ตอนที่ 5 เช่าที่

ตอนที่ 5 เช่าที่

หลังจากเดินออกมาจากร้านเครื่องเทศด้วยหน้าตาแจ่มใสต่างกับตอนตีหน้าเศร้าอ้อนวอนเถ้าแก่ให้ลดราคาให้ ชิงเถาก็เตรียมพร้อมที่จะลุยร้านต่อไปได้อย่างมีกำลังใจ!!

ตอนนี้เป็นยามบ่ายเข้าไปแล้ว ของต่างๆ ที่หัวหน้าโรงครัวสั่งให้ชิงเถาไปซื้อก็เสร็จเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว ขณะนี้นางทำกับแวะซื้อเซาปิ่ง ซึ่งเป็นขนมแป้งสอดไส้ถั่วเขียวหรือเผือกแล้วนำไปทอดโดยจะมีลักษณะเป็นวงกลมแบนๆ

“ท่านป้า เอาเซาปิ่งใส่ถั่ว 3 ใส่เผือก 3 เจ้าค่ะ” นางสั่งกับเจ้าของร้านขายขนมที่ตั้งอยู่ริมถนนในเขตตลาด

“ได้ๆ รอครู่เดียวเท่านั้น” เถ้าแก่ขายเซาปิ่งเอ่ยบอกกับนางที่ถือข้าวของมาอย่างพะรุงพะรัง

“นี่ๆ เถ้าแก่ซู่ เจ้าได้ยินข่าวหรือยัง งานปีใหม่ที่จะถึงนี้พ่อค้าแม่ค้าอย่างเราโชคดีมากเลยนะ เพราะท่านเจ้าหน้าที่ที่ดูแลในงานประกาศออกมาแล้วว่าค่าเช่าที่ถูกลงมากเลยล่ะ ร้านเล็กๆ อย่างเราถูกอย่างกับไม่เสียอะไรเลยนะ” หญิงวัยกลางคนที่เป็นแม่ค้าในตลาดแห่งนี้ที่พึ่งจะไปดูป้ายประกาศพร้อมไปถามทหารแถวนั้นเพื่อความแน่ใจมาเอ่ยกับแม่ค้าขายเซาปิ่งที่ชิงเถาซื้อและกำลังยืนรอของอยู่

“จริงรึเถ้าแก่เนี่ยอุ้ย... 24 อีแปะจ๊ะแม่หนู” เถ้าแก่ร้านเซาปิ่งถามกลับกับเถ้าแก่เนี่ยอุ้ยที่เล่าเรื่องให้ฟัง พร้อมกับยื่นขนมให้ชิงเถาซึ่งนางก็เอาผ้ามาไว้ห่อขนมไว้อีกชั้นแล้วเก็บไว้อกเสื้อ จากนั้นนางก็ยื่นเงินให้เถ้าร้านไปตามจำนวน

“จริงแท้แน่นอนข้าไปสอบถามมาแล้ว นี่ก็กำลังกลับมาเอาเงินที่ร้านไปจ่ายค่าเช่าไว้รอเลย ข้าจะได้ที่ขายของช่วงปีใหม่แน่ ฮ่าๆๆๆ” เถ้าแก่เนี่ยอุ้ยเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี แล้วค่าเช่าเท่าไหร่รึ” เถ้าแก่ร้านเซาปิ่งถามอย่างสนใจ

“วันล่ะ 10 อีแปะเท่านั้น ถ้าเราจองทั้ง 9 วัน เขาลดให้เป็น 80 อีแปะด้วยนะ ไม่ได้ข้าต้องไปเอาเงินกับตาแก่ที่ร้านแล้ว เดี๋ยวไม่ทันกาล” เถ้าแก่เนี่ยอุ้ยพูดจบก็รีบวิ่งกลับร้านตนทันที

“เดี๋ยวท่านป้า แล้วเขาให้ลงจองเช่าที่ที่ไหนเหรอเจ้าค่ะ” ชิงเถาตะโกนถามตามไปแต่ไหนเลยเถ้าเนี่ยอุ้ยนางจะได้ยิน

“นางไม่ได้ยินหรอก เจ้าสนใจขายของรึแม่หนูน้อย” เถ้าแก่ร้านเซาปิ่งหันมาถาม

“เจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าท่านป้ารู้หรือไม่เจ้าค่ะว่าเขารับลงชื่อให้เช่าที่ได้ที่ไหน” ชิงเถาถาม

“ทุกปีก็ที่ศาลาว่าการเจ้าเมืองนั่นแหล่ะ ปีนี้ข้าก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น” เถ้าแก่ร้านเซาปิ่งตอบ

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า ข้าไปก่อนนะเจ้าค่ะ” ชิงเถาบอก พร้อมกับเดินไปทางที่ศาลาว่าการเจ้าเมืองตั้งอยู่ ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากตลาดนัก เดินไม่ถึง 1 เค่อก็ถึงแล้ว นางคำนวณเวลาแล้วน่าจะกลับจวนทันเวลาแน่นอนงั้นวันนี้ก็ไปจ่ายเงินเช่าที่การค้าเลยก็แล้วกัน

