ตอนที่4 เคี้ยวไม่ฝังเขี้ยว

คนเก่งและไวไฟที่เห็นก็แค่ภาพลวงตา ถึงแม้ว่าเธอจะอยากได้แค่ไหนแต่ก็อยากยั่วเล่นให้เขากระสันในตัวเธอไปก่อน

นั่นทำให้พอเริ่มมึนจนตาลาย ก็เลือกจะถอยออกมาแทนที่จะสานต่อทันที

“เพิร์ลเมาแล้ว วันนี้เพิร์ลกลับก่อนนะคะ” ได้ช่องทางการติดต่อมาแล้ว ไม่กลัวหรอกจะแหย่แล้วหนี

“ให้ไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไร เพิร์ลมากับเพื่อน” ถ้าได้ไปส่งในสภาพแบบนี้จะส่งถึงไหนล่ะ

สวรรค์ชั้นเจ็ดล่ะสิไม่ว่า

“อยากไปส่งนะ” พูดเสียงพร่า พันผมเธอเล่นอย่างหยอกล้อ

“ไว้วันหลังดีกว่าค่ะ เพราะรถเพิร์ลด้วย ไม่อยากทิ้งเพื่อนด้วย” ไซ้ใบหน้ากับฝ่ามือราวกับแมวอ้อน แต่ปฏิเสธสิ่งที่เขาชักชวน

“ก็ได้” ไม่เป็นไร ถ้าเธออยากเล่นเขาก็จะเล่นด้วย

จะดูว่าเล่นได้นานแค่ไหน

แต่ถ้านานเกินกว่าที่คิดเดี๋ยวสอนวิธีเอาจริงให้

“ฝันดีนะคะ” ส่งยิ้มหวานแววตาเย้ายวนให้อีกฝ่าย หันไปก้มหัวลาเพื่อนของเขาแล้วลุกเดินออกไปอย่างไม่เหลียวหลังกลับ

“ว้า! โดนเด็กแหย่เข้าแล้วสิ” ไฟว์แซวเพื่อนที่มองตามร่างเย้ายวนไม่ละสายตา

“ให้แหย่กูก่อน ถึงเวลาเดี๋ยวกูแหย่กลับ” พูดทั้งที่สายตายังคงมองเธอที่เดินไปจนถึงกลุ่มเพื่อน

“ว่าแต่พี่เพลิงจะแหย่อะไรครับ” ชินถามด้วยรอยยิ้มใสซื่อ

“แหย่ตีนมั้งครับ”

“เหยื่อน่ารักน่าเคี้ยวขนาดนี้ พี่เสือคงไม่เอ็นดูเหยื่อหรอกนะครับ” ไฟว์แซวขึ้นอีกครั้ง

“มึงพูดเองว่าน่าเคี้ยว แล้วจะเหลือ?”

“กูกลัวแต่เคี้ยวให้เหลือซาก เคี้ยวไม่ฝังเขี้ยวน่ะสิ” ไม่ได้สบประมาทเพื่อนตัวเอง

แต่ต้องประเมินสาวน้อยคนสวยใหม่และสูงหน่อยแล้ว

เท่าที่นั่งฟังนั่งคุย น้องแม่ง ไม่เบาเลยนะ

“เกิดมาไม่เคยเห็นคนสวย?” ต้องถามมันใหม่ “ไม่เคยเห็นตัวเด็ด?”

แม่งก็เห็นกันมาพอ ๆ กัน เห็นกันมานักต่อนัก

แล้วเด็กน้อยร้อนวิชา เด็กน้อยโชว์ของแบบนี้

จะทำอะไรเขาได้

“ครับ ถูกของพี่เพลิง” ไฟว์ตอบรับอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง แต่... “เผื่อเด็กมันเคี้ยวมันกว่าง่ายกว่าจะติดใจ ติดหนึบจนแกะไม่ออกก็แค่นั้น”

บนรถของหญิงสาวที่มีเพื่อนทั้งห้าคนพร้อมหน้า มีน้ำตาลที่ดื่มน้อยที่สุดเป็นคนขับ ส่วนคนที่เหลือสภาพก็ไม่ได้ต่างจากเพิร์ลเท่าไหร่

นั่นเลยทำให้สภาพในรถตอนนี้ราวกับตลาดสด แข่งกันพูด แข่งกันถามไม่หยุด

“แกบอกมาว่าทำไมแกถึงได้ไปนั่งกับพวกพี่เขา”

“แล้วพี่เขาว่ายังไงบ้าง”

“แล้วแกคุยอะไรกับเขา”

“โอ้ย! พวกแกจะตื่นเต้นเพื่อ?” ก็ว่าไป ตัวเธอเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันนั่นแหละ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้ทำความรู้จักกับว่าที่พ่อของลูก “ก็คุยกันไง แล้วก็แลกช่องทางติดต่อกันไว้”

“แล้วไง แกจะสานต่อถึงไหน”

“ถึงไหน ก็ถึงกันสิ” ตอบอย่างไม่เขินอายสักนิด

“กรี๊ด! อีเพื่อนชั่ว!”

“แล้วทำไมตอนนั้นแกไม่เรียกพวกฉันไปด้วย ฉันอยากรู้จักเจ้าของคลับ”

“ก็ฉันทำภารกิจอยู่ ให้พวกแกไปก็ก้างขวางคอสิ” ไหวไหล่อย่างไม่รู้สึกผิด “อีกอย่าง ถ้าอยากรู้จักก็ทำเองสิจ๊ะ”

อยากรุมเธอดีหนัก เรื่องอะไรจะเปิดทางให้ล่ะเพื่อนจ๋า

“เพื่อนชั่ว!”

“ฮ่า ๆๆ พวกแกได้เสียเงินค่ากระเป๋าแน่” หัวเราะอย่างสะใจกับสิ่งที่เพื่อนเคยมั่นใจว่าไม่แพ้เธอ

“สงครามยังไม่จบ ไม่นับศพทหารหรอกจ้ะ”

“ก็คอยดู” ฝีมือระดับนี้ เข้าถึงขนาดนี้

ได้เข้าถึงมากกว่านี้แน่นอน

แล้วบนรถก็ส่งเสียงดังไม่หยุด จับไปรวมหัวกันอยู่ที่คอนโดใครสักคนแทนการขับรถด้วยความง่วงและเหนื่อย

เพิร์ลหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมามองช่องทางการติดต่อที่แลกกับเพลิงเกือบทุกบัญชี รวมถึงเบอร์

แต่เธอกลับไม่ส่งอะไรไปหาเขาอย่างที่ควรจะเป็น

“ใครส่งก่อน ก็แพ้สิ”