บทที่ 2 มอมเมา 3

“สงสัยคนบาปอย่างเธอดวงตก ถูกสาปส่งให้กลายเป็นขี้เหร่กว่าเดิมสินะ” พูดจบพฤทธิ์ก็หัวเราะให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะเดินไปเซตหน้ากล้องอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่ากล้องที่เขาตั้งไว้อยู่ในองศาที่พอดี สามารถมองเห็นทุกท่วงท่ากิริยาของคนบนเตียงได้อย่างชัดเจน

“ฆ่าเธอให้ตายตอนนี้เลยมันง่ายไป...สู้ทรมานเธอเล่นๆ ไปแบบนี้จะสนุกกว่า”

เมื่อได้องศาของกล้องที่เหมาะสมและพึงพอใจแล้ว พฤทธิ์ก็เดินกลับมาที่เตียงพร้อมกับมือใหญ่ที่ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเทาของตัวเองลง ก่อนจะตามด้วยเข็มขัดหนังอย่างดียี่ห้อดังที่ราคาไม่ต่ำกว่าหกหลักโยนทิ้งลงพื้นไปอย่างไม่สนใจว่ามันจะอยู่ในสภาพใด

ร่างสูงโน้มตัวลงไปหาคนตัวบางที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะแสร้งก้มหน้าลงไปซุกไซ้กับซอกคอของหญิงสาว เมื่อมองจากมุมกล้องอาจจะเห็นว่าพฤทธิ์กำลังเริ่มต้นปฏิบัติการกระทำเรื่องอย่างว่าจริง แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่ว่าส่วนไหนของชายหนุ่มก็ไม่ได้สัมผัสกับคนที่นอนอยู่เลยสักนิด ไม่ว่าจะเป็นจมูกหรือริมฝีปาก

ทว่าความใกล้ชิดที่เป็นอยู่ทำให้เขาได้กลิ่นหอมจางๆ จากเรือนร่างของอีกฝ่าย และนั่นก็ทำให้พฤทธิ์นึกขึ้นได้ว่าสมัยก่อนโน้น ชนิกานต์ไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมแนวดอกไม้หรือผลไม้นี่เป็นสุด เจ้าหล่อนมักจะใช้น้ำหอมกลิ่นดังตามเคาน์เตอร์แบรนด์ที่พอดมแล้วจะให้ความรู้สึกลึกซึ้งน่าค้นหามากกว่า

“เปลี่ยนไปเยอะกว่าที่คิดไว้อีกนะ...ไม่น่าล่ะ เธอถึงได้ใจดำมากกว่าที่ฉันเคยรู้จัก”

พูดจบเสียงโทรศัพท์ของพฤทธิ์ก็ดังขึ้น ชายหนุ่มจึงได้ผละร่างหนาของตัวเองออกไปจากหญิงสาวอีกครั้งเพื่อรับโทรศัพท์ ใบหน้าหล่อเหลาที่มองเผินๆ คล้ายกับคนมีเชื้อสายยุโรปผสมอยู่เล็กน้อยหรือที่เรียกกันว่าลูกเสี้ยวนิ่วหน้าเข้ากันเบาๆ เมื่อเห็นว่าปลายสายที่โทรเข้ามาในเวลานี้เป็นใคร

“ได้...รอฉันไม่นาน กำลังจะออกไป” พูดจบแล้วชายหนุ่มก็เดินมาเก็บเข็มขัดที่ทิ้งไว้บนพื้นกลับไปใส่รวมทั้งเชิ้ตสีเทาตัวเดิม

จากนั้นพฤทธิ์ก็เดินออกไปห้องไปพร้อมกับล็อกประตูห้องนอนไว้อย่างแน่นหนาจากด้านนอก ปล่อยคนร่างกายเกือบเปลือยเปล่าไว้ในห้องนอนเพียงลำพังโดยที่ไม่คิดจะห่มผ้าให้คนหมดสติเลยแม้แต่นิด อีกทั้งยังเปิดแอร์ทิ้งไว้ด้วยอุณหภูมิสิบแปดองศาอีกต่างหาก...