ตอนที่ 18 ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง

ไป๋ต้าผางมองไปสองข้างทางที่ทอดยาว เขาต้องเดินทางไกลข้ามมาถึงสองหมู่บ้าน ถึงได้ขายน้ำนี้ออกไปได้

คำกล่าวของม่านหรงนั้นน่าเชื่อถือ เพียงแค่บอกผู้อื่นว่าน้ำนี้ผ่านการกรองมาอย่างดี ทั้งยังต้มด้วยความร้อนอย่างพิถีพิถัน คำพูดเหล่านั้นทำให้คนที่จะซื้อน้ำอุ่นใจ และเห็นถึงความตั้งใจที่จะมอบสิ่งดีๆ ถึงความจริงแล้วพวกเราเพียงแค่โยกน้ำออกมาจากคันโยกนั่น แล้วนำน้ำมาเทใส่ตุ่มก็ตาม

นี่สินะที่เขาเรียกว่ากลยุทธ์!

ไป๋ต้าผางอมยิ้ม แม้แดดยามเที่ยงจะร้อนเหมือนกับถูกแผดเผา แต่ทั้งใจกายของเขาในยามนี้กลับรู้สึกสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ต้าผาง เจ้านี่โชคดีจริงๆ นะ ลูกสาวของเจ้ามีหัวการค้าที่ดี เพียงไม่กี่คำที่นางบอกกล่าว กลับทำให้พ่อบ้านหลงคนนั้นหลงเชื่อได้จนสนิทใจ แต่ถึงเขาจะไม่เชื่อคำลวงนี้ น้ำของเราก็ยังคงมีคุณภาพที่ดี ดีเสียจนข้าเองก็ยังไม่อยากกลับไปกินน้ำในหมู่บ้านนั่นอีกแล้ว”

เหวินหลงยิ้มแย้ม

“ข้าก็ไม่เคยคาดคิดว่าน้ำของม่านหรงจะขายได้”

ต้าผางยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า

“ข้าคิดว่าพวกเราควรนำโอ่งไปขนน้ำในหมู่บ้านมาด้วยนะขอรับ”

โจวเว่ยที่เงียบไปนานกล่าวขึ้น

“ขนน้ำในหมู่บ้านงั้นหรือ”

ต้าผางหันไปทางโจวเว่ยอย่างไม่เข้าใจ

“เรามีน้ำกินน้ำใช้มากพอแล้ว แล้วเรายังจะสนใจน้ำขาวขุ่นรสชาติฝาดเปรี้ยวนั่นไปทำไม”

เหวินหลงส่ายหัว

“ท่านพ่อขอรับ พวกเราบอกคนอื่นๆ ว่านำน้ำมาต้มมากรอง แต่ถ้าไม่มีใครเห็นพวกเรานำน้ำมาเลย แบบนั้นมันก็ต้องมีใครจับสังเกตได้บ้างไม่ใช่หรือ”

“ที่โจวเว่ยมพูดมานั้นมีเหตุผล พวกเราควรไปขนน้ำในหมู่บ้านออกมาด้วย แบบนั้นถึงจะเป็นการยืนยันว่าพวกเรามีความจริงใจ”

ไป๋ต้าผางหันไปยิ้มให้โจวเว่ย เขาเองก็มองข้ามเรื่องนี้ไปเช่นกัน

นั่นสิ หากเราอ้างว่าขายน้ำ แต่เราไม่เคยไปเอาน้ำมาเลย แบบนั้นพวกเขาจะต้องสงสัยเข้าสักวัน

“ลูกพ่อ ความคิดของเจ้าล้ำลึกมาก”

เหวินหลงหัวเราะเสียงดังออกมา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเขายังตำหนิบุตรชายอยู่เลย

“เหวินหลงเจ้าช่วยแวะร้านขายข้าวสารที่หมู่บ้านด้านหน้าด้วยนะ ข้าว่าจะซื้อข้าวและเครื่องปรุงกลับไปให้ม่านหรงสักหน่อย”

“ได้สิ ข้าเองก็จะดูว่ามีอะไรน่าซื้อกลับไปให้เมียข้าบ้างเช่นกัน”

เหวินหลงยกแขนเสื้อขึ้นมาซับเหงื่อที่ไหลเกือบเข้าตา

“ร้อนมากจริงๆ”

ต้าผางที่นั่งคนละฝั่งกับโจวเว่ยบ่นออกมาก่อนจะหยิบกระบอกน้ำมาดื่มกิน

“ท่านพ่อดื่มน้ำหน่อยเถอะขอรับ”

โจวเว่ยยื่นกระบอกน้ำให้บิดาที่กำลังบังคับเกวียนลาอยู่

“ขอบใจๆ”

เหวินหลงรับเอากระบอกน้ำนั้นมาแล้วเทน้ำราดหัวตัวเองก่อนจะดื่มกิน

“เจ้าทำแบบนั้น มันช่างสิ้นเปลืองจริงๆ”

ต้าผางส่ายหัว

“ก็ข้าร้อนหนิ ร้อนจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว หากไม่ทำเช่นนี้ผิวของข้าคงแสบดั่งถูกไฟแผดเผา เห้อ… ถ้ามีก้อนเมฆมาบดบังแสงอาทิตย์ซักเล็กน้อยก็คงจะไม่ร้อนถึงเพียงนี้แล้วแท้ๆ”

เหวินหลงหันกลับไปยิ้มร่า ก่อนจะบอกว่าทำเช่นนี้แล้วเย็นสบายตัว ต้าผางเห็นว่าเพื่อนรักมีสีหน้าที่ดีขึ้น เขาจึงยกกระบอกน้ำเทราดหัวตนเองบ้าง พอตัวเปียก ถึงจะมีลมร้อนแดดแรงมากระทบเขาก็รู้สึกว่ามันดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากจริงๆ

โจวเว่ยมองการกระทำของท่านลุงไป๋เล็กน้อย พอเห็นว่าท่านยิ้มออกมาหลังจากที่ราดน้ำใส่ตัว โจวเว่ยก็อดไม่ได้ที่จะทำตาม

ร้อนๆ แบบนี้ได้น้ำมาชะล้างตัวคงจะดีไม่น้อยจริงๆ นั่นแหละ

ทันทีที่น้ำเย็นสบายไหลอาบหัวลงมาที่ตัว โจวเว่ยก็มีสีหน้าดีขึ้นไม่ต่างจากคนอื่นๆ

‘สบายตัวขึ้นมาก จริงๆ ด้วยแฮะ’

โจวเว่ยยกยิ้ม ถึงการเอาน้ำกินมาราดตัวออกจะดูแปลกไปหน่อย แต่ผลลัพธ์กับเหนือความคาดหมายนัก

เกวียนลาเคลื่อนตัวเข้าหมู่บ้านเซิงถง เหวินหลงก็แวะร้านขายข้าวสารตามที่คุยกันไว้

ต้าผางซื้อข้าวสารหนึ่งถุงจำนวนสิบกิโลกรัม หากเป็นเมื่อก่อนข้าวสารน้ำหนักเท่านี้ราคาไม่แพงถึงขั้นนี้ แต่ในยามนี้สิ่งของทุกอย่างกลับล้วนแพงขึ้นเป็นเท่าตัว กระนั้นเขาก็ต้องจำยอมเพื่อปากท้อง

ต้าผางเดินไปหยุดที่เมล็ดพันธุ์ผัก ก่อนหน้าม่านหรงบอกว่าอยากปลูกผัก เขาจึงกัดฟันเลือกเมล็ดผักมาสามอย่าง

