ตอนที่3

ตอนที่3

เมื่อถูกทิ้งเอาไว้ในห้องนอนคนเดียว ความหวาดกลัวเริ่มก็เกาะกินใจ อยากหนีแต่ก็ไม่กล้า อยากสู้เพื่ออิสระภาพแต่ก็กลัว

ราตรีสวรรค์ถูกทิ้งเอาไว้ที่หน้าประตูสถานะสงเคราะห์ตั้งแต่เป็นทารก มีเพียงชื่อของเธอที่ถูกเขียนใส่กระดาษซุกมากับห่อผ้าอ้อม เธอเติบโตมาท่ามกลางเด็กๆ ที่ถูกทิ้งเหมือนกัน โหยหาอ้อมกอดของครอบครัว พอถูกราณีรับมาเลี้ยงเธอก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังราณีทุกอย่าง สั่งให้ไปซ้ายก็ไปซ้าย ให้ไปขวาก็ไปขวา ไม่เคยมีความต้องการเป็นของตนเองอะไรที่ราณีบอกว่าดีเธอก็ว่าดี การที่เธอมานั่งอยู่ตรงนี้นอกจากบุญคุณแล้ว เธอยังกลัวคุณแม่ไม่รักเธออีกแล้ว

ราตรีสวรรค์นั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเยื้อน เธอกลัวชายหนุ่มที่ชื่อหยางหลง แววตาที่เขามองเธอเหมือนเธอคือเหยื่อ เป็นเพียงชิ้นเนื้อสดที่เขาจะกินเมื่อไรก็ได้

ในใจกรี้ดร้องออกมาได้แค่ว่า กลัว

“คุณแม่ มิ้งค์กลัว กลับมารับมิ้งค์ได้ไหมค่ะ อย่าทิ้งมิ้งค์”

ร่างบางนั่งหลับตาพึมพำอยู่คนเดียวเงียบๆ ภาวนาขอให้หยางหลงลืมเธอเอาไว้ว้แบบนี้ ภาวนาอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้เข็มนาฬิกาเดินช้าๆ ภาวนาให้ช่วงเวลาเหล่านี้จบลงซักที่ ภาวนาให้ลืมตาขึ้นมาทุกสิ่งอย่างเป็นเพียงแค่ความฝัน

ราตรีสวรรค์รวบรวมความกล้าค่อยๆ ลืมตา เพื่อจะพบว่าตนอยู่ในห้องนอนของคนเอง บ้านที่อบอุ่น

แต่ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำเอาน้ำตาไหลอาบ ปากคอสั่นระริก หยางหลงกำลังยืนมองเธออยู่ เขาเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่

เมื่อทำงานเสร็จก็ได้เวลาพัก ปกติเขาจะออกกำลังกายและอาบน้ำพักผ่อน แต่นึกได้ว่ามีเนื้อสดรออยู่อีกห้อง จึงได้เดินมายังห้องที่อยู่อีกฝากของชั้น คิดว่าจะได้ยินเสียงร้องไห้ของราตรีสวรรค์ แต่พอก้าวเข้าห้องมากลับเงียบราวกับไม่มีคนอยู่ เดินตรงเข้ามาในห้องนอน ก็พบว่าเธอนั่งเป็นรูปปั้นอยู่ที่ปลายเตียง เธอลืมตามาสบตาเขาเพียงชั่วครู่ก็รับหลุบสายตาหนี

หยางหลงย่างสามขุมเข้าไปหา ดึงร่างเล็กๆ ขึ้นมาแนบเองสอบ บดจูบลงบนริมฝีปากชีดนั่นอย่างรุนแรง ก่อนจะเลื่อนลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอขาวผ่อง กลิ่นสาบสาวที่ส่งกลิ่นออกมาแม้แต่ครีมอาบน้ำก็กลบเอาไว้ไม่มิด อารมณ์กำหนัดถูกปลุกพรึบขึ้นมาทันที่ ยิ่งกดริมฝีปากหนาลงไปรุนแรงตามอารมณ์มาเท่าไร ยิ่งความคุมอารมณ์ของตนไม่ได้

หยางหลงอุ้มราตรีสวรรค์ขึ้นแล้วโบนลงไปกลางเตียงก่อนจะทาบกายตามลงมาทันที มือหนาลูบไล้บีบเค้น ตามอารมณ์ยิ่งลงน้ำหนักมือเท่าไร ผู้หญิงใต้ร่างเขายิ่งสั่น สายตาของเธอมองเขาราวกับจะอ้อนวอนขอให้เขาเมตตา แต่ยิ่งเห็นแบบนั้นหยางหลงยิ่งตื่นเต้น

มือหนาดึงทึ้ง ฉีกกระชากชุดนอนกระโปรงผ้าติน รอยแดงตามเนื้อตัวของเธอ รอยนิ้วมือที่ปรากฏบนเนื้อขาวนวล ยิ่งกระตุ้นความต้องการ เลือดในกายสูบฉีด ท่อนเนื้อแกร่งกดเข้าไปในดอกไม้แรกแย้มจนสุดแรง

เสียงหวีดร้อง ตามมาด้วยเสียงร้องไห้ราวกับจะขาดใจ 

“ซี้ด” หยางหลงถึงกับห่อปากครางเสียงต่ำออกมา ก่อนจะกดแกร่งกายเขาไปขนลึกสุด ยิ่งร่างเล็กๆ นั้นพยามยามต่อต้านมาเท่าไร เขาก็ยิ่งโถมกายตอกอัดเขาไปรุนแรงมากกว่าทวีคูณ

เสียงกรีดร้อง อ้อนวอนให้หยุดส่งเสียงออกมาจากร่างบางนั้นตลอดทั้งคืน แต่หยางหลงก็ไม่คิดจะหยุด

ในที่สุดอารมณ์ปราถนาก็หมดลง หยางหลงนั่งพิงหัวเตียง จุดบุหรี่ขึ้นสูบ เศษซากถุงยางอนามัยเกลื่อนอยู่รอบเตียง เสียงสะอื้อไห้ยังคงดังออกมาจากร่างเปลือยเปล่าที่นอนอยู่ข้างๆ เขา เมื่อเสร็จธุระแล้วก็ไม่จำเป็นต้องต้องทนฟัง หยางหลงจึงวาดขาหลุกขึ้นจากเตียงเดินออกจากห้องไปโดยไร้สิ่งใดติดกาย

อาจางเห็นเจ้านายเดินออกมาโดยไม่สวมใส่เสื้อผ้า จึงรับวิ่งสวนเข้าไปหยิบเสื้อคุลมอาบน้ำมาสวมให้หยางหลง ตอนที่เดินออกมานั้นเขาปรายหันไปมองเตียงนอน ก่อนจะปิดประตูลงแล้วเดินตามเจ้านายกลับห้องพักเหมือนไม่มีวันนี้เป็นวันปกติทั้วๆ ไป ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง