ตอนที่ 3 ความฝันของเราทั้งสอง

ตอนที่ 3 ความฝันของเราทั้งสอง

ผ่านมาร่วมสัปดาห์เข้าแล้วที่ลูกพีชได้มาอยู่ในร่างของเด็กน้อยนามชิงเถาน้อย ตอนนี้ชีวิตนางน้องๆ ของนางกำลังยุ่งเชียวละ

“เถาเถาน้ำผึ้งหมด ไปเบิกกับหัวหน้ามาเร็ว”

“อาเถาเกลือหมด!!”

“เสี่ยวเถาไปเอาฟืนมาเติมเร็วเข้า”

“อาเถาเอาชามพวกนี้ไปล้างแล้วรีบเอามาเร็วเข้า”

“ชิงเถาวันนี้เรือนฮูหยินขอเพิ่มอาหารจานเนื้อ” และอีกมากมายคำสั่งใช้งาน

สารพัดอีกคำเรียก(ใช้)ชื่อนางที่ดังไปทั่วโรงครัว ทำไงได้ล่ะเธอเป็นผู้ช่วยหัวหน้าโรงครัวเชียวนะ (ยึดอกอวด) งานก็ต้องยุ่งเป็นธรรมดา ซึ่งจะเป็นไปอย่างนี้ตั้งแต่ก่อนรุ่งสางจนมืดค่ำเลยล่ะ ทำอย่างไรได้ละก็อาหารต้องกิน 3 เวลา งานก็ต้องเยอะแบบนี้แหละ

หลังจากอยู่ในร่างนี้มาหลายวันนางก็เริ่มปรับตัวได้มาก มากๆ เลยล่ะ ไม่มีใครสงสัยในตัวนางเหมือนนิยายเรื่องอื่นที่พอตัวเอกฟื้นขึ้นมาแล้วนิสัยก็เปลี่ยนไป เพราะว่าหนูน้อยชิงเถานิสัยก็ไม่ได้ต่างจากนางมากนัก ร่าเริง ช่างพูดช่างจา สนิทกับบ่าวในจวนดี

“อาเถาไปซื้อเนื้อหมูเพิ่มซัก 6 จินหน่อยนะ” ท่านลุงหัวหน้าโรงครัวเป็นคนมาเรียกใช้นาง พร้อมส่งเงินจำนวนหนึ่งไว้ในมือนาง

“เจ้าค่ะท่านลุงหัวหน้า” นางตอบ แล้วก้าวยาวๆ เดินออกจากจวนไปซื้อของทันที

“เร็วๆ ด้วยละ รีบไปรีบกลับอย่าเถลไถล” ท่านลุงหัวหน้าห้องครัวสั่งไล่หลังมา

“เจ้าค่ะ” นางตอบรับ แล้วรีบวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดที่ตัวเองจะทำได้ เพราะตอนนี้ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นของเจ้านายในจวนแล้วนั้นเอง

“ท่านลุงวันนี้ซื้อเนื้อหมูติดมัน 6 จินเจ้าค่ะ” หลังจากนางวิ่งมาใช้เวลาไม่ถึง 1 เค่อดีก็ถึงร้านขายเนื้อในตลาดที่เริ่มจะขายของหมดแล้วเต็มที

(2 จิน เท่ากับ 1 กิโลกรัม และ 1 เค่อ เท่ากับ 15 นาที)

“ได้ๆ วันนี้มาซะเย็นเลยนะนางหนู” เฒ่าแก่ร้านหมูเอ่ยทัก เพราะสนิทกับนางดี

“ก็ที่จวนน่ะสิเจ้าคะ กะปริมาณไม่ค่อยจะพอดีเลย เดี๋ยวก็ขาดๆ ไม่เห็นจะมีเกินมาบ้างเลย เฮ้อ...”

