ใต้เพลิงพิศวาส

ปัง!

เสียงปืนดึงขึ้น สองร่างในรถหยุดนิ่ง เลือดเริ่มไหลออกมาจากรูตรงอก คนเจ็บปรือตามองเพื่อนน้ำตาคลอ

“ยะ.. อย่าบอกให้ทินรู้” เสียงแหบพร่าบอก แล้วยกมือจับท่อนแขนเพื่อน สบตาเพื่อรอคำมั่นสัญญา

“ฉันไม่บอก ฉันสัญญา อดทนไว้ยุด อดทนไว้!” เสียงสั่นเครือร้องบอกน้ำตานองหน้า

“ณัฐ...ฉะ...ฉันขอโทษ ขอโทษด้วย...”

จบคำพูด ดวงตาปิดลงน้ำตาไหลออกมา ร่างอ่อนยวบไร้ซึ่งกำลัง สติสัมปชัญญะเลือนหาย พร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาจนหยุดลง

“ไอ้ยุด ไอ้ยุด! ทำไมมึงทำแบบนี้!” ณัฐกรกอดร่างเพื่อนแล้วร่ำไห้ออกมา

ตำรวจกรูกันเข้ามา จับร่างณัฐกรเอามือไพล่หลังใส่กุญแจ แล้วกดลงกับพื้น เขาไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร ลูกเมียเขาจะอยู่ยังไง ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย

ร่างถูกเข็นออกมาจากห้องดับจิต ทินภัทรชายรูปร่างสูง ผิวกายขาวสะอาด วงหน้าคมเข้ม ดวงตาเรียวคม ทอดสายตามองร่างบนเตียง น้ำตาคลอ ริมฝีปากหนาเม้มสนิทเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา

“พ่อคะ ฮือๆๆ” เสียงสะอื้นออกมาไม่หยุด

ทักษภรสาววัยแรกรุ่น ดวงตากลมโต ผิวกายขาวเนียน คิ้วเข้ม ริมฝีปากบาง ตระกองกอดศพบิดาด้วยความเจ็บปวด ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น

ทินภัทรเก็บกักความโศกเศร้าเคียดแค้นไว้ภายใน คนที่มันทำกับพ่อต้องชดใช้ หากศาลพิพากษามันไม่เด็ดขาด เขาจะเป็นคนพิพากษาพวกมันเอง

งานศพถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ตำรวจนำตัวผู้ต้องหาเข้ามา ทินภัทรยืนมอง เขาไม่ผลีผลามในเวลานี้หรอก เพราะเชื่อว่าอย่างไรกฎหมายต้องจัดการคนเลวคนนี้ได้แน่นอน ไม่เคยคิดมาก่อนเลย เพื่อนบ้านเพื่อนสนิทของพ่อ จะกลายเป็นคนร้ายที่ลำลายครอบครัวเขาพังพินาศแบบนี้

ตำรวจนำตัวผู้ต้องหากลับไป ทว่าหน้าโลงศพแม่กับมีหญิงสาวและเด็กหนุ่มวัยเดียวกับน้องจุดธุปไหว้กันอยู่

“ออกไปให้พ้น!” เสียงเข้มดุดัน บอกแผ่วเบา แววตาจ้องมองสองคนนั้นด้วยความเกลียดชัง

หนุ่มน้อยมองเลยไปยังเบื้องหลัง สาววัยเดียวกันทอดสายตามองมาด้วยความเจ็บปวด ตัวเขาเองก็เช่นกันที่ทรมานเมื่อรับรู้เรื่องราว เหตุการณ์แบบนี้ทำไมต้องเกิดขึ้นกับครอบครัวของเขาและเธอด้วย

“พี่ทิน ผมขอโทษแทนพ่อด้วย” นวฤทธิ์หนุ่มน้อยวัยยี่สิบบอกเสียงแผ่วเบา

“ถ้าขอโทษแล้วพ่อฉันฟื้นขึ้นมา ฉันจะรับคำขอโทษนั้นไว้ แต่มันเป็นไปไม่ได้!”

หญิงสาววัยยี่สิบสองปี ผิวกายขาวเนียนอมชมพู่ ใบหน้าเรียวรูปไข่ ผมยาวถึงกลางหลัง ดวงตาเรียวสวย ขนตายาว ริมฝีปากบาง ยืนจ้องมองน้องชายตัวเองด้วยความสงสาร

มือบางยื่นจับไหล่น้องไว้แล้วช้อนเงยมองคนพูด ดวงตาสองคนสบกัน ในอกมันสั่นไหว ภาพวันเก่าๆ ย้อนคืนมา ใช่แล้ว... เธอและเขามีความสุข เราสองคนเกือบกลายเป็นคนรักกัน ทว่าความฝันอันหอมหวานมันพังทลายลง เหลือเพียงความเจ็บปวด และความแค้นเข้าแทนที่ แววตาพี่ทินบอกให้รู้ว่าเขาไม่มีทางมองเธอเหมือนเดิมอีกแล้ว