6 เมียใหม่พ่อหน้าเหมือนลิง

“มาแล้วหรือ”

ไทยทักเมียที่ผอมแห้งจนแทบไม่มีแรงเดิน รินทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้นด้วยใจที่ร้าวระบม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่ความเกลียดชังที่มีต่อเขานั้นมากล้น มองไทยกับเมียใหม่ด้วยดวงตาของอรสรพิษร้าย

“ถามก็ไม่พูด ไม่เป็นไร ในเมื่อเอ็งมาแล้วก็ดี จะได้รู้จักกันเอาไว้ นี่น้องกำไลเมียใหม่ของข้าโว้ย”

“เมีย เมียใหม่หรือ”

แม้ว่ารู้อยู่แล้ว ผู้หญิงหน้าตาคล้ายลิงกังเป็นเมียใหม่ของผัว แต่ก็อดเจ็บจี๊ดกลางใจไม่ได้ ตะลึงงันไปชั่วครู่ พร้อมกับชี้นิ้วสั่นระริกไปที่ประตู

“ไอ้ไทย มึงทำกูเจ็บขนาดนี้ ยังกล้ามาที่บ้าน เอาอีหน้าลิงนี่มาด้วย ไป๊ พวกมึงไปให้ไกล ไปตายที่ไหนก็ไป”

“เฮ้ย อีนังรินนี่ มากไปแล้วนะ”

“นั่นสิพี่ไทย มาว่ากำไลหน้าลิงได้ไง ออกจะสวย กำไลไม่ยอมหรอกนะ”

“ใช่ ว่าแต่เขาไม่ดูสารรูปตัวเองบ้างเลย ยังกับผีตายซาก เพราะอย่างนี้ไงถึงไม่อยากเข้าใกล้ เอาอีกซักทีดีไหม”

ไทยทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางโกรธจัด กำมือทั้งสองข้างแน่น ทำท่าจะโผเข้าหาร่างเมียหลวง รสนาที่อยู่ใกล้ๆ ถลันเข้าไปขวางด้วยความเป็นห่วงแม่ กลัวว่าพ่อจะเล่นงานให้เจ็บอีก ดูเหมือนว่าไทยไม่ใส่ใจลูกแม้แต่น้อย

จ้องหน้าด้วยตาถลน ราวกับปีศาจร้ายที่ผุดขึ้นมาจากขุมนรก นังเมียใหม่เช่นกันยืนแบะปาก ทำหน้าหยามหยัน

“ครั้งที่แล้วยังไม่สะใจใช่ไหม อยากโดนอีก ครั้งนี้จะเอาให้หนักเลยมึง กระอักเลือดดีไหม”

“พ่อ อย่าทำแม่นะ ลุงกำนันช่วยแม่ด้วย พ่อจะฆ่าแม่แล้ว”

ความตึงเครียดระหว่างพ่อแม่ได้เกิดขึ้น เด็กหญิงรสนากลัวว่านารินจะถูกทำร้ายอีก ตะโกนเสียงดังให้กำนันอ่วมช่วยเหลือ ขณะเดียวกันกำนันอ่วมกำลังเปิดประตูรถ ชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆ เรียกให้ช่วย รู้ว่าจะต้องมีเรื่องกันอีก ไม่รอช้าที่จะขึ้นมาข้างบนบ้านเมื่อเห็นท่าทางเอาเรื่องของลูกบ้านเลือดร้อน รู้สึกไม่ชอบใจจนต้องโพล่งออกไป

“มีอะไรกันอีกล่ะ ไอ้ไทย หยุดเถอะวะ เห็นไหมน่ะ นังรินมันจะตายอยู่แล้ว อย่าใช้กำลังกับผู้หญิงเลย มันจะเป็นบาปติดตัวเราไปเปล่าๆ”

“อะไรน่ะ พี่กำนัน ผมขอร้องล่ะอย่ายุ่งได้มั้ย เรื่องของผัวเมีย แค่นี้ผมจัดการได้”

“ลุงกำนัน ช่วยแม่ด้วย พ่อจะตีแม่”

