บทที่ 5 ว่าที่พี่สะใภ้ (1) 

บทที่ 5 ว่าที่พี่สะใภ้ (1)

ร่างงามระหงที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนน้อยพันกายเอาไว้หลวม ๆ กำลังใช้มือเรียวรื้อหาชุดราตรีแต่ละชุดบนราวแขวนของตู้เสื้อผ้า ขณะพ่นลมหายใจทิ้งอย่างเบื่อหน่าย เมื่อพบว่าชุดที่มี เธอเคยใส่ออกงานไปแล้วไม่ต่ำกว่า 1-2 ครั้ง แต่เมื่อมีเวลาเตรียมตัวเพียงกระชั้นชิด เธอจำใจต้องเลือกชุดที่มั่นใจว่าจะไม่มีใครจดจำมันได้อย่างแน่นอน

เดรสสั้นสีดำเกาะอกถูกเลือกออกมาจากราวแขวน มันเป็นชุด

แบรนด์หรูที่ถูกสั่งตัดพิเศษซึ่งมันมีเพียงชุดเดียวในโลก และเธอได้มันเป็นของขวัญจาก ‘คุณป๋า’ เมื่อ 6 เดือนก่อน และหลังจากวันที่ทั้งคู่ทะเลาะกันจนเธอต้องหอบเสื้อผ้าออกจากบ้านอย่างไม่คิดจะหวนกลับไปอีก ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เคยคิดจะหยิบเดรสสวยชุดนี้มาใส่อีกเลย แม้ว่าครั้งหนึ่งเธอจะยินดีกับของขวัญชิ้นนี้มากก็ตาม และทุกครั้งเมื่อนึกย้อนกลับไป เรื่องของ ‘คุณป๋า’ ก็ทำให้มาลีรินทร์น้ำตารื้นได้เสมอ

แต่ครั้งนี้มาลีรินทร์จำต้องเลือกในสิ่งที่มีอยู่อย่างจำกัด เมื่อจู่ ๆ เธอก็ได้ข้อมูลจากแหล่งข่าวว่า สามีทางพฤตินัยของเธอจัดปาร์ตี้เลี้ยงขอบคุณนักเตะและหุ้นส่วนเป็นการภายใน อีกทั้งภายในงานจะมีอภินันทนาการจากสาวสวยนุ่งน้อยห่มน้อยร่วมแจมด้วย แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงประเภทงี่เง่า ขี้หึง แต่การไม่ทำอะไรเลยนั่นอาจทำให้เขาหลุดมือไป ในที่สุด และเมื่อตระหนักได้ว่าสำหรับแอนดี้แล้ว เธอยิ่งกว่าอยู่นอกสายตาเสียอีก นั่นยิ่งต้องทำให้เขาเห็นเธอให้มากที่สุด โดยที่มาลีรินทร์ไม่รู้เลยว่าเธอจะเจออะไรบ้างในค่ำคืนนี้

ปาร์ตี้

บริเวณสระว่ายน้ำบนดาดฟ้าของโรงแรมหรูระดับ 7 ดาว ที่ถูกเหมาสถานที่ เพื่อจัดปาร์ตี้เป็นการส่วนตัว ภายในงานมีแต่ชายร่างสูง หุ่นล่ำเปลือยแผงอกแข็งแรงเดินสวนกันให้ควั่ก บ้างก็โอบคลอเคล้าสตรีนุ่งน้อยห่มน้อย ที่เหลือเพียงบิกินี่ตัวจิ๋วกันโจ่งครึ่ม เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคาแพงถูกเสิร์ฟมาไม่หยุด เคล้ากับเสียงดนตรี และแสงไฟวอมแวมสาดส่องไปมา

แอนดี้ที่ยืนสังเกตการณ์อยู่มุมหนึ่ง มองภาพเบื้องหน้าแล้วพาให้สะท้อนใจกับปาร์ตี้พวกนี้ แก้วเหล้าในมือที่ถืออยู่นานแต่ปริมาณของน้ำสีอำพันกลับลดลงไม่ถึงครึ่ง นี่เขาเปลี่ยนจากหนุ่มปาร์ตี้หนักกลายเป็นพวกระแวดระวังตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่

“พี่..ไม่ไปสนุกกันหน่อยเหรอ ฝั่งนู้นสาว ๆ หุ่นสะบึ้มเชียว ผมเล็งเผื่อพี่ไว้สองสามคน หรือถ้าอยากได้มากกว่านั้นผมจัดให้ได้”

แซมที่กำลังกรึ่มได้ที่ เอ่ยชวนญาติผู้พี่ให้ไปร่วมแจมกับกิจกรรมชวนสยิวที่อาจจะเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ ซึ่งแอนดี้รู้ดีว่าญาติผู้น้องเป็นพวกชอบสวิงกิ้งเมื่อเหล้าเข้าปากจนสติหาย

