ตอนที่ 5

ทินภัทรขบกราม “พอได้หรือยังพร พาแม่ขึ้นไปข้างบนเลย!” คนเป็นพี่เริ่มส่งเสียงไม่พอใจ

คนถูกดุหน้างอ รั้งท่อนแขนมารดาให้ลุกยืน มารศรีถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเดินออกมาจากวงสนา

“ชะเอม พาคุณขึ้นไปห้องชั้นบนหน่อย” ดาวรีย์สั่งเด็กในบ้านทันที

ระหว่างเดินคนเป็นน้องมองพี่กำลังพูดคุยกับผู้หญิงคนใหม่ ไปรู้จักกันตอนไหน ดูสนิทสนมอย่างกับคบกันมาเป็นปี เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่จะกลายเป็นคนแบบนี้

ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในห้องทำงาน ทินภัทรหันมาสบตาแล้วระบายลมหายใจ

“มีอะไรให้ช่วยเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

“ช่วยตามน้องสาวให้หน่อยได้ไหมภพ”

ทินภัทรช้อนสายตามอง สมภพเปรียบเสมือนเพื่อน พี่ ที่สนิทสนมกันคอยให้คำปรึกษา เขาจำเป็นต้องมีสมภพคอยช่วยงาน หลังจากก่อตั้งบริษัทจึงจ้างให้มาอยู่ข้างกาย หมอนี่ดีกรีไม่ธรรมดาเลย ถ้าไม่เพราะการแก้แค้น เขาคงปล่อยให้เพื่อนทำตามใจตัวเอง คงไม่อ้อนวอนให้มาช่วยงาน

“ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ” สมภพย้อนถาม

“ใช่”

สมภพนิ่งไป “ก็ได้”

ทินภัทรมองเพื่อนหายจากห้องไป สมภพเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่เวลาให้ช่วยเหลือทำงานอะไร มักสำเร็จเสมอไม่เคยพลาด สัญญาหกปีสำหรับการแก้แค้น หากมีเพื่อนคนนี้คอยช่วย ทุกอย่างคงไม่ใช่เรื่องยาก

ร่างบางวิ่งลงบันไดสีหน้าแช่มชื่น เร่งฝีเท้าเดินมาจนถึงประตูรั้วบ้าน แล้วโบกแท็กซี่เดินทางต่อ กระทั่งมาถึงมหาวิทยาลัย ตรงดิ่งไปยังสวนสาธารณะ นวฤทธิ์โบกมือยิ้มกว้างทันทีที่เห็นหน้าแฟนสาว

มือบางถูกดึงมากุมไว้ทันทีที่พบหน้า

“ฤทธิ์คิดถึงพรมากรู้ไหม” นวฤทธิ์บอกเสียงแผ่ว

“พรก็เหมือนกัน”

มือถูกจูงให้มานั่งบนเก้าอี้ในสวนด้วยกัน

“บ้านหลังใหม่ดีมากใช่ไหม” น้ำเสียงแฝงความเจ็บปวดถามไถ่

“ดีกว่าบ้านเก่า แต่พรไม่เคยรู้สึกดีเลยสักนิด พรอยากกลับไปอยู่บ้านหลังเดิมมากกว่า” เธอบอกแล้วช้อนสายตามองแฟนหนุ่มน้ำตาคลอ “พรอยากให้เราอยู่ใกล้กันมากกว่านี้”

“ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้” เสียงทุ้มเปรย ดวงตาหม่น มันคงไม่มีวันนั้นแล้วใช่ไหม

เธอส่ายหน้าน้ำตาเริ่มไหลริน “พี่ทินไม่มีวันยอมแน่”

“จนถึงตอนนี้ ฤทธิ์ก็ยังไม่เข้าใจพ่ออยู่ดี ทำไมพ่อต้องทำให้ทุกอย่างมันพัง!” เขาตะโกนด้วยความอัดอั้น จนคนตัวเล็กต้องเอื้อมมือมาแตะหัวไหล่แผ่วเบา

“ไม่ว่าคุณลุงทำอะไรไว้ ท่านก็ได้ใช้กรรมแล้ว อย่าโทษพ่อเลยนะฤทธิ์ พรเองก็เสียใจมาก แต่พรทำใจได้เพราะรู้ว่าฤทธิ์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ คนเราเลือกเกิดไม่ได้”

“ถ้าหากพี่ทินคิดเหมือนพรก็คงดี” ดวงตาคมหรี่ลง น้ำตาคลอ “ฤทธิ์อยากให้เรื่องของเราเปิดเผยกับพวกเขาได้สักที”

“ตอนนี้คงยังไม่ได้ พรก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พี่ทินจะหายโกรธ”