4.บาดแผลที่เริ่มก่อตัว EP1

สายตาคมออกหวาน จ้องมองดูบานประตูที่ถูกไขกุญแจให้เปิดออกกว้าง เธอหันซ้ายแลขวา เหมือนต้องการจะหาอะไรมาไว้กับตัวสักอย่าง ก็มีเพียงหมอนกับผ้าห่มที่อยู่ให้ห้องกว้างนั้น เธอดึงหมอนมากอดไว้แน่น

“ ฉันเอาอาหารมาให้คุณตามคำสั่งของนายค่ะ..”

ส้มหวานยกถาดอาหารมาวางให้เธอตรงหน้า พลางช้อนสายตาขึ้นมองดวงหน้าหวานละมุนที่ดูอิดโรยของเธอนิ่งอย่างสำรวจ

“ แล้วนี่เสื้อผ้า ที่พอจะหามาได้ ..เดี๋ยวคุณทานอาหารแล้วอาบน้ำให้สบายตัวนะคะ..เพราะว่าหลังจากอาหารมื้อนี้แล้ว คุณจะต้องออกไปทำงานในไร่..”

หญิงสาวนิ่ง ก่อนจะลดมือลงวางหมอนไว้ข้างลำตัว พลางมองดูอาหารในจาน แล้วมองเลยไปยังเสื้อผ้าเก่า ๆ กองนั้น

“ แล้วเขาไปไหน ..”

“ จะรู้ไปทำไม..”

ส้มหวานลุกขึ้น พร้อมกับจ้องหน้าเธอนิ่งอย่างไม่พอใจ

“ เปล่า .. ฉันเพียงนึกสงสัยว่าทำไมเขาไม่มาทำร้ายฉัน ..ให้สมกับความแค้นของเขา..”

ส้มหวานกำมือแน่น

“ คุณอย่าคิดว่าจะมีแต่นายที่แค้นคุณ ..ทุกคนในไร่นี่ก็ไม่มีใครชอบหน้าคุณนักหรอก ขอให้รู้ไว้...”

ส้มหวานหันหลังตรงมายังประตูที่ยังเปิดอยู่ พร้อมกับคนงานชายที่ยืนเฝ้าอยู่สองคน

“ แล้วอย่าหวังนะว่าจะหนีไปไหนได้ ..นายไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

จบคำพูดของส้มหวาน บานประตูก็ถูกปิดลงอย่างหนัก ก่อนจะได้ยินเสียงกุญแจที่กดล็อคไว้ตามเดิม ..ภาวมาลาก้มลงมองดูอาหารในจาน เธอรู้สึกเหมือนน้ำตามันท่วมอก จนไม่รู้สึกหิวแม้แต่น้อย

ภาพของเรวัตที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและว่าที่น้องเขย ถูกแทงด้วยมีดปลายแหลม ก่อนจะถูกยิงทิ้งราวกับเป็นสัตว์ป่าตัวหนึ่ง ต่อหน้าเธอ มันทำให้รู้สึกที่แค้นแล้วเสียใจอย่างมาก

“ มันเป็นความผิดของฉัน ไม่ควรเลย ฉันทำให้คุณตายอย่างทรมาน..มันเป็นความผิดของฉันเอง..เรวัต”

หยาดน้ำใส ๆ ไหลปริ่มออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอยิ่งเมื่อนึกถึงน้องสาวคนเดียว เจ้าหล่อนคงต้องเสียใจมากกับการจากไปของชายคนรัก เพราะเธอคนเดียว ทำให้คนหลายคนต้องมาเดือดร้อนต้องมาเสียใจ เพราะเธอคนเดียว

“ อิน พี่ขอโทษ แม่ขา .. ภาขอโทษนะคะ..”

ภาพใบหน้าของมารดาลอยเด่นขึ้นมา ทำให้เธอสะอึกสะอื้นมากขึ้นกว่าเดิม เธอซบหน้าลงกับที่นอนนุ่ม แต่ทว่าเสียงสะอื้นไห้ของเธอมันดังเล็ดลอดออกไปด้านนอก อย่างไม่ตั้งใจ

“ เปิดประตู..”

น้ำเสียงทุ้มกังวานดังขึ้น ทำให้คนงานชายต้องเปิดประตูกว้างแล้วปล่อยให้เขาเดินเซซ้ายเซขวาตรงเข้าไปหาเธอ ในมือข้างหนึ่งถือขวดเหล้าอยู่อย่างไม่ยอมวาง

“ ร้องไห้หรือ ..ดีใจหรือว่าสะใจไม่ทราบ..”

เธอถอยหลังกรูดเมื่อมองเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วห้องกว้างจนเธอต้องยกมือปิดจมูกเอาไว้

“ เหม็นหรือคนสวย..”

เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะกระดกเหล้าในมือขึ้นดื่มแล้วพ่นใส่หน้าของเธอ ก่อนจะหัวเราะลั่น

“ จะทำอะไร..”

“ จะทำอะไรงั้นหรือ..”

เขากวาดสายตามองสำรวจเรือนกายงามของเธอที่ยังคงอยู่ในชุดวิวาห์

“ ต่อให้เธอแก้ผ้านอนแผ่ ก็อย่าหมายความว่าฉันจะใส่ใจเธอเลย .. เพราะเธอมันสกปรก ..ผู้หญิงสำส่อน เฮงซวย..”

“ ดี งั้นก็ออกไปสิ ไป..”

เขายกมือบีบปากของเธอแน่น แต่หญิงสาวรีบยกมือเหมือนต้องการให้เขาปล่อยเธอ

“ ออกไปหรือ นี่มันบ้านของฉัน เธอร้องไห้ เพราะคิดถึงฉันไม่ใช่หรือ..”

“ บ้า ไอ้คนทุเรศ ..”

เธอกัดมือใหญ่ของเขาอย่างแรง จนเขาต้องรีบสะบัดมือหนีจากริมฝีปากอย่างรวดเร็ว

“ ฤทธิ์มากนักใช่ไหม ดี ฉันจะให้เธอเป็นรางวัลแก่คนที่เฝ้าหน้าประตู..”

นัยน์ตาของเธอเบิกกว้าง ก่อนจะรีบคว้ามือของเขาเอาไว้แน่น

“ ไม่ อย่านะ อย่าทำกับฉันแบบนั้น..”

เขาปัดมือของเธอออกก่อนจะลุกขึ้นถอยห่างออกมา แต่ก็เซแซด ๆ ล้มตึงลงบนที่นอนนุ่ม ..สภาพของเขาที่เธอได้เห็นขณะนี้ มันแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง

จากชายหนุ่มที่หน้าตาสดใส ดูหล่อเหลาคมคายหมดจดสะอาดสะอ้าน แววตาคมกล้ามีพลังแต่แฝงด้วยความอบอุ่นอ่อนโยนอย่างที่สุด ร่างกายกำยำสูงใหญ่สง่างาม ดูภูมิฐานโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน

แต่บัดนี้ เขาแทบไม่หลงเหลือคราบของชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่ดูดีไปทุกกระเบียดนิ้ว จนเป็นที่หมายตาของสาว ๆ มากมายอีกเลย ทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก

หญิงสาวทอดสายตามองดูเขาที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงกว้าง เขาหลับตาพริ้ม แต่ในมือยังถือขวดเหล้าเอาไว้แน่นราวกับแยกกันไม่ออก

“ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นเลย..”

เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

“เพราะคุณต้องการให้ผมเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือภาวมาลา..”

เขาลืมตามองหน้าเธอ

“ เธอคงสะใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ ..แล้วเธอก็จะสะใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อลูกคนแรกของเธอจะต้องกลายเป็นคนงานในไร่นี้ไปจนตลอดชีวิต ..”

เขาลุกขึ้นพร้อมกับขว้างขวดเหล้าลงตรงหน้าของเธอ ..หญิงสาวสะดุ้งเฮือก เมื่อเขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนฯ

“ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ..แล้วเตรียมย้ายที่อยู่ใหม่..”

“จะพาฉันไปไหน ฉันไม่ไป ฉันจะกลับบ้าน ได้ยินไหม ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะแจ้งตำรวจให้ลากคอคุณเข้าตารางข้อหาสั่งฆ่าคน..”

“งั้นหรือ..”

เขาหันมายิ้มใส่ตาของเธอ

“เดี๋ยวผมจะให้คนไปรับเจ้าหน้าที่ตำรวจมาหาคุณที่นี่ทั้งโรงพักเลยดีไหม คุณ จะได้แจ้งความได้เต็มที่..”

เขาแสยะยิ้ม

“แต่ถึงแม้คุณจะแจ้งความได้ มันก็เท่านั้น ชายชู้ของคุณมันก็ไม่อาจจะกลับมามีชีวิต ทางที่ดีผมว่า คุณทำตามที่ผมบอกดีกว่า อย่างน้อยก็ยังมีผู้ชายแท้ ๆ นับร้อยรอคุณอยู่ มันคงจะทำให้คุณทุเลาลงได้บ้างกับความต้องการแบบนั้น..”

“ไอ้ทุเรศ คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง เห็นฉันเป็นอะไร..”

