Siren & Tier - 2 ผู้หญิงแกร่ง

Siren & Tier - 2

ผู้หญิงแกร่ง

เช้าวันต่อมา

เทียร์ตื่นแต่เช้าเพื่อไปมหาวิทยาลัย ในตอนนี้เธอเป็นเด็กสาวปีที่ 4ของคณะสื่อสารมวลชนแล้ว เหลือเวลาแค่ 2 เดือนในการฝึกงานเธอก็จะเรียนจบอย่างสมบูรณ์ มือบางเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ชายคนนั้นอยู่อย่างแผ่วเบาเพื่อดูอาการ เขาสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขายาวสีน้ำเงินซึ่งน่าจะเป็นเสื้อผ้าของพ่อ แม้ว่าอีกฝ่ายจะแต่งตัวธรรมดาขนาดนี้เธอก็ยังคิดว่าเขาดูดีมากอยู่เลย

เทียร์เดินเข้าไปช้าๆ มองใบหน้าหล่อที่หลับตาพริ้มก่อนจะนั่งลงสำรวจใบหน้าของเขาอีกครั้ง แผลบนหัวได้รับการรักษาเป็นอย่างดีแม้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาจะดูซีดกว่าปกติเล็กน้อยก็ตาม

“ออกไปนะไอ้ยุงบ้า” เธอปัดยุงด้วยความหงุดหงิดจ้องเขม็งไปยังยุงตัวหนึ่งที่เกาะอยู่บนปลายจมูกโด่งคมสันของอีกฝ่าย ใบหน้าของเธอก้มต่ำจ้องมองยุงตัวนั้นด้วยสายตาอาฆาตที่บังอาจมาดูดเลือดคนป่วย สองมือยกขึ้นหมายจะตบมันให้แหลกจนกระทั่ง

แปะ!

“เยสสำเร็จ!” ใบหน้าสวยเอ่ยด้วยความดีใจที่ตบยุงตัวนั้นได้สำเร็จเธอกางมือออกก่อนจะเบิกตาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลืมตาขึ้นมาและกำลังมองเธออยู่

“กรี๊ดดดดดด”

“อ๊ากกกกกก” เสียงร้องของทั้งสองทำให้ผู้เป็นพ่อที่กำลังทำกับข้าวอยู่หลังบ้านรีบวิ่งเข้ามาดูก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าลูกสาวของตัวเองกำลังโดนผู้ชายคนนั้นขึ้นคร่อมอยู่

“มึงทำอะไรลูกสาวกู ฮะไอ้หน้าหล่อนี่!” ตาคมมองชายมีอายุที่ถือมีดพร้อมแผ่รังสีความน่ากลัวออกมาจนเขาตกใจรีบเด้งตัวกลับไปนั่งดีทันทีเป็นจังหวะเดียวกับที่เทียร์ค่อย ๆ ลุกขึ้นหลังจากที่โดนเขากระโจนใส่เพราะคิดว่าเธอจะมาทำร้ายตัวเอง

“พะพ่อใจเย็นก่อนเขาแค่ตกใจหนู” เทียร์เอ่ยบอกกับพ่อแล้วคว้ามีดที่อยู่ในมือของพ่อและวางมันให้ห่างตัว เธอมองพ่อที่เดินเข้าไปใกล้ผู้ชายคนนั้นก่อนถามขึ้น

“อาการเป็นยังไงบ้าง”

“พวกคุณเป็นใครครับแล้วที่นี่ที่ไหน” เทียร์มองใบหน้าหล่อที่พูดขึ้นเขาเบ้หน้าพลางจับไปที่หัวของตัวเอง

“ผมถามว่าอาการเป็นยังไงบ้าง” พ่อของเธอเอ่ยย้ำน้ำเสียงดุจนชายคนนั้นชะงักไปชั่วครู่ เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบ

“เจ็บหัวนิดหน่อย..แค่นั้นครับ” พ่อพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับมาหาลูกสาวอีกครั้ง

“เดี๋ยวพาเขาออกมาทานข้าวด้วยแล้วกัน ลูกก็ถามเขาด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าเป็นบุคคลอันตรายก็รีบวิ่งออกมาบอกพ่อนะเข้าใจไหม?”

“ค่ะ!” เทียร์ตอบรับสั้น ๆ กับประโยคอันยาวเหยียดของพ่อตัวเองแล้วเดินไปหาอีกฝ่ายที่กำลังนั่งเหมือนนึกอะไรอยู่

“เอ่อไม่ทราบว่าคุณโดนอะไรมาหรือคะ” เธอเอ่ยถามอย่างสุภาพใบหน้าหล่อหันมามองเธอ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยมองเด็กสาวในชุดนักศึกษาผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอตรงสวยใบหน้าของเธอเล็กเท่ากำปั้นของเขา ตานิดจมูกหน่อยเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงลุคน่ารักที่พร้อมจะแหลกคามือเขาได้เสมอ

“เธอช่วยฉันงั้นเหรอ?” เขาถามกลับอย่างแปลกใจ จำได้ว่าตัวเองกำลังเดินกลับบ้าน แต่โดนดักทำร้ายจนหมดสติไปทันทีตื่นมาก็มานอนอยู่ตรงนี้แล้ว

“ค่ะคุณมานอนสลบอยู่หน้าบ้าน ฉันเลยแบกคุณเข้ามา”

“แบก? ตัวเล็กๆ แบบนี้อะนะ?” เขาเอ่ยด้วยความประหลาดใจ หุ่นของเธอเพรียวบางแขนขาก็เล็กไปหมดแต่เธอสามารถแบกเขาที่มีน้ำหนัก70 เกือบ 80 กิโลกรัมได้เนี่ยนะเหลือเชื่อจริง ๆ

“ถึงหนูจะตัวเล็กแต่หนูแรงเยอะมากเลยนะคะ ดูนี่สิคิก ๆ” เธอพูดขึ้นแล้วถกแขนเสื้อเบ่งกล้ามแขนให้อีกฝ่ายดูอย่างโอ้อวด ใบหน้าหล่อตะลึงกับภาพที่เห็นแม้กล้ามแขนของเธอจะไม่ใหญ่มากแต่ก็รับรู้ได้ว่ามันเกิดขึ้นจากการออกกำลังกายอย่างต่อเนื่องจริง ๆ ก่อนจะนึกถึงคำพูดของลูกน้องที่เคยถามเขาเมื่อหลายวันก่อน

(สเป็กผู้หญิงของคุณไซเรนผู้แข็งแกร่งต้องเป็นแบบไหนหรือครับ)

(เอิ่ม..ก็คงจะเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งกว่าฉันน่ะนะ)

(ครับ? …มันจะมีผู้หญิงแบบนั้นที่ไหนกัน ก็มีแต่ผู้หญิงจากหนังมาร์เวลยอดมนุษย์เท่านั้นแหละ)

หรือว่าเขาจะเจอผู้หญิงคนนั้นแล้วหรือเปล่านะ ผู้หญิงที่แข็งแรงแม้จะตัวเล็กนิดเดียว ผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเขาจากการโดนซุ่มโจมตี ผู้หญิงคนนี้…คือเธอสินะ ใบหน้าหล่ออมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะมองเทียร์ที่ส่งยิ้มให้เขาอย่างน่ารัก