เหวินหลงกับบุตรชายซื้อข้าวยี่สิบกิโล และเกลือจำนวนหนึ่ง

เมื่อพวกเขาได้ของที่ต้องการแล้ว เกวียนลาก็ขับเคลื่อนออกจากหมู่บ้านเซิงถงมุ่งตรงไปยังหมู่บ้านตงหยาง ผ่านไปสองชั่วยามกว่าๆ (สี่ชั่วโมงกว่า) สามบุรุษก็ได้กลับมาถึงบ้านด้วยความอิดโรย

“ม่านหรงพ่อของเจ้ากลับมาแล้ว”

เสียงร่าเริงสดใสของหลิวเหยาเอ่ยเรียกบุตรสาวที่กำลังย่างไก่ทั้งตัว

“ไก่สุกพอดีเลยเจ้าค่ะ”

ม่านหรงยกยิ้ม ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกลับมาได้ถูกเวลาเสียจริง

ไป๋ม่านหรงยกไก่ตัวอ้วนสามตัวลงมาจากเตา เมื่อเห็นว่าเกวียนลาหยุดลง ม่านหรงก็ให้มารดาส่งมอบไก่หนึ่งตัวให้กับบ้านโจว โจวเหวินหลงยิ้มกว้างเขารับเอาไก่ย่างหอมกรุ่นนั้นมาแล้วส่งให้บุตรชายที่นั่งอยู่ด้านหลัง

โจวเว่ยรู้สึกกระดากปากเล็กน้อยที่จะกล่าวขอบคุณ ก่อนหน้านี้ เขายังต้องการส่วนแบ่งจากการขายน้ำของผู้อื่น พอกลับมาก็ได้รับอาหารอันโอชะ เขาเม้นปากแน่นก่อนจะหันไปทางม่านหรงแล้วก้มหัวขอบคุณอย่างจริงใจ

“ไม่เป็นไรหรอกโจวเว่ย พวกเราบ้านใกล้เรือนเคียง อะไรที่พอช่วยกันได้ข้าก็เต็มใจมอบให้”

หลิวเหยายิ้มหวาน แต่นางหารู้ไม่ว่าโจวเว่ยไม่ได้พูดกับนางเลย

“เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พวกเจ้ากลับบ้านไปหาข้าวปลากินเถอะ บ่ายแก่ๆ ค่อยมาปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรต่อดี”

ต้าผางลงมาจากเกวียนลา แล้วบอกให้เหวินหลงกลับไปพักก่อน

“ตกลง เช่นนั้นเอาไว้ช่วงบ่ายข้าจะมาหาเจ้านะ”

เหวินหลงยิ้มกว้างและขอบคุณสำหรับไก่ย่างตัวโตที่หลิวเหยามอบให้

“เห็นหรือไม่ ม่านหรงกับต้าผางดีกับพวกเราแค่ไหน เห็นแบบนี้แล้วเจ้ายังจะกล้าร้องขอส่วนแบ่งนั้นอีกหรือเปล่า”

เหวินหลงบังคับเกวียนลาเข้าไปด้านในพลางเอ่ยถามโจวเว่ยที่นิ่งเงียบ

“ข้าไม่กล้าแล้วขอรับ”

โจวเว่ยก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด ในเวลาเช่นนี้ไก่หนึ่งตัวมีค่ายิ่งกว่าน้ำหนึ่งโอ่ง แต่บ้านไป๋กลับไม่ลังเลที่จะแบ่งปัน เป็นเขาเองที่คิดไม่ซื่อ

“ท่านพี่การค้าเป็นอย่างไรบ้างหรือเจ้าคะ”

ไป๋หลิวเหยาเดินไปรับเอาถุงข้าวสารจากสามีด้วยความคาดหวัง

“เป็นอย่างที่ม่านหรงว่า น้ำนี้ขายได้ และมีคนต้องการดื่มกินถึงขนาดที่ว่า หากข้านำน้ำไปขายอีก บ้านอี้ก็ยินดีรับซื้อมันไว้ทั้งหมด”

