ตอนที่3 เลือกจิ้ม

“เพิร์ลอยากทำความรู้จักเพื่อนพี่ค่ะ” เพื่อนที่ไม่ต้องถามว่าใครก็คงรู้ เพราะเธอตอบอีกคน แต่สายตาจ้องมองแค่ใครคนเดียวอยู่ตลอดเวลา

“แต่เพื่อนพี่มันชอบจิ้มเลือกผู้หญิง มากกว่าให้ผู้หญิงมาเลือกมันน่ะ” ไฟว์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มร้าย

“แต่การตอบรับของพี่ มันก็ไม่ได้ต่างจากการเลือกจิ้มด้วยตัวเองแล้วหรอคะ” ทำไมจะไม่รู้ว่าจิ้มที่เพื่อนเขาพูดเน้นหมายถึงอะไร เธอก็ต้องเน้นกลับไปในทิศทางเดียวกันอยู่แล้ว

“ว้า! น่ารักแบบนี้น่าสนใจจนพี่อยากเป็นคนนั้นที่ได้เลือกจิ้มจังเลยครับ” ชิน

“ก็น่าเสียดายเหมือนกันค่ะ ที่เพิร์ลอยากให้พี่...” เงียบมองหน้าคนที่ตัวเองสนใจ อยากให้เขาเริ่มพูดอะไรกับเธอบ้าง คุยแต่กับเพื่อนเขาจนขี้เกียจแล้ว

“เพลิง” ในที่สุดเขาก็ตอบ ทั้งที่สายตาก็จ้องมองเธออยู่ตลอดพร้อมมุมปากกระตุกยิ้มบางเบาจนแทบมองไม่ออก

“ค่ะ เพิร์ลอยากให้พี่เพลิงจิ้มเพิร์ลคนเดียว” ตอบรับชื่อของเขาด้วยรอยยิ้มกว้างกว่าเดิม แล้วหันไปพูดกับเพื่อนเขาด้วยรอยยยิ้มเสียดาย “แล้วพี่เพลิง จะจิ้มเพิร์ลได้ไหมคะ”

หันกลับไปมองหน้าคนที่เธออยากให้จิ้ม...เลือก อีกครั้ง

“มานี่สิ” โยกศีรษะเล็กน้อยบอกตำแหน่งเด็กน้อยตรงหน้า

“.....” เพิร์ลยังคงประดับรอยยิ้มบางเบาไม่มากไม่น้อยเกินไป ก้าวขาเรียวที่โผล่พ้นเดรสเข้าไปหาเป้าหมายทันที

ทิ้งสะโพกลงนั่งในระยะที่ยังเกรงใจ

ถ้าไม่เกรงใจนี่นั่งตักไปแล้ว

แต่แค่นี้พอ เบียด ๆ เฉียด ๆ ให้พอวูบวาบเล่นไปก่อน

“ดื่มอะไรล่ะ” เพลิงถามคนข้างกายขึ้นอย่างเป็นมิตร

“อะไรก็ได้ค่ะ” ตอบกลับอย่างไม่เรื่องมาก “เพิร์ลดื่มง่าย น้ำอะไรก็ดื่มได้”

“.....” สายตามีเลศนัยสบกลับพร้อมมุมปากที่กระตุกสูงขึ้น

ทำไมจะไม่รู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าพูดจากำกวมสื่ออะไร

น่าสนใจดี

แบบนี้สิถึงจะสนุก

“รุ่นน้องเพิร์ลนี่น่าจะผลิตเยอะ ๆ หน่อยนะ” ไฟว์พูดขึ้นอย่างสนใจกับสาวน้อยที่ไม่เกรงกลัวอะไรสักนิด

“ผลิตน้อย ๆ แบบนี้ดีแล้วค่ะ” หันไปตอบด้วยรอยยิ้มเพื่อตีสนิทไว้ “จะได้พิเศษสำหรับใครสักคน”

