14 รสนามีน้อง

กล่าวจบ ร่างเล็กบางเผ่นจากไปอย่างรวดเร็ว กำไลส่งเสียงกรี๊ดๆ ดังลั่น เช่นเดียวกับเด็กหญิงรสนาวิ่งและวิ่งเพื่อไปให้พ้นจากเสียงผู้ที่จะมาแทนที่แม่ ผู้หญิงหน้าตากร้านชีวิตคนนั้น ไม่มีทางที่จะยอมให้มาเป็นแม่คนที่สอง

จากเหตุการณ์ในวันที่ทำลายข้าวของและเสื้อผ้าของแม่เลี้ยง เด็กหญิงรสนาถูกพ่อกระหน่ำตีไม่ยั้ง เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลยับเยิน เธอเจ็บจนแทบขาดใจ สร้างความพึงพอใจแก่กำไลไม่น้อยและหาทางกลั่นแกล้งเสมอ

วันนี้เช่นกัน กำไลหอบเสื้อผ้ากองโตมาวางลงตรงหน้า เด็กหญิงปรายตามองอย่างไม่ใส่ใจ แม้รู้ว่าจะต้องเป็นผู้ซัก

“ไม่ต้องมองเลยนะ นังนา เอาไปซักเดี๋ยวนี้”

“เยอะขนาดนี้ ซักไม่ไหวหรอก”

“ไม่ไหวก็ต้องซัก ในเมื่อเป็นหน้าที่ของแก ไม่ต้องชักสีหน้า ถ้าหากว่าฉันกลับมาจากตลาด แกซักไม่เสร็จล่ะก็ได้ชิมหลังมือฉันแน่”

นอกจากเสียงแปร๋นจนแสบแก้วหูแล้ว มือที่มีนิ้วไว้เล็บยาวเคลือบด้วยสีแดงแช้ดยกขึ้นสูง เป้าหมายคือแก้มแห้งตอบจากเด็กน้อยผู้น่าสงสาร บัดนี้เก็บเสื้อผ้าใส่ถังพลาสติก เตรียมเอาไปซักอย่างลนลาน

“ก็ได้ๆ ชอบขู่จริง”

“เออ ถ้าไม่ขู่ เอ็งจะทำไหมวะ นังนา”

กำไลตะโกนเสียงดังไล่หลังด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว จากนั้นขี่จักรยานไปตลาดอย่างสบายอารมณ์ เด็กหญิงรสนามองตามด้วยสายตาเคียดแค้น เทผงซักฟอกใส่ลงไปในกะละมัง ตีจนขึ้นฟอง ผ้าเหม็นๆ โยนลงไป ตามด้วยน้ำลายถ่มถุยด้วยความเกลียดชัง

“ถุยๆ นี่แน่ะ เกลียดนัก แกล้งอยู่ได้ เหยียบด้วย กระทืบให้ขาดไปเลย”

นอกจากน้ำลายที่ถ่มลงไปในกะละมังเสื้อผ้า เท้าเล็กๆ ย่ำเหยียบ กระทืบลงไปอย่างเต็มที่ ใส่อารมณ์อย่างบ้าคลั่ง ส่งเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจ กระทั่งเหนื่อยหอบ จึงกลับมาซักตามปกติเพราะรู้ว่าใกล้เวลาที่แม่เลี้ยงจะกลับเข้าบ้าน

วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป เด็กหญิงรสนาอยู่ด้วยความหวัง ว่าสักวันแม่จะกลับมา แต่รอแล้วรอเล่า กลับไม่มีวี่แววของนาริน สร้างความเจ็บช้ำให้แก่เธอจนร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงคำมั่นสัญญาของแม่

ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น เมื่อกำไลตั้งท้อง และคลอดออกมาเป็นผู้ชาย ไทยเห่อลูกคนใหม่จนออกนอกหน้า ไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย ทำให้เธอเป็นเด็กเก็บกด อารมณ์ร้าย ต่อหน้าคนอื่นจะเป็นคนเรียบร้อย แต่พอลับหลังจะร้ายมาก แม้แต่น้องชายของตนเอง

