินทร์เองก็อึ้งไปเช่นกัน เมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างเขายังบริสุทธิ์อยู่ แต่เขาไม่สามารถหยุดการกระทำของเขาได้ ร่างของเมฆินทร์เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า เพื่อให้เธอได้ปรับตัว ริมฝีปากของเขาจูบที่เรียวปากของเธอ เพื่อบรรเทาอาการตื่นตระหนก มือหนาจับที่ท้ายทอยเพื่อกระตุ้นแรงอารมณ์ของเธอ เพื่อให้เธอหายจากอาการเจ็บปวด

“เธอพรากเมียของฉันไป เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องมาเป็นนางบำเรอของฉัน เป็นที่ระบายอารมณ์ของฉัน จนกว่าฉันจะพอใจ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้ครอบครัวของเธอพินาศ”

เมฆินทร์พูดใกล้กับริมฝีปากของเธอ นรินทร์วิภาก้มหน้ารับกรรมที่เธอก่อไว้กับเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ร่างของนรินทร์วิภาแทบฉีกขาดเป็นสองส่วน เมื่อเขาถาโถมร่างของเขาเข้าหาเธอด้วยความหนักหน่วงและรุนแรง ทรวงอกทั้งสองข้างกระเพื่อมไหวตามแรงจังหวะที่เขาสาดใส่ มือหนาบีบเคล้นทรวงอกอวบใหญ่ของเธอทั้งสองข้างอย่างแรง เรียวปากหนาดูดกลืนปลายถันของเธออย่างต่อเนื่อง สะโพกหนายังคงควบคุมจังหวะที่เร่าร้อนเช่นเคย

“อืม....อือ....อ๊า”

เสียงครางของนรินทร์วิภาดังอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้จักกำลังคืบคลานเข้ามา ยิ่งเขาถอดถอนร่างของเขาหนักหน่วงเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งต้านทานแรงปรารถนาไม่ไหว ร่างของเธอเริ่มสั่นเกร็ง ภูเขาไฟที่อยู่ในตัวเธอเริ่มระเบิดออกมา มือทั้งสองข้างของเธอจับที่ลำแขนของเขาแน่น เล็บที่เริ่มยาวของเธอฝังเข้าไปในผิวเนื้อของเขา เมฆินทร์เพิ่มแรงจังหวะให้เร็วและหนักหน่วงขึ้นไปอีก เมื่อรู้ว่าเธอกำลังไปถึงสรวงสวรรค์สถานที่ที่เขาพาเธอไปเจอเป็นคนแรก

“อือ...อ๊า....อ๊า”

เสียงครางกระเส่าของนรินทร์วิภาแข่งดังกับเสียงของน้ำตกที่ไหลตกมาจากที่สูง เมื่อภูเขาไฟในร่างกายของเธอระเบิดออกมา แรงตอดรัดตัวตนของเขาทำให้เมฆินทร์ใช้มือจับเอวของนรินทร์วิภาไว้แน่น ออกแรงกระแทกร่างกายของเขาเข้าหาร่างกายของเธอหลายครั้ง ปล่อยเสียงครางและเสียงเรียกชื่อที่ทำให้หัวใจของเธอเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“อ๊า....อืม....ตาที่รัก....สุดยอดเลยตา”

ร่างของเขากระตุกหลายครั้ง ก่อนจะขยับสะโพกเข้าหาเธอเป็นครั้งสุดท้าย ปลดปล่อยสายพันธุ์สีขาวขุ่นเข้าหาร่างกายของเธอทุกหยาดหยด ก่อนจะฟุบใบหน้าลงที่ทรวงอกของเธออย่างหมดแรง นรินทร์วิภาปล่อยน้ำตาให้รินไป เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง เสียงหอบหายใจของเขายังคงดังก้องอยู่

เมฆินทร์เงยหน้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของเธอ เขาไม่รู้สึกผิดเลยที่พร่าพรหมจารีของผู้หญิงคนนี้ เพราะนี่มันแค่เริ่มต้น ความแค้นของเขายังไม่จบแค่นี้

“จะร้องไห้ทำไม ในเมื่อฉันเป็นคนที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของเธอ อย่าลืมเมื่อคืนเธอมีผัวทีเดียวตั้งหลายคน มีฉันเพิ่มอีกคนไม่เป็นอะไรหรอกน่า แม่สาวน้อยร้อยผัวของฉัน” นรินทร์วิภาอยากจะลุกขึ้นไปตบปากของเขานัก ถ้าเธอมีแรงมากกว่านี้ เพราะกิจกรรมเมื่อครู่ ทำให้เรี่ยวแรงของเธอหดหายไปเยอะ

“คุณจะปล่อยฉันได้หรือยัง”นรินทร์วิภาถามทั้งน้ำตา เธอไม่ได้รู้สึกเสียใจที่เธอเป็นของเขา แต่ที่เธอเสียใจก็เพราะชื่อสุดท้ายที่เขาเปล่งออกมาพร้อมกับความสุขสมต่างหากที่เธอเจ็บ

“ยัง....เพราะมันอีกนาน” เมฆินทร์เริ่มบทลงโทษของเขาอีกครั้งและอีกครั้ง จนร่างกายของนรินทร์วิภาแทบจะทนไม่ไหว กับความเสน่หาที่มีมากล้นของเขา แต่เธอไม่อาจต้านทานเขาได้เลย ปล่อยให้เขาหาความสุขจากร่างกายของเธอ จนกระทั่งเขาพอใจ