16 รสนาจบ ม.3 แล้ว

“พ่อ นาเรียนจบ ม.3 แล้วนะ”

เสียงแจ๋วๆ ดังขึ้นพร้อมกับวิ่งหน้าเริ่ดเข้ามา ในมือถือประกาศนียบัตรให้ไทยดูว่าสำเร็จการศึกษาระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 จริงๆ ไทยไม่แม้แต่จะปรายตามอง นอกจากพยักหน้ารับรู้เท่านั้น รสนาถึงกับหน้างอด้วยความไม่พอใจ

กำไลเห็นดังนั้นเสนอหน้าเข้ามาตามนิสัยชอบแส่ไปทุกเรื่องและพูดในสิ่งที่ทำให้รสนาเจ็บจี๊ดจนแทบทนไม่ได้

“เรียนจบก็ดีแล้ว เสียเวลาตั้งหลายปี คราวนี้จะได้ออกมาช่วยกันทำไร่”

“อะไรนะ ให้ฉันทำไร่”

“เออ หรือว่าจะไม่ช่วย พ่อแกก็แก่ลงทุกวัน บ้านเราต้องกินต้องใช้ ถึงเวลาแล้วที่จะต้องหาเงินมาช่วยกัน”

“ฉันก็ช่วยวันหยุด เสาร์-อาทิตย์อยู่แล้วนี่”

“ไม่พอหรอก นังนา ที่แกพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงหา หรือว่าจะไม่ช่วยทำงาน หนีไปอยู่ที่อื่นหรือไง”

แม่เลี้ยงเริ่มอารมณ์เสียต่อท่าทีของลูกเลี้ยง รู้ว่าไม่ใช่เรื่องธรรมดาอีกต่อไป บางทีอาจจะมีแผนอะไรบางอย่างก็ได้

“ไม่ใช่ ฉันจะเรียนต่อให้สูงๆ”

“เฮ้ย เฮ้ย มากไป แค่ม.3 พ่อแกก็แทบจะหมดเนื้อหมดตัวแล้วนะ”

“น้ากำไล หมดตัวที่ไหน เรียนฟรี ค่าขนมฉันก็ไปทำงานรับจ้างในวันหยุดหาเงินเอง ไม่ได้ขอเงินพ่อสักหน่อย”

เถียงแม่เลี้ยงด้วยใบหน้าเครียดใจ แต่ไม่เป็นที่พึงพอใจแก่กำไลกับพ่อที่ลงความเห็นตรงกันว่า รสนาจะต้องออกจากโรงเรียน มาช่วยทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัว ผู้ที่มีโอกาสเรียนต่อสูงๆ ก็คือทองคนเดียว

“นังนา พ่อไม่ให้เรียนต่อ”

“อะไรนะพ่อ”

“พูดไปแล้ว น่าจะได้ยิน พ่อให้เอ็งออกมาหาเงินเลี้ยงครอบครัวและส่งให้ทองมันเรียนสูงๆ เข้าใจไหม”

“ไม่ นาจะเรียน”

“นังเด็กคนนี้หัวแข็งจริง เออ อยากเรียนต่อก็หาเงินเองก็แล้วกัน ฉันกับพ่อแกไม่ส่งหรอก มีปัญญาก็เรียนไป”

แม่เลี้ยงยืนกรานไม่ยอมส่งเสียให้เรียนหนังสือในระดับชั้นที่สูงขึ้น รสนาเก็บความชอกช้ำเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว แต่บอกตัวเองว่าจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

“ได้ หาเงินเรียนเอง”

“ไปให้รอดก็แล้วกัน อย่าได้ผัวกลางคันเสียล่ะ ทำไม มองหน้าอย่างนี้จะตีฉันเหรอ พี่ไทยเห็นไหม ลูกสาวพี่มันร้ายขนาดไหน ฉันเป็นแม่มันนะ”

“ไม่ใช่แม่ แม่ฉันมีคนเดียว”

“อ๋อ นังรินน่ะเหรอ แม่ประสาอะไร ทิ้งลงแล้วหายไปเลย สงสัยได้ผัวใหม่ไปแล้วมั้งหรือไม่ก็ตาย”

