ตอนที่ 2 เธอมากับผัว

“แม่งมากับผัวนี่หว่า” ไคโรค่อยๆ สวมแว่นตาดำกลับคืน สวยหน่อยไม่ได้พากันมีผัวหมด ไคโรนั่งหน้าเซ็งเพราะเขาเจอสาวสวยที่สะดุดตาเขาตั้งแต่แรกเห็น นั่งเหม่อตรงป้ายรถเมล์

ไม่นานก็มีชายหนุ่มขับรถมารับ เมืองนี้คงจะหารักแท้ไม่ได้ ชายหนุ่มนั่งกอดอกมองทางไปเรื่อยๆ และรถมาหยุดหน้าบ้านเขาพอดี

“วันหลังถ้ามึงปวดขี้อีกกูจะทิ้งมึงไว้ข้างถนน” ไคโรคาดโทษลูกน้องตัวเอง ทำให้เขาต้องเสียเวลานอนอีก กว่าจะออกมาจากผับได้ก็เช้าแล้ว เขาไม่ได้ตื่นเช้าเรียกว่าไม่ได้นอนเลยมากกว่า

“ครับๆ นาย”

“ไปพักผ่อนได้แล้ว” ไคโรหมุนตัวเข้าบ้านเขาเข้ามาอาบน้ำแต่งตัว เพื่อเตรียมตัวจะนอน ฝักบัวถูกเปิดสายน้ำเย็นๆ ไหลชุ่มฉ่ำทั่วร่างกาย ผิวขาวเนียนกล้ามเป็นมัดๆ ของเขาดูน่าหลงใหล ผมสีดำสนิทรับกับจมูกโด่ง กรามแข็งแรง

เขาถูกโหวตในโลกโชเชียลว่าเป็นหนุ่มที่น่ากอดที่สุดแห่งปี ระดับคนอย่างไคโรกอดอย่างเดียวไม่พอหรอก ต้องมากกว่านั้น สาวๆ แห่กันต่อคิวอย่างขึ้นเตียงพวกเธอรักเงินมากกว่าสิ่งใด หากไม่มีนามสกุลต่อท้ายอย่าหวังเลยว่าใครจะมอง

ไคโร เซนต์มอร์ หยาง วัย 31 ปีลูกชายคนเล็กของมังกรกับแอลลี่ หลังจากเรียนจบปริญญาโทเขาจึงเข้ามาทำงานดูแลกิจกรรมที่ภาคตะวันออกแทนพี่ชาย เขาไม่ชอบอยู่ในเมืองที่วุ่นวาย แต่พอมาสัมผัสที่พัทยาแล้ว ไม่ต่างกันเท่าไร

3 วันต่อมา

ไคโรเดินทางเข้ามาที่โรงแรมเพราะมีปัญหาเกิดขึ้น เขามีโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดและดูแลท่าเรือส่งของสินค้า บางครั้งมีเจ้าถิ่นที่ต้องการจะกำจัดเขาทิ้งเพราะขัดผลประโยคกัน แต่คนระดับเขาแล้วไม่เก่งจริงอยู่ไม่ได้จนถึงทุกวันนี้

เขากำลังจะเดินผ่านทางเชื่อมที่มีเฉพาะพนักงานผ่าน แต่หูกลับได้ยินเสียงพนักงานต่อว่ากันเอง ไม่รู้ว่าอะไรดลใจถึงทำให้เขาหยุดฟัง

“ทำงานอย่ามัวแต่อ่อยผู้ชาย เห็นหน้าเงียบๆ เดี๋ยวจะโดนเมียเขาตามตบเอา”

“แต่ครีมไม่ได้ทำอะไรนะคะ”

“ไม่ได้ทำก็เหมือนทำนั่นแหละ ขึ้นไปทำความสะอาดห้องเจ้านาย ให้ไปทำความสะอาดนะไม่ใช่ทำอย่างอื่น”

ไคโรได้ยินแบบนั้นเขาจึงเดินผ่านไป และขึ้นลิฟต์ผู้บริหารไปชั้นบนสุดที่เป็นห้องทำงานของเขา

“ลิสาคิดถึงคุณจังเลยค่ะ” ลิสาเดินเข้ามากอดไคโรถึงแม้เขาจะถอยออกห่างแต่เธอไม่ได้สนใจ

“ใครใช้ให้คุณเข้ามา” เขาไม่ชอบผู้หญิงที่พูดไม่รู้เรื่อง และตามราวีเขาในที่ทำงาน หน้าที่เขาต้องทำให้ลูกน้องเชื่อถือ ไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยว

“ได้ข่าวว่าคุณเครียดๆ ลิสาช่วยคุณได้นะคะ”

“แน่ใจนะว่าจะรับไหว” เขาเป็นพวกกินจุและดิบเถื่อนเวลาอยู่บนเตียง ไม่ชอบเด็กไร้เดียงสา ขี้เกียจสอนงาน

“สำหรับคุณเซบลิสายอมได้หมดค่ะ”

“หึ หันหลังสิ” หญิงสาวยอมทำตามอย่างว่าง่าย ไคโรปลดเข็มขัดและตะขอกางเกงออก ก่อนจะควักท่อนเอ็นที่มีเส้นเลือดล้อรอบออกมา

“อื้อ เข้ามาเลยค่ะ” ลิสาถกกระโปรงตัวสั้นขึ้นมากองที่สะโพก เธอจัดการถอดกางเกงชั้นในรอเขาเรียบร้อย ชอบที่สุดคือยามที่เขาเปล่งเสียงร้องออกมา

“อื้อ อ๊ะ คุณเซบ” ไม่คิดว่าเขาจะดิบเถื่อนแบบนี้ ไม่เล้าโลมสักนิด ถึงแม้จะผ่านศึกมาหลายสนามแต่พอไม่มีน้ำหล่อลื่นเธอก็เจ็บเหมือนกัน

“หุบปาก! อย่าพูดมาก” เขาสวมเครื่องป้องกันเสร็จและดันเข้ามาทันที

ตับ! ตับ! ตับ!

