ตอนที่ 4 ต่อราคา

ตอนที่ 4 ต่อราคา

ตอนนี้ผ่านไปเดือนหนึ่งแล้วที่ร่างชิงเถาได้เปลี่ยนเจ้านายคนใหม่ ลูกพีชนางได้ทำหน้าที่ของชิงเถาอย่างเต็มที่โดยไม่มีเวลาจะพักด้วยซ้ำ ต่างกับนางจากแต่ก่อนในอีกมิติเวลา ที่ติดกินและนอนเป็นหลัก

“โอ๊ยยยย คิดถึงเตียงนุ่มๆ ผ้าห่มหนาๆ จังเลย ทำไมที่นี่มันหนาวอย่างนี้เนี่ย ฮิตเตอร์อยู่ไหนที่นี่มีขายม้ายยยย” ชิงเถาโอดครวญ ในตอนเช้าตรู่ซึ่งเป็นเวลาที่บ่าวทุกคนต้องไปทำหน้าที่ของตนเองแล้ว แต่นางล่ะยังไม่ลุกจากที่นอนเลยเหลือนางคนเดียวแล้วทั้งบ้าน

“พี่รองๆ ตื่นหรือยังท่านแม่ให้มาตามแล้ว เดี๋ยวท่านลุงหัวหน้าโรงครัวก็บ่นเอาหรอก ท่านไปสายมา 2-3 วันแล้วนะ” หมิงเลี่ยนเข้ามาเรียกนางในห้องนอน ที่เป็นห้องที่นอนรวมกันทั้งครอบครัว ใช่แล้วทั้งครอบครัวนาง 6 คนนอนในห้องเดียวกัน จะดีหน่อยก็ตรงพ่อนางยังเอาไม้ไผ่มาสานทำเป็นฉากสูงกว่านางนิดหน่อยให้ระหว่างตัวเองกับลูกๆ ทำให้มีความส่วนตัวขึ้นมานิดหน่อย

นิดหน่อยเท่านั้น!!

“ตื่นแล้วๆ ข้าตื่นแล้ว จะตามไปเดี๊ยวนี้ เจ้าไปก่อนเลยหมิงลู่” นางบอกกับน้องชาย

“หมิงเลี่ยนขอรับ” น้องชายนางบอกกลับมาหน้าตาย

“ออ นั้นแหล่ะๆ ข้าพึ่งตื่นเลยเบลอๆ เจ้าไปก่อนเลย” นางบอกกับน้องชายพร้อมเก็บที่นอนให้เข้าที่

‘เมื่อไหร่จะแยกเจ้าแฝดออกเนี่ย เรียกผิดเรียกถูกเลยฉัน’ ชิงเถานางคิดในใจ มันเป็นอย่างนี้มาตลอดหนึ่งเดือนที่นางสับสนกันน้องชายฝาแฝดก็ทำยังไงได้ล่ะ ก็หน้าตาเหมือนกันขนาดนี้

ในโรงครัวตั้งแต่เช้ามืด

“รีบเลยๆ อาเถามาสายอีกแล้วนะ” หัวหน้าโรงครัวกล่าวตำหนินาง

“ขอโทษเจ้าค่ะ ก็ที่นอนมันดูวิญญาณข้าเข้าไปหนิเจ้าค่ะ แล้วข้าก็ลุกไม่-”

“เอาล่ะ พอๆ ไม่ต้องพูดมากแล้ว ไปทำช่วยงานคนอื่นได้แล้ว” หัวหน้าโรงครัวหยุดนาง ก่อนที่นางจะพล่ามไปเรื่องอื่นต่อไปจบไม่สิ้น

“เจ้าค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” นางตอบ พร้อมวิ่งไปช่วยงานคนอื่นทันที