ต้าผางยิ้มกว้างแล้วมองไปทางบุตรสาว

“อ้อ! จริงสิ! จากนี้พ่อคิดว่าจะไปขนน้ำที่หมู่บ้านกลับมาที่เชิงเขาด้วย ไม่เช่นนั้นผู้อื่นก็จะเกิดความคลาแคลงใจ”

ต้าผางเดินไปทางลูกสาวพร้อมกับยื่นเมล็ดพันธุ์ผักให้กับนาง

“ขนน้ำมานั่นเป็นเรื่องที่ดี แต่ข้าคิดว่า พวกเราควรซื้อโอ่งน้ำเพิ่มอีกสักสองโอ่ง เวลาขนน้ำไปขายจะได้สะดวกมากยิ่งขึ้น อีกอย่างเกวียนของบ้านลุงโจวค่อนข้างเล็กไปบ้าง หากทำการต่อเติมอีกเล็กน้อยพวกเราอาจขนย้ายน้ำได้มากขึ้น อื้มใช่… หากติดตั้งหลังคาอีกนิด ในยามที่แดดจ้า พวกท่านก็จะไม่ร้อนกันมากเกินไป”

ม่านหรงรับเอาถุงผ้ามาก่อนจะเปิดมันออกและพบว่าด้านในคือสิ่งที่นางต้องการ

ดวงตาของม่านหรงเปล่งประกายขึ้นมา นี่คือเมล็ดพันธุ์ผักอย่างแน่นอน จากนี้ข้าจะปลูกผักไว้กิน นอกจากไก่แล้วยังมีผัก ดียิ่งๆ

“ต่อเติมเกวียนลา ทำที่กำบังแดด?”

ต้าผางเม้มปากคิดตามที่บุตรสาวบอก หากเพิ่มหลังคาเวลาเที่ยงก็จะไม่ร้อนปานขาดใจ หากมีตุ่มน้ำเพิ่มมาอีกเขาก็จะขายน้ำได้มากขึ้น ต้าผางพยักหน้าหงึกๆ

เอาไว้บ่ายแก่ๆ ค่อยไปพูดเรื่องนี้กับเหวินหลง

“ม่านหรงเจ้าคิดจะให้ค่าแรงบ้านโจวอย่างไร”

“ท่านพ่อกล่าวเช่นนี้ แปลว่าน้ำของวันนี้ได้ผลตอบรับดีจนบ้านโจวอยากได้ผลตอบแทนใช่หรือไม่”

พอม่านหรงพูดเช่นนั้นต้าผางก็ทำได้แค่ยิ้มอ่อนไม่กล้าสบตานาง

“น้ำหนึ่งโอ่งขายได้กี่อีแปะหรือเจ้าคะ”

ม่านหรงเห็นท่าทางบิดาก็เข้าใจ นางจึงอมยิ้มแล้วถามเรื่องอื่นแทน

“ทั้งหมดหนึ่งร้อยสามสิบอีแปะ”

ต้าผางยิ้มกว้าง

“เช่นนั้นหนึ่งร้อยอีแปะเป็นของพวกเรา สามสิบอีแปะนั้นเป็นค่าแรงของบ้านโจว อีกอย่างข้าจะให้ไก่บ้านโจววันละตัว ท่านพ่อคิดเห็นเช่นไรหรือเจ้าคะ”

ม่านหรงรู้ดีว่าน้ำนี้เป็นของนาง แต่หากจะไม่ให้ผลประโยชน์อีกฝ่ายเลยก็ออกจะเห็นแก่ตัวไปนิด เพราะพวกเขาก็ทั้งช่วยออกแรงและเกวียนลา

“ดี ดีเลย พ่อว่าเหวินหลงต้องเห็นด้วยเป็นแน่”

ต้าผางหัวเราะเสียงดัง เขาคิดอยู่แล้วว่าม่านหรงไม่ได้ใจจืดใจดำ ถึงใบหน้านางจะมีปานแดงที่น่ากลัว แต่จิตใจนางนั้นดียิ่งกว่าผู้ใด