“นังนา เดี๋ยวเถอะเอ็ง เดี๋ยวเจอดีหรอก พี่กำนัน ผมว่ามันเป็นเรื่องภายในครอบครัวนะ”

“เออ ข้ารู้ว่าเรื่องภายในครอบครัว แต่เอ็งก่อเรื่องแล้วไม่รับผิดชอบ ข้านี่ไงต้องจ่ายค่ารักษาเมียเอ็ง แน่จริงก็ ทำแล้วรับผิดชอบสิวะ อย่าให้ชาวบ้านเดือดร้อน ลูกเอ็งเหมือนกัน ไม่มีข้าวกิน ถ้าไม่ได้ข้าเอาข้าว เอาน้ำมาส่ง มันจะรอดจนถึงทุกวันนี้ไหม”

กำนันเหลืออดต่อนิสัยแย่ๆ ของลูกบ้าน เตือนสติให้สำนึกถึงผิดชอบชั่วดี แทนที่ไทยจะขอบคุณ กลับมองกำนันอ่วมด้วยสายตาไม่พอใจที่บังอาจมาสั่งสอน ทำเสียงฮึดฮัด สะบัดมือไม้ไปมา ทำตาขุ่นขวาง ไม่สบอารมณ์ จ้องหน้าลูกเมียราวกับคนบ้า

“พี่กำนัน ผมขอร้องอย่ายุ่งได้ไหม เรื่องของผัวเมียผมจัดการเองได้”

“พี่ไทย พอเถอะ”

กำไลเมียน้อยหน้าประหลาดลุกขึ้น มองนารินกับลูกด้วยสายตาหยามหยัน ตรงเข้ามาจับมือไทยเอาไว้แน่น แสดงความเป็นเจ้าของออกมาอย่างชัดเจนและไม่ยอมให้เขาตกเป็นของใคร นารินเห็นแล้วเจ็บใจจนเผลอร้องไห้ออกมา เด็กหญิงรสนาจ้องหน้าเมียใหม่ของพ่อด้วยตาวาวโรจน์ พร้อมที่จะจัดการ กำไลเห็นแล้วยังรู้สึกเย็นไปทั้งกาย

“พี่ไทยกลับไปก่อนเถอะ ฉันไม่อยากอยู่หรอกบ้านหลังนี้ สกปรกแล้วก็เล็กยังกับรังหนู มีกลิ่นเหม็นสาบๆ ยังไงก็ไม่รู้”

“อ๋อ นี่พวกมึงจะมาอยู่บ้านกูเหรอ ไม่มีทางหรอกโว้ย ให้กูตายเสียก่อนเถอะ”

“นังบ้า ช่างไม่ดูตัวเองเลย ตอนนี้ก็ใกล้ตายแล้ว”

“ไอ้ไทย ไอ้ผัวเวรตะไล”

นารินโมโหจนหน้าแดงก่ำ แผดเสียงลั่น เสียงไทยยังคงหัวเราะดังๆ มองอย่างหยามหยัน นารินโผเผลุกขึ้นจะเข้าไปจัดการกับผัวใจทราม ทว่ากลับทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นสภาพ รสนาเห็นดังนั้นผวากอดแม่เอาไว้แน่น

“แม่ แม่ อย่าเป็นอะไรไปนะ”

“แม่ เกลียดพวกมัน ไล่ออกไปให้พ้น”

“ไป๊ ไป นังหน้าลิง”

เด็กน้อยแผดเสียงไล่แม่เลี้ยงที่กำลังยื่นหน้าเข้ามา กำไลถึงกับชะงัก หน้าแดงก่ำ แต่ไม่วายหัวเราะหยันๆ ปรายตามองแม่ลูกที่ยังคงกอดกันแน่น

“ฮึ แค่ลุกยังไม่มีแรงเลย แล้วยังมาทำอวดเก่ง ถุย กูว่าไม่เกินวันนี้พรุ่งนี้หรอกโว้ย คงกลับไปเผาถ่านที่วัดโน่น”