ให้รักมัดใจ

บทนำ… แม่ขยะรีไซเคิล

ร่างสูงกำยำกำลังนั่งทอดถอนหายใจอยู่บนรถซุปเปอร์คาร์คันหรูอย่างเบื่อหน่าย เขาแหงนหน้าขึ้นมองไปยังห้องที่มีแสงไฟสีนวลเปิดสลัว ก่อนจะถอนหายใจเฮือกยาวออกมาแรง ๆ อีกครั้ง พลันกวาดสายตาไปทั่วทั้งบริเวณบ้านที่เงียบสงัด ซึ่งยามนี้ก็ปาไปเกือบจะตี 2 แล้ว และแน่นอนว่าคนในบ้านส่วนใหญ่ก็คงหลับกันไปหมดแล้ว

จะมีก็เพียงแต่เจ้าของบ้านหนุ่มที่ยังคงลังเลกับการก้าวขาลงจากรถไป แม้ว่าร่างกายจะอ่อนล้าจากการเดินทางไกลข้ามทวีปตลอดครึ่งเดือนมานี้ อีกทั้งแอลกอฮอล์ที่ถูกเติมเข้าไปอย่างหนักเมื่อช่วงหัวค่ำทำเอาเขาอยากจะทิ้งร่างหนัก ๆ นี้ลงบนเตียงนอนของเขาเสียเหลือเกิน

ถ้าไม่เพราะว่ามีใครบางคนที่ถือดียึดครองเตียงนอนหนานุ่มของเขาไป ป่านนี้เขาคงหลับสบายไปแล้ว และคงไม่ต้องพยายามทำตัวเองให้ลำบากด้วยการตะลอน ๆ ออกจากบ้านเพียงเพราะอยากหาที่นอนใหม่ หรือจะให้เข้าใจอย่างชัดเจน นั่นก็เพราะเขารังเกียจที่จะเจอหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาทั้งทางพฤตินัยและนิตินัยนั่นเอง

ปึก ปึก!!

เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นทำลายความเงียบ อดิรัตน์ ชำเลืองมองต้นเหตุของเสียงเคาะนั่น ก่อนจะผลักประตูรถและก้าวออกไป โดยไม่คิดจะเสวนากับชายหนุ่มผู้ปลุกเขาจากภวังค์

ร่างสูงโอนเอนเดินเข้าบ้านไปและตรงดิ่งขึ้นไปยังชั้นสองก่อนจะผลักประตูเข้าห้องนอนของตัวเองทันที เขากวาดสายตาไปทั่วห้องนอน ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปหยุดที่ปลายเตียงใหญ่

ร่างบางระหงในชุดนอนซีทรูเนื้อผ้าบางเบาอวดเนินเนื้อนุ่มนิ่มกำลังหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนหนานุ่ม หน้าอกอิ่มยกกระเพื่อมขึ้นลงช้า ๆ ตามจังหวะการหายใจที่สม่ำเสมอ ใบหน้าสวยชวนหลงใหลแม้ในยามปิดเปลือกตาของเธอ…สะกดให้คนหนุ่มหยุดยืนลอบมองอย่างลืมตัวอยู่นานสองนาน

แต่ก่อนที่อะไร ๆ ภายในกายจะพลุ่งพล่าน ดุนดันจนเกินจะควบคุมไว้ได้ ด้วยเขารู้ตัวเองดีว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เหล้าเข้าปากจนเกินลิมิตเขามักจะทำอะไรไร้การยั้งคิดเสมอ และนั่นก็ทำให้เขาต้องเจอหายนะครั้งร้ายแรงที่สุดในชีวิตถึงสองครั้งสองคราในเวลาไล่เลี่ยกัน ครั้งแรกก็เมื่อตอนมัทนาอดีตคู่หมั้นและอดีตว่าที่เจ้าสาวของเขาสะบั้นรัก

