ตอนที่ 3 - 1 ชีวิตที่ต้องเดินต่อไป

“เจินเอ๋อร์คารวะท่านตาเจ้าค่ะ”

“หลงเอ๋อร์คารวะท่านตาขอรับ” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบและเด็กชายวัยสี่ขวบคำนับท่านตาของตนทันที

“ตามสบายลูก มาๆ มานั่งข้างๆ ตาทั้งสองคน”

เสียงทุ้มฟังแล้วอบอุ่นดังออกมาจากปากของชายวัยกลางคน ฉินเซี่ยหรูมองบิดาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด แม้จะผ่านไปห้าวันกับการจากไปของนาง แต่ก็ยังมิมีผู้ใดหลุดพ้นจากความทุกข์ในครานี้ไปได้ โดยเฉพาะมารดาที่ไปถือศีลที่สำนักเขาสวีชุนตั้งแต่ที่นางจากไป นางมิได้โทษพวกท่านที่ให้นางออกเรือนไป แต่นางโทษตนเองที่เลือกที่จะมิปฏิเสธที่จะออกเรือนไปกับบุรุษผู้นั้น บุรุษที่ไร้ใจให้แก่นาง

มือบางเอื้อมไปกุมมือน้องชายเดินเข้าไปหาท่านตา ก่อนที่ใต้เท้าฉินจะให้บ่าวรับใช้นำขนมมาให้หลานๆ ของตนได้กินกัน พร้อมกับน้ำชาที่หอมกลิ่นดอกไม้ ซึ่งเป็นกลิ่นที่ฉินเซี่ยหรูรู้สึกคุ้นเคย เพราะมันคือน้ำชาที่นางเป็นคนทำขึ้นมาให้แก่บิดามารดาได้ดื่ม ใต้เท้าโจวและโจวฮูหยินนั่งมองบิดานั่งคุยกับหลานทั้งสองแล้วยิ้มออกมา อย่างน้อยเด็กทั้งสองก็พอจะทำให้ท่านพ่อได้คลายเหงา

หลังจากพาเด็กๆ แวะเยี่ยมเยือนท่านตาที่สกุลฉิน สองสามีภรรยาก็พาบุตรทั้งสองแวะซื้อของที่ตลาด แต่แล้วก็ต้องได้พบกับบุคคลที่มิควรพบเจอ หวงจิงอวี่มาเดินตลาดพร้อมกับภรรยารองและบุตรีคนโตของเขา นางอายุอ่อนกว่าโจวเจินเจินเพียงสองปี เพราะหลังจากที่เขาแต่งฉินเซี่ยหรูไปเป็นภรรยาเอกเพียงหนึ่งปี เขาก็แต่งภรรยารองเข้ามาและสตรีผู้นี้ก็ตั้งครรภ์หลังจากอยู่กินกับเขาได้หนึ่งปี ในขณะที่ฉินเซี่ยหรูเขาไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องร่างกายของนาง

“ท่านพี่…นั่นอดีตน้องสะใภ้ของท่านมิใช่หรือเจ้าคะ” ภรรยารองที่บัดนี้กลายมาเป็นภรรยาเอกของหวงจิงอวี่เอ่ยถามเขาออกมา

“อืม… เจ้าอย่าไปสนใจพวกนั้นเลย ตั้งแต่พี่สาวของนางจากไป ตระกูลหวงกับตระกูลฉินก็ได้ตัดขาดกันแล้ว ชาตินี้ก็คงจะมิมีวันญาติดีกันได้อีก”

หวงจิงอวี่เอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่จะพาภรรยาและบุตรีเดินเลี่ยงไปทางอื่น เขาไม่ได้ใส่ใจที่จะเกี่ยวดองกับสกุลฉินมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้ามิใช่มารดาขอเอาไว้ เขาคงจะมิแต่งฉินเซี่ยหรูมาเป็นภรรยาเอก สตรีเช่นนางมิสมควรได้รับความรักความเมตตาจากเขา เป็นเพราะนางทำให้คนที่เขารักเหมือนน้องชายต้องตาย นางก็สมควรแล้วที่จะต้องตายตกไปตามกัน เจ็ดปีที่เขาทรมานนางมันยังน้อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ

นัยน์ตากลมของโจวเจินเจินมองไปที่สามีในอดีตชาติด้วยสายตาที่ว่างเปล่า นางมิได้รักเขาอีกแล้ว นางมิได้อาวรณ์เขาอีกแล้ว นางหลุดพ้นจากเขาด้วยความตาย ชาติภพนี้เขาและนางคือคนแปลกหน้าต่อกัน ถือว่ามิได้มีอันใดเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป ใบหน้าเล็กเบือนหนีมองไปทางอื่น เขา… มีความสุขบนความทุกข์ของนางมาตลอดหลายปี บัดนี้เขามีความสุขแล้ว นางก็ต้องใช้ชีวิตให้มีความสุขเช่นกัน

