บทที่ 4

ร่างแบบบางนอนเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แม้จะใกล้ได้เวลาเข้านอนของตัวเองแล้ว แต่ลดาก็ยังหยิบนาฬิกาที่ราชิตซื้อมาฝากออกมาใส่อย่างอารมณ์ดี ถึงจะฝากจิณวัฒน์ซื้อ แต่การที่พี่ชายบุญธรรมชิ่งซื้อตัดหน้ามาให้ก่อนโดยที่เธอไม่ได้เสียเงินสักบาทนี่มันดีเหมือนกันแฮะ แบบนี้ค่อยมีกำลังใจไปทำงานในวันพรุ่งนี้ขึ้นมาหน่อย

คิดได้ดังนั้นดวงตาคู่สวยก็ปิดลง ทว่าคืนนี้เธอกลับฝันถึงเหตุการณ์เมื่อยี่สิบปีก่อนที่บ้านตระกูลหวัง ความยากลำบากในการหลบหนีศัตรูแบบหัวซุกหัวซุนจนกระทั่งได้รับความช่วยเหลือจากน้องชายของผู้เป็นแม่ที่มาตั้งรกรากอยู่ที่ประเทศไทย ก่อนที่เธอจะได้ลืมตาออกมาดูโลกเสียด้วยซ้ำ

ตามจริงแล้วลดาควรไปอยู่ในความดูแลของน้าชายที่ตั้งใจจะมอบมรดกของแม่ให้เธอ แต่หญิงสาวเลือกที่จะอยู่กับราชิตและเทียนเหิงที่พาเธอหนีศัตรูมาจนถึงที่นี่ เพื่อรอเวลากลับไปแก้แค้น

หลายปีมานี้ความยากลำบากและเหตุการณ์นองเลือดในอดีตหล่อหลอมให้เธอและราชิตไม่คิดจะไว้ใจใครที่ไหนอีก นอกจากครอบครัวของเทียนเหิง อันประกอบไปด้วยสามคนพ่อแม่ลูกอย่างเทียนเหิง มาลี และจิณวัฒน์ ที่เป็นราวกับครอบครัวที่สองของพวกเขา

อยู่ที่นี่เทียนเหิงรับเป็นพ่อบุญธรรมของราชิตกับลดา ที่มีชื่อจริงว่าหวังเล่อและหลานหลิง หากแต่พวกเขาต้องปิดบังชื่อแซ่ที่แท้จริงเอาไว้ เพราะกลัวว่าศัตรูจะตามมาเอาชีวิต โดยมีมาลีที่คอยให้การช่วยเหลือพวกเขาด้วยความสงสารและเห็นใจ จนกระทั่งก่อเกิดเป็นความรักกับเทียนเหิงและให้กำเนิดจิณวัฒน์ในห้าปีต่อมา

เหตุการณ์ทุกอย่างคล้ายจะราบรื่น ทว่านี่ก็ผ่านมายี่สิบปีแล้ว พวกเขากลับยังตามล่าศัตรูที่แท้จริงไม่พบ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครกันแน่คือผู้อยู่เบื้องหลังการทำลายตระกูลหวังและตระกูลหลานในวันนั้น

สถานที่เกิดเหตุถูกระเบิดและไฟเผาซ้ำจนไม่เหลือ ซากศพนับร้อยชีวิตของผู้คนภายในงานดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร ความยิ่งใหญ่ของตระกูลหวังพังทลายลงภายในพริบตาเดียว ในขณะที่ตระกูลหลานคล้ายเรือลำน้อยที่ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางมหาสมุทรกว้างใหญ่ เนื่องจากต้องสูญเสียผู้นำและนายหญิงไปในเวลาเดียวกัน

ลูกน้องที่ยังให้ความจงรักภักดีกับหลานกู่พยายามหลบหนีและส่งมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้กับลดา ก่อนที่เทียนเหิงจะจัดการแปรสภาพทุกอย่างเป็นเงินในฐานะตัวแทนของเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เพื่อใช้เป็นทุนทรัพย์ในการหลบหนี

