ตอนที่ 1 เด็กสาวสู้ชีวิต

“อีครีม! กับข้าวกูเสร็จหรือยัง” อ้อยใจเรียกคนตรงหน้าเสียงดัง เห็นหน้ามันแล้วหมดอารมณ์จะกินข้าว ไปอยู่กรุงเทพตั้งนาน ซมซานกลับมาทำไมก็ไม่รู้

“จ้ะแม่”

“มึงอยู่ไม่รอดหรือไงถึงได้ซมซานกลับมา กูจะบอกมึงให้นะ ว่ากูไม่เลี้ยงมึงนะ”

คณิสรามองใบหน้ามารดาผู้ให้กำเนิด พ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่เธอแบเบาะ พ่อหอบเธอหนีเข้ากรุงเทพและส่งเรียน จนเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว พ่อได้เสียชีวิตลงเธอเพิ่งจบการศึกษา เลยไม่รู้จะหันหน้าไปเพิ่งใคร

ส่วนมารดาแต่งงานใหม่ตั้งแต่เลิกกับพ่อ เธอมีพี่สาวต่างแม่หนึ่งคนและน้องชาย ที่อายุห่างกันไม่มากหนึ่งคน คณิสราเป็นลูกชังเพราะพ่อของเธอเลี้ยงดูแม่ไม่ไหวแถมแม่ยังชอบพูดว่าเธอไม่ใช่ลูกเขา

“แม่”

“มึงจะเรียนจบสูงทำไมสุดท้ายก็หางานทำไม่ได้ ไม่ไปขายตัวเหมือนพี่สาวมึงละ” อ้อยใจหน้าตาดีไม่น้อย ลูกสาวทั้งสองคนสวยไม่แพ้เธอเลย

“อีเคียงมันได้ผัวฝรั่งใช้ชีวิตอยู่สบาย มึงไม่เอามันเป็นแบบอย่าง หน้าตาก็ดีมึงเห็นเด็กแถวบ้านป่ะ ที่มันไปทำงานที่พัทยานะ”

สวยแต่โง่มาเอาดีเรื่องเรียน จบไปมันทำให้กินอิ่มนอนหลับเหรอวะ ดูอย่างเคียงฟ้าสิมันไปทำงานตั้งแต่เด็กจนมันได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้

“ครีมไม่อยากทำจ้ะ”

“มึงรีบออกไปหางานทำเลย แค่นี้กูอายชาวบ้านเขาจะแย่ รีบทำกับข้าวผัวกูจะกลับมาแล้ว”

คณิสราคิดถึงใบหน้าของคำปุนเป็นสามีของแม่ ซึ่งอายุยังไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำ เธออยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัยเพราะเขาคิดจ้องจะจับเธอตลอดเวลา

หลายครั้งที่คำปุนแอบมาดูเธออาบน้ำ หรือไม่ก็ย่องเข้าห้องเธอหวังจะข่มขืน พอเธอไปฟ้องแม่มีแต่คำด่าทอว่าเธอไปอ่อยสามีของแม่

“เสร็จหรือยังวะผัวกูกลับมาแล้ว”

“อ้อยจ๋าวันนี้มีอะไรกินบ้างเอ่ย” คำปุนเข้ามาออดอ้อนเมีย แต่สายตากลับมองไปที่คณิสรา มันสวยหยาดเยิ้มจนเขาทนไม่ไหว อยากจะรักมันแรงให้สมกับที่เขามองมันตลอด

“ครีมเอ็งอายุเท่าไรแล้วปีนี้”

“19 จ้ะ” คณิสรายกกับข้าวมาให้และเดินหนีเขาไป ที่กลับมาอยู่บ้านเพราะกลับมาตั้งหลัก เธอติดต่อเพื่อนและพี่เคียงฟ้าไว้แล้วว่าจะขึ้นไปทำงานที่พัทยาด้วย อย่างน้อยเมื่อขาดพ่อไปแล้วก็ยังมีเคียงฟ้าอยู่

“มันสวยเหมือนใครวะ โอ๊ย ตีฉันทำไม”

“กล้าชมมันต่อหน้าฉัน”

“ใครจะสวยเท่าเมียจ๋าละ” อีแก่ คำนี้คือเขาอยากจะด่าออกไป โง่โดนหลอกยังไม่รู้ตัวที่เขากลับบ้านดึกๆ เพราะแอบไปเอากับคนอื่นมา รายต่อไปจะเป็นลูกสาวมัน

สายตาที่หื่นกระหายมองไปที่ประตูห้องนอนของลูกเลี้ยง เขาต้องรีบแล้วไม่อย่างนั้นมันคงหนีเขาไปก่อน เอาอีแก่นี่ทุกวันก็ไม่ไหว

กลางดึกฝนดันกระหน่ำเทลงมาไม่หยุด คณิสรากอดผ้าห่มไว้แน่น ทุกคืนต้องนอนแบบหวาดระแวงเพราะกลัวว่าคำปุนจะพังประตูเข้ามา บ้านของเธอเป็นแบบชั้นบนเป็นไม้ชั้นล่างจะเป็นปูน นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนกำลังจะเคลิ้มหลับ

“ครีมจ๋า กูชอบกลิ่นมึงมาก”

“กรี้ดดด อุปส์” หญิงสาวดิ้นไปมาเพราะเมื่อถูกคำปุนทับตัวไว้ เขาใช้มือปิดปากของเธอแน่น น้ำตาแห่งความกลัวไหลออกมา เพราะเสียงฝนนั้นดังมากกรีดร้องจนคอแตกชาวบ้านก็ไม่ได้ยิน

“อย่าร้องเลยเก็บเสียงไว้ร้องตอนกูเอามึงดีกว่า”