“เป็นอะไรก็ช่าง แล้วแต่จะคิด แต่อีกไม่นาน ผมจะทำให้คุณกลายเป็นผู้หญิงของสาธารณะชน มันคงจะทำให้คุณสุขใจสมใจจนแทบกระอัก ต่อจากนี้จะได้ไม่ต้องทุรนทุรายเสียดายกับการจากไปของชู้รัก..”

“ไอ้บ้า ไอ้ฆาตกรเลือดเย็น ไอ้ซาตาน..ไอ้ทุเรศ ปล่อยฉันออกไปนะ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นฉันจะกลับบ้านได้ยินไหม..”

เธอตะโกนก้องเมื่อเขาก้าวออกมาจากห้อง ประตูบานใหญ่ก็ถูกปิดลงอย่างแน่นหนา ทำให้เธอยิ่งเดือดดาลเมื่อพยายามตะโกนและทุบประตูแต่ก็เงียบกริบ เธอจึงร้องกรี๊ด กรี๊ดด้วยความอึดอัดและแค้นเคือง

อธินทอดสายตามองหญิงสาววัยยี่สิบเศษที่นั่งซดเหล้าราวกับเป็นน้ำเปล่าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ว่าสมเพทหรือเห็นใจ

จากสาวน้อยที่เคยสดใส ใบหน้าของหล่อนมีแต่รอยยิ้มกลับกลายเป็นคนอมทุกข์ แล้วก็ดื่มจัดเมามายจนแทบไม่ได้สติ คืนนี้ก็เช่นกัน บังเอิญว่าเขามาหาเพื่อนที่ผับแห่งหนึ่งแล้วได้พบกับอินทุพากำลังนั่งดื่มอย่างหนัก

จวบจนดึกสงัด ผู้คนเริ่มทยอยยออกจากผับเมื่อได้เวลาผิด แต่อินทุพายังคงมีความสุขอยู่กับการดื่ม แม้พนักงานจะมาบอกหล่อนก็ยังต่อว่า และหยิบเงินออกมาโยนใส่หน้าพนักงาน

“ฉันมีเงินจ่าย ฉันจะดื่ม เอาเหล้ามา..”

เจ้าหล่อนร้องตะโกนพร้อมกับกระดกขวดเหล้าที่หมดแล้ว และก็รู้สึกอารมณ์เสียเมื่อไม่มีเหล้าสักหยด หล่อนขว้างขวดเหล้าลงพื้นอย่างฉุนเฉียว

อธินเตรียมจะลุกเพื่อเข้าไปหาหล่อนแต่ยังช้ากว่าชายกลุ่มหนึ่งที่ตรงเข้ามาหาหล่อนแล้วรั้งแขนหล่อนให้ลุกขึ้นก้าวเดินออกไปด้านนอก

“ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน..”

“ไปหาที่เงียบ ๆ ดื่มต่อดีไหมจ๊ะน้องสาว..”

อินทุพายิ้มหวานเมื่อได้ยินว่าจะได้ดื่มต่อ ทำให้หล่อนยอมเดินไปกลับชายกลุ่มนั้น

“จะทำอะไรอธิน..”

คมสันร้องถามเมื่อเห็นเพื่อนรักเตรียมเดินตรงเข้าไปในกลุ่มคนที่กำลังจะพาอินทุพาขึ้นรถ แต่อธินไม่ตอบเขาตรงไปที่นั่งพร้อมกับคว้าแขนของอินทุพาให้ก้าวมาหาเขา

“เฮ๊ย..ได้ไงว่า พวกตูพาแม่คนนี้มานะเฟ๊ย อย่ามาหักคอกันแบบนี้สิ..”

หนี่งในจำนวนสามคนเอ่ยออกมาอย่างขัดใจ

“แต่ผู้หญิงคนนี้เมียของฉันนะ ..”

อธินเอ่ยออกมาเบา ๆ พร้อมกับกอดกระชับร่างของอินทุพาไว้แน่น

“เมียหรือวะ..เฮ๊ย มันบอกว่าไก่ตัวเมียตัวนี้เป็นเมียมันว่ะ..น่าเชื่อไหมวะ..”

พวกมันหัวเราะครืนออกมา ก่อนจะเข้ามาหมายจะฉุดรั้งร่างของอินทุพา ทำให้เกิดการต่อสู้กันขึ้น ในขณะที่อธินกำลังจะเพี่ยงพ้ำ คมสันก็รีบเข้ามาช่วย

“ตำรวจมา..หนีเร็ว..”

คมสันร้องบอกเมื่อเข้ามาช่วยอธินออกไปจากกลุ่มคนร้าย ซึ่งพวกมันต่างก็รีบขึ้นรถขับหนีไปอย่างรวดเร็ว