“ท่านพี่ ท่านกลับมาเหนื่อยๆ ไปล้างเหงื่อไคลแล้วมาทานมื้อเที่ยงเถอะเจ้าค่ะ”

ไป๋หลิวเหยาเอาข้าวของไปเก็บในห้องครัวแล้วเดินยิ้มหวานออกมา

“พ่อไปล้างเนื้อตัวก่อนนะ”

ต้าผางยิ้มกว้างแล้วเดินไปอาบน้ำล้างตัวที่คันโยกทันที

“ลูกแม่ น้ำนี้เราก็บังเอิญพบมัน เหตุใดเราถึงไม่แบ่งให้บ้านโจวมากกว่านี้อีกหน่อยเล่า”

ลับหลังสามีไป๋หลิวเหยาก็เอ่ยถามบุตรสาว

บังเอิญหรือ? ไป๋ม่านหรงเลิกคิ้วโก่งได้รูปขึ้น

“ท่านแม่สิ่งที่ท่านเห็นหาได้เป็นอย่างท่านคิด อีกอย่างหากเรามอบเงินให้อีกฝ่ายมากเกินไป ต่อไปพวกเขาจะไม่เห็นค่ามัน”

“แต่พี่สาวโจวหาได้เป็นเช่นนั้นไม่”

ไป๋หลิวเหยาอยากจะพูดแย้งแทนพี่สาวโจว แต่ม่านหรงก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ ว่าท่านแม่คิดอะไรอยู่ แต่ท่านเชื่อเถอะว่าข้าย่อมทำเพื่อครอบครัวของพวกเราเป็นอันดับแรก”

ม่านหรงยิ้มให้มารดา

ท่านพ่อคงไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับท่านแม่สินะ หากนางรู้ว่าบุตรสาวลำบากยากเข็ญเพียงใดเพื่อจะได้สิ่งนี้มา นางจะยังอยากยื่นมือไปช่วยเหลือผู้อื่นอีกหรือไม่นะ

ไม่สิ หากนางรู้ว่าลูกสาวของนางจมน้ำตายไปแล้ว นางจะยังคิดถึงผู้อื่นอยู่อีกหรือเปล่า ม่านหรงแอบส่งเสียงหึหึในลำคอ

“แต่น้ำนั้น…”

“ท่านแม่ลองปรึกษากับท่านพ่อดูก่อนก็ได้นะเจ้าคะ ข้าเพียงแค่ออกความคิดเห็นก็เท่านั้น”

ม่านหรงไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด นางจึงพูดตัดบทไป

“ข้าขอไปเตรียมแปลงผักก่อนนะเจ้าคะ”

ม่านหรงส่งยิ้มให้กับมารดาก่อนจะถือถังไม้จากไป

“เห้อ น้ำก็ได้มาฟรีๆ แท้ๆ แถมบ้านโจวออกแรงมากกว่าบ้านพวกเราเสียอีก”

หลิวเหยาคิดเห็นใจบ้านโจว ยิ่งเมื่อเช้าโจวชิงเหอบ่นให้นางฟังว่าอาหารและน้ำของพวกนางใกล้จะหมด หลิวเหยาก็ยิ่งมีใจคิดจะช่วยเหลือ

หลังจากที่ต้าผางอาบน้ำท่าเสร็จ เขาก็มานั่งกินมื้อเที่ยงอย่างเงียบๆ เพราะภรรยาและลูกสาวกินมื้อเที่ยงไปก่อนเขาแล้ว

“ท่านพี่ ข้าอยากคุยกับท่านหน่อยเจ้าค่ะ”

เมื่อหลิวเหยาเห็นสามีกินมื้อเที่ยงเรียบร้อย หลิวเหยาก็เอ่ยปากพูดในสิ่งที่ตนคิดออกมา

“เจ้าบอกว่าเจ้าพูดแบบนั้นกับม่านหรงไปหรือ?”

