ให้รักสยบร้าย

บทนำ

วัดชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทยกลายเป็นจุดมุ่งหมายของชายหนุ่มที่ต้องการเดินทางไปให้ถึงโดยเร็วที่สุด

พฤทธิ์ จิรวีปกรณ์ รีบเดินทางกลับมาเมืองไทยอย่างเร่งด่วนทันทีที่ชายหนุ่มได้ทราบข่าวการเสียชีวิตอย่างกะทันหันของพี่ชายเพียงคนเดียวของเขาอย่าง...พีรเชษฐ์ จิรวีปกรณ์

การเดินทางจากอีกฟากฝั่งของโลกบวกกับปัญหาติดขัดที่เกิดขึ้นระหว่างทางส่งผลให้พฤทธิ์มาไม่ทันส่งพี่ชายคนเดียวเป็นครั้งสุดท้ายในวันสุดท้าย

ร่างสูงก้าวเดินขึ้นไปบนเมธุช้าๆ ด้วยหัวใจที่สั่นไหวอย่างคนกำลังอดกลั้น ภาพจำสุดท้ายระหว่างพฤทธิ์กับพี่ชายนั้นคือวันที่เขากำลังจะเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศโดยมีพี่ชายอย่างพีรเชษฐ์ไปส่งที่สนามบินและอ้อมกอดที่พฤทธิ์ได้รับจากพีรเชษฐ์ในวันนั้นก็เป็นอ้อมกอดสุดท้ายที่ชายหนุ่มได้รับเช่นเดียวกัน

นับจากวันนี้เขาจะไม่มีวันได้พบหน้าพี่ชายเพียงคนเดียวของตัวเองอีกต่อไปแล้ว...

“ผมไม่เชื่อว่าคนอย่างพี่จะฆ่าตัวตาย พี่จะทิ้งผมไปอย่างนี้ได้ยังไง...พี่พี” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเบาๆ กับตัวเองก่อนจะวางดอกไม้จันทน์ลงบนเปลวไฟอ่อนๆ ที่ไหวเอนตามแรงลมตรงหน้า

“ไม่คิดว่าสุดท้ายมึงจะทิ้งกูไปแบบนี้จริงๆ ไอ้พี” เสียงชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขึ้นจากด้านหลังของพฤทธิ์

“กูไม่น่าแนะนำผู้หญิงคนนั้นให้มึงรู้จักเลยจริงๆ ...ไอ้พี กูขอโทษ”

“...?” พฤทธิ์หันเสี้ยวหน้าไปหาคนข้างกายช้าๆ คำพูดเมื่อครู่ของเพื่อนสนิทของพี่ชายสะกิดใจเขาอยู่มาก “พี่กอล์ฟ...หมายความว่ายังไง?”

สายตาคู่คมจ้องมองชายหนุ่มรุ่นพี่ด้วยแววตาคาดคั้น ฐากูรมองหน้าน้องชายของเพื่อนสนิทด้วยความรู้สึกผิดอย่างท่วมท้น

ตลอดเวลาสามสิบห้าปีที่ผ่านมา ฐากูรเติบโตมากับสองพี่น้องจิรวีปกรณ์ เขารู้แก่ใจดีว่าสองพี่น้องรักใคร่กันมากแค่ไหนและการที่พีรเชษฐ์มาเสียชีวิตไปอย่างกะทันหันแบบนี้ แน่นอนว่าย่อมสร้างความสะเทือนใจให้พฤทธิ์และครอบครัวจิรวีปกรณ์มากจนไม่อาจตั้งรับได้ทัน

“ผู้หญิงคนนั้น...คนที่ทิ้งไอ้พีไปจนทำให้มันเสียใจจนต้องฆ่าตัวตาย เป็นพี่ที่แนะนำให้มันรู้จักเอง และถ้าหากว่าสามารถย้อนเวลากลับไปได้...คืนนั้นพี่จะไม่ยอมให้ไอ้พีเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นเลยแม้แต่ก้าวเดียว”

“...ใคร?”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นน้องของเพื่อนพี่...ชนิกานต์ อิงครัต”

คิ้วเข้มของพฤทธิ์เลิกขึ้นข้างหนึ่งเมื่อได้ยินคำหุ้นหูอย่างคำว่าอิงครัต...และถ้าหากว่าเขาไม่ได้สมองเบลอจนเกินไปหรือสับสนและเสียใจจนเกินเหตุ นามสกุลอิงครัตนี่มันเป็นนามสกุลของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาเคยรู้จักอยู่ช่วงระยะเวลาหนึ่งก่อนที่เขาจะย้ายไปเรียนต่อที่เมืองนอกไม่ใช่หรือ?

“ชนิกานต์อย่างนั้นเหรอ?” ชายหนุ่มเอ่ยทวนชื่อนั้นเบาๆ ในลำคอ

รอยยิ้มร้ายกาจอย่างที่น้อยคนนักจะได้เห็นผุดขึ้นมาที่มุมปากของคนตัวสูง พฤทธิ์ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเด็กสาวธรรมดาๆ หน้าตาไม่จัดว่าสวยโดดเด่นจนคนมองต้องเหลียวหลังอย่างผู้หญิงคนนั้นจะร้ายกาจถึงขึ้นตามแก้แค้นเอาคืนเขาได้เจ็บปวดขนาดนี้...

“แล้วเธอจะได้รับบทเรียนอย่างสาสม...ชนิกานต์!”

.

*

*

*

*** เนื้อเรื่องในนิยาย ตัวละคร สถานที่บางสถานที่ เป็นเพียงสิ่งที่เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีอยู่จริง และไม่มีเจตนาถึงการดูถูก เหยียดหยาม ดูหมิ่น ถึงอาชีพ หน้าที่การงาน เพศ หรือสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน***