3.ตามล่าเจ้าสาว EP3

“นายจะไปไหนอธิน..”

เมื่อคล้อยหลังตัถย์ธีรา อธินก็เตรียมจะตรงไปที่ลานจอดรถแต่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงของมณีมณฑ์

“หวังว่านายคงไม่คิดจะเก็บกากเดนที่โสมมขึ้นมาเทิดทูนในฐานะเมีย เพียงเพราะยังคงรักและตัดใจไม่ได้หรอกนะ..”

“ถึงแม้ผมจะรักภา แต่ผมก็รู้ดีว่าปัจจุบันเธอคือพี่สะใภ้ ผมคงไม่เลวถึงขนาดจะแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร..”

อธินมองหน้าหล่อนนิ่ง

“ผมไม่เชื่อ ว่าภาจะทำแบบนั้น มันต้องมีอะไรสักอย่างที่พวกเราไม่รู้..”

“โง่ ทำไมนายโง่แบบนี้ ไม่เห็นหรือว่านายธีมีท่าทีโมโหมากมายขนาดไหน หากไม่เป็นความจริงมีหรือคนที่สุขุมและรอบคอบอย่างนายธีจะฉุนเฉียวได้ถึงขนาดนั้น หยุดสักทีเถอะ หยุดบ้ากับนางนั่นได้แล้ว..”

มณีมณฑ์พูดจบก็เดินจากไป ในขณะที่นายชะเลงศักดิ์ยังคงทอดสายตามองหน้าอธินนิ่งอยู่

“หากอธินจะตามนายธีไป พ่อว่าอย่าไปเลยนะลูก ..”

คำพูดของพ่อทำให้อธินลอบผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ

“แต่ผมมั่นใจว่าภาต้องไม่ใช่คนแบบนั้น ต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่าง ตอนนี้พี่ธีกำลังโกรธผมเกรงว่าเขาอาจจะทำร้ายภาได้..”

“ไม่หรอก พ่อมั่นใจว่า นายธีรักหนูภามาก เขาต้องไม่ใช้อารมณ์ จนลืมเหตุผล..อย่าเข้าไปแทรกกลางอีกเลย มันอาจจะทำให้เรื่องยิ่งเลวร้ายลงกว่าเดิม..”

เขามองตามหลังพ่อที่เดินจากไปเงียบ ๆ

“ผมจะทำอย่างไรดีนะภา ผมจะช่วยคุณได้อย่างไร มันต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้คุณตัดสินใจแบบนั้น..ผมจะทำอย่างไรดี..”

อธินรู้สึกกลุ้มหนัก เขาเดินวนไปวนมาแต่แล้วภาพใบหน้าของอินทุพาก็ลอยเด่นขึ้นมาในมโนนึกของเขา

“อินทุพา ..”

เขาเรียกชื่อของหล่อนออกมาเบา ๆ เขายังจำภาพที่หล่อนสะอื้นไห้ราวกับคนบ้าที่รู้ว่าชายคนรักได้หนีออกไปกับพี่สาว หล่อนเข้าใจพี่สาวของหล่อนผิด เพียงเพราะเหตุการณ์นั้น มันทำให้เขารู้สึกเห็นใจในความสูญเสียคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักไป

เหมือนที่เขาต้องยอมหลีกทางให้พี่ชายของตัวเองเพราะรู้ว่าหัวใจของภาวมาลามีเพียงตัถย์ธีราคนเดียวเท่านั้น แม้เขาจะต้องเจ็บปวดที่ต้องทนมองเห็นคนที่รักอยู่เคียงข้างชายอีกคน แต่เขาก็ยังสุขใจที่ชายคนนั้นคือคนที่เธอรักแล้วเป็นคนดีและยังรักเธอไม่น้อยไปกว่าเขาอีกด้วย แต่อินทุพาไม่เหมือนกับเขา หล่อนกำลังเข้าใจผิด

“ผมจะไม่ยอมให้ใครมองคุณในทางลบได้เป็นอันขาด ผมจะไม่ยอมให้คุณต้องเจ็บปวดกับความรู้สึกของคนที่คุณรัก..”