“พี่สาว ให้ข้าช่วยอะไรเจ้าค่ะ” นางถามกับหญิงสาวที่อายุมากกว่านาง 3-4 ปี

“เจ้าเอาผักพวกนี้ไปล้างนะ พอเสร็จแล้วก็มาดูไฟแต่ละเตาล่ะกัน” หญิงสาวตอบนาง

“รับทราบเจ้าค่ะ” นางตอบ แล้วถือกระจาดผักไปล้างทันที

ตอนนี้ก็ช่วงสายๆ แล้ว หลังจากชิงเถากินข้าวเช้าเสร็จแล้วเรียบร้อย นางได้รับมอบหมายให้ไปซื้อของในตลาดตามเคย โดยไม่ต้องกังวลว่าจะกลับมาไม่ทันอาหารมื้อเที่ยง เพราะของที่นางจะไปซื้อคือใช้ในอาหารค่ำ แต่ที่มาตั้งแต่ตอนนี้เพราะจะได้เตรียมของต่างๆ ทัน ไม่ว่าของที่สั่งจะเยอะแค่ไหนชิงเถานางก็อาสามาแค่คนเดียวตลอด จะให้คนอื่นตามมาได้ยังไงล่ะเดี๋ยวก็ถูกจับได้ว่านางกินเงินส่วนต่างที่นางต่อราคาได้

ชิงเถาเดินฝ่าหิมะมาอย่างอยากลำบาก แต่นางก็ไม่ท้อแท้แต่อย่างใด เพราะตอนนี้นางอยู่ในชุดหลายชั้นมากๆ ดูอ้วยฉุไม่ต่างจากตุ๊กตาหิมะเลยล่ะ แต่ก็เป็นชุดจากผ้าคุณภาพต่ำ ถึงจะหลายชั้นแต่ก็กันความหนาวเย็นได้ไม่ดีเท่าไหร่

“เถ้าแก่ของตามรายการนี้เลยเจ้าค่ะ” ตอนนี้นางอยู่ในร้ายขายเครื่องเทศต่างๆ และอาจจะมีสมุนไพรด้วยส่วนหนึ่ง

“ได้ๆ รอเดี๋ยว” เจ้าของร้านบอก พร้อมกับยื่นใบรายการของให้กับเด็กในร้านไปเตรียมมาให้อีกทอดหนึ่ง

“ช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนนะเจ้าค่ะเถ้าแก่” ชิงเถาเอ่ยถามเมื่อมองไปรอบๆ ร้านอย่างพิจารณา

“หน้าหนาวคนก็น้อยเป็นธรรมดา ใครจะออกมาเดินเล่นเล่า” เถ้าแก่ร้านเครื่องเทศตอบ

“แล้วอย่างนี้ร้านเถ้าแก่ขายได้น้อยลงไหมเจ้าค่ะ” ชิงเถาถามด้วยความสงสัย

“ไม่หรอก ยังขายได้ดี คนเขาซื้อกักตุนไว้เยอะขึ้น จะได้ไม่ต้องออกมาซื้อบ่อย แม้กระทั้งชาวบ้านบางครอบครัวปกติก็ไม่ค่อยได้กินพวกเครื่องเทศยังมาซื้อเลยเพราะเครื่องเทศบางตัวช่วยให้อบอุ่นร่างกายได้” เถ้าแก่อธิบายให้กับชิงเถาฟัง

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง อ่ะเครื่องเทศได้แล้ว” หลังจากพูดคุยกับเถ้าซักพักของที่นางสั่งก็ได้ครบพอดี หลังนางตรวจสอบใบรายการสินค้าที่ร้านค้าให้มาพร้อมราคาของต่างๆ พบว่าราคาของเกือบทุกชนิดจะมีการปรับขึ้นราคา 5-60 อีแปะ

“เถ้าแก่เจ้าคะ ทำไมราคาเพิ่มเยอะอย่างนี้” นางถามด้วยความสงสัยพร้อมกับนึกถึงเงินในถุงที่ลุงหัวหน้าโรงครัวให้มา นางจะได้ส่วนต่างหรือเปล่าเนี่ย อย่าว่าแต่ส่วนต่างที่เขาลดให้เลย เงินที่นางเอามาจะพอหรือเปล่าก็ไม่รู้