“เจินเอ๋อร์… เจ้าอยากกินถังหูลู่หรือไม่ เมื่อก่อนเป็นเพราะเจ้าป่วย แม่เลยไม่ยอมให้เจ้ากิน ยามนี้เจ้าแข็งแรงขึ้นมากแล้วแม่อนุญาตจ้ะ” ฉินเซี่ยหรงเอ่ยถามบุตรสาวคนโตทันทีที่ละสายตาจากอดีตพี่เขย

ฉินเซี่ยหรูในร่างโจวเจินเจินดึงสติให้กลับมาพลางพยักหน้า หลานสาวของนางคงจะอยากกินถังหูลู่มาก เสียดายที่คนจะได้กินถังหูลู่ในยามนี้มิใช่เจินเอ๋อร์ หลานสาวที่น่าสงสารของนาง กลับเป็นนางที่ได้มากินแทน

“พ่อค้า…เอาถังหูลู่สามไม้จ้ะ”

เสียงหวานของโจวฮูหยินเอ่ยออกมา พ่อค้าหยิบให้อย่างไม่รีรอเขาส่งให้แก่คุณหนูและคุณชายคนละไม้ ส่วนอีกไม้ก็ส่งให้แก่โจวฮูหยิน

นางรับมาก่อนที่จะหยิบเงินในถุงเงินส่งให้แก่พ่อค้า จากนั้นนางจึงส่งถังหูลู่ไม้ที่นางถือไปให้แก่อี้ถง เด็กรับใช้คนสนิทของบุตรีของนาง อี้ถงคำนับขอบคุณนายหญิงใหญ่ก่อนที่จะรับถังหูลู่มาแล้วกัดเข้าปาก ฉินเซี่ยหรูในร่างของโจวเจินเจินมองเด็กรับใช้คนสนิทของหลานสาว ก่อนที่จะมองไปยังน้องสาวของนางแล้วจึงยิ้มออกมา อย่างน้อยน้องสาวของนางก็เป็นสตรีที่มีจิตใจดี มีเมตตา พอละสายตาจากน้องสาวนางจึงหันไปมองหลานชายวัยสี่ขวบที่กำลังลิ้มลองรสชาติของถังหูลู่อย่างเอร็ดอร่อยเช่นเดียวกัน

หลังจากพาเด็กๆ เดินชมตลอดพร้อมกับรับประทานอาหารที่โรงเตี๊ยมอวิ๋นไหล ใต้เท้าโจวและโจวฮูหยินจึงพาบุตรทั้งสองกลับจวนสกุลโจว ซึ่งกว่าที่ทุกคนจะถึงจวนก็เป็นยามโหย่วแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับเรือนไป อี้ถงรีบไปเตรียมน้ำให้คุณหนูใหญ่ได้อาบ ก่อนที่นางจะไปเตรียมที่นอนเพื่อให้คุณหนูได้พักผ่อนหลังจากออกไปข้างนอกกับนายท่านและนายหญิงใหญ่มาทั้งวัน

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ… อย่าแช่น้ำนานนะเจ้าคะเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ อากาศเริ่มหนาวแล้วด้วยนะเจ้าคะ”

อี้ถงร้องเตือนคุณหนูใหญ่ออกมาด้วยน้ำเสียงห่วงใย เพราะคุณหนูของนางเพิ่งจะหายป่วย หากแช่น้ำนานๆ ก็อาจจะทำให้ร่างกายอ่อนแอลงอีกก็เป็นได้

ร่างเล็กนอนแช่น้ำหลับตาพริ้ม จิตใต้สำนึกของนางกำลังพานางวกกลับไปในอดีต ตอนที่นางยังม่ีชีวิตอยู่เป็นฉินเซี่ยหรู คุณหนูใหญ่แห่งสกุลฉิน สตรีที่เคยเป็นที่หมายปองของเหล่าบุรุษเมืองฮวาหลาน หากยามนั้นนางมิรับปากที่จะออกเรือนไปกับเขา ชีวิตของนางจะมีจุดจบเช่นไรกันนะ จะเป็นเช่นยามนี้ไหม หลานสาวของนางจะต้องจากไปหรือไม่ เรื่องนี้นางเองก็ยังหาคำตอบมิได้ แม้เรื่องนี้มันจะเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติที่ผู้ใดก็มิอาจจะเชื่อ แต่มันก็เกิดขึ้นกับนางแล้ว… ชีวิตนางหลังจากนี้ก็ต้องเดินหน้าต่อไปบนเส้นทางเดินใหม่ เพื่อมิให้ซ้ำรอยเดิม