ตอนที่4

ตอนที่4

“ เลขที่ 99 ภารกิจเสร็จสมบูรณ์”

ร่างเปลือยเปล่าทะลึ่งพรวดพราดขึ้นมาน้ำ มือคว้าจับหาสิ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดเพื่อยึดเหนี่ยว

“แค่กๆ แค่กๆ” สำลักน้ำออกมาคำโต ก่อนจะพยายามสูดลมหายใจเข้าปอด

กว่าจะปรับลมหายใจให้คงที่ได้ก็ใช้เวลานานอยู่พอสมควร ตากลมโตกวาดดสายตาไปรอบๆกาย

ที่ไหน?

เกิดอะไรขึ้น

เธอจำได้ว่าหลังจากทำภารกิจเสร็จเรียบร้อยก็กลับที่พักด้วยหัวใจพองโตเพื่อที่จะพักผ่อนเพื่อรอรับภารกิจสุดท้าย

แต่แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่

หัวคิ้วขมวดเป็นปมงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น พยุงตัวขึ้นจากอ่างอาบน้ำ เมื่อผ่านกระจกตรงอ่างล้างหน้า ก็พบว่าร่ายกายนี้ไม่ใช่ของตนก็ยิ่งเกิดอาการสับสบ สาวเท้าออกจากห้องน้ำ แต่กับต้องผงะ เมื่อเห็นสภาพเตียงนอน ไม่ต้องอยู่ในเหตุก็รู้ว่าเกิดอะไรในห้องนี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน จึงเดินมุ่งไปยังตู้เสื้อผ้าเผื่อหาสิ่งปกปิดร่างกาย

ว่างเปล่า

ตู้เสื้อผ้าบิ้วอินกินพิ้นที่ผนังทั้งแถบแต่กลับว่างเปล่าไม่มีเสื้อผ้าอยู่ในนั้นแม้แต่ชุดเดียว เธอจึงหมุนกายกลับเข้าไปในห้องน้ำหยิบผ้าเช็ดมาห่อกายเอาไว้ ในใจก็เฝ้าถามตนเอง เธอมาที่นี่ได้อย่างไร เจ้าของร่างไปไหน แล้วทำไมเธอถูกทำแบบนี้ ยิ่งล่องลอยสีกุหลาบซ้ำตามเนื้อตัว บวกกับสภาพเตียงที่เต็มไปด้วยคราบเลือด ถุงยางอนามัยใช้แล้ว ตอนเธอขยับกายยิ่งปวดราว บอกได้ดีว่าร่างกายนี้บอกซ้ำจากอะไรมา แต่เธอก็ไม่หยุด เปิดประตูห้องนอนออกมาพบว่าเป็นห้องรับแขก จึงกวาดสายๆตาหาสิ่งของเพื่อจะไขข้อข้องใจว่าเจ้าของร่างเป็นใคร ตากลมโตมองกวาดไปทั่วห้อง เมื่อเห็นกระเป๋าสะพานผู้หญิฃก็ปรี่เข้าไป เททุกสิ่งทุกอย่างลงบนพื้นพรม

ลิปสติก แป้งพับ โทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ พาสปอร์ต

เธอเลือกหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดดู พบบัตรประจำตัวประชาชน

นางสาวราตรีสวรรค์ พรมจันทร์

หัวคิ้วยิ่งกดลึกลงไป ชื่อเดียวกัน ทำไมเจ้าของร่างชื่อเดียวกับเธอ

ราตรีสวรรค์ลากสังขารไปยังโซฟาที่อยู่ใกล้ที่สุด ทิ้งตัวพิงกับพนักอย่างหมดเรี่ยวแรง ร่างกายนี้บอมช้ำจนไม่อาจฝืนได้อีกต่อไปแล้ว ก่อนจะหลับตาลงประมวลข้อมูลทุกอย่างที่พอจะนึกออก พยายามหาเหตุผลมาประกอบอ้างอิงสิ่งที่เกิดขึ้น

เธอลืมตามาพบว่าตนเองกำลังจะจมน้ำในอ่าง อยู่ในร่างของมนุษย์ที่มีชื่อเดียวกัน หรือนี้จะคือภารกิจสุดท้าย

ราตรีสวรรค์คือหนึ่งในนางอัปสร หรือบางคนจะเรียกอีกอย่างว่านางฟ้าก็ได้ แต่เธอนั้นต่างจากนางฟ้าตนอื่นๆ เธอต้องโทษ ถูกลงโทษให้ กระซิบ หลอกล่อผู้คนให้หลงไหลลุ่มหลง ทำตามเสียงกระซิบของเธอ เธอจะต้องดูแลมนุษย์หนึ่งคนต่อหนึ่งภารกิจ ซึ่งภารกิจจะสิ้นสุดลงก็ต่อเมื่อมนุษย์คนนั้นสิ้นอายุขัย แล้วทำไมคราวนี้ถึงได้มาสิงร่างมนุษย์กัน 1000กว่าปีที่เวียนวนทำภารกิจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้ามาอยู่ในร่างมนุษย์ หรือนี้จะเป็นภาระกิจสุดท้ายก่อนที่บทลงโทษของเธอจะสิ้นสุด

“ถ้าตายภาระกิจจะสิ้นสุด” ราตรีสวรรค์พูดออกมาทันทีที่นึกเงื่อนไขการทำให้ภาระกิจจบลงได้ หรือต้องฆ่าตัวตาย

“โง่เง่าเต่าตุ่น” เสียงหวานราวกับกระซิบกระซาบ กระทบโสตประสาทแว่บดังอยู่ข้างๆหู

ราตรีสรรค์ก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นเสียงของใคร “เจ้าถูกลดขั้นมาเป็นผีพรายประจำตัวข้าเหรอ ปาริชาติ”

เงาดำขลับคล่อยๆเคลื่อนตัวออกมาจากกำแพง ยิ่งเงานั้นเข้ามาใกล้มากเท่าไร ร่างเงานั้นก็ค่อยๆชัดเจนขึ้นมากเท่านั้น