บทที่ 1 จับเสือมือเปล่า (2) 

บทที่ 1 จับเสือมือเปล่า (2)

“คุณทำงานที่นี่เหรอ? ”

หลังจากที่จำนวนแอลกอฮอล์ในแก้วพร่องไปเกือบครึ่ง น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของแอนดี้ก็เริ่มเปลี่ยนไปตามสติที่ลดน้อยลงของเขา ความยะโส ถือดีของเขาก่อนหน้าแทบไม่หลงเหลือให้เห็น

“แหม...คุณนี่ตลกจัง ฉันแค่มาที่นี่บ่อย ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องทำงานที่นี่สักหน่อย”

มาลีรินทร์ชายตาอย่างเหนียมอายก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปฉวยเอาแก้วออนเดอะร๊อคมาส่งให้ชายหนุ่มอีกแก้ว และอีกหลายแก้วจนแอนดี้เริ่มที่จะหลงลืมตัวเองไปในที่สุด ระยะที่ห่างออกไปเกือบหนึ่งช่วงแขนเมื่อชั่วโมงที่แล้วตอนนี้ช่องว่างนั้นถูกเติมเต็มด้วยกายเนื้อที่เบียดแนบชิดของทั้งคู่

“คุณเมาแล้วนะคะ ฉันว่ากลับเถอะค่ะ”

มาลีรินทร์ค่อย ๆ ประคองศีรษะของชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงไว้บนหัวไหล่ของเธออย่างทะนุถนอมด้วยหวังว่าเธอจะพาเขากลับไปที่ห้องกับเธอด้วย แต่บอดี้การ์ดของเขากลับเข้ามารับตัวเขาไป ดูท่าเธอจะเสียแรงเปล่าอีกแล้ว…

หญิงสาวหน้าตาสวยผู้มีแววตาเย้ายวนชวนหลงเมื่อได้สบลอบถอนหายใจผิดหวังออกมาเบา ๆ และในขณะเดียวกันนั้นมือข้างหนึ่งของชายหนุ่มก็ฉวยเข้าที่ข้อมือของหญิงสาวที่ช่วยเป็นเพื่อนดื่มเพื่อนคุยกับเขาตลอดค่อนคืน

“รินส่งคุณได้แค่นี้นะคะ”

หญิงสาวแสร้งทำกระบิดกระบวนระหว่างยื้อยุดฉุดมือของตนเองให้หลุดพ้นจากพันธนาการของชายหนุ่ม

“มาเถอะ ผมบอกให้มา...”

ชายหนุ่มส่งเสียงเอะอะเอาแต่ใจจนบอดี้การ์ดของร้านที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าหันมาสนใจมอง

“อุ้ย...ทุกคนหันมามองกันหมดเลย อายจังเลยค่ะ”

หญิงสาวยกมือข้างที่เหลือขึ้นทาบอกสลับกับยกขึ้นปิดปากของตนเองอย่างกระดากอาย ก่อนที่จะก้าวตามขึ้นรถไปนั่งข้างชายหนุ่มอย่างไม่รอช้า

หลังจากที่ประตูรถถูกปิดลงแล้วรถก็ค่อยเคลื่อนออกจากลานจอดอย่างนุ่มนวล แอนดี้ก็เคลิ้มหลับไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์เพียงครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาและพบกับหญิงสาวที่เขาคิดถึงที่สุดในตอนนี้

“ผมคิดถึงคุณมากเลย...” ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะโผเข้ากอดหญิงสาวตรงหน้าอย่างแนบแน่น

“ฉัน..เอ่อ..ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ...”

หญิงสาวไล้ฝ่ามือบางวางลงบนใบหน้าของชายหนุ่มแล้วประคองใบหน้าคมคายของเขาขึ้นมารับรอยสัมผัสจากริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มผงะออกจากรสจูบของหญิงสาวครู่หนึ่งราวกับว่ากำลังฟื้นคืนสติ ทว่าหญิงสาวตรงหน้ากลับดึงเขาเข้าไปสัมผัสกับลีลาการจูบอย่างดูดดื่มของเธออีกครั้ง พาให้แอนดี้รู้สึกเป็นสุขอย่างมากจนเขาไม่อาจปฏิเสธความต้องการภายในของเขาได้

“มัทยกโทษให้ผมแล้วใช่ไหม? ”

ชายหนุ่มพูดระหว่างที่แขนของเขาประคองหญิงสาวไว้แน่น จนบอดี้การ์ดส่วนตัวไม่อาจแยกเธอออกจากเขาได้ในตอนนี้ จึงต้องปล่อยให้เธอขึ้นไปส่งผู้เป็นนายของเขาจนถึงเตียงนอน