ทรัพย์สินส่วนตัวของหลานหลิงกับหวังเล่อรวมกันก็นับว่ามากโข พวกเขาจึงสามารถหลบหลีกจากการตามล่าไปได้ทุกครั้ง จนกระทั่งเวลาผ่านมาถึงยี่สิบปี…

ราชิตกลายเป็นนักธุรกิจไฟแรงในวัยสามสิบห้าปี ภายนอกเขาเงียบขรึมและเย็นชากับทุกคน ละเอียดรอบคอบและไม่ยอมให้เกิดความผิดพลาดขึ้นแม้เพียงนิดเดียว ผู้หญิงมากหน้าหลายตาพยายามเข้าหาเขา แต่คนที่ราชิตอนุญาตให้เข้าใกล้เขาได้มากกว่าใครก็คือษริสา อดีตเด็กกำพร้าที่อยู่ในการอุปการะของตระกูลจาง

ขณะที่ลดากลายเป็นสาวสวยวัยยี่สิบเจ็ดปี เธอเรียนจบปริญญาโทด้านการบริหารมาจากประเทศอังกฤษตามคำสั่งของพี่ชายบุญธรรมที่ตั้งใจจะให้เธอเข้ามาช่วยงานที่บริษัท นอกจากนั้นเขายังเคี่ยวเข็ญให้เธอเรียนศิลปะการต่อสู้ทุกรูปแบบ ไม่เว้นแม้แต่การยิงปืนเพื่อใช้ป้องกันตัว แต่หญิงสาวไม่ได้คิดจะหยุดอยู่แค่ขั้นป้องกันตัวเท่านั้น เธอตั้งใจไว้ว่าวันหนึ่งจะต้องกลับไปแก้แค้นให้พ่อกับแม่ และเธอก็รู้ว่าราชิตเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เพียงแต่เขาไม่อยากให้เธอต้องเสี่ยงอันตรายไปด้วยจึงพยายามบอกว่าฝีมือของสาวเจ้าอ่อนหัดอยู่เสมอ และยังห่างไกลจากการต่อกรกับศัตรูอยู่หลายขุม

แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านสีขาวสะอาดตาเข้ามาภายในห้องนอนที่ถูกจัดเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ คนที่แอบบุกรุกเข้ามาในห้องนอนของคนอื่นตั้งแต่เช้าตรู่นั่งมองใบหน้ากระจ่างใสของคนที่กำลังนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนาด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

…นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาไม่ได้นั่งมองตอนเธอหลับแบบนี้

“ขี้แงอีกแล้วแหะ ไม่รู้ว่าฝันอะไรอีก” ร่างสูงบ่นพึมพำเสียงเบา ก่อนจะยื่นมือออกไปลูบศีรษะทุยสวยเพื่อปลอบโยนคนที่กำลังฝันร้าย

ทว่าทันทีที่มือหนาของเขาสัมผัสถูกใบหูเล็ก คนที่กำลังนอนหลับตาแน่นอยู่บนเตียงก็รีบเบิกตาโพลงขึ้นด้วยท่าทางหวาดระแวง พร้อมทั้งยื่นมือออกไปจับกระบอกปืนที่ซ่อนไว้ใต้หมอนโดยอัตโนมัติ

“เฮีย!”

เสียงตะโกนดังลั่นของคนที่พึ่งตื่นนอน ทำให้คนที่บุกรุกเข้ามาในห้องนอนคนอื่นได้เกือบสามชั่วโมงแล้วขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัยระคนไม่พอใจในปฏิกิริยาของอีกฝ่ายอยู่สักหน่อย

“ก็ใช่น่ะสิ คิดว่าเป็นใครหรอห๊า” ราชิตเอ่ยถามเสียงสูง และหดมือของตัวเองกลับไปกอดอกเพื่อซักไซ้คนตรงหน้า “ท่าทางแบบนี้แปลว่าตอนที่อยู่อังกฤษมีคนบุกเข้ามาในห้องนอนของเราบ่อยๆ ใช่ไหม บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ว่ามันเป็นใคร”

“โอ๊ยย! ไม่มีใครบุกเข้ามาทั้งนั้นแหละ นอกจากเพื่อนๆ ที่สนิทกันในหอ”

“แน่ใจ” คนตัวโตถามย้ำอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ

“ก็ใช่น่ะสิ”

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป”