Siren & Tier 3 ทำความรู้จัก

Siren & Tier 3

ทำความรู้จัก

“คุณชื่ออะไรเหรอคะ?” เทียร์เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มในขณะที่มองคนตัวสูงนั่งกินข้าวฝีมือพ่อของเธอเงียบ ๆ

“เทียร์มีมารยาทหน่อย เขากินข้าวอยู่” ผู้เป็นพ่อเอ่ยดุลูกสาวกับการเสียมารยาทของเธอ ใบหน้าสวยเบ้ปากเล็กน้อยด้วยความไม่ชอบใจ เธอเพียงแค่อยากรู้ชื่ออีกฝ่ายแค่นั้น ไซเรนมองเธอเล็กน้อยก่อนยกยิ้มกับความน่ารักของเธอ

“ผมชื่อไซเรนครับ ขอโทษที่มาเป็นภาระ” ไซเรนเอ่ยตอบอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้จะกระดากปากเล็กน้อยก็ตามเพราะปกติพ่นคำหยาบออกมาแทบจะทุกประโยคแต่สำหรับผู้มีพระคุณทั้งสองเขาจะพูดเช่นนั้นไม่ได้

“ว้าวชื่อเท่มากเลยค่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นกับชื่อที่แปลกของอีกฝ่าย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้” ไซเรนมองใบหน้าของชายมีอายุแต่ยังคงสุขุมเงียบ ๆ เขาวางช้อนหลังจากเริ่มอิ่มคิดในใจว่าโชคดีเหลือเกินที่ตัวเขาได้มาเจอสองคนนี้ หลังจากกลับไปเขาคงต้องรีบกลับมาตอบแทนให้อย่างงามเสียแล้ว

“ไม่ทราบว่าเสื้อผ้าของผม?” ไซเรนเอ่ยถามเทียร์จึงลุกขึ้นไปหยิบให้ทันทีเพราะเธอเป็นคนเอาเสื้อผ้าของอีกฝ่ายไปซัก ไซเรนรับเสื้อผ้าของตัวเองจากมือบางก่อนจะล้วงไปด้านในกระเป๋าเพื่อหามือถือติดต่อลูกน้องแต่ก็ไม่พบ

“คือว่ามือถือ..”

“ไม่มีนะคะ ตอนที่หนูเอาเสื้อผ้าไปซักในนั้นไม่มีอะไรเลย” เทียร์เอ่ยขึ้นเพราะก่อนจะเอาผ้าลงเครื่องก็เป็นปกติที่ต้องตรวจหาสิ่งของก่อนแต่ก็พบว่าไม่มีอะไรเลย ร่างสูงถอนหายใจเบา ๆ ไม่ใช่แค่โดนซุ่มโจมตีแต่ยังโดนปล้นอีกด้วย

“ไปแจ้งความไว้ก็ดีนะครับ” ไซเรนพยักหน้าตอบรับความเป็นห่วงของอีกฝ่ายแต่สำหรับเขาไม่จำเป็นต้องถึงมือตำรวจก็สามารถหาตัวคนร้ายได้เพียงไม่กี่วันแถมยังทำให้พวกมันไม่ต้องไปกินข้าวแดงในคุกแต่เปลี่ยนมาเป็นต้องทำบุญให้แทนถึงจะได้กินข้าวเสียมากกว่า

“หนูไปก่อนนะคะพ่อ”

“ไปก่อนนะครับ” ผู้เป็นพ่อมองลูกสาวและชายแปลกหน้าที่กำลังจะออกจากบ้านเมื่อเห็นว่าไปทางเดียวกันเลยให้ไปพร้อมกันเสียเลย ไซเรนมองชายมีอายุที่ควักเงินออกมายัดใส่มือของเขา

“เอาไว้กลับบ้านนะครับ” เขามองเงินในมือนิ่ง ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะต้องให้ใครมาช่วยขนาดนี้ เขายิ้มอ่อนก่อนจะเอ่ย

“ขอบคุณครับไว้ผมจะกลับมาตอบแทนอย่างแน่นอน” เขาพูดขึ้นด้วยความสุภาพก่อนจะเดินจากไปโดยมีเทียร์เดินเคียงข้างไปด้วย

