11 นังหน้าแหลม

“อะไรวะ อยู่ได้ยังไงไม่มีอะไรกิน โน่นเอ็งลงไปที่เล้าไก่ เอาไข่มันมาสองฟอง ต้มให้ข้ากิน เร็วๆ เข้า อย่าให้โมโห”

“ไข่ไก่หรือพ่อ”

“เออ ทำไม เอ็งทำยังกับว่าจะเป็นจะตายยังงั้นแหละ”

เด็กหญิงรสนาสะดุ้ง เมื่อรู้ว่าพ่อให้ลงไปที่เล้าไก่เพื่อเอาไข่มาต้ม รู้ว่าแม่ไก่ที่กำลังออกไข่มันดุมาก เข็ดขยาดต่อจงอยปาก เคยโดนมาแล้ว จิกลงบนแขน ความคมทำให้เกิดบาดแผลและเจ็บปวดจนน้ำตาร่วง

“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวมันจิกตาบอด”

“อุวะ เอ็งนี่ ไม่ได้ความเหมือนแม่เลยว่า กลัวอะไรกับสัตว์ตัวนิดเดียว”

“พ่อ อย่าพูดอย่างนี้นะ”

เมื่อได้ยินคำว่าแม่ เด็กหญิงตัวผอมถึงกับน้ำตาร่วงผล็อย ส่วนไทยลุกขึ้นยืนโงนเงน เท้าทั้งสองข้างไม่มั่นคง มองหน้าลูกสาวอย่างขัดใจ รู้ว่าอย่างไรเสียวันนี้คงไม่ได้กินไข่ต้มตามต้องการ คงจะต้องจัดการเอง

“เอ็งเป็นบ้าอะไรวะ นังนา หนอยพูดแค่เนี๊ยะ ทำเป็นมีน้ำตา เดี๋ยวก็ซัดด้วยหลังมือนี่หรอก จะไปไหนก็ไป ไปเอาไข่ง่ายๆ ยังไม่กล้า ขี้ขลาดตาขาว ข้าจัดการเองก็ได้ แล้วอีนังไก่ตัวนั้นข้าจะฆ่ามันแล้วรวนเนื้อเอาไว้ ให้น้องกำไลทำกับข้าวให้กิน”

“อะไรนะพ่อ”

“นังนา มีอะไร เสียงดังเชียว ข้าตกใจจนผ้าขาวม้าเกือบหลุดจากเอวแล้วนะ”

หันมาถามลูกสาวที่ยังคงยืนตาวาวโรจน์ เขาไม่รู้เลยว่าเมื่อได้ยินชื่อกำไล เด็กหญิงรสนาเกิดอาการตัวแข็ง ความเกลียดชังพุ่งขึ้นมาเต็มที่

“นาไม่ชอบ”

“ไม่ชอบอะไรวะ”

“ก็ผู้หญิงคนนั้น นาไม่ชอบ อย่าเอาเข้าบ้านนะ”

รสนาสั่งห้ามบิดาเสียงเข้ม ความโกรธเกลียดที่ถาโถมใส่นั้นอยากจะร้องกรี๊ดออกมาให้ดังๆ แต่ทำตามที่คิดไม่ได้ เกรงมืออันใหญ่หยาบของพ่อ รู้ฤทธิ์ดีเพราะแม่เคยเจอมาแล้ว ไทยเป็นคนที่อารมณ์ร้าย หากว่าไม่พอใจขึ้นมาอาจจะถูกซัดทันควัน ทุกครั้งที่เข้าใกล้พ่อเด็กหญิงรสนาจะระวังตัวไม่ให้เขาโกรธ ห่างรัศมีมือเท้าเท่าไหร่ยิ่งเป็นผลดีเท่านั้น

ไทยระเบิดเสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ เสียงดังสะท้านไปทั่วทั้งบ้าน กลิ่นเหล้าที่ระเหยออกมาเหม็นเสียจนเด็กหญิงรสนาต้องยกมือปิดปากปิดจมูก เขายังคงย่างก้าวเข้ามาหาลูกสาวเช่นเดิม ไม่รู้เลยว่าในตอนนั้นเธอกลัวจนเนื้อตัวสั่น