“หยุดๆ นะ อย่าว่าแม่ฉัน”

รสนาโกรธจนลมออกหู ทำท่าจะเข้ามาเล่นงานแม่เลี้ยง ไทยเห็นดังนั้น รีบเข้ามาขวาง จับข้อมือเล็กของลูกสาวเอาไว้และเหวี่ยงออกไปให้ห่างจากเมียใหม่ บัดนี้โผเข้าซบ โอบกอดด้วยมารยาสาไถ รสนาเกลียดจับใจ มองด้วยความชิงชัง พยายามกลืนน้ำตาลงไปในอก เก็บความชอกช้ำเอาไว้และรอเวลาที่จะแก้แค้น

ระหว่างที่รสนากำลังหาที่เรียนต่อ รสนาทำงานรับจ้างในไร่ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงิน เอาแรงกายเข้าแลก ในแต่ละวันต้องทนหลังขดหลังแข็งก้มหน้าทำงาน สู้กับแสงแดดที่แผดเผา ร้อนจนเหงื่อท่วมกาย มือทั้งสองข้างแตกหยาบกร้าน

เธอทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้า แล้วพักรับประทานอาหารในเวลาเที่ยงตรง ให้เวลาในการพักผ่อนหนึ่งชั่วโมงและเริ่มงานต่อ ทำไปจนกระทั่งห้าโมงเย็นรสนาเจ็บปวดต่อชีวิตที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก แอบร้องไห้เมื่อเห็นอรดีอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าในระดับชั้นที่สูงขึ้น

‘อร ฉันไม่แพ้เธอหรอกนะ อนาคตจะต้องดีกว่า’

เด็กสาวคำรามลั่น หลังจากได้รับเงินค่าแรงในจำนวนน้อยนิด แต่เก็บเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายในการเรียน แต่ก็แวะเข้าร้านค้าเพื่อซื้อเครื่องสำอางราคาถูกไปใช้ เติมความสวยให้แก่ตัวเอง วันนี้ได้รับแรงใจจากเพื่อนที่ทำงานด้วยกัน ชมว่าหน้าตาสวย

“ใครๆ ก็ว่าฉันสวย หุ่นดี มีหน้าอก เอว สะโพก ส่วนแกยังตัวยาวอยู่เลย ไม่มีรูปทรงซักนิด แค่นี้ก็กินขาดแล้ว ถ้าหากว่าได้แต่งหน้าเนียนๆ สักนิด เจ้าประคุณเอ๋ย เยี่ยม”

ความสวยที่ฉาบอยู่แค่เพียงเปลือกนอก สร้างความสุขให้ไม่น้อย พิสูจน์ได้จากหนุ่มในหมู่บ้าน ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่าน ต่างพากันผิวปากใส่ รสนาภูมิใจแต่แกล้งทำเป็นชักสีหน้า ราวกับว่าไม่พอใจ

“นังนานี่มันจนแต่หยิ่งชะมัด แค่ผิวปากให้ กลับทำหน้างอใส่”

“พี่ใหญ่ อย่างนี้ฉุดเอาทำเมียดีไหม”

“ไอ้บ้า มันเพิ่งเรียนจบ ม.3 ถ้าขืนทำอย่างนั้นก็ติดคุกหัวโตสิวะ”

“แต่เด็กมันก็น่าฟัดเหมือนกันนะ อายุนิดเดียว แต่รูปร่างเหลือรับประทานจริงๆ พี่จะรอไปถึงไหน เดี๋ยวก็หมาคาบไปกินหรอก”

ลูกน้องพยายามยุ เพื่อที่จะให้ใหญ่จัดการกับรสนา สาวแสนจอมหยิ่ง ใหญ่หัวเราะเสียงดัง มองตามสะโพกกลมกลึงที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าถุงลายตีนเชิงอย่างมีความหมาย ลูกน้องคนเดิมต่างมองด้วยความสงสัย ทว่าใหญ่กลับบิดรถออกไปอย่างรวดเร็ว