ที่ศาลาว่าการส่วนงานบริการประชาชน ตอนนี้เริ่มมีคนมาลงชื่อเช่าที่ตั้งร้านขายของบ้างแล้ว แต่ดีหน่อยที่เจ้าหน้าที่มีการตั้งโต๊ะรับหลายคนจึงทำให้รอไม่นานก็ถึงคราวของชิงเถา

“เช่าที่ขายของขนาดเล็ก แบบเหมา 9 วันเจ้าค่ะ” ชิงเถานางบอกออกไปทันทีโดยไม่ต้องรอให้เจ้าหน้าที่ถาม ซึ่งขนาดเช่าที่มีหลายขนาดให้เลือกโดยแบ่งเป็น เล็ก กลาง ใหญ่ แล้วก็ใหญ่พิเศษ

“ได้ แล้วเจ้าชื่ออะไรล่ะแม่หนู” เจ้าหน้าที่ถามกลับมาพร้อมเตรียมจดลงในกระดาษ โดยไม่ได้สนใจว่านางมีอายุเท่าไหร่ หากมีเงินจ่ายได้ก็สามารถลงชื่อจองได้ หากถึงวันงานแล้วไม่มาลงชื่อยืนยัน ก็จะมีการปล่อยให้ผู้อื่นมาเช่าต่ออีกที

“ชิงเถาเจ้าค่ะ”

“อายุล่ะ”

“ต้องถามอายุด้วยหรือเจ้าค่ะ”

“ชื่ออาจจะซ้ำกับคนอื่นได้ ต้องมีรายละเอียดเพิ่มเติมจะได้ไม่สับสน และจะได้ไม่โดนแอบอ้าง” เจ้าหน้าที่หนุมอธิบาย

“อ๋อ 11 ปีเจ้าค่ะ”

“สินค้าที่จะขายล่ะ” เจ้าหน้าที่ถามต่อ คำถามนี้ชิงเถานางก็ยังไม่ได้คิดไว้เหมือนกัน มัวแต่คิดเห็นแต่ภาพตอนที่ตัวเองนับเงินที่ได้

“เออ ยังไม่ได้คิดเลยเจ้าค่ะ” นางบอกพร้อมยิ้มแหยะๆ ส่งให้เจ้าหน้าที่

“นี่เจ้า ก็บอกแล้วว่าต้องบอกข้อมูลให้ครบถ้วน หรือเจ้าแค่คิดจะมาป่วนถ้าเป็นอย่างนั้นก็รีบไปเลยนะก่อนที่ข้าจะเรียกทหาร” เจ้าหน้าที่ตอบกลับมาด้วยท่าทางอารมณ์เสีย นางไม่ใช่คนเดียวนะที่เขาต้องสอบถามมันมีอีกตั้งหลายคนให้เขาอารมณ์เสียด้วย

“งั้นเขียนว่า ความลับเพื่อความตื่นเต้น ได้มั้ยเจ้าคะ ซึ่งอาจจะเป็นของเล่นหรือของกินแปลกๆ น่ะเจ้าค่ะ” ชิงเถานางรีบบอกกลับไปก่อนที่เจ้าหน้าที่จะเตะออกมา

“อืม ข้าจะให้ผ่านก่อน แต่ต้องไม่ใช่ของต้องห้ามเด็ดขาดนะ” เจ้าหน้าที่บอกกับนาง เพราะในงานนั้นจะมีพวกชนชั้นสูงจนถึงเชื้อพระวงศ์มาร่วมด้วย จะต้องไม่มีสินค้าที่ทำให้เกิดอันตรายกับบุคคลสำคัญเหล่านั้น

“ไม่แน่นอนเจ้าค่ะ” ชิงเถาบอกอย่างยิ้มๆ

“ได้ งั้นจ่ายค่ามัดจำครึ่งหนึ่ง 40 อีแปะ วันงานก่อนตั้งร้านค่อยจ่ายอีก 40 อีแปะ”

“ตกลงเจ้าค่ะ ที่เงินเจ้าค่ะ” ชิงเถายื่นเงินให้

“เรียบร้อย คนต่อไปเชิญ” เจ้ารับเงินไปแล้วก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ระบุการเช่าที่ของนางเมื่อถึงวันนางต้องยื่นให้กับเจ้าหน้าที่เพื่อระบุตัวตนอีกที

หลังจากนั้นนางก็เดินกลับจวนมุ่งไปโรงครัวทันที ดีที่กลับมาทันไม่งั้นแย่เลย พอกลับมาแล้วสิ่งต่อมาที่นางทำน่ะหรือ รีบหาข้าวกินน่ะสิ ตอนนี้นางหิวมากเดินซื้อของทั้งวัน ดีที่มารดานางเก็บอาหารไว้ให้และมีหัวหน้าโรงครัวเก็บไว้ให้นางด้วย งั้นนางจะกินให้หมดเลยยยยย