บทที่ 2

หญิงสาวที่หลงรักกันต์กวีหนุ่มไฮโซเนื้อหอมมานานแรมปี ไม่ได้สนใจฟังว่าเพื่อนๆ ของตนเองนัดแนะเรื่องการไปเลี้ยงฉลองการสอบเสร็จที่ไหนบ้าง เพราะตอนนี้หัวใจและดวงตาของเธอ ถูกตรึงไว้ที่ใบหน้าคมเข้มของกันต์กวีแต่เพียงคนเดียว

“น้ำผึ้ง อย่าลืมนะ คืนนี้ทุ่มตรง เจอกันที่ร้านอาหารนะน้ำผึ้ง”

“อะ...อะไรนะ”

ขวัญจิรา หรือ น้ำผึ้ง เอ่ยถามซ้ำ เพราะเธอไม่ได้ฟังว่าเพื่อนๆ พูดว่าอย่างไรบ้าง

ผู้เป็นเพื่อนสาวส่ายหน้าอย่างระอากับท่าทีของขวัญจิรา ก่อนจะเอ่ยบอกอีกครั้ง “ฉันบอกน้ำผึ้งว่าเจอกันตอนทุ่มตรงที่ร้านอาหาร คราวนี้ได้ยินหรือยัง แล้วอย่าไปช้านะยายน้ำผึ้ง”

“อ๋อ...จ้ะ น้ำผึ้งรู้แล้ว น้ำผึ้งไม่ไปสายแน่นอนจ้ะ”

ขวัญจิรายิ้มแห้งๆ ขณะรับคำเพื่อนสาว พอเพื่อนๆ ทุกคนทยอยลุกขึ้นเพื่อกลับบ้านเตรียมตัวไปงานเลี้ยงอำลาในคืนนี้ ก็ผุดลุกขึ้นยืนบ้าง และก่อนจะเดินออกจากบริเวณดังกล่าวก็ไม่ลืมหันไปปรายตามองกันต์กวีอีกครั้ง

“เธอเป็นเหมือนพวกหมาเห่าเครื่องบินจริงๆ นะน้ำผึ้ง”

หญิงสาวต่อว่าตัวเองด้วยความสมเพช พอก้าวเดินออกมาได้ครู่หนึ่งก็ต้องผงะตกใจเล็กน้อย เมื่อจู่ๆ ต้นแขนของเธอถูกมือของใครคนหนึ่งจับรั้งไว้ไม่ให้เดินต่อ

“คุณ...คุณกันต์กวี” ขวัญจิราตกใจแทบช็อก เมื่อหันมาเห็นเจ้าของมือใหญ่ที่จับต้นแขนของเธอไว้ “เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เย็นนี้คุณว่างไหม” กันต์กวีเอ่ยถามอย่างเย่อหยิ่งทะนงตน ไม่มีคำลงท้ายในคำถามที่ลั่นออกไป

“เอ่อ...ไม่ว่างค่ะ...น้ำผึ้งมีนัดกินข้าวกับเพื่อนแล้วค่ะ” ขวัญจิราตอบเสียงตะกุกตะกัก

“งั้นไม่เป็นไร ผมแค่ต้องการจะชวนคุณไปกินข้าวด้วยกัน ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”

กันต์กวีปล่อยมือจากมือเล็กที่กุมไว้ ทำท่าจะผละออก พอได้ยินน้ำเสียงหวานๆ เอ่ยเรียกตนเองไว้ ก็ลอบยิ้มเยาะทันที

“เดี๋ยวค่ะคุณกันต์กวี” ขวัญจิราตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งมาดักหน้าชายหนุ่มไว้ “เมื่อสักครู่คุณกันต์กวีบอกว่าจะชวนน้ำผึ้งไปกินข้าวด้วยกันหรือคะ”

“ก็ได้ยินแล้วนี่ว่าผมพูดว่าอะไรบ้าง” กันต์กวียังคงเอ่ยตอบเสียงเย็นชาเช่นเดิม โดยขวัญจิราไม่ได้สังเกตแม้แต่นิดเดียว

ขวัญจิราถูกความรักบังตา จึงรู้สึกดีใจหัวใจเต้นรัวเร็ว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่กันต์กวีได้เข้ามาพูดคุยกับเธอ

“ถ้าคุณกันต์กวีอยากไปกินข้าวกับน้ำผึ้ง เดี๋ยวน้ำผึ้งจะโทรไปยกเลิกนัดกับเพื่อนๆ นะคะ”

กันต์กวีอยากหัวเราะกับคำพูดของหญิงสาวผู้นี้ หากไม่ใช่เพราะคำท้าของเพื่อนๆ หากไม่ใช่เพราะกลัวเสียหน้า เสียชื่อของคาสโนว่า เขาไม่มีทางลดตัวมาเสวนากับยายแว่นสุดเชยคนนี้แน่

“โทรไปยกเลิกนัดกับเพื่อน แล้วไปทานข้าวเย็นกับผม ตกลงไหม”

ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้ม และขวัญจิราก็พยักหน้ารับทันที โดยไม่รู้เลยว่าการพยักหน้ารับของเธอ ทำให้กันต์กวีชนะพนันกับเพื่อนๆ อีกครั้งแล้ว

“ค่ะ ตกลงค่ะคุณกันต์กวี เดี๋ยวน้ำผึ้งจะโทรไปบอกเพื่อนๆ ว่าไปทานข้าวกับคุณกันต์กวี...”