“ทำไมล่ะ กำไลนิสัยดีออก”

“พ่ออย่าพูดเลย คนดีที่ไหนแย่งผัวชาวบ้าน นาไม่ชอบ ไม่ชอบ ได้ยินไหมพ่อ”

“เอ๊ะ! นังนี่ เดี๋ยวเถอะ ไปนอนตรงโน้น อย่ากวนประสาท ข้าทนไม่ได้เอ็งนั่นแหละจะเดือดร้อน”

“ไหนพ่อบอกกับลุงกำนันว่าจะดูแลนาให้ดีไง ทำไมตอนนี้ถึงจะตีล่ะ”

“อุวะ นังลูกคนนี้มันช่างยอกย้อนเสียจริง พูดมาก ไปนอนได้แล้วอย่าลืมตาขึ้นมา เรื่องอาหารข้าจัดการเอง”

เมื่อถูกพ่อไล่ให้ไปนอน เด็กหญิงคลานไปวางศีรษะลงกับพื้นตรงมุมห้อง มองดูไทยที่เดินลงข้างล่างไปในลักษณะไม่ค่อยจะมั่นคงสักเท่าไหร่ คือถอยหน้าถอยหลัง ชั่วครู่เสียงไก่ในเล้าซึ่งอยู่ใต้ถุนบ้านร้องดังจ๊อกแล้วเงียบเสียงไป เด็กหญิงปิดหูทั้งสองข้างเอาไว้แน่น รับรู้ว่าพ่อได้สังหารแม่ไก่สีดำตัวนั้นไปแล้ว

ไก่ตัวที่เธอเคยหว่านเศษข้าวให้กินจนมันเติบโตออกลูกออกไข่หลายครอก สงสารเสียจนต้องนอนร้องไห้ สะอื้นตัวโยนและหลับไปโดยไม่รู้ตัว

“พี่ไทย!”

เสียงแหลมแปร๋นของผู้หญิงดังขึ้น ทำลายการนอนหลับของเด็กหญิงตัวน้อย ปลุกให้ตื่นลืมตา แสงจากพระอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาตรงประตู เด็กหญิงรสนายกมือขึ้นขยี้ตา และรู้ว่าผู้หญิงคนที่เกลียดยืนจังก้าอยู่ใกล้ๆ ตัว

“ว้าย นังเด็กหน้ามอม มานอนขวางตีนอยู่ได้ ถอยไป”

ความเถื่อนถ่อยของผู้หญิงที่พ่อยกย่องให้เป็นเมียคนใหม่ บัดนี้แสดงออกมาด้วยการยกเท้าดันร่างเด็กหญิงรสนาให้ถอยหลีกทาง ร่างเล็กบางลุกพรวดขึ้น มองตาขุ่นๆ อย่างไม่ชอบใจ

“แน๊! นังเด็กนี่ เดี๋ยวเถอะ”

“เข้ามาสิ นังหน้าแหลม”

“เด็กบ้า เรื่องอะไรมาเรียกฉันอย่างนี้ กำแหงเกินไปแล้วนะ”

“ลงไปจากบ้านฉัน เดี๋ยวนี้นะ”

รสนาออกปากไล่อย่างเกลียดชัง จ้องตาลุกโพลง ไร้สิ้นความเป็นมิตร กำไลรู้ทันทีว่าเด็กหญิงคนนี้ไม่ธรรมดา ยังจำฤทธิ์ฟันได้เป็นอย่างดี กัดเสียจนเนื้อเกือบหลุด แต่คนอย่างเธอไม่ยอมรามือให้แน่ ในเมื่อตั้งใจเอาไว้ว่าจะต้องครองบ้านหลังนี้แต่เพียงผู้เดียว

“อยากลองดีกับฉันใช่ไหม นังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”

เงื้อมือขึ้นสูง เตรียมซัดลงไปตรงส่วนหนึ่งส่วนใดของร่างกาย ทว่าเด็กหญิงรสนากระโจนเข้าหาพร้อมกับอ้าปากกว้าง กำไลเห็นดังนั้นถอยกรูดด้วยความกลัว แต่ไม่วายที่จะส่งเสียงดังๆ เพื่อเรียกคะแนนสงสาร