บทที่ 4 พี่เลี้ยงคนใหม่

รถแท็กซี่จอดลงหน้าบ้านสวน ' ราชพฤกษ์ ' หญิงสาวร่างเล็กบางก้าวลงมาพร้อมกับกระชับกระเป๋าเป้เดินทางที่คล้องไหล่ไว้มาดมั่น เธอมองสำรวจบ้านที่ต้องมาใช้ชีวิตทำงานตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป มันช่างดูสวยงามร่มรื่นและกว้างขวาง แวดล้อมไปด้วยธรรมชาติภายใต้รั้วสีน้ำตาลเข้มที่ล้อมกรอบทั้งอาณาเขตเอาไว้ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหายามตรงประตูทางเข้า

“ สวัสดีค่ะ คือว่าป่านจะมาทำงานเป็นพี่เลี้ยงคุณหนูตามที่ท่านได้เรียกตัวมาน่ะค่ะ ”

เธอบอกกับยามแล้วยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้ม ชายวัยกลางคนท่าทางใจดียิ้มรับไหว้พร้อมทั้งเปิดประตูให้กับเธอ

“ นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะโทรแจ้งนายใหญ่ให้ทราบก่อน ” นายอำนวยผู้เป็นยามบอกแล้วชี้มือไปที่ม้านั่ง เธอจึงเดินไปนั่งรอ

ยามยกหูโทรศัพท์แจ้งกับเจ้านายพร้อมทั้งทอดสายตามองใบหน้าด้านข้างของสาวน้อยผู้ที่จะมารับหน้าที่อันหนักหน่วง ' รูปร่างอ้อนแอ้นขนาดนี้จะทนมือคุณหนูเล็กได้กี่วันกันหนอ '

ระหว่างนั่งรอเธอก็มองสำรวจโดยรอบ เนื้อที่กว้างขวางมีต้นไม้ใหญ่ปลูกอยู่ทั่วบริเวณ สวนไม้ดอกไม้ประดับจัดไว้อย่างงดงามลงตัว มีทางทอดยาวจากประตูรั้วไปจนถึงหน้าเรือนไม้หลังใหญ่ที่มองเห็นอยู่ไม่ไกล พร้อมทั้งทางเดินเล็ก ๆ ที่เจ้าของบ้านสร้างไว้เพื่อเดินชมสวนหรือวิ่งออกกำลังกายท่ามกลางมวลแมกไม้ร่มรื่น บรรยากาศดีเสียจริง

เธอมองเพลินจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกจากหญิงวัยไล่เลี่ยกัน

“ คุณ ปวริศา ใช่รึเปล่าคะ ”

“ ใช่ค่ะ เรียกป่านก็ได้ค่ะง่ายดี ”

ละอองยิ้มให้กับคนที่จะมาเป็นพี่เลี้ยงคนใหม่อย่างดีใจ ที่เธอไม่ต้องทนรับมือรับตีนคุณหนูเล็กอีกต่อไปแล้ว

“ ตามละอองมาเลยค่ะคุณป่าน นายรอพบอยู่ มีกระเป๋าให้ละอองช่วยถืออีกมั้ยคะ ”

ละอองถามอย่างมีน้ำใจพร้อมทั้งมองซ้ายมองขวาหากระเป๋าเดินทางของพี่เลี้ยงคนใหม่

“ ไม่มีค่ะป่านมีแค่เป้ใบนี้ใบเดียว ถือเองได้สบายมากค่ะ ” ตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ เธอหนีออกมาจากพิธีแต่งงานที่ถูกแม่กับพ่อเลี้ยงหัวงูบังคับยัดเยียดให้กับเสี่ยเจ้าของตลาด เพื่อแลกกับค่าสินสอดร่วมล้าน

คงต้องขอบคุณอนงค์นาถเพื่อนรักที่ออกความคิดออกอุบายช่วยให้เธอหนีและยังช่วยเธอหางานจนได้ ที่สำคัญขอบคุณอัศวินม้าขาวคนนั้นที่ช่วยเธอเอาไว้จากลูกน้องไอ้เสี่ยนั่น ไม่อย่างนั้นป่านนี้เธอคงได้เป็นหนึ่งในนางบำเรออยู่ในฮาเร็มของเสี่ยอ้วน ท่ามกลางเมียอีกหลายคน ในบ้านหลังเดียวกัน นรกทั้งเป็นชัด ๆ