อธินคิดใจในก่อนจะเปลี่ยนความตั้งใจ มุ่งหน้าไปยังบ้านของภาวมาลาแทนการตามตัถย์ธีราไป

ตลอดเส้นทางที่ยาวไกล ภาพงานแต่งงานที่แขกเหรื่อมากมาย มันผุดขึ้นมาตรงหน้าของเขา ใบหน้าที่สวยหวานของเจ้าสาวลอยเด่น เธองดงามจนหาที่ติมิได้

ดวงพักตร์ผ่องพริ้ง นัยน์ตาเป็นประกายโดดเด่น จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง สวยงามราวดอกกุหลาบแรกแย้ม ผิวพรรณผุดผ่องสดใส สะอาดหมดจด กริยาเรียบร้อยอ่อนหวานน่าไหลหลง

ฝ่ามือใหญ่กำพวงมาลัยรถแน่น ก่อนจะตบแตรรถดังสนั่น แล้วเหยียบคันเร่งแซงรถคันหน้าไปอย่างรวดเร็ว ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

“ ภาวมาลา ภาวมาลา ..”

เขาเรียกชื่อของเธอออกมา พร้อมกับขบฟันกรามแน่น ความรัก ความหลงใหล กลับกลายเป็นความเคียดแค้นชิงชังขยะแขยง ความเรียบร้อย อ่อนโยน ยามที่ใครก็ตามได้อยู่ใกล้ ราวกับว่าโลกทั้งโลกเป็นบรรยากาศที่อบอุ่น สวยงาม สดชื่นเสียนักหนา

ใครจะล่วงรู้ได้ว่า ผู้หญิงที่ท่าทางดูอ่อนต่อโลก ดูอ่อนเยาว์ อ่อนแอ อ้อนแอ้นอรชร จะมีใจอาจหาญกล้า หนีในคืนวันส่งตัวเข้าหอ ไปกับผู้ชายอีกคนหนึ่งได้ ทั้ง ๆ ที่ตกลงก้าวเข้าประตูวิวาห์กับผู้ชายที่มีพร้อมในทุก ๆ อย่าง อย่างนายตัถย์ธีรา พิเชียรสุธี

ชายหนุ่มขับรถมาด้วยความเร็วสม่ำเสมอ ไม่เคยผ่อนลงแม้แต่น้อย ในไม่ช้านัก เขาก็เลี้ยวรถเข้าสู่เขตไร่ พิเชียรสุธีในที่สุด

“ นายมาแล้ว ..”

เสียงคนงานหลายคนดังขึ้นเกือบจะเป็นเสียงเดียวกัน เมื่อเห็นเขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดยังหน้าบ้านไม้สองชั้นขนาดใหญ่ ท่ามกลางป่าเขาที่หนาทึบ

“ อยู่ไหน ”

เขาถามมาหาเธอผู้นั้นทันทีที่ก้าวเข้ามาถึงหน้าบ้าน

“ บนบ้านค่ะนาย ”

ยังไม่ทันจบคำพูดของส้มหวานสาวใช้ที่นี่ เขาก็ก้าวฉับ ๆ ขึ้นบ้าน ตรงไปยังห้องนอนใหญ่ ที่บัดนี้มีโซ่เส้นใหญ่ ล่ามบานประตูห้องเอาไว้อย่างแน่นหนา

“ เปิดประตู ..”

เขาออกคำสั่งกับคนงานชายคนหนึ่งที่เฝ้าหน้าห้องอยู่ และทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกกว้าง เขาสอดส่ายสายตาคมกล้า ราวกับเหล็กที่ถูกเผาไหม้ได้ที่ ไปทั่วห้อง แล้วไปสะดุดอยู่ที่ร่างของเธอ ที่นั่งเบียดอยู่กับเก้าอี้ตัวหนึ่งที่หัวเตียง

ซึ่งเธอยังอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวระลานตา แต่ทว่า ถูกแต่งแต้มด้วยเลือดสีแดงฉาน เกรอะกรังไปทั่ว ผมเผ้าดูยุ่งเหยิง กระเซอะกระเซิง

และทันทีที่เขามองเห็นเธอ เขาปรี่เข้าไปหา พร้อมกับยื่นมือกระชากเส้นผมนั้นรั้งเอาศีรษะได้ลูบของเธอให้เงยขึ้น ก่อนจะยกฝ่ามืออีกข้างกระหน่ำไปยังนวลแก้มที่แดงระเรื่อสุดแรง

“โอ๊ะ!..”