ต้าผางขมวดคิ้วมุ่น น้ำนี้ไม่ได้มาฟรีๆ เสียหน่อย นี่เป็นสิ่งที่ม่านหรงแลกมาด้วยความเป็นความตาย แต่นางกลับพูดแบบนี้กับม่านหรงไป ม่านหรงจะต้องรู้สึกเสียใจมากๆ เป็นแน่

“หลิวเหยาเจ้าฟังนะ คันโยกนั้นเป็นของม่านหรง ไก่นั้นเป็นของม่านหรง หน่อไม้นั้นก็เป็นของม่านหรง แล้วเหตุใดนางถึงต้องแบ่งครึ่งของที่เป็นของนางให้กับผู้อื่นด้วยล่ะ”

ต้าผางกดเสียงลงต่ำ เขารู้ว่าเมียรักเห็นใจคนง่าย แต่เรื่องนี้ม่านหรงออกปากแล้ว จะให้นางคืนคำกลืนน้ำลายเพียงเพราะคำว่าเห็นใจได้อย่างไร

“ท่านพี่แต่บ้านโจวช่วยเราไว้มากเลยนะเจ้าคะ อีกอย่าง คันโยกนั้นมันก็อยู่นี่ตั้งแต่แรก ไก่ หน่อไม้ก็เป็นเพราะความโชคดีของเรา”

“หลิวเหยา!!”

เมื่อเห็นท่าทีดื้อดึงของเมียรัก ต้าผางก็ตวาดเสียงดังลั่น

“เจ้าช่างไม่รู้เรื่องอะไรเอาเสียเลย!! ข้าบอกว่าของทั้งหมดคือของม่านหรง ก็คือของม่านหรง! ในเมื่อเจ้าไม่รู้ข้าจะบอกเจ้าให้! ม่านหรงนางตกน้ำตายไปแล้วครั้งหนึ่ง นี่เป็นพรที่นางได้รับมาหลังจากผ่านความทุกข์ยากนั้นมาได้! เจ้าคิดจริงๆ หรือ ว่าไก่เป็นๆ ทั้งตัว! มันจะยืนบื้อให้เจ้าจับมันได้ง่ายๆ แบบนั้น หน่อไม้ที่เก็บหมดไปแล้วอยู่ๆ มันจะโผล่พ้นดินขึ้นมาชั่วข้ามคืนได้อีกอย่างไร เจ้าไม่คิดหรือว่าอาหารที่ม่านหรงทำมันแปลกๆ ทั้งน่าตาอาหารที่เปลี่ยนไปและรสชาติมันอร่อยน่าทานกว่าที่เจ้าทำ ฝีมือของนางดีขนาดนั้นเลยงั้นหรือ? อยู่ๆ คนที่ห่วงแต่เล่นจะกลับกลายมาเป็นผู้เป็นคนได้ชั่วข้ามวันได้จริงหรือ? นั่นเป็นเพราะนางผ่านความเป็นความตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ดังนั้น! หยุดความเห็นใจของเจ้าเสีย เพราะข้าไม่รู้ว่านางใช้อะไรแลกมากับความโชคดีที่เจ้าเสวยสุขอยู่ มันอาจจะแลกมาด้วยชีวิตหรือลมหายใจของนางก็เป็นได้ เจ้าหยุดทำให้ม่านหรงทุกข์ใจได้แล้ว”

ต้าผางระเบิดความหงุดหงิด และความกังวลใจทั้งหมดออกมาในคราเดียว

หลิวเหยาที่ได้ฟังคำจากสามี จู่ๆ ก็เหมือนมีก้อนเนื้อมากระจุกกันอยู่ตรงช่วงอกจนนางหายใจแทบไม่ออก

ม่านหรงตายไปแล้วครั้งหนึ่ง นี่มันเรื่องอะไรกัน?