3 ตะวันผู้ร้อนแรง 1

“พี่ตะวันขา ใจน้องจะขาดแล้วค่ะ”

“อย่าเพิ่งขาด ให้พี่ไปถึงสวรรค์ก่อน ช่วยพี่ด้วยนะ”

“ได้เลยค่ะ ให้ความร่วมมืออย่างนี้ หวังว่าพี่คงเต็มที่นะคะ”

คำว่าเต็มที่สะดุดอารมณ์อย่างจัง จากที่กำลังเพริดด้วยอารมณ์รัก กลับต้องชะงัก ยุติการเคลื่อนไหว นิ่งไปชั่วครู่ เมินที่จะมองได้ รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ฉลาด กล้าพูดขอเงินเป็นจำนวนมาก ๆ ในขณะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เขารู้ว่าเธอไม่ปรารถนาต่อความหล่อสักเท่าไร เงินในกระเป๋าสำคัญกว่า หากว่าจ่ายหนักก็สนองสุดเหวี่ยง

เขารู้ถึงกฎของผู้หญิงพวกนี้เป็นอย่างดี คบกับผู้ชายเพื่อเงินเพียงอย่างเดียว หากว่าได้ความหล่อติดพ่วงมาด้วยถือว่าเป็นโบนัส

“หยุดทำไมล่ะพี่ตะวัน กำลังได้ที่อยู่เชียวไม่อยากดื่มนมสดหรือคะ ไหนบอกว่าชอบไงคะ ทั้งขาวทั้งอวบ สะอาดพร้อมดื่มเชิญ”

“ไม่รู้ว่าหมดอายุหรือยัง”

“ว้าย ช่างกล้าพูดนะเนี่ย ยังค่ะ ดูสิไม่หย่อนคล้อยเลย อึ๋มตึงแน่นเปรี๊ยะ ไม่เชื่อจับดูสิ แรง ๆ ของจริงไร้ซิลิโคน”

“หมดอารมณ์ เซ็งเป็ด”

จู่ ๆ ความคับตึงแน่นของบางส่วนกลับลดขนาดลง ไม่ต้องการแตะต้องร่างเปลือยที่ถูกปลุกเร้าเต็มที่ เตรียมพร้อมที่จะรองรับศึกหนักเพราะความโลภแท้ ๆ อารมณ์พล่านได้ดับมอดลงอย่างไม่น่าเชื่อ ลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ หญิงสาวขมวดคิ้วโก่งเรียวด้วยความฉงน ได้แต่ปรามาสในใจว่าเขาคงหมดสภาพแล้ว แต่ก็ดีจะได้ไม่ต้องเปลืองตัว แม้ว่าไม่มีความสัมพันธ์ทางกายแต่เขาก็จ่ายเช่นกัน

‘อายุแค่เนี้ยกลับไร้น้ำยา ใครเป็นเมียซวยตายเลย ทนอยู่ได้ก็เพราะเงินล่ะม้าง แต่เราก็ต้องปรนนิบัติให้เต็มที่ เขาจะได้อยากจ่ายหนัก ๆ’

เธอค่อนแคะตามความคิดของตนเอง แต่ก็พยายามที่จะเข้ามาช่วยเหลือ เหวี่ยงตัวเองลงจากเตียงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น ซบหน้าลงไปตรงส่วนสำคัญ ริมฝีปากผสานกับฝ่ามือทั้งสองข้างปลุกเร้าด้วยความเชี่ยวชาญ เพียงไม่นานความแกร่งกลับคืนมา เขาดึงร่างเปลือยขึ้นมานอนบนเตียงอีกครั้ง ไม่รั้งรออีกต่อไป ขจัดความต้องการตามธรรมชาติกลับคืนมา เขาจะต้องลุยให้หนัก ไม่คำนึงว่าเธอจะคล้อยตามหรือไม่ รู้แต่เพียงว่าจะต้องระบายความเกลียดชังออกมาสุดกำลัง