“อย่าทำอะไรฉันเลย ฮึก”

“ขาวๆ สวยๆ แบบนี้ปล่อยไปก็เสียดายของวะ จะไปขายตัวแล้วให้กูเอาหน่อย” ถัดจากพี่ก็มาเอาน้องใครให้มันสวยขาวจนเขาทนมาไหว เคียงฟ้าว่าสวยแล้วมาเจอคณิสราเขายิ่งชอบ

ครั้งนั้นเคียงฟ้าเต็มใจให้เขาเอาไงพอมันได้ผัวก็ไม่กลับบ้านอีกเลย แต่น้องมันดันเล่นตัววะไม่เป็นไรพอเขาเข้าไปมันคงจะครางดังลั่น

“ฮึก ฮือ”

“โว๊ะ แม่งมึงทำให้กูแข็งเร็วดีจริงๆ อีเคียงฟ้ามันเสร็จกูไปละมึงอย่าหวังว่าจะรอด” คำปุนซุกไซ้คอกคอขาวเนียนที่เขาอยากสัมผัสมานาน

คณิสราดิ้นหนีจนตัวเองเริ่มหมดแรง เธอรังเกียจคำปุนขยะแขยงไปหมด เธอทั้งจิกทั้งข่วนทั้งร้องเสียงดังแต่ไม่มีใครได้ยินเสียงเลย ชีวิตของเธอจะจบแบบนี้จริงๆ เหรอ

เพล้ง ตุบ

“โอ๊ยยย”

“ตัวรีบหนีไปสิ เอกสารไปด้วย” คลังแสงได้ยินเสียงแว่วๆ จึงเข้ามาดูที่ห้องพี่สาวไอ้สาระเลวมันกำลังทำไม่ดีไม่ร้ายพี่สาวเขา

“คลังแสง ฮึก”

“รีบเก็บของแล้วอย่ากลับมาอีก”

“แต่เราเป็นห่วง...”

“เขาเป็นผู้ชายไปอยู่กับพี่เคียงเลย เขาหมดความอดทนเมื่อไรเดี๋ยวไปหา” คลังแสงรักคณิสรามาก โชคดีที่วันนี้เขาเลือกที่จะกลับบ้านเร็วกว่าทุกครั้ง

“ฮึก ดูแลตัวเองนะคลังแสง”

“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวไอ้ป้องมันไปส่งขึ้นรถ”

ดีนะที่ฝนตกเลยให้ไอ้ป้องมันเข้ามาหลบในบ้าน เสร็จจากตรงนี้คลังแสงจึงไปส่งพี่สาวที่สถานีขนส่ง สองพี่น้องกอดลากัน คณิสราหันหลังและขึ้นรถไปเธอเอาเสื้อผ้ามาแค่ไม่กี่ชุด กะว่าจะไปตายเอาดาบหน้า

คณิสราพยายามน้ำตาไม่ไหลออกมาครั้งนี้ความอดทนของเธอขาดสะบั้นลงแล้ว พร้อมกับได้รับรู้บางอย่างที่คำปุนทำกับเคียงฟ้า แม่ก็แค่คนให้กำเนิดเท่านั้น แม่ที่ไม่เคยเลี้ยงดูเธอเลยสักครั้ง

รถทัวร์มุ่งหน้าจากภาคอีสานเข้าสู่จังหวัดหนึ่งในภาคตะวันออกซึ่งขึ้นชื่อแหล่งท่องเที่ยว และท่องราตรี เด็กในหมู่บ้านเรียนจบอายุครบ 18 ปีก็พากันแห่เข้ามาทำงานเพราะรายได้ดีไม่น้อย บางคนได้ดิบได้ดีมีสามีเป็นชาวต่างชาติเช่น พี่สาวของเธอนั่นเอง

“พ่อเป็นกำลังใจครีมด้วยนะคะ”

เสกสรรเสียชีวิตด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตก พ่อของเธอทำงานอย่างหนักเพื่อส่งเสียเลี้ยงดูคณิสรา หญิงสาวจบการศึกษาที่วิทยาลัยเอกสารอย่างดี พอพ่อเสียชีวิตคนที่ขาดที่พึ่งเลยเดินทางกลับมาบ้านเกิด

07.00 น.

หญิงสาวมานั่งรอพี่สาวมารับที่ป้ายรถเมล์เธอไม่เคยมาจังหวัดนี่เลยสักครั้ง บางคนยังไม่นอนด้วยซ้ำไป หญิงสาวมองรถที่วิ่งผ่านไปมาจนไปสะดุดตากับรถหรูคันหนึ่งที่จอดอยู่ไม่ไกลมาก วาสนาคงไม่มีปัญญาได้นั่งรถราคาหลายสิบล้าน

ปริ้นๆๆ

“ครีมขึ้นมาสิ”

“พี่ต้น แล้วพี่เคียงละ”

“เคียงติดงานขึ้นมาเร็วๆ”

หญิงสาวกระโดดขึ้นรถจักรยานยนต์ของพี่ชายที่รู้จัก เขายังจำเธอได้ คณิสราไม่ค่อยกลับบ้านเรียกว่านานๆ กลับไปทีเจอพี่ต้นแค่ไม่กี่ครั้ง

“เกาะไว้แน่ๆ” ยิ่งแถวนี้มีแต่พวกวัยรุ่นชอบขับรถซิ่งด้วย ใครใช้รถใช้ถนนบอกเลยว่าต้องกลัวรถเล็ก เขาได้ถูกวานจากเคียงฟ้าให้มารับน้องสาว ไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะสวยขึ้นจนเขาจำแทบไม่ได้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องเขาจีบไปแล้ว