ตอนที่ 2

คนตัวเล็กลุกยืนพร้อมน้องชาย นวฤทธิ์หนุ่มรูปร่างสันทัด ผิวขาวเหลือง ดวงตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง จ้องมองทักษภรด้วยความปวดร้าว จะมีหนทางไหนให้รักกลับมาเป็นดั่งเดิมได้

“เนตรขอโทษแทนพ่อด้วยค่ะ เนตรคงพูดได้เท่านั้น เพราะเนตรรู้ว่ายังไงพี่ทินก็คงไม่ให้อภัย แต่เนตรกับฤทธิ์ก็ยังอยากจะบอกพี่” พูดจบเธอยกมือไหว้ คนถูกไหว้ยืนกอดอกนิ่งเฉยไม่ไยดี

สองร่างเดินออกมาจากงานท่ามกลางสายตาคนนับร้อย ส่งเสียงก่นด่าด้วยความเกลียดชัง ก่อนน้ำจากแก้วญาติสนิทคนตายจะร่วมกันสาดเข้ามา เนตรอัปสรกอดน้องชายไว้แน่นเพื่อปกป้อง แล้วพากันเดินออกจากงานด้วยความเจ็บปวด

ณัฐกรยืนอยู่ต่อหน้าศาล ในขณะที่ตนเองถูกใส่กุญแจมือ เขาหันมองบุตรสาวและบุตรชายแววตาหม่น ในอกปวดร้าว แต่เขาไม่อาจเสียสัจจะกับคนตายได้ มองเลยไปเขาเห็นแววตาเคียดแค้นของชายคนหนึ่ง ณัฐกรรู้ดีว่า ทินภัทรกำลังโกรธและเกลียดเขาแน่

ปัง!

เสียงเคาะ คำตัดสินแจ้งออกมาทันที ณัฐกรต้องจำคุกเป็นเวลาสี่ปี ทินภัทรลุกยืนแววตาวาวโรจน์เมื่อได้ยินคำตัดสิน เนตรอัปสรมองหน้าน้องแล้วยิ้มกว้าง จนฝ่ายครอบครัวเหยื่อหันมามอง

“เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่!” เขาตะโกนลั่น แววตาอาฆาต

ตำรวจรีบเชิญออกไป ทินภัทรนั่งนิ่งมือผสานตรงหน้าน้ำตาเอ่อ จากนี้ไปเขาควรทำอย่างไร ขาดพ่อซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัว กัดฟันข่มความเสียใจไว้ภายใน จากนี้เขาต้องทำหน้าที่แทนพ่อให้ได้ เมื่อใดที่ตนเองแกร่งพอจะมาแก้แค้นก็คงไม่สาย

เสียงใบไม้แห้งดัง สองร่างเกาะรั้วบ้าน จ้องมองกันด้วยความคิดถึง มือบางเอื้อมจับมือหนาไว้แล้วบีบ น้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวล นวฤทธิ์ทัดปอยผมลูบไล้ใบหน้าของคนรักแผ่วเบา

“พร... ฤทธิ์ขอโทษนะ” เสียงทุ้มบอกแหบพร่า มันแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

เธอส่ายหน้าทั้งน้ำตา

“พรรู้ ว่าไม่ใช่ความผิดของฤทธิ์ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น”

“แต่พี่ทินไม่ได้คิดแบบนั้นเลยพร”

“พรจะทำให้พี่ทินเข้าใจ เราสองคนไม่ได้ทำอะไรผิด”

“พี่ทินคงไม่มีวันอภัยให้ฤทธิ์กับพี่เนตรแล้วล่ะ” นวฤทธิ์เม้มริมฝีปาก กลืนก้อนสะอื้น ความรักระหว่างเขากับทักษภรไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว อุปสรรคสำคัญคงไม่พ้นพี่ทิน

“พรไม่ยอม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!” ทักษภรสะอื้นไห้

เสียงรถยนต์ดังขึ้น ทักษภรหันมอง

“พรไปก่อนนะฤทธิ์ พี่ทินกลับมาแล้ว”

“ไว้ฤทธิ์โทรหานะ”

“อืม” เธอบอกแล้วรีบออกจากบริเวณนั้นทันที