ตอนที่ 6 เชี่ยนเชี่ยนน้อย

ตอนที่ 6 เชี่ยนเชี่ยนน้อย

หลังจากวันที่ชิงเถาได้เช่าที่ขายตั้งร้านสำหรับขายของช่วงเทศกาลปีใหม่ นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว หากแต่นางก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าต้องนำอะไรไปขายดี

“ทำอะไรดีนะ อาหารดีมั้ยนะข้าทำได้หลายอย่างเลย ยิ่งขนมไทยอร่อยๆ หน้าตาน่าทานก็มีตั้งมาก ทำไปซักอย่างสองอย่างก็น่าจะขายได้ เอ๊ะ ไม่ได้ๆ เราไม่มีครัวเป็นของตัวเองซะหน่อย จะไปขอทำที่โรงครัวก็ไม่ได้อีก หรือจะทำของเล่นอีกนะ แล้วของเล่นอะไรล่ะข้าทำเป็นที่ไหน คิดสิคิด” ชิงเถานางนอนบ่นงึมงำอย่างนี้มาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรไปขายดี

“เจ้าเป็นอะไรรึเปล่าเถาเอ๋อร์ ข้าเห็นเจ้าเป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วนะ” ลี่ถิงที่นอนอยู่ข้างกันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงน้องสาว

“ไม่มีอะไรหรอกพี่ใหญ่ อ้อ พี่ใหญ่งานปีใหม่ส่วนใหญ่เขาขายอะไรกันรึ” ชิงเถาลองถามพี่สาวดูเผื่อจะได้ความอะไรมาบ้าง

“อืม... ส่วนใหญ่ก็พวกอาหาร ขนม ผ้า เครื่องประดับล่ะมั้ง เจ้าอยากได้อะไรอย่างนั้นรึ”

“ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ ข้าแค่ถามดูเพราะอีกเดือนเดียวก็จะถึงงานแล้วข้าแค่อยากรู้ ท่านนอนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ฝันดีเจ้าค่ะ” ชิงเถากล่าวกับพี่สาวและยังช่วยจัดผ้าห่มห่มให้พี่สาวจนถึงปลายคางอีกด้วย

“ฝันดีเช่นกันน้องพี่” ลี่ถิงบอกแล้วก็นอนหลับไป ส่วนชิงเถานั้นนางยังไม่หลับเพราะต้องคิดให้ได้ว่าจะขายอะไรเพราะต้องเตรียมของไว้แต่เนิ่นๆ เนื่องจากนางไม่มีเวลาทำทั้งวันจะมีก็แต่ช่วงเวลาก่อนเข้านอนเท่านั้น

“โอ๊ยยยยย จะขายอะไรดีเนี่ยคิดจนหัวจะระเบิดอยู่แล้ว ทำไมข้าข้ามมิติมาไม่เห็นมีตัวช่วยเหมือนคนอื่นเขาเลยเนี่ย ทั้งๆ ที่โลกนี้ข้าศึกษามาแล้วว่ามีการฝึกปราณมีพลังพิเศษต่างๆด้วย ไหนล่ะของวิเศษของข้า ไหนผู้พิทักษ์ ไหนอยู่หน้ายยยยย” ชิงเถานั่งโอดครวญคนเดียวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงครัวตรงนี้ไม่ค่อยมีคนผ่านไปมานางจึงชอบมานั่งอู้ที่นี่

‘ไหนๆ ไหน ใครเรียกหาข้าผู้นี้ บังอาจมาขัดความสุขของข้า พ่อหนุ่มหล่อกำลังจะผลัดเปลี่ยนผ้าเชียว ถ้าไม่มีอะไรแม่จะสาปให้เป็นกบเลย’ หลังจากชิงเถานางโวยวายนั่นนี่ไป ก็มีหญิงสาวอายุประมาณ 12 ปี หน้าตาน่ารัก ตากลมโต ตัวเล็กๆ สูงพอๆ กับฝ่ามือ รูปร่างอวบอ้วน ผิวขาวกระจ่างเหมือนมีแสงรัศมีสีเงินแผ่ออกจากตัว นางสวมชุดโบราณสีเหลืองสดใสและที่โดดเด่นก็คงจะเป็นปีกคล้ายผีเสื้อแต่กลับโปร่งใสคล้ายแมงปอหนึ่งคู่ตรงหลังนาง