ใบหน้าหวานคะมำลงไปแนบพื้น ก่อนจะมองเงยหน้ามองสานสายตากับเขา ด้วยแววตาที่เขาเห็นแล้วต้องปวดใจนักหนา

“ฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันเลย ไอ้คนเลือดเย็น ไอ้ฆาตกร คนใจบาป อำมหิต คุณมันไม่ใช่คน..”

เขาเหวี่ยงร่างของเธอถลันไปเบื้องหน้า

“ โอ๊ย ..”

ร่างบางเซถลาคะมำไปด้านข้าง ทว่าเขาก็ยังไม่ยอมวางมือ รั้งศีรษะเล็กได้รูปภายใต้เส้นผมนุ่มนวลของเธอขึ้นมา ก่อนจะทาบมือมาที่ลำคอเรียวระหงอย่างรุนแรง

“ สาแก่ใจของคุณแล้วใช่ไหม ภาวมาลา ใช่ไหม ผู้หญิงสารเลว คุณทำลายชื่อเสียงของผมจนหมดสิ้น สะใจมากใช่ไหม..”

เขาบีบรัดลำคอของเธอแน่น อยากจะฆ่าเธอให้ตายคามือของเขาเสียนัก แต่ว่า หญิงสาวกลับส่งยิ้มหวานยวนยั่วมาให้เขา อย่างไม่สะทกสะท้าน

“ ใช่ แน่จริง ฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันอีกคน ฆ่าฉันสิ จะขังฉันไว้ทำไม ฆ่าฉันเลย ฉันอยากตาย ฉันอยากตาย ได้ยินไหม ฆ่าฉันสิ ฆ่าฉันด้วยมือของคุณ จะได้สะใจสมใจ.”

เธอตะคอกเสียงใส่หน้าเขา พร้อมกับมองหน้าเขาด้วยสายตาที่ชิงชัง เขาขบฟันแน่น

“คนไม่มีหัวใจ สารเลว ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ไม่มีน้ำยาเอาเสียเลย นี่หรือลูกผู้ชาย น่าเสียดายวันเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่น่าตาบอดหลงคิดว่าคุณเป็นคนดี ที่แท้ก็ซาตานในคราบมนุษย์ คุณมันไม่ต่างจากสัตว์ดิรัจฉานที่ยื้อแย่งกันเพียงเพราะเศษอาหาร แต่คุณเลวยิ่งกว่าสัตว์ เพียงเพราะต้องการเอาชนะถึงกับลงมิอฆ่าคน ไปลงนรกซะไป ไป..”

...เพี๊ยะ..

ฝ่ามือบางตวัดไปยังใบหน้าหวานอีกครั้งอย่างหนักหน่วงจนร่างบางถลันไปกองอยู่แทบพื้น

“ แค่นี้เองหรือ คนชั่ว คนใจร้าย ฆ่าฉันซะอีกคนสิ ฆ่าฉันเลย ..”

เธอตะโกนก้องก่อนจะปรี่เขามาทุบตีเขาแล้วร้องไห้ออกมาราวกับคนเสียสติ

“ เสียใจมากหรือ ที่ไอ้ชู้รักของคุณมันตาย เสียใจมากใช่ไหม ..”

ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองยกขึ้นกระชับที่ท่อนแขนกลมกลึงของเธอ ซึ่งถูกประดับด้วยสีแดงของเลือดที่แห้งกรัง เขาเขย่าร่างบางก่อนจะผลักให้ล้มตึงไปบนที่นอนนุ่ม ด้วยหัวใจที่ไหวหวิวสั่นจนบอกไม่ถูก

“ ใช่ เสียใจ ฉันเกลียดคุณ แค้นคุณ คอยดูนะ สักวัน ฉันจะฆ่าคุณด้วยมือของฉันเอง จำไว้นะคนเลว คนใจร้าย ..”