“เข้าหน้าหนาวมาจะ 3 เดือนแล้วนะ สินค้าก็ใกล้หมด เป็นธรรมดาที่ราคาจะขึ้น ทำยังไรได้ก็ของช่วงนี้มาส่งไม่ได้ ถึงถ้ามาได้ก็ต้องแพงอยู่ดีนะนางหนู” เถ้าแก่ตอบชิงเถาอย่างเบื่อหน่าย เพราะต้องตอบลูกค้าแบบนี้ทุกๆ ช่วงหน้าหนาว และก็ของทุกปีอีกด้วย

“งั้นลดให้บ่าวตัวน้อยๆ อย่างข้าน้อยด้วยนะเจ้าค่ะ ยังมีของอีกหลายอย่างที่ข้าต้องไปซื้อถ้าข้าได้ของไม่ครบต้องโดยท่านลุงหัวหน้าว่าเอาแน่” นางเอ่ยกับเถาแก่ด้วยท่าทางน่าสงสาร หรือบางคนที่มาเห็นอาจจะนางน่าหมั่นไส้เอาก็ได้นะ

“อ่าๆ เห็นว่าเจ้าช่างเจรจาแถมยังเป็นลูกค้าประจำด้วยข้าจะลดให้ แต่ได้นิดหน่อยนะ” เถ้าแก่บอกพร้อมเอาใบรายการสินค้าไปพิจารณาอีกครั้ง ส่วนชิงเถาก็รอด้วยความตั้งใจ

“อะ เอาอย่างนี้แล้วกัน ราคาของทั้งหมดคือ 2 ตำลึงกับอีก 253 อีแปะ ข้าคิดเพียง 2 ตำลึงกับอีก 200 อีแปะ ก็แล้วกัน” เถ้าแก่บอกกับชิงเถาหลังจากคิดหนักอยู่ครู่หนึ่ง

“อีกนิดได้มั้ยเจ้าค่ะ อีกนิ๊ดดดด” นางยังไม่พอใจกับราคาที่ได้

“ไม่ได้หรอกนางหนู นี่ก็มากแล้ว” เถ้าแก่ส่ายหัวปฏิเสธ

“นะเจ้าค่ะ อีกสักหน่อย” นางขอร้องมือก็ยกขึ้นมาประกบเชิงอ้อนวอน ตาก็กระพริบปริบๆ เพิ่มความน่าสงสารเข้าไปเต็มที่

“อ่าๆ ได้แค่ 2 ตำลึงกับอีก 190 อีแปะ เท่านั้น” เถ้าแก่บอกพร้อมถอนหายใจระอากับนาง แต่ชิงเถาน่ะเหรอนางยังไม่พอใจกับราคานี้ยังขอร้องต่อ

“เถ้าแก่เจ้าค่ะ 10 อีแปะจะทำอะไรได้ อีกนิดเถอะเจ้าค่ะ” ตาปริบๆ

“เฮอะ นางหนูได้แค่อีก 5 อีแปะเท่านั้นนะ เอาไปเลยเร็วๆ” เถ้าแก่เริ่มจะปวดหัวกับนางแล้ว แต่จะโวยวายมากก็ไม่ได้ก็นางมาซื้อเป็นประจำแถมนางยังเป็นบ่าวของตระกูลขุนนางของเมืองหลวงแห่งนี้เสียด้วย

“ก็ยังดีเจ้าค่ะ สรุปคือ 2 ตำลึงกับ 185 อีแปะนะเจ้าค่ะ” นางตอบด้วยท่าทางเศร้าเล็กน้อยแต่ในใจกลับลิงโลด แค่ร้านเดียวนางยังได้หลายสิบอีแปะเลย แล้ววันนี้นางยังต้องไปอีกตั้งหลายร้าน ไม่รวยวันนี้แล้วจะรวยวันไหนได้ล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