เคลื่อนไหวร่างกายรุนแรง ขยำเคล้นเนื้อนวลเต็มที่ ไม่คณาต่อเสียงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด ดวงตาคู่งามที่กรีดอายไลน์เนอร์เข้ม ๆ เบิกโพลง ไพล่คิดไปว่าตะวันเป็นประเภทซาดิสต์ ข่มเหงผู้หญิงด้วยกำลังที่เหนือกว่า

จากที่กอดรัดได้เปลี่ยนเป็นผลักดันออกไป แต่เขาโถมทับขยับเน้นเพิ่มความหนักหน่วงลงไปอีก หญิงผู้หิวเงินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พยายามเปลี่ยนตำแหน่งการนอนเพื่อที่จะผ่อนแรงรับจากร่างใหญ่ แต่ก็ไร้ผล ตะวันรู้ทันจับมือทั้งสองข้างขึงเอาไว้ เน้นน้ำหนักตัวลงมาที่กึ่งกลางเน้นเพียงจุดเดียว หญิงสาวผู้อยู่เบื้องล่างรองรับความใคร่หวาดกลัวต่อการบุกแบบไม่บันยะบันยัง จากที่เป็นฝ่ายเชิญชวนให้เราสำราญกลับร่ำร้องในอก ขอให้ยุติการกระทำ

แต่ละวินาทีที่ผ่านไปเหมือนตกอยู่ในโตรกเหวนรก กลั้นลมหายใจเอาไว้จนแทบสิ้นลม กระทั่งคำร้องขอเป็นผลเสียงถอนใจหนัก ๆ จากคนร่างใหญ่ เตียงสปริงหยุดการเคลื่อนไหว เมื่อร่างหนาใหญ่ก้าวลงมาแล้วโยนเงินจำนวนหนึ่งลงไปบนหน้าอกเปลือยอวบอิ่ม เขามองด้วยดวงตาไร้ความเสน่หา

“พี่เป็นอะไรคะ ไม่เหมือนเมื่อครั้งก่อนเลย”

“คนเราย่อมเปลี่ยนแปลงได้ เหมือนเธอไง น่าจะรู้ตัวดีว่าเป็นอะไร”

“พูดเข้าใจยากจัง โมโหน้องเรื่องอะไรคะ”

“สมองมีแค่นี้ไงถึงต้องเป็นแบบนี้ จำเอาไว้ถ้าคิดจะทำงานแบบนี้ อย่าทำให้ผู้ชายรังเกียจ ไม่อย่างนั้นเธอก็จะเจอแบบนี้หรือไม่ก็ไร้คนคบ”

เขาด้วยเสียงห้วนจัดแล้วเดินเข้าไปทำความสะอาดร่างกายในห้องน้ำ ไม่แม้แต่ที่จะปรายตาเหลือบแล หญิงสาวชาวาบไปทั้งใบหน้า ขอบตาร้อนผ่าวเจ็บปวดต่อคำหยามหยัน มองตามด้วยความแค้นเคือง แต่ไม่อาจทำอะไรได้ ในเมื่ออยู่ในฐานะนางบำเรอที่กำลังตกกระป๋อง ในเวลานี้ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าหยัดร่างลุกขึ้น ฝ่ามือเรียวลูบไปตามร่องรอยแดงจ้ำ รับรู้ถึงความเจ็บปวดต่อการถูกกระทำรุนแรง น้ำตาคลอ ได้แต่แช่งชักหักกระดูกตะวันในใจ

‘เพิ่งรู้ว่าเป็นโรคจิต ไม่น่ามาด้วยเลย เงินที่ได้มาคุ้มมั้ยถ้าเครื่องพัง ไอ้รอยนี่เหมือนกันกี่วันจะหาย คิดผิดจริง ๆ ที่มากับมัน โชคดีที่ไม่บีบคอเราตาย ว้าย ออกมาจากห้องน้ำแล้วตาขวางยังกับหมาบ้า ใส่เสื้อผ้าดีกว่าเดี๋ยวหื่นขึ้นมาขย้ำเราอีก’