ตอนที่ 7 หัวใจที่ไม่เหมือนเดิม

ตอนที่ 7 หัวใจที่ไม่เหมือนเดิม

ในยามเย็นวันนี้ ณ บนเกาะทางใต้ของประเทศไทย แสงสีส้มในท้องนภาทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ช่างเหมือนโลกของความฝัน ลมอ่อน ๆ เสียงเกลียวคลื่นในมหาสมุทรมันทำให้คนมองชวนฝัน เสียจริง แต่ทว่าสายตาของคนตัวเล็กที่ทำได้เพียงลอดมองออกมาทางหน้าต่างนั้นกลับดูเศร้าลง เธอยอมรับว่าที่นี่สวย สวยมาก ๆ แต่การที่เธอมาอยู่ที่ไม่ได้มาเที่ยวพักผ่อนแต่มันคือการถูกกักขังเสียมากกว่า จะไปไหนทำอะไรตามที่ใจอยากทำก็ไม่ได้ เมื่อนึกอย่างนั้น อาหารคาวหวานตรงหน้าก็ดูไร้รสชาติไปเสียเลย สายตาคมเข้มลอบแอบมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างคิดตระหนัก หรือสิ่งที่เขาทำกับเธอ ไปมันใจร้ายเกินหรือไม่ แต่ผู้หญิงคนนี้คือน้องสาวคนที่ทำให้การริตาเสียชีวิต เขาจะยอมอ่อนให้เธอได้ลงอย่างนั้นเหรอ คนที่ถูกจับจ้องเริ่มรู้สึกตัวก็รีบหันกลับมามองทิวทัศน์ตรงหน้า พอสบสายตาของกวินฑาก็ทำเอาเธอรีบก้มหน้าลง

"หึ! รีบกินเสียสิ จะได้รีบทำอะไร ๆ ต่ออะไร! บรรพบุรุษฉันคงรอเห็นหน้าหลานแล้ว" เขาพูดสื่อความหมายจนทำให้ศิรินทราหน้าเสีย เธอไม่ต้องการมันเสียหน่อยเมื่อไหร่เขาจะเลิกข่มเหงเธอเสียที อยากตายก็ไม่ได้ตาย มันก็ไม่ต่างกับตายทั้งเป็นเลยสักนิด

"ฉันไม่ยอมนะคะ คุณจะทำร้ายฉันแค่ไหนฉันพอทนได้ แต่การที่คุณทำแบบนี้ ฉันทนไม่ได้!"

"ไม่ได้ก็ต้องทน เธอเป็นเมียก็ควรทำหน้าที่เมียสิ"

"ฉันไม่ใช่เมียคุณ! เลิกเอาสถานะน่ารังเกียจมายัดเยียดให้ฉันได้แล้ว!"

เพล้ง! เสียงแก้วน้ำราคาแพงถูกปัดตกลงพื้นกระเด็นไป คนละทิศคนละทาง สีหน้าบึ้งตึงจ้องมองคนที่พูดออกมาอย่างไม่พอใจ เขานอนกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่ายังไม่ใช่เมียอีกนั้นเหรอ

"หึ! ไม่กินก็ไม่ต้องกิน! เพล้งงง" สิ้นเสียงกวินฑาก็ปัดจานอาหารทั้งหมดลงพื้นแตกเสียงดังจนแม่บ้าน ปานดาวและลูกน้อง คนอื่น ๆ มองมาด้วยความตกใจ เช่นเดียวกับศิรินทราเอง เธอไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้

"นี่คุณ! เป็นบ้าไปรึไงกัน" เธอยอมเขามามากแล้ว วันนี้ เธอยอมตายถ้าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะคนอย่างเขายังไงก็ไม่มีทาง เห็นใจคนอื่นเลยสักนิด เอาแต่คิดแก้แค้นจนไม่รู้ผิดชอบชั่วดีอะไรเลย

"เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับฉันนะริน! ลืมแล้วเหรอว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรฮะ"

"ฉันรู้ ฉันรู้ดีว่าฉันถูกคุณจับตัวมาแทนพี่สาวของฉันที่ไปทำไม่ดีกับน้องสาวคุณ แล้วไงคะ ทำไมฉันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย ทั้ง ๆ ที่ฉันกับพี่ณีก็คนละคนกัน ฉันไม่เคยทำอะไรน้องสาวคุณ แล้วทำไมฉันต้องมาชดใช้ถูกคุณดูถูกย่ำยีแบบนี้ด้วย คุณเสียใจที่น้องสาวคุณตาย แล้วฉันล่ะ ฉันต้องดีใจรึไงที่ถูกคุณกระทำแบบนี้ กับฉัน ได้โปรดปล่อยฉันไปสักทีเถอะคุณกวินฑา ฉันขอร้อง" หมดแล้ว คำพูดที่เธอเก็บไว้ในใจ ทุกคำที่เธอเอ่ยออกไปพร้อม หยาดหยดน้ำตา ทว่าชายตรงหน้ากลับไม่มีท่าทีใด ๆ เลยสักนิดนอกจากความเงียบขรึม เขาไม่พอใจที่คนตัวเล็กรังเกียจเขามากขนาดนี้ เป็นเมียเขามันเสียหายตรงไหน กลับกันมีผู้หญิงมากมายที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขาเข้าใกล้