เขาแสยะยิ้มที่มุมปาก

“ ผมจะรอวันนั้น ภาวมาลา แต่ก่อนจะถึงวันนั้น..ผมจะทำให้คุณยิ่งกว่าตายทั้งเป็น ผมจะทำให้คุณเป็นเสมือนศพที่มีชีวิต ”

เขาจ้องหน้าเธอ มองสบตาคมออกหวานของเธอ ที่เคยฉ่ำหวานและสดใส แต่ยามนี้กลับดูเกรี้ยวกราด มันแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

“ ผมจะทรมานคุณให้ถึงที่สุด ในฐานะที่คุณเป็นเมียของผม เป็นเมียของไอ้ฆาตกรคนนี้ ไอ้คนสารเลวคนนี้ ไอ้คนใจดำอำมหิตคนนี้ ด่าอีกสิ ประณามอีก จะได้หายแค้นไง แต่ถึงจะด่าว่าอย่างไร ก็ไม่สามารถปลุกให้ไอ้ขี้ขโมยมันฟื้นขึ้นมาได้หรอก.”

เธอขบฟันแน่น ก่อนจะหยิบหมอนใบใหญ่ขว้างมาใส่ร่างของเขา

“ ไอ้คนบ้า คนเลว คนชั่ว ออกไปนะ คุณอย่าหวังว่าฉันจะยอมเป็นเมียของคนเลวอย่างคุณ ไอ้คนเลือดเย็น ฆาตกร ..ฉันเกลียดคุณ เกลียด เกลียด ได้ยินไหม ฉันเกลียดคุณ เกลียด”

เขาแค่นเสียงหัวเราะ

“ คุณคิดว่า คนอย่างผมยังรักคุณอยู่อย่างนั้นหรือ คิดว่าผมอยากจะแตะต้องผู้หญิงอย่างคุณนักหรือ อย่าได้หวัง อย่าได้คิดเลย ผู้หญิงอย่างคุณมันสกปรก ..เป็นกาลกีณีของสังคม คุณสมบัติของผู้หญิงหลายใจอย่างคุณ เป็นได้กากเดนหรือเนื้อร้ายของสังคม”

“งั้นหรือ หากฉันเป็นกากเดนของสังคม แล้วคนที่เป็นคนเฉพาะร่างอย่างคุณเป็นอะไร มันคงไม่ต่างกันสักเท่าไหร่หรอกไอ้ฆาตกร คนหลายใจ ใครกันแน่ สารเลวสิ้นดี มีเหตุผลอะไรทำกับฉันแบบนี้ บอกมาสิ บอกมา ทำไมทำกับฉันแบบนี้ ไอ้ชาติชั่ว..”

..เพี๊ยะ เพี๊ยะ..

ฝ่ามือใหญ่ที่หนักอึ้งซัดไปยังใบหน้าหวานของเธอสองครั้งซ้อน จนเลือดสีแดงไหลซืมออกมาจากกลีบปากบาง พวงแก้มช้ำเป็นรอยนิ้วมิอของเขา

“เห็นไหม คุณมันเลวจริง ๆ เลวถึงขนาดทำร้ายผู้หญิง นี่หรือสุภาพบุรุษที่แท้ก็สัตว์นรกในคราบมนุษย์ที่นอกจากจะโง่เง่าจนไม่รู้จักพิจารณาแล้วยังตาบอดอีกด้วย..”

เขาขยุ้มคอเสื้อของเธอแล้วรั้งใบหน้าหวานให้ใกล้มาจนเกือบจะสัมผัสกับปลายจมูกโด่งของเขา

“มันยังน้อยไปกับการะกระทำของคุณ ผู้หญิงสารเลว หลอกลวงผมทำไม ในเมื่อคุณมีคนที่คุณรักอยู่แล้ว มาหลอกลวงผมทำไม มีเหตุผลอะไร..”

“ฉันหลอกอะไรคุณ..คุณซะอีก เจ้าเล่ห์ ปลิ้นปลิ้นหลอกลวง ไม่รู้จักพอ ฉันไม่เคยนึกเสียใจเลยที่หนีจากคุณมา ..”

“ถ้าเจ้าบ่าวเป็นอธิน คุณคงจะไม่ทำแบบนี้”

“ใช่ ฉันยังเสียใจจนป่านนี้ ที่ตัดสินใจเลือกคนผิด..”

เขามองลึกเข้าไปในดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาของเธอด้วยหัวใจที่เจ็บลึก