12 มารยาแม่เลี้ยง

“พี่ไทย พี่ไทยอยู่ที่ไหน ช่วยกำไลด้วย”

“ฮึ ไม่แน่จริงนี่หว่า เรียกพ่อฉันทำไม”

“แก นังเด็กบ้า กวนประสาท พี่ไทย ช่วยด้วยจ้ะ”

กำไลผู้ที่กำลังเข้ามาสร้างความยุ่งยากให้แก่เด็กหญิงตัวน้อย ส่งเสียงดังร้องตะโกนเรียกหาไทยแล้ววิ่งเข้าไปในห้องซึ่งมีอยู่แค่เพียงห้องเดียว เพื่อที่จะฟ้องเรื่องที่ไร้สาระ เพื่อทำให้ลูกเลี้ยงถูกลงโทษ

เสียงที่ดังจนแสบหู ดังตลอดเวลา ไทยกำลังนอนหลับสบาย สะดุ้งตื่น ส่งเสียงอืออา พลางปรือตาขึ้นดู

“พี่ไทยตื่นสิ นอนอยู่ได้ พี่รู้ไหมว่าลูกสาวพี่นะ ตอนนี้มันกำลังกลายเป็นหมาบ้าไปแล้ว มันจะกัดกำไล”

“อะไร ใครกัดใคร”

“โธ่ พี่ไทยจะมีใครเสียอีกล่ะก็นังลูกสาวตัวดีของพี่ไง มันจะกัดกำไล ฟันเต็มปากเลยน่ากลัวมาก พี่ต้องจัดการนะ”

กำไลจีบปากจีบคอฟ้องทันที เพื่อที่จะให้เด็กหญิงรสนาได้รับความเจ็บปวดเมื่อถูกผู้เป็นพ่อลงโทษ ไทยเองก็ยังคงงัวเงีย ล้มลงไปนอนอย่างหมดแรง ลืมสิ่งที่พูดคุยกับเมียน้อยจนหมดสิ้น คิดว่าฝันไปเสียอีก อาการเงียบนิ่งเฉย กำไลรู้ว่าคำพูดตัวเองไม่มีประโยชน์ เขย่าแขนไทยแรงๆ กรอกเสียงดังตามไปอีก

“พี่ไทยได้ยินไหม”

“อะไรอีกล่ะ เสียงดังแต่เช้าเชียว”

ครั้งนี้ไทยลุกขึ้นมานั่ง ผมฟูเป็นกระเซิง มองหน้าเมียน้อยที่นั่งใกล้ๆ บีบน้ำตาหยดแหมะ ท่าทางเต็มไปด้วยความทุกข์ ครู่หนึ่งซบหน้าลงกับแขน ไทยเองก็งุนงง สับสนต่อท่าทีของหญิงวัยกลางคน เมื่อความเงียบเข้าครอบคลุม กำไลร้องไห้ออกมาดังๆ

“พี่เนี่ยไม่ได้ความเลย ลืมตาได้แล้ว มันเช้าเสียที่ไหนล่ะ นี่มันเก้าโมงแล้วนะ จะนอนทำไมนักหนา ขี้เกียจตัวเป็นขนทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ”

“กำไล พูดอะไร พี่ไม่เข้าใจ”

“ไม่เข้าใจๆ พูดได้แต่อย่างนี้แหละ พี่มัวแต่กินเหล้าจะรู้อะไร ว่านังลูกตัวดีมันสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้”

“พูดให้หมดเปลือกสิวะ กำไล”

“หา อะไรนะ เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงเหรอ”

กำไลโกรธจนหน้าแดง ส่งเสียงแปร๋นกว่าเดิม ไทยชะงัก หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เมื่อตั้งสติได้ผวากอดเอวเมียน้อยเอาไว้แน่นเพราะรู้ว่าเวลานี้กำลังโกรธจัด กลัวว่าถ้าไม่เอาใจ กำไลจะหนีไป เขาคงขาดใจตาย

ในเมื่อรักจนหมดใจ ไม่ยอมให้ทิ้งไปง่ายๆ จะต้องอยู่กับผู้หญิงคนนี้ไปจนวันตาย

“กำไลมาได้ยังไง”