“อื้อ...อ๊ะ...อ๊า”

ลิสานอนคว่ำหน้าแนบไปกับโต๊ะทำงานของเขา ส่วนศีรษะถูกเขาจิกอย่างแรง แต่เธอกลับชอบในสิ่งที่เขาทำมันดิบเถื่อนถึงใจดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

คณิสราเปิดประตูเข้าไปทันทีเพราะหัวหน้าแม่บ้านบอกว่า วันนี้เจ้านายไม่เข้า แต่ภาพที่เธอเห็นคือเขาทั้งสองคนกำลังทำเรื่องอย่าว่ากันอยู่

“ว้ายยยย”

“หล่อนเข้ามาทำไม” ลิสาเองที่ตะคอกพนักงานออกไป คนกำลังได้อารมณ์กับมีคนเข้ามาขัดจังหวะ แต่ไคโรไม่ยอมหยุดเขายังคงกระแทกสะโพกเข้าออก จนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกัน

ปัง!

“ฮือ สงสารลูกตาจะเป็นตากุ้งยิงหรือเปล่า” หญิงเปิดประตูและรีบวิ่งออกมาจากห้องทำงานของเจ้านาย โดยไม่ได้หยิบอุปกรณ์กลับมาด้วย ใครมันจะเก็บทันเอากันกลางวันแสกๆ

“อ๊ะ ไม่ต่อเหรอคะ” แปลกที่วันนี้เขาเสร็จแล้วเหมือนจะบังคับตัวเองให้เสร็จให้มากกว่า เธอยังพูดไม่จบเขาถอดเครื่องป้องกันและโยนทิ้งถังขยะไป พร้อมกับจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

“ออกไป”

“คุณเซบคะ...ไปก็ได้ค่ะ” ลิสายอมเดินออกไปอย่างง่ายดาย คนสวยอารมณ์เสียเธอยังไม่เสร็จแต่เขาทิ้งเธอไว้กลางทางเสียอย่างนั้น

“ตามแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดห้องผมหน่อย เอาคนเมื่อกี้นะ”

เขาวางสายทันทีพร้อมกับยิ้มร้าย ทำไมจะไม่รู้ว่าจะต้องมีคนขึ้นมาทำความสะอาดห้องของเขา เมื้อสักครู่เขาสบตากับคนตัวเล็กและจำได้ดีเขาไม่ลืม

รอไม่ถึง 5 นาทีแม่บ้านคนนั้นก็กลับมาใหม่ แต่ไม่ใช่คนที่เขาคิด หรือว่าตกใจหนีกลับบ้านไปแล้ว เรื่องแค่นี้ทำเป็นใจเสาะ

“คุณท่านจะให้อิฉันเก็บตรงไหนคะ”

“อยากเก็บตรงไหนก็เก็บ” ไคโรถอนหายใจออกมา เขาเดินไปที่ห้องควบคุมอาคารทั้งหมด กล้องนับร้อยตัวกำลังทำงาน

“เจ้านายต้องการอะไรครับ”

“ตอนบ่าย 2 ตรงมีแม่บ้านคนไหนที่เข้าไปทำความสะอาดห้องของผม”

“มีอะไรครับหรือว่าของหาย”

“เปล่า เปิดให้ผมดูหน่อย” เขาอยากจะมั่นใจว่าเป็นคนเดียวกันจริงๆ ไม่ถึง 10 นาทีภาพคนตรงหน้าก็ปรากฏขึ้นมา เขาไม่ลืมที่จะยกสมาร์ตโฟนขึ้นมาเก็บภาพไว้

“มีอะไรให้ผมรับ...อ้าวไปตอนไหน” พนักงานงุนงงคิดจะไปก็ไปคิดจะมาก็มา

“นายมีอะไรให้ผมทำครับ” โปรดปรานคนสนิทเดินเข้ามาเมื่อถูกตามตัวจากเจ้านาย ทำหน้าแบบนี้คงหาเรื่องให้เขาทำชัวร์ๆ

“ไปหามา”

“หา?”

ไคโรยื่นภาพในสมาร์ตโฟนให้โปรดปรานดูว่าเขาต้องการอะไร แค่ลูกน้องเห็นรูปก็เข้าใจในสิ่งที่ไคโรต้องการ โปรดปรานแอบยิ้ม

“เอาวันไหนครับ”

“วันนี้ ตอนนี้”

“ครับ น่ารักดีนะครับขนาดใส่ชุดแม่บ้าน” โปรดปรานมองดูภาพหญิงสาวผู้โชคร้ายคนนั้นที่เป็นเป้าหมายต่อไปของไคโร

“...”

“ผมไปแล้วครับ” เขารีบเดินออกจากห้องไปก่อนจะได้กินลูกตะกั่วแทน ถูกใจใครไม่ถูกใจกลับมาถูกใจพนักงานตัวเอง แถมยังเป็นแม่บ้านอีก

“มีอะไรพี่”

“ไอ้ปลื้มมึงดูเจ้านายสิใช้ให้กูไปสืบประวัติสาว”

“นายกินยาลืมเขย่าขวดป่าว” สองคนที่มีใบหน้าเหมือนกันพูดคุยกันอย่างออกรส และพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าสงสารน้องผู้หญิงคนนั้น ที่จะเป็นเหยื่อของราชสีห์