“ห้าม! บอกใครว่าไปกินข้าวกับผม” กันต์กวีตวาดเสียงเข้มก่อนขวัญจิราจะทันพูดจบ “เรื่องที่คุณจะไปกินข้าวกับผม ต้องเก็บไว้เป็นความลับ เข้าใจไหม”

ขวัญจิราตกใจหน้าซีดเล็กน้อยขณะรับคำ “เอ่อ...ค่ะคุณกันต์กวี น้ำผึ้งเข้าใจแล้วค่ะ คุณกันต์กวีจะมารับน้ำผึ้งที่หอพักหรือเปล่าคะ”

“ไม่! คุณต้องไปเอง ผมจะรอคุณในร้านอาหารตอนหนึ่งทุ่มตรง หากคุณมาช้ากว่านี้ ผมจะไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่น”

เมื่อรู้ว่าตนเองถือไพ่เหนือกว่า รู้ว่าขวัญจิรารักเขามาก กันต์กวีจึงสามารถสั่งทุกอย่างได้ตามใจต้องการ

“น้ำผึ้งไม่ไปสายแน่นอนค่ะ”

“ดี ถ้างั้นเจอกันคืนนี้”

กันต์กวีรับคำ หมุนตัวทำท่าจะเดินกลับไปหาเพื่อนของตนเอง หากไม่ถูกขวัญจิราตะโกนเรียกไว้เสียก่อน

“คุณกันต์กวีคะ”

“อะไร คุณต้องการอะไรอีก” กันต์กวีถามเสียงห้วนด้วยความรำคาญ

ขวัญจิราผงะตกใจกับสีหน้าถมึงทึงของกันต์กวี แต่ก็ยังทำใจกล้าเอ่ยถามอีกฝ่าย “น้ำผึ้งไม่ได้ฝันไป คุณกันต์กวีชวนน้ำผึ้งไปกินข้าวด้วยกันจริงๆ ใช่ไหมคะ”

กันต์กวีกระตุกยิ้มเยาะตรงมุมปาก ดวงตาไหววาบ เมื่อจ้องมองหญิงสาวสุดเชยซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า

“ไม่แน่นอน คุณไม่ได้ฝันไป”

มือใหญ่เอื้อมไปลูบพวงแก้มเนียนแดงปลั่งของขวัญจิรา ก่อนจะเอ่ยพูดเสียงกระเส่า “คืนนี้แต่งตัวสวยๆ นะสาวน้อย ผมมีเรื่องเตรียมไว้เซอร์ไพรส์คุณด้วย”

“ค่ะคุณกันต์กวี”

คนที่อ่อนต่อโลก ไร้เดียงสาต่อมารยาของมนุษย์ ถึงกับอายหน้าแดงซ่านร้อนผ่าวไปทั้งตัว เมื่อถูกกันต์กวีลูบใบหน้าเบาๆ

“น้ำผึ้งไปก่อนนะคะคุณกันต์กวี คืนนี้พบกันอีกครั้งนะคะ”

ขวัญจิราเอ่ยบอกอย่างเขินอาย ก่อนจะเดินเร็วๆ เพื่อกลับไปยังห้องพักของตนเอง และหากหญิงสาวหันกลับมามองยังกลุ่มของกันต์กวีสักนิด เธอจะเห็นว่าเพื่อนๆ ของกันต์กวีกำลังตบมือให้กับความสามารถของชายหนุ่ม ที่สามารถหลอกล่อให้เธอตอบตกลงรับคำของเขาได้ภายในห้านาทีตามที่กันต์กวีกำหนดไว้

“พวกมึงแพ้แล้ว จ่ายมาซะดีๆ คนละห้าหมื่น!” กันต์กวีแบมือไปข้างหน้าเพื่อรับเงินจากเพื่อนๆ หลังจากทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว

“มึงแน่มากไอ้กวี พูดแค่ไม่กี่ประโยคก็ทำให้ยายแว่นยอมตกลงไปขึ้นเขียงกับมึงซะแล้ว”

โกเมทเอ่ยชมจากใจ ออกทึ่งอยู่มากที่กันต์กวีทำได้สำเร็จ ทั้งๆ ที่เพิ่งพูดคุยกับยายแว่นเป็นครั้งแรก

“ยายแว่นมันหลงรักกูมาก กูเชื่อว่าถ้ากูขอนอนกับมันตอนนี้มันคงตอบตกลงทันทีวะ” กันต์กวียิ้มเยาะ ขณะหันไปมองตามทิศทางที่ขวัญจิราเดินจากไป

“เดี๋ยวกูกลับก่อนนะโว้ย จะไปทำการบ้านสักหน่อยว่าคืนนี้จะงัดไม้เด็ดไม้ไหนมาใช้ให้ยายแว่นติดใจกูจนโงหัวไม่ขึ้น”

เอ่ยพูดไปแล้วกันต์กวีก็หัวเราะร่วนด้วยความสะใจ ไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเช่นนี้มาก่อน เมื่อต้องเล่นรักกับสาวบริสุทธิ์หรืออาจจะไม่บริสุทธิ์อย่างขวัญจิรา โดยไม่เงินหกล้านมาเป็นตัวเดิมพัน!