“ร้องทำไม ลูกนังหน้าลิง”

รสนาตะโกนใส่หน้าเด็กชายทอง วัยสามขวบที่ส่งเสียงร้องเพราะถูกเธอแย่งขนม เมื่อได้ยินเสียงดังจากพี่ น้องชายผู้ไร้เดียงสา ส่งเสียงร้องดังกว่าเดิม

“เอาขนมมา พี่แย่ง”

“อย่าพูดอย่างนี้นะไอ้ทอง ไม่อย่างนั้นล่ะก็ แกตายแน่ หยิกให้เนื้อหลุดเลย”

“กลัวแล้ว ไม่พูด ไม่บอกใคร”

“ดี เชื่อฟังกันอย่างนี้จะได้ไม่เจ็บตัว ฮึ แกมันนิสัยเสียเหมือนแม่นั่นแหละ นังผู้หญิงหน้าด้าน วันๆ อยู่ไม่ติดบ้าน ออกไปเล่นไพ่ สักวันหนึ่งเถอะ ฉันจะบอกพ่อ”

รสนาอาฆาตแม่เลี้ยงที่ทำตัวไม่เหมาะสม ปล่อยให้เธอเลี้ยงน้องตามลำพัง ทั้งงานบ้านที่ต้องทำจนแทบไม่มีเวลาทำการบ้าน เมื่อถูกใช้งานหนักเข้า กลายเป็นเกลียดชังทุกคน ไม่เว้นแม้แต่พ่อผู้ให้กำเนิด บอกกับตัวเองว่า ถ้าได้ดีมีสุขเมื่อไหร่จะไม่ช่วยเหลือใครทั้งสิ้น

เด็กชายทองเผลอเหยียบงานฝีมือของพี่เสียหาย เด็กหญิงรสนาโกรธจนอารมณ์พุ่งปรี๊ด ส่งเสียงวี๊ดทันที

“ไอ้ทอง ไอ้มารผจญ แกล้งกูใช่ไหม โดนตีแน่”

“ไม่ อย่านะ ขอโทษ หนูไมได้ตั้งใจ”

“ไม่ได้ตั้งใจหรือ แล้วนี่ไง ดินน้ำมันแบนแต๊ดแต๋อย่างนี้ ไอ้น้องเวร ทุบให้ตายซะดีไหม มานี่ ตีด้วยไม้ขัดฝาหม้อข้าวนี่แหละ”

รสนาจับมือข้างหนึ่งของน้องต่างแม่เอาไว้ ดึงเข้าหาตัว ทำท่าจะตีให้หนักเด็กชายทองร้องจ้า ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะฟาดลงมา เธอยุติการทำร้ายน้อง เมื่อเห็นกำนันอ่วมกับเมียและลูกสาวเดินใกล้เข้ามา กลัวความร้ายกาจจะถูกเปิดเผยออกมา รีบโอ๋น้องทันที

“ทอง หยุดนะ อย่าร้อง พี่ไม่โกรธแล้ว”

“พี่ไม่โกรธทองนะ”

“เออ ไม่แล้ว เงียบ มาให้อุ้มซะดีๆ นั่งตักพี่นะ ทำไมถึงน่ารักอย่างนี้”

รสนาแกล้งกอดหอมน้องเลี้ยง ทำราวกับว่าไม่มีเรื่องบาดหมาง กำนันอ่วมหันไปยิ้มกับครอบครัวและหันมาทักทายกับเด็กหญิงเจ้ามารยาที่แกล้งทำเหมือนไม่เห็นแก

“ว่าไง นา เลี้ยงน้องง่วนเลย”

“สวัสดีค่ะ ลุงกำนัน ป้าพ่วง ไปไหนมาคะ”