หันกลับมามองคนที่เธออยากเป็นคนพิเศษของเขาที่สุด

ชอบจริงนะ

ตั้งแต่แรกเห็นนี่สเปคจนละสายตาไม่ได้เลย

ที่มาคลับบ่อยแทบไม่เกี่ยวกับการอยากดื่มเที่ยวเลย

ผู้ชายคนนี้ล้วน ๆ

ต่อให้ไม่มีพนันเพื่อนก็อยากรู้จักและจีบเขาตั้งแต่แรก

ดีที่เพื่อนกระตุ้นด้วยพนัน เลยต้องเพิ่มความกล้าจนได้เข้ามาถึงตรงนี้

“.....” เพลิงไม่ได้พูดอะไร ยกยื่นแก้วเหล้าที่เขาชงให้กับเธอ

ไม่อ่อน แต่ก็ไม่แรงมากเดี๋ยวจะถูกมองว่ามีเจตนามอม

“ขอบคุณค่ะ”

“ชอบเที่ยวหรอ เห็นมาบ่อย ๆ” เป็นเพลิงที่เริ่มเป็นฝ่ายชวนคุยบ้าง

“เห็นด้วยหรอคะ” ตั้งใจให้เห็นมาตลอดนั่นแหละ แต่ก็กลัวจะไม่จำเพราะหญิงเขาเยอะ

แต่พูดแบบนี้...มีใจใช่ไหม

“เห็นสิ” อยากให้เห็นไม่ใช่หรือไง

“ไม่ได้ชอบเที่ยวเท่าไหร่ค่ะ” ไขว่ห้างเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยราวหยอกล้อ “แต่ชอบคนที่มาเที่ยวมากกว่า”

ไม่ใช่ใครอื่นหรอก มองขนาดนี้

ยิ้มให้แบบนี้

ตัวเองนั่นแหละ

“หมายถึงพี่?” ก็กล้าถามแหละ ไม่แกล้งโง่ว่า ‘ใครหรอ’ หรอกนะ

“ใช่ พี่เพลิง” ถามตรงก็ตอบตรง

อ้อมมันเหนื่อย

แค่รอมานานก็เหนื่อยแล้ว

อยากคบ

คบสองวันแต่งงานกันเลยก็ได้

หน้าแบบนี้ หุ่นแบบนี้ ชอบ รัก อยากได้เป็นพ่อของลูก

พ่อพันธุ์ชั้นดีที่หนึ่งเลย เธอเลือกแล้ว

“ถ้าชอบแล้วทำไมไม่เข้าหา” แต่เลือกจะแกล้งตีหนี แล้วยั่วให้ไล่แทน

แต่เสียใจด้วยสาวน้อย พี่ไม่ทำแบบนั้น

ถ้าวันนี้น้องไม่เข้ามา ก็อย่าหวังว่าพี่จะยุ่งกับเธอ

“ได้หรอ” หมายถึงถ้าเข้าหาตั้งแต่แรกจะได้หรือไง

มาทีไรก็เห็นตลอดนะว่าข้างกายไม่เคยว่าง

แล้วก็เห็นด้วยว่าเวลามีผู้หญิงตรงมาตรงนี้ถูกการ์ดกันจนต้องเดินกลับไปมือเปล่า

นั่นแหละถึงไม่ได้รุกหา

รักษาหน้าตัวเองสำคัญสุด

“แล้วได้ไหมล่ะ” หมายถึงครั้งนี้แหละ

เพราะหากเป็นแรก ๆ ที่เขาจำหน้าไม่ได้ แล้วก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเธอ

ก็คงจะไม่ได้

“ได้” ขยับหน้าเข้าหาอีกนิด ตอบรับกลับไปด้วยน้ำเสียงและแววตาราวกับแมวตัวน้อย

ได้อะไรล่ะ

ได้อะไรที่เขาคิดหรืออยากคิด ก็ได้อันนั้นแหละ

ต่อให้จะเป็นคนละได้กับที่คุยกัน ก็ไม่เป็นไร

เธอพร้อม

“หึ!” อดแค่นเสียงให้ไม่ได้

ทั้งพอใจ ทั้งหมั่นไส้เด็กร้อนวิชา

อยากได้ไม่ยาก แต่ถ้าได้แล้วอย่าร้องแล้วกัน

ยื่นแก้วไปชนกับเธอ จะได้รีบดื่มเริ่มได้สักที