“รถรับจ้างเยอะแยะไป พี่รู้ไหม ลูกสาวพี่จะกัดกำไล”

“อย่าไปถือสาเลย เด็ก”

“หึ สุดท้ายก็เข้าข้างลูก น้อยใจนัก”

ทำท่าจะร้องไห้ออกมา ยกหลังมือเช็ดใต้ดวงตาที่ตัดขอบด้วยที่เขียนขอบตาสีดำน่ากลัว ในสายตาของไทย มองผู้หญิงคนนี้สวยที่สุด

“อย่าน้อยใจเลย ในเมื่อพี่รักกำไลจนหมดใจ”

“ดี อย่ากลับคำล่ะ พี่ไทย ไหนว่าจะไปช่วยขนของไงล่ะ มัวแต่นอนขึ้นอืดอยู่นี่แหละ กำไลทนไม่ไหวก็เลยมาเอง ของกองอยู่ข้างล่างแน่ะ เหนื่อยจังเลย”

“เหนื่อยก็นอนก่อนสิจ๊ะ”

“แน่นอนอยู่แล้วล่ะ เหนื่อย ง่วง ไม่มีแรง”

หญิงเจ้ามารยาบ่นด้วยเสียงสิ้นแรงและทอดร่างผอมแห้งลงนอนเคียงข้างกับไทย บัดนี้จ้องด้วยตาเป็นประกายแห่งความหมาย แสดงความรักด้วยการลูบคลำไปทั่วทั้งตัว พร้อมกับรัดร่างเข้ามากอดเอาไว้ จมูกจ่อลงที่ซอกคอ

“เหนื่อยมากไหม”

“มากที่สุดเลยพี่ไทย”

“ดีแล้วล่ะ พี่จะหายาแก้เหนื่อยให้กิน”

“ยาแก้เหนื่อย อะไรจ๊ะ”

หญิงเจ้ามารยายังคงหยอดเสียงหวาน มองด้วยตาชมดชม้อย หนุ่มใหญ่หัวเราะชอบใจ ขย้ำฟันลงที่ลำคอเพียงเบาๆ กำไลอ้าปากค้าง ใจเต้นแรง กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ระเหยออกมาจากริมฝีปาก ปลุกเร้าความรู้สึกได้เป็นอย่างดี

“พี่ไทยเนี่ย อะไรก็ไม่รู้ ไม่เอา จั๊กกะจี้”

“เถอะน่า พี่ใจจะขาดอยู่แล้วนะ”

“มันไม่ตายหรอก อุ๊ย ปล่อยๆ อย่าเพิ่ง อย่า พี่ไทย”

แม้ร้องห้ามไม่ให้ไทยทำอย่างนั้น แต่กำไลกลับเปลื้องผ้าออกจากตัวจขนหมด ส่วนไทยก็ไม่น้อยหน้า ถอดผ้าออกเหมือนกัน จนเนื้อตัวเปลือยเปล่า

“ถอดหมดไม่เหลือเลยกำไล”

“พี่เนี่ย หื่นมาจากไหนก็ไม่รู้ อย่าทำกำไลแรงนะ”

“กำไลชอบแรง ๆ ไม่ใช่หรือจ๊ะ พี่จัดให้เลยนะ”

ไทยกำลังคึกคักเต็มที่ พร้อมที่จะจัดหนักกับเมียคนใหม่ โดยไม่สนใจสิ่งใด ๆ ทั้งหมด ขอเพียงได้ปลดเปลื้องความสุขออกมาก็พอ

“งั้นก็จัดหนักเลยสิ รออะไรเล่า นะ กำไลก็อยากเหมือนกัน”

“นั่นไง พี่คิดแล้วว่ากำไลก็ต้องการ งั้นอ้าขาออกเลย พี่จัดเต็มที่ อา อย่างนั้นแหละ”

ไทยเสียงสั่น ขณะดำเนินการร่วมสวาทกับเมียคนใหม่อย่างเร่าร้อน ซึ่งกำไลก็ตอบสนองอย่างเต็มที่เช่นกัน