มาลีรินทร์ในคราบของมัทนากวาดตามองสภาพแวดล้อมภายนอกที่อยู่รอบตัวของแอนดี้ ที่ล้วนแล้วดูดีมีคลาสไปทุกกระเบียดนิ้ว แม้กระทั่งชุดสูทสีดำของบอดี้การ์ดของเขาก็ยังเป็นชุดสูทจากร้านแบรนด์เนมดัง เขาจึงไม่น่าถูกรวมอยู่ในหมวดผู้ชายรวยแต่เขือในจำนวนหลายคนที่เคยหลอกให้เธอมีความสัมพันธ์ด้วยและเกาะกินเธอไม่ต่างกับมดกับหนอน

‘สบายแล้ว...รินเอ้ย’ หญิงสาวเยาะยิ้มในใจก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ย่อตัวนั่งลงตรงข้างชายหนุ่มที่นอนราบทิ้งตัวอยู่บนที่นอนขนาดคิงไซซ์

“มัท...อย่าทิ้งผมไปนะ”

ชายหนุ่มเอื้อมมือไขว่คว้าแขนของหญิงสาวที่อยู่ไม่ห่างมือในระหว่างที่เพ้อไร้สติ แสดงให้หญิงสาวนักฉวยโอกาสอย่างมาลีรินทร์ไม่รอช้าที่จะสนองความต้องการของเขาในทันที

“มัทจะอยู่กับคุณค่ะ”

มาลีรินทร์ยอมสมมุติตัวเองเป็นผู้หญิงอีกคนที่ชายตรงหน้าเพ้อหาอย่างไม่ละอายใจ ทั้งพร้อมที่จะทำหน้าที่บนเตียงแทนเจ้าของชื่ออย่างเต็มที่สุดกำลัง เธอไม่รอช้ารีบปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มออกจากกันจนเผยให้เห็นแผ่นอกกว้างที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ แล้วจึงค่อยใช้นิ้วมือลูบไล้ไปตามผิวของเขาจากใบหน้าลงต่ำยังใต้สะดือไปมาอยู่สองสามครั้ง จากนั้นก็โน้มใบหน้าก้มลงมอบจุมพิตอันดูดดื่มให้กับเขา

“มัท”

ชายหนุ่มยังคงเรียกมาลีรินทร์ในอีกชื่อระหว่างที่เขาชันตัวลุกขึ้นจากเตียง เปลือกตาค่อย ๆ เผยอเปิดขึ้นน้อย ๆ หญิงสาวผู้เป็นเงาแฝงของมัทนาจึงเกรงว่าจะเสียโอกาสที่ดีนี้ไป เธอจึงได้เอื้อมมือไปหรี่โคมไฟหัวเตียงให้เหลือเพียงเงาสลัวแล้วจึงคืบคลานกลับมากระซิบเสียงแผ่วลงข้างหูชายหนุ่มที่นั่งชันตัวอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่กลางเตียงอีกครั้ง

“มัทมาแล้วค่ะ”

“ผมรักคุณมากนะ”

“ฉันก็รักคุณค่ะ”

ยังไม่ทันสิ้นสุดคำแสร้งว่ารัก ชายหนุ่มก็ดึงหญิงสาวเรือนร่างเล็กตรงหน้าเข้ามาแนบไว้ในอ้อมกอดของเขาจนผิวเนื้อของทั้งคู่สัมผัสกัน จากนั้นจึงเริ่มที่จะใช้ริมฝีปากค่อย ๆ ปลอดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากเรือนร่างของเธอทีละชิ้น ทีละชิ้น จนกระทั่งถึงปราการด่านสุดท้าย

มาลีรินทร์หลับตาพริ้ม ก่อนจะผ่อนลมหายใจเบา ๆ ออกจากปากอิ่มสวย มือเรียวเล็กที่กำลังขยำผ้าปูเริ่มสั่นไหวเล็กน้อยพร้อมกายเนื้อที่สั่นเทิ้มไปตามสัมผัสของชายที่เพิ่งรู้จักกัน เมื่อสิ่งที่เธอคิดและวางแผนไว้กำลังจะเกิดขึ้นจริง ๆ ในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า ความกล้ากร้านก่อนหน้า จู่ ๆ ก็พลันหายไปหลงเหลือแต่ความกังวลกลัว โดยที่ชายหนุ่มขี้เมาอาจจะไม่ทันได้รับรู้ถึงความรู้สึกนี้ของเธอเลย

“มาถึงขั้นนี้แล้ว ถอยไม่ได้แล้วริน ถึงไม่ใช่เขาก็ต้องเป็นใครสักคนอยู่ดี…”

มาลีรินทร์พึมพำกับตัวเองเบา ๆ ให้กับโชคชะตาที่เธอเลือก ก่อนที่จะเม้มปากตัวเองแน่นไม่ส่งเสียงร้องใด ๆ ออกมา ขณะที่ความเจ็บแปลบค่อย ๆ ชำแรกแทรกผ่านเข้ามาในกายสาว… ตากลมสวยมีหยาดน้ำซึมไปที่หางตาเพราะความเจ็บร้าวจนเธอแทบจะอยากกรีดร้องออกมา มันเป็นความรู้สึกใหม่ที่เธอเองก็เพิ่งจะเข้าใจมันจริง ๆ ก็วันนี้…..