ตอนที่6 ถ้าร้องเดี๋ยวรับ

เกมบ้าอะไรไม่ได้อยู่ในหัวสมองของเธอเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่ได้เข้าไปทำความรู้จักและเริ่มติดต่อพูดคุยเจอกัน ใจของเธอก็ไหลลงหลุมรักเป็นที่เรียบร้อย

เกือบสามอาทิตย์ของการรู้จักกัน เกือบทุกวันที่เรานัดเจอกัน กินข้าวด้วยกัน ดื่มเที่ยวด้วยกัน ทำให้สนิทกันมากขึ้นเหมือนรู้จักกันมาสามปี

แต่เชื่อไหมว่าผู้ชายที่เธอเคยเห็นว่ามีหญิงข้างกายแทบไม่ซ้ำหน้า กลับเป็นคนที่ไม่เคยฉวยโอกาสเธอเลยสักครั้ง

พาเข้าคลับที่คนพลุกพล่านก็เพียงจับจูงมือกันไม่ให้ใครชนเธอ

นั่งข้างกายกันอย่างแนบชิดแต่กลับไม่เคยโอบลูบ ต่อให้ดื่มไปไม่น้อยหรือเธอเบียดจนแทบสิง

แค่โอบกันไว้ตอนนั่งดูหนังด้วยกันในห้องของเขาสองต่อสอง

แค่ไปส่งถึงห้องของเธอในยามเมาแล้วก็ออกไปนอนโซฟาหรือกลับคอนโดตัวเองไป

บ้า!

หมายถึงอึ้งกับความน่ารักของเขาน่ะ

ไม่อยากเชื่อ

แต่มันเป็นไปแล้ว

เกิดขึ้นจริงกับตัวเธอเลย

ไม่รู้ให้เกียรติหรือหลอกล่อเด็กอยู่กันแน่

แต่เด็กคนนี้มันเชื่อพี่ไปหมดแล้ว

Plerng : วันนี้ว่างไหม

Pearl : ว่างคับ!

Plerng : เย็นไปรับมากินข้าวที่ห้องนะ

Pearl : อ่ะเคร

ไม่มีแล้วเล่นตัว ไม่มีแล้วหลอกล่อ

ตอนนี้จะล่อเขาแล้ว

ตอนแรกชอบเพราะหล่อ

หลงเพราะตรงสเปค

แต่ตอนนี้ เธอหัวปักหัวปำไปกับการกระทำของเขาแล้ว

กระเป๋าอะไรไม่ได้สน

กติกาเพื่อนเดิมพันแค่เรื่องสนุกในวงเหล้า

แต่ความรู้สึกเธอน่ะของจริง

ถ้าพี่จะหล่อร้ายแต่สุภาพบุรุษขนาดนี้

น้องถวายให้ทั้งตัวและหัวใจเลยค่ะ

ถ้าพี่พร้อม น้องจะให้แม่ไปขอทันทีเลยด้วย

“กรี๊ด!” คิดเองเขินเอง คิดเองบ้าเอง

แต่ไม่ไหวแล้ว อยากได้

อยากได้เขาเป็นผัว!

คอนโดหรูกว้างขวางของเขาที่หญิงสาวข้างกายเคยย่างกรายเข้ามาหลายครั้งแล้ว เขาไปรับเธอตามที่ได้นัดหมายกันไว้จนแทบจะเคยชินไปแล้ว เพราะเจอกันบ่อยมาก

จูงมือเธอเดินเข้าคอนโดแม้แต่อยู่ในลิฟท์ ประคองฝ่ามือเล็กเข้ามาในห้องก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระราวกับอยู่ในพื้นที่ปลอดภัย

แม้แต่ตัวเธอเองก็รู้สึกเคยชินเหมือนกับห้องของตัวเอง

คงอาจจะเป็นเพราะมันเป็นห้องของเนื้อคู่เธอก็ได้

เขิน!

“ถ้าหิวก็หาอะไรรองท้องก่อนนะ” บอกสาวน้อยด้วยรอยยิ้มบาง ๆ แต่กลับอบอุ่น

“ไม่เป็นไรค่ะ รอกินพร้อมพี่เพลิงนั่นแหละ” ฉีกยิ้มหวานส่งให้คนหล่อตรงหน้า

คนที่บอกว่าวันนี้จะลงมือทำอาหารให้เธอด้วยตัวเอง

แค่คิดก็ตื่นเต้น

แค่คิดก็มองภาพหลังแต่งงานของเราออกแล้ว

“งั้นนั่งเล่นไปก่อน” ลงทุนกับสาวน้อยทั้งที มันก็มีหลายวิธีแสนง่าย

ทำให้รู้สึกพิเศษ

มีเวลาให้

ตามใจบ้าง

แต่ก็ดุเป็นครั้งคราว

แล้วดูสาวน้อยในห้องเขานี่สิ หลงกูแทบจะสิงอยู่แล้ว

“เพิร์ลดูพี่เพลิงทำได้ไหม” กลัวเขาจะเขินจนทำอะไรไม่ถูก เลยต้องขออนุญาตก่อน

“ได้” ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

มองเยอะ ๆ ซึมซับมาก ๆ

น้องจะได้รู้ว่าผู้ชายอย่างพี่ ตายแล้วเกิดใหม่ยังหาไม่ได้

“ถ้ามีอะไรให้เพิร์ลช่วยบอกได้นะ” ทำอาหารไม่เก่ง พอทำได้บ้างเช่นต้มบะหมี่กึ่ง อุ่นข้าวกล่อง

ส่วนอย่างอื่นหรอ

อ่า! คิดไม่ออกเลย

หรือควรจะเรียกว่าทำไม่เป็นดีนะ?

ไม่หรอก หากินได้ก็แปลว่าทำเป็นนั่นแหละ

“นั่งรอเฉย ๆ แล้วอย่าซนก็พอ” วางมือใหญ่บนหัวเล็กบอกเด็กน้อยให้เชื่อฟัง

แววตาแม่งเคลิ้มชิบหาย

ชวนเข้าห้องตอนนี้กูเชื่อว่าพยักหน้าทันที

“อื้ม” ตอบรับอย่างเลื่อนลอยกับคำว่าอย่าซนที่ดังออกจากปากหยักเซ็กซี่

ทำไมเธอดูตัวเล็กตัวน้อยขึ้นมาเลยนะ

เล่นกับใจเธอเกินไปแล้ว

เมื่อไหร่จะเล่นกับร่างกายเธอสักที

เอ้ย! พูดไปเรื่อยหน่า

แต่ถ้าจริงก็สมยอมค่ะ

แล้วคนเพ้อเจ้ออย่างเธอก็นั่งมองคนรูปหล่อร่างสูงเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอย่างน่าดึงดูด

ขยับหยิบนั่นจับนี่ แขนแกร่งที่โผล่พ้นแขนเสื้อเชิ๊ตดันแขนให้เห็นรอยสักขนาดใหญ่กับเส้นเลือดนูน ๆ ชวนให้ใจหวิววาบเป็นบ้าเลย

มองทุกส่วนจนแทบจะเรียกว่าอ่านกิน

อยากกินทุกส่วนที่มองมากกว่าอาหารที่เขาลงมือทำ

แต่ไม่อยากให้ผู้ชายกลัว เลยต้องนั่งกลืนน้ำลายรอบรรยากาศพาไป

ถึงตอนนั้น ถ้าพี่ร้อง เดี๋ยวน้องรับผิดชอบเอง