และหายนะครั้งล่าสุดซึ่งร้ายแรงที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้ของเขาเคยเจอะเจอมา….ก็ตอนได้เจอ มาลีรินทร์ ผู้หญิงที่นอนหลับอยู่ตรงหน้าเขานี่เองแอนดี้สะบัดหน้าไปมาไล่ความฟุ้งซ่านภายในจิตใจ ก่อนจะหันหลังเดินปรี่หายไปยังห้องแต่งตัวที่อยู่ด้านหลัง และเขาก็ต้องถอนหายใจทิ้งอีกครั้งเมื่อพบว่าหลายสิ่งหลายอย่างถูกวางแซมไปด้วยข้าวของราคาแพงเกินฐานะของผู้เป็นภรรยา ซึ่งก็ต้องยอมรับว่ารสนิยมของเธอจัดเข้าขั้นว่าดีมาก ทุกอย่างที่ประโคมลงบนเรือนร่างเย้ายวนนั้นล้วนมีราคาสูงลิ่ว มีก็แต่เจ้าตัวกระมังที่ช่างถูกแสนถูก เธอก็แค่ผู้หญิงประเภทที่หาได้ง่ายและดาษดื่นทั่วไปที่เขาเคยพบเจอมาทั้งชีวิต

แอนดี้แสยะยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันเมื่อนึกถึงมาลีรินทร์ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินหายเข้าห้องน้ำไป…….

เพียงครึ่งชั่วโมงเขาก็พาร่างที่ผุดพราวไปด้วยหยดน้ำเล็ก ๆ ออกจากห้องน้ำมา ความเย็นของน้ำทำเอาคนหนุ่มสร่างเมาไปได้ระดับนึง แต่นั่นก็ยังทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อพื้นที่บนโต๊ะเครื่องแป้งถูกเติมเต็มไปด้วยเครื่องประทินผิวของแม่ตัวปัญหา

แอนดี้เพ่งมองมันอย่างรำคาญลูกตาขณะที่มือหนากำลังขยี้ลงบนเรือนผมเปียก พลันในใจก็คิดว่าถ้าข้าวของพวกนี้เป็นของผู้หญิงที่เขาเต็มใจอ้าแขนรับเข้าบ้านมา เวลานี้เขาจะรู้สึกเช่นไร เขาส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนจะขว้างผ้าเช็ดผมออกไปอย่างระบายอารมณ์ และมันก็ไปกระแทกกับกระเป๋าสะพายของมาลีรินทร์

ตุบ!!

จนมันตกลงมาพาให้ข้าวของที่อยู่ในนั้นหล่นกระจัดกระจาย แอนดี้ถอยหลังไปหนึ่งก้าวเอี้ยวตัวมองไปยังเตียงหนา เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว เขาจึงเดินเข้าหากระเป๋าหนังสีเลื่อมก่อนจะย่อตัวลงนั่งเพื่อจัดการเก็บมัน

“มันใช่ที่วางมั้ย ฮึ….นอกจากแต่งตัว ใช้เงิน อ่อยผู้ชาย ลอยไปลอยมาไปวัน ๆ เธอมีคุณสมบัติอะไรบ้างที่ทำให้ฉันอยากยกย่อง”

แอนดี้บ่นพึมพำอย่างหัวเสีย ขณะที่มือหนาเก็บข้าวของที่หล่นลงมา ก่อนจะเจอเข้ากับแผงยาเล็ก ๆ ที่ตอนนี้เหลือยาเม็ดเล็กอยู่หนึ่งเม็ด กับอีกด้านที่ว่างเปล่าคาดว่ามันคงถูกใช้ไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่ว่าเมื่อไหร่ล่ะ? ชายหนุ่มเหยียดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะคว้าสมาร์ตโฟนขึ้นมากดพิมพ์ชื่อยาลงไป

“หึ ๆ พวกผู้ชายชอบพกถุง… ส่วนเธอพกยาคุมฉุกเฉินติดตัวตลอดเวลาเนี่ยนะ..มาลีรินทร์!!! เธอมันผู้หญิงแบบไหนกัน แม่ขยะรีไซเคิลตราบใดที่เธอยังคาทะเบียนสมรสกับฉันอยู่ อย่าริอ่านทำอะไรลับหลัง ไม่ไว้หน้าฉันเด็ดขาด!!”

แอนดี้ขมวดคิ้วยุ่ง สายตาของเขาวาวโรจน์จนน่ากลัว อาการเมาเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้งหลังพบกับแผงยาคุมฉุกเฉินในกระเป๋าสะพายของภรรยาหมาด ๆ เขากำแผงยาแน่นก่อนจะเขวี้ยงซากที่เหลือลงกระเป๋ากลับไปดั่งเดิม ก่อนจะหมุนตัวกลับไปยังเตียงหนาเมื่อเขาคิดขึ้นได้ว่า

‘นั่นมันเตียงฉัน นี่มันห้องฉัน และเธอก็เมียฉัน!!’