“วันนี้ฉันไม่อยากเมา และไม่อยากเอาใครทั้งนั้น” แอนดี้พูดอย่างที่คิด เพราะเมื่อไหร่ที่เขาเมาเขามักทำอะไรไม่ยั้งคิดเสมอ นั่นคือข้อเสียเดียวที่เขากล้าจะยอมรับ.. (ในใจ)

“เหอะหน่า…ยืนตรงนี้มันจะไปสนุกอะไร ผมให้คนเหมาเปิดห้องทั้งชั้นไว้แล้ว และเพราะมันเป็นเงินพี่ ผมจะยกห้องใหญ่สุดให้เลยคืนนี้”

แซมพูดพลางขยิบตาให้พี่ชาย ก่อนจะเดินเข้าหาแล้วสอดถุงยางลงในกระเป๋ากางเกงของแอนดี้ จากนั้นเขาก็ลากแขนพี่ชายให้เดินตามมา แอนดี้ที่ไม่อยากขัดน้องชายก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี ก่อนจะหันหลังกลับมาและส่งสัญญาณบางอย่างให้บอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา ชายร่างยักษ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้แต่พยักหน้ารับทราบความต้องการของผู้เป็นนาย

เสียงวี๊ดวิ้วดังกลบเสียงดนตรีเมื่อชายร่างสูงเดินมานั่งลงกลางวง จากนั้นสองสาวที่มีเพียงบิกินี่ตัวจิ๋วที่ปิดอะไรแทบไม่มิดก็เขยิบมานั่งประกบเบียดข้างซ้ายขวาผู้เป็นเจ้าภาพทันที และผู้ชายอย่างแอนดี้ที่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนก็ใจกว้างพอที่จะยกสองแขนแกร่งของตนให้สองสาวได้ใช้อกตูมเบียดสี เขายกแขนซ้ายขึ้นเพ่งไปที่นาฬิกาเรือนหรูแล้วยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก จากนั้นก็เอนตัวทิ้งไปกับพนักพิงของโซฟาและเริ่มยกแก้วสีอำพันใบเดิมขึ้นดื่มอีกครั้ง

…………

สาวสวยร่างบางมาในชุดเดรสสั้นหรูสีดำ ที่อวดส่วนเว้าส่วนโค้งของหุ่นนาฬิกาทราย มาลีรินทร์เธอมีเครื่องหน้าสวยชวนมองและมีดวงตากลมโตอันเป็นเสน่ห์ที่หากผู้ใดได้เผลอสบจะต้องเป็นอันเพ้อหาเป็นแน่ ผมลอนสีบลอนด์ของเธอถูกปล่อยสยายไว้เต็มแผ่นหลัง และกำลังพริ้วไหวสปริงตัวตามแรงโยกก้าวของขาเรียว เธอยืนกระหืดกระหอบอย่างไม่เก็บอาการเมื่อเดินหายเข้าลิฟต์มา ก่อนจะเริ่มจัดท่าวางมาดนางพญาอีกครั้งเมื่อตู้โดยสารมาหยุดอยู่ที่ชั้น 79

ตั้งแต่ประตูทางเข้าจนถึงตอนนี้เธอเพิ่งฉุกคิดได้ว่า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของที่นี่ได้ปล่อยให้เธอก้าวเข้ามาอย่างง่ายดาย โดยไม่หยุดขอตรวจสอบอะไรทั้งนั้น ราวกับว่าพวกเขารู้ดีอยู่แล้วว่าคืนนี้เธอจะเป็นหนึ่งในแขกของแอนดี้

และทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกเสียงอึกทึกของดนตรีกับเสียงจอแจของผู้คนก็ดังสนั่นไปทั่วบริเวณรวมทั้งเสียงตูมของน้ำที่บริเวณสระว่ายน้ำ เมื่อมาลีรินทร์เดินเข้าไปใกล้มากขึ้น จึงได้พบว่าหนุ่มสาวที่มีเพียงผ้าเล็ก ๆ ไม่กี่ชิ้นปิดของสงวนไว้กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนานอยู่กลางสระ บ้างก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันในน้ำ บ้างก็ฟัดนัวกันตรงมุมใดมุมหนึ่งของดาดฟ้า เพียงเท่านี้มาลีรินทร์ก็ก้มมองดูตัวเองอีกครั้งและอยากจะหมุนตัวกลับออกไปเสียเดี๋ยวนั้น ก่อนที่สายตาของเธอจะหยุดอยู่ตรงที่เป้าหมายของการมาครั้งนี้