“ฮ่าๆๆ หาได้ยากที่อาหารจะเกินนะนางหนู” เฒ่าแก่หัวเราะกับนางที่มาซื้อทุกครั้งก็จะบ่นนั่นนี้ไปเรื่อย

“งั้นเดี๋ยววันนี้ข้าแถมเนื้อหมูให้ดีรึไม่” เฒ่าแก่ถามพร้อมชั่งหมูด้วยตาชั่งแบบแขนไปด้วย

“ไม่ดีหรอกเจ้าค่ะ ลดราคาให้ข้าดีกว่านะเจ้าคะท่านลุง” นางเอ่ยพร้อมทำตาปริบๆ

“เจ้านี่น่า ตลอดเลย ได้ๆ จากจินละ 45 อีแปะ เหลือ 40 อีแปะเหมือนเดิม ไหนลองคำนวณซิถ้าตอบช้าข้าไม่ละให้นะนางหนู” เฒ่าแก่ร้านหมูถามพร้อมยื่นห่อเนื้อหมูให้นาง

“240 อีแปะเจ้าค่ะ ไม่ขาดไม่เกินแน่นอน” นางตอบกลับอย่างรวดเร็ว นี่แค่คำนวณง่ายๆ จากในสูตรคูณชัดๆ

“ดี ดีมาก เจ้าตอบได้เร็วยิ่งกว่าเดิมซะอีกนะ” เฒ่าแก่ร้านหมูเอ่ยชม เขาชื่นชมเป็นเก่งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งคนทำงานค้าขายยิ่งชื่นชอบคนที่เก่งเรื่องการทำบัญชีเป็นพิเศษ

“ขอบคุณเจ้าค่ะ นี่เงินข้าต้องรีบกลับแล้วเดี๋ยวท่านลุงหัวหน้าจะว่าเอา ขายหมดเร็วๆ นะเจ้าคะท่านลุง” จากนั้นนางก็รีบกลับจวนทันที อาจจะมีบ้างที่หยุดพูดคุยกับแม่ค้าพ่อค้าที่เอ่ยทักนาง ก็คนมันกว้างขว้างน่ะนะ ช่วยไม่ได้

“มาแล้วเจ้าค่ะ มาแล้ววววว” นางตะโกนมาตั้งแต่ตัวยังไม่ถึงโรงครัวด้วยซ้ำ

“มาเร็วๆ จะได้รีบทำ ใกล้ถึงเวลามากแล้ว” หัวหน้าโรงครัวรีบเอาเนื้อหมูไปให้พวกพ่อครัวข้างในในจัดการหั่นทันที

“ทานแล้วนะเจ้าคะ/ขอรับ” หลังจากทำหน้าที่ตัวเองหมดแล้วในวันนี้ ครอบครัวของชิงเถาก็มานั่งล้อมวงทานเข้ากันใกล้ๆ กับโรงครัว เพื่อที่ทานเสร็จแล้วจะได้ช่วยกันล้างจานชามเก็บได้ง่ายๆ จากนั้นค่อยพากันเดินกลับห้องพัก

“วันนี้เป็นยังไงบ้างพี่ใหญ่” ชิงเถานางเอ่ยถามพี่สาว นางจะถามพี่สาวอย่างนี้ทุกวันอยู่แล้วทั้งตัวนางหรือว่าชิงเถาตัวจริง เพราะงานของลี่ถิงน่าเป็นห่วงที่สุดแล้ว

“ไม่มีอะไรนี่ วันนี้คุณหนูอารมณ์ดีมาก” ลี่ถิงบอกกับน้อง นางก็ตอบประมาณนี้ทุกวันอยู่แล้ว ว่าดี ว่าปกติ ว่าคุณหนูใจดี แต่บางวันก็จะมีรอยเขียว รอยแดงให้เห็นบ้าง

“จริงรึเจ้าค่ะ” ไม่ยากจะเชื่อเท่าไหร่เลย

“อาเถาพี่เจ้าว่าจริงก็จริงเถอะ มารีบๆ กินข้าว จะได้รีบกลับเรือนนอน” นางลี่จูกล่าวกับลูก

หลังจากอาบน้ำกลับมาที่ห้องพักแล้วชิงเถาก็เอาเงินที่ได้วันนี้ 20 อีแปะมาเก็บไว้ โดยนางจะแบ่งเก็บไว้เป็น 3 ถุง เนื่องจากกลัวว่ามีใครที่ไม่ใช่ครอบครัวมาพบเห็นแล้วหยิบฉวยไป อย่างน้อยก็ยังเหลือที่เก็บที่อื่นอีก ตอนนี้เก็บได้ 2 ตำลึง กับอีกร้อยกว่าอีแปะแล้ว (1,000 อีแปะ = 2 เฉียน = 1 ตำลึง)