"พูดจบแล้วใช่ไหม?" ชายหนุ่มเงยหน้าจ้องมองคนตัวเล็กไม่วางตา

"......!" เสียงสะอื้นหายไปทันทีเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเย็นชากับเขา คนอะไรทำไมดูเย็นชาดูไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย

"ดูท่า ฉันจะใจดีกับเธอมากเกินไปแล้ว ฉันก็อยากให้ทุกอย่างจบแล้วเหมือนกัน เริ่มจากไหนดีล่ะ ฆ่าพี่สาวเธอดีไหม ทุกอย่างก็จบ แล้วฉันจะปล่อยเธอไปศิรินทรา"

"ฮึก! ใจร้ายที่สุด"

"ฉันไม่เคยบอกนะว่าเป็นคนดี แถมฉันก็ไม่อยากเป็นคนดีด้วย แล้วเธอรู้อะไรไหมว่าวิธีผู้ชายใจร้ายอย่างฉันจะมอบวิธีตายแบบไหนให้พี่สาวเธอ ยิงทิ้ง หรือจับโยนบ่อจระเข้ดี อ๋อ ก่อนตาย คงต้องให้ลูกน้องของฉันนับร้อยเรียงคิวก่อนสิ ถึงจะได้สาสมกับ สิ่งที่มันเคยทำ แล้วก็!"

เพี๊ยะ! ไม่ทันได้พูดจบฝ่ามือน้อย ๆ ก็ยกขึ้นฟาดเข้าใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรง

"เลวที่สุด ฮึกฮือ คุณมันเลว!" หญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างน่าอดสู ครั้งนี้ร่างหนากลับไม่ใส่อารมณ์ต่อ ทำได้เพียงมอง คนตรงหน้าที่ร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในยามนี้ทุกคนต่างไม่กล้าอยู่บริเวณนี้จึงเหลือเพียงเธอและเขาสองคน ศิรินทราแทบไม่อยากมองใบหน้าของคนใจร้ายคนนี้ หญิงสาวหันหลังจะเดินหนีก่อนจะชะงักพร้อมร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากฝ่าเท้า ของเธอเมื่อเหยียบเศษแก้วเศษจานที่ชายหนุ่มอาละวาดไป

"เจ็บแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก อย่าสำออย!" ศิรินทราบีบมือแน่นก่อนจะฝืนเดินต่อไปยังห้องนอนที่เหมือนกรงขังของเธอ ชายหนุ่มมองตามรอยเลือดที่เปรอะเปื้อนตามทางเดินอย่างหัวเสีย

อีกด้านของปานดาว

หลังจากที่ได้ยินบทสนทนาของเจ้านายอย่างกวินฑา เธอ ก็แน่ใจทันทีว่าความสัมพันธ์ของชายหนุ่มกับศิรินทรามันมาไกล ไม่น้อย สิ่งที่เธอเป็นห่วงคือสุริยะต่างหากเพราะรู้ดีแก่ใจว่าชายหนุ่มรักผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน

Rrrrrrrrr เสียงสั่นของเครื่องมือสื่อสารดังขึ้น ไม่ต้องเดา ปานดาวก็รู้ว่าใครโทรมา

"ค่ะ คุณอาทิตย์"

[เรื่องที่สั่งถึงไหนแล้ว?]

"ปานได้พบคุณศิรินทราแล้วค่ะ แต่ได้คุยกับเธอได้ไม่นานคุณกวินฑาให้คนจับตัวดูเธอไว้อย่างดี"

[ฉันรู้ว่าเธอพาน้องรินออกมาหาฉันได้ ตอนนี้ฉันให้คนไปรออยู่แถวท่าเรือ วันไหนมีโอกาสเธอต้องพาน้องรินออกมาจากที่นั่น ฉันเชื่อใจเธอ]

"แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้นะคะ ที่นี่มีคนอยู่มาก ปานขยับตัวไปทางไหนก็ยาก เกรงว่าถ้าถูกจับได้ทุกอย่างจะพังเสียหมด"

[ขอให้เร็วเท่าที่เธอทำได้ยิ่งเร็วยิ่งดี เธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังใช่ไหม?]

"ค่ะคุณอาทิตย์ ปานจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง"

[ดีมากปาน เธอเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายดีฉันชอบ แล้ว น้องรินเป็นยังไงบ้าง มันไม่ได้ทำอะไรน้องรินใช่ไหม?] คำถามนี้ที่ปานดาวกลัวมากที่สุดก็มาถึงจะให้เธอบอกเขาว่ายังไงดีล่ะ แค่ได้ยินปานดาวก็เงียบไป

[ปาน]

"เอ่อ...คุณอาทิตย์ แม่ตามปานให้ขึ้นไปหานายแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ" ปานดาวรีบกดวางสายเธอไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไร จริง ๆ ถ้าสุริยะรู้ว่าผู้หญิงที่เขารักเป็นเมียของศัตรู เขาคงเดือด เป็นฟืนเป็นไฟแน่ ๆ