“เย้ยยยย!! ที่ตัวอะไรเนี่ย” ชิงเถาร้องขึ้นเสียงเพี้ยนด้วยความตกใจ

‘ตัวอะไร เรียกข้าดีๆ นะ ข้าเป็นเทพธิดาเชียวนะ’ แม่เทพธิดาตัวน้อยเอ่ยตำหนิออกมาด้วยความโมโห

“เออ เทพธิดาก็เทพธิดาแต่ทำไมเจ้าตัวเล็กแค่นี้ เอ๊ะไม่เล็กสิทำไมตัวสั้นแค่นี้ แล้วเจ้ามาจากไหน เป็นเจ้าที่ที่นี่เหรอ หรือว่าผ่านมา หรือว่าๆๆ” ชิงเถารัวทำถามออกมามากมายด้วยความตื่นเต้นที่เห็นสิ่งมหัศจรรย์สิ่งแรกตั้งแต่ที่นางมาเยือนที่โลกใหม่

‘เดี๋ยวๆ พอก่อน ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังเองฟังนะ’ แม่สาวตัวเล็กรีบน้องห้ามไว้ก่อน ก่อนที่นางจะต้องมึนหัวกับคำถามที่ถูกพ่นออกมาจากปากของชิงเถาอย่างรัวๆ

และจากนั้นชิงเถาก็ใช้เวลาฟังอยู่พักหนึ่งถึงได้รู้ว่า แม่นางตัวสั้นนี้ เออ...โทษๆ ตัวเล็กนี้ มีชื่อว่า เชี่ยนเชี่ยน เป็นเทพธิดากึ่งภูต กำเนิดมาพร้อมกับลูกพีชที่ถูกนำมายังโลกใบนี้ อาจจะกล่าวว่าเชี่ยนเชี่ยนนางเกิดจากจิตวิญญาณอันแรงกล้าของลูกพีชก่อนที่จะมาโลกใบนี้ ทำไมนะหรือก็แต่ก่อนลูกพีชนางก็อ่านแต่นิยายพวกข้ามมิติอยากมีนั้นทำนี่เหมือนตัวเอกทุกๆ เรื่องนั้นแหละ พอมายังโลกนี้นางเลยมีเทพธิดากึ่งภูตตัวน้อยนี้มาช่วยเหลือด้วยนั่นเอง

“อย่างนี้นี่เอง ถึงข้าจะไม่เคยเห็นเทพธิดาหรือภูตมาก่อนหรอกนะ แต่ก็สงสัยว่าทำไมเจ้าถึงได้อ้วน เออขอโทษๆ อวบอั๋นแบบนี้ล่ะ ไหนว่าเกิดมาจากตัวข้าไง” ชิงเถารีบเปลี่ยนคำเลี่ยงคำว่าอ้วนทันทีหลังจากเห็นสายตาเชี่ยนเชี่ยนที่เหมือนจะกินนางเจ้าไปทั้งตัว

‘ก็เป็นเพราะเจ้านั้นแหละ เพราะเจ้าเป็นยัยตัวขี้เกียจทำให้ข้าเกิดมาแล้วมีรูปร่างแบบนี้’ เชี่ยนเชี่ยนจากแค่สายตาที่อยากจะกินชิงเถาเข้าไปแต่ตอนนี้รัศมีรอบตัวนางเปลี่ยนเป็นสีแดงและพร้อมจะเข้ามาบีบคอนางด้วยมือเล็กๆ คู่นี้เสีย

“เป็นเพราะข้างั้นเหรอ ข้าต้องขอโทษด้วย เจ้าอย่าโกรธเลยนะ ข้าผิดเองข้ามันยัยตัวขี้เกียจงานการไม่รู้จักทำ นอนเล่นไปวันๆ” ชิงเถาพูดว่าตนพร้อมเอากำปั้นตีไปที่หัวตนเองเป็นการลงโทษ อยู่ในรูปลักษณ์ของชิงเถาที่ผอมบอบบางเสียหลายเดือน เลยลืมไปเลยว่าแต่ก่อนตนเองมีหุ่นที่กินอิ่มมากๆ ขนาดไหน