ทำไมนางถึงมีเงินเก็บเยอะขนาดนี้นะเหรอ(ถ้าเป็นแค่บ่าวตัวน้อยๆ อย่างนางถือว่าเยอะแล้วนะ ทั้งครอบครัวนางรวมกันยังไม่เท่านางเลยเถอะ) เนื่องจากตัวนางรวมทั้งชิงเถาที่เก็บเงินมาตลอดตั้งแต่ที่เริ่มได้รับมอบหมายให้หยิบจับเงิน (นางไม่ได้ขโมยเด้อ) นางก็เริ่มรู้จักต่อราคาเป็น ชมพ่อค้าแม่ค้า ทำตัวน่ารัก น่าสงสาร พ่อค้าแม่ค้าในตลาดก็ใจอ่อนกับนางตลอดทั้งลดให้บ้าง หรือทั้งให้แถมให้บ้าง

พอลูกพีชมาอยู่ในร่างนางก็ไม่หวั่นที่จะทำตามอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แถมยังจะเก่งกาจกว่าเสียด้วย นางรู้ว่าความฝันของหนูน้อยชิงเถาคือมีบ้านเป็นของตัวเอง ไม่อยากให้ครอบครัวต้องอยู่เป็นบ่าวอย่างนี้ตลอดไป ซึ่งลูกพีชก็ตั้งความหวังนี้ไว้เหมือนกัน ก็ใครอยากจะเป็นขี้ข้าคนอื่นละจริงไหม งานก็หนักค่าแรงก็น้อยนิด

โดยการจะเลิกจากการเป็นบ่าวนั้นต้องมีค่าไถ่ตัวเอง ซึ่ง พ่อ แม่นางคนละ 4 ตำลึง พวกนาง 4 คน คนละ 2 ตำลึง ซึ่งรวมเป็น 16 ตำลึง สำหรับบ่าวไพร่อย่างพวกนางนั้นถือว่าเยอะมาก ความฝันของนางนั้นยังอีกยาวไกล ซึ่งไม่ใช่แค่หาเงินมาปลดคนทั้งครอบครัวเท่านั้น นางต้องเก็บเงินซื้อบ้านด้วยเพราะออกไปข้างออกจะไปอยู่ไหนล่ะ เป็นขอทานเหรอบ้าน่า

ถึงจะอีกนานกว่าจะสำเร็จแต่นางต้องหาวิธีทำให้มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ให้ได้ ดูพี่สาวนางสิไปเป็นบ่าวรับใช้ให้ยัยคุณหนูอารมณ์ร้ายไม่รู้วันไหนนางจะเจอหนักมา แค่ตัวนางไปรับใช้แทนแค่วันเดียวยังโดนผลักตกน้ำจนตายเลย แล้วปีนี้พี่สาวนางก็อายุ 13 ปี แล้วแค่ 2 ปีก็สามารถออกเรือนได้ ถ้าพวกไม่ดีต้องการตัวนางไปเป็นอนุล่ะจะทำยังไง แค่ตอนนี้หน้าตาลี่ถิงก็ถือว่าสะสวยอ่อนหวานน่ามองแล้ว ถึงรูปร่างจะผอมไปหน่อย ผิวพรรณไม่ได้ผุดผ่องเหมือนลูกคุณหนูก็เถอะ ยังไงก็ไว้ใจไม่ได้ พวกนางยังเป็นแค่บ่าวเท่านั้นหากมีใครอยากได้ตัวนางขึ้นมาเราก็ช่วยไม่ได้แน่นอน ดังนั้นก่อนพี่สาวนางจะอายุครบ 15 พวกนางต้องไม่ได้เป็นบ่าวในจวนนี้แล้ว พี่สาวนางจะต้องได้ฉลองวันเกิดและปักปิ่นที่บ้านตัวเองให้ได้ เย่!!!