“ ถ้างั้นก็ตามละอองมาเลยค่ะคุณป่าน ”

สาวใช้เดินนำหน้าไป เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะเดินตามละอองไป โดยไม่ลืมหันไปกล่าวลาและยิ้มให้กับลุงยามอย่างมีมารยาท

“ ไปก่อนนะคะลุง ” ยามได้แต่ยิ้มให้อย่างเอาใจช่วยภาวนาให้พี่เลี้ยงคนนี้อยู่รอดปลอดภัยไปนาน ๆ

ละอองเดินนำเข้าไปในห้องโถง หน้าโต๊ะทำงานไม้มะค่าตัวใหญ่ เธอมองเห็นเพียงด้านหลังของเก้าอี้ทำงานที่มีพนักสูงจนมองไม่เห็นคนนั่ง

“ นายคะคุณป่านพี่เลี้ยงคนใหม่ของคุณหนูเล็กมาถึงแล้วค่ะ ”

เก้าอี้ทำงานค่อย ๆ หมุนมาตามเสียงคนเรียกช้า ๆ แล้วเธอก็ถึงกับตกตะลึงนัยน์ตาเบิกกว้าง ใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก เมื่อเห็นใบหน้าคร้ามคมของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นนายจ้าง มือที่กำลังยกขึ้นกระพุ่มไหว้ชะงักค้างอยู่อย่างนั้น

‘ พ่ออัศวินม้าขาวของฉัน !’

“ สวัสดีค่ะ คุณ.! ”

“ เธอนั่นเอง ” เขาเองก็แปลกใจไม่แพ้กัน แววตาไหววูบเพียงนิดก็กลับมาปรกติใบหน้ากระด้างเรียบเฉยเช่นเดิม ได้แต่คิดในใจว่าโลกมันช่างกลมเสียจริง ๆ

ละอองมองเจ้านายและคนมาใหม่สลับกันไปมาอย่าง งง ๆ

“ ไปตามหนูเล็กลงมาซิ ละออง ”

รอนออกคำสั่งเสียงทุ้มต่ำ น้ำเสียงที่เธอจำได้ขึ้นใจไม่ลืม ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พบกับเขาอีกครั้งในฐานะที่เธอเป็นเพียงแค่ลูกจ้างเท่านั้น ที่สำคัญมาเป็นพี่เลี้ยงให้กับลูกของเขาก็แสดงว่าเขาต้องมีครอบครัวแล้วน่ะสิ

‘ ฝันสลายดอกฝ้ายบานเลยไอ้ป่านเอ้ย ' เธอคิดในใจอย่างผิดหวัง ยังคงไม่ละสายตาจากคนตรงหน้า

“ ค่ะนาย ” ละอองรับคำแล้วรีบทำตามคำสั่งทันที

“ หน้าฉันมีอะไรติดอยู่อย่างนั้นรึ ? ”

รอนกล่าวเสียงขรึมเมื่อเห็นว่าเธอยังคงนิ่งมองหน้าตนอยู่อย่างนั้น นัยน์ตาคมทอดมองมายังเธออย่างพินิจ

“เอ่อ ปะเปล่าค่ะ ป่านแค่แปลกใจไม่คิดว่าจะเป็นคุณ ป่านต้องขอขอบพระคุณ คุณมากเลยนะคะที่ช่วยชีวิตเอาไว้ หากไม่ได้คุณป่านคงเหมือนตกนรกทั้งเป็น ”

เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขาอีกครั้งด้วยความซาบซึ้งใจ

“ ไม่เป็นไร เป็นใครเจอผู้หญิงที่กำลังวิ่งหนีไอ้กุ๊ยที่วิ่งไล่กวดตามเป็นฝูงก็คงต้องช่วยเหลือไว้เหมือนกัน ”

รอนตอบเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าเฉยชาราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร จนเธอต้องก้มหน้าลงซ่อนแววตาผิดหวังเอาไว้ แอบน้อยใจที่เขาเฉยเมยเย็นชาต่างจากเธอที่ประทับใจจนเก็บเอาเขาไปฝันละเมอทุกวันคืน