‘พอแล้วๆ ช่างมันเถอะ ข้าเป็นเทพธิดาเชียวนะจะมาโกรธมนุษย์เยี่ยงเจ้าได้เช่นไร’ ชิงเถาได้ยินก็รีบหยุดตีหัวตนเองทันที จริงๆนางก็ไม่ได้ตีแรงอะไรหรอก

“งั้นสรุปว่าเจ้าเป็นภูตน้อยที่จะมาค่อยช่วยเหลือข้าใช่มั้ย แล้วทำไมเจ้าพึ่งมาล่ะ” ชิงเถาเริ่มสงสัยแล้วทำไมยัยภูตตัวเล็กพึ่งจะโพล่มา

‘เรียกว่าเทพธิดาน้อยจะดีกว่า ส่วนเรื่องนั้นก็เจ้าไม่เรียกข้าก็เลยไม่ออกมาให้เห็น ข้าก็พึ่งจุติมาเหมือนกัน มาโลกใหม่แบบนี้ก็ต้องสำรวจสักหน่อยสิ’ เชี่ยนเชี่ยนตอบกลับโดยไม่คิดตัวเองจะผิดอะไร

“ก็ใครจะรู้ว่าสวรรค์ส่งตัวช่วยมาให้ข้าด้วย เป็นเจ้าสิต้องออกมาหาข้าตั้งแต่แรก งั้นต่อไปเจ้าต้องช่วยข้ามากๆ ล่ะทดแทนที่ก่อนหน้านี้ไม่มาทำหน้าที่” ชิงเถาเริ่มโวยวาย

‘ได้อยู่แล้ว ขอแค่ไม่เกินพลังที่ข้าจะทำได้ก็พอ’

“อ้าวเจ้าไม่ได้เก่งกาจอะไรหรอกหรือ” ชิงเถาถามกลับด้วยความผิดหวัง

‘เอ๊ะ ยัยมนุษย์จอมขี้เกียจบังอาจว่าบ้า ข้าเก่งกว่าเจ้าเป็นร้อยเท่าก็แล้วกัน จะลองดูไหมข้าขอสาปเจ้าเป็น’ เชี่ยนเชี่ยนยกนิ้วชี้ขึ้นมาเริ่มร่ายมนต์

“อ่าๆๆ อย่าสาปข้าเลยขอโทษๆ ต่อไปข้าจะไม่ดูถูกเจ้าอีกแล้วสัญญาเลย” ชิงเถารีบยื่นมือไปคว้ามือข้างที่เชี่ยนเชี่ยนกำลังร่ายมนต์ทันที

‘ก็ได้ ต่อไปเจ้าต้องเชื่อข้า บูชาข้า’ เชี่ยนบอกด้วยหน้าตาพอใจ

“ตกลงๆ งั้นเจ้าสามารถช่วยเรื่อง-” ชิงเถายังไม่ทันพูดจบเสียงมารดานางก็ดังมาซะก่อน “อาเถาไปไหนลูก ท่านหัวหน้าโรงครัวเรียกหาแล้วนะ” นางลี่จูมาตามชิงเถาไปช่วยงานในครัวหลังจากที่ลูกนางหายไปได้พักใหญ่จนหัวหน้าโรงครัวเริ่มบ่นเพราะนางไม่มารับใช้

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะท่านแม่” นางตะโกนบอกมารดา

“แล้วเจ้าจะไปไหนต่อ คนอื่นไม่เห็นเจ้าเหรอ” ชิงเถาหันมาถามเชี่ยนเชี่ยน

‘ถ้าข้าไม่อยากให้เห็นก็ไม่มีใครเห็นข้าหรอก ข้าจะเที่ยวเล่นในเมืองนี่ล่ะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็เรียกข้าแล้วกัน แต่ต้องเรียกว่าท่านเทพธิดาผู้งดงามเชี่ยนเชี่ยนนะ ไปล่ะ’ พอกล่าวจบแม่ภูตัวน้อยนางก็หายไปทันที

“เหอะๆ ข้าไม่เรียกเจ้าอย่างนั้นแน่นอน” ว่าแล้ว ชิงเถาก็รีบวิ่งไปช่วยงานในครัวต่อทันท