“ว่าแต่อายุเท่าไหร่เหรอคะ?” คนตัวเล็กเปิดประเด็นทันทีหลังจากเดินออกจากบ้านมาได้ไม่เท่าไหร่

“ปีนี้ก็ 29 แล้ว” เขาตอบอย่างไม่คิดอะไร ก่อนจะมองคนตัวเล็กที่เบิกตากว้างเล็กน้อย

“แต่หน้าคุณอ่อนกว่าอายุมากเลยค่ะ นึกว่าจะอายุใกล้ ๆ กันเสียอีก” เขายิ้มออกมาเล็กน้อยกับคำยอของเธอเทียร์ฉีกยิ้มสดใสให้เขาก่อนจะเดินต่อเงียบ ๆ

โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!

“หยุดเห่าเลยนะไอ้เฉาก๊วย” เทียร์เอ่ยเสียงดุมองหมาสีดำตัวโตที่เป็นหมาจรอยู่แถวนี้ ไซเรนมองหมาแล้วเบ้หน้าด้วยความไม่ชอบใจเพราะมีภูมิหลังที่ไม่ดีกับหมาเขาเคยโดนกัดตั้งแต่เด็กเลยเลี้ยงหมามาโดยตลอด

“กลัวหมาเหรอคะ..ไม่ต้องกลัวนะคะ มันแค่เห่า” เทียร์เอ่ยเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของอีกฝ่ายที่ถอยหลังทุกครั้งเมื่อหมาเดินเข้าไปใกล้

“คะคือ..ช่วยไล่ไปหน่อยได้ไหม..” เขาเอ่ยอย่างขอร้องนี่เป็นจุดอ่อนเดียวที่เขามีในชีวิตนี้คือการกลัวหมานั่นเอง

“มาค่ะ หนูจะเดินคุ้มกันให้เอง” เทียร์เอ่ยอย่างมั่นใจแล้วเดินไปประชิดตัวไซเรนคอยกันหมาที่จะเข้ามาทักทายคนแปลกหน้า ไซเรนมองการกระทำของเธอด้วยความทึ่งในตอนนี้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอกำลังปกป้องผู้ชายอย่างเขาอีกแล้ว ใบหน้าหล่อยิ้มขำเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายไล่หมาตลอดทางทั้งยังเดินประชิดตัวเขาไม่ห่างจนกระทั่งหมามันเลิกตามไปเอง

“เฮ้ออ ไอ้เฉาก๊วยนี่ตื๊อไม่เลิกจริง ๆ” เทียร์เอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจกว่าที่มันจะยอมเลิกตามก็ทำเอาเธอต้องดุไปหลายต่อหลายครั้งทีเดียว ตอนนี้ทั้งคู่เดินมาถึงถนนใหญ่แล้ว

“ถ้างั้นหนูไปเรียนก่อนนะคะ” ไซเรนมองคนตัวเล็กที่เดินไปทางป้ายรถเมล์ มือบางยกขึ้นโบกลาเขาด้วยรอยยิ้มสดใส เขายกมือขึ้นโบกลาเธอเช่นกันมองคนตัวเล็กที่ขึ้นรถเมล์ไปแล้วยังไม่วายชะโงกหน้ามาคุยกับเขาต่อ

“อย่าลืมไปหาหมอด้วยนะคะ กลับบ้านปลอดภัยค่ะ” เขายืนยิ้มมองรถเมล์ที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปพร้อมกับรอยยิ้มของเธอจนมันลับหายไปเขาเดินไปตามริมถนนก่อนจะเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านของตัวเองบ้าง

“เอ่อ..คุณลูกค้าใช่ทางนี้แน่ ๆ ใช่ไหมครับ” ไซเรนมองคนขับแท็กซี่ที่เอ่ยขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่เขาไม่แปลกใจหรอกเพราะคนที่จะเข้ามาถนนนี้ได้ต้องได้รับอนุญาตแล้วเท่านั้น ไซเรนไม่ตอบก่อนจะมองสองข้างทางที่มีแต่ป่าแต่อีกไม่นานภาพตรงหน้าก็จะกลายเป็นสวรรค์ของความสวยงาม