ตอนที่ 6 บังคับหัวใจ2

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณก่อนจะเปิดประตูออก สายตาของปานดาวกวาดมองไปทั่วห้องก่อนจะเห็น หญิงสาวในชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี คนนี้สินะผู้หญิงที่เขารัก

“คุณเป็นใครคะ”

“ปานเอาอาหารมาให้คุณตามคำสั่งของคุณกวินฑาค่ะ”

“นอกจากนี้ผู้ชายสารเลวนั้นสั่งอะไรคุณอีกรึเปล่าคะ” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาทำให้ปานดาวเดาสถานการณ์ได้ไม่น้อย

“ไม่มีแล้วค่ะ เอ่อ คุณศิรินทราทานอะไรก่อนนะคะ จะได้มีแรง” ปานดาวมองตามเนื้อตัวหญิงสาวก็พอเดาได้ไม่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับเจ้านายตน

“ฉันไม่หิวเอาลงไปเถอะค่ะ”

“ไม่หิวก็ต้องทานนะคะ คุณดูผอมมาก ๆ เลยทานอะไรเสียหน่อยเถอะนะคะ”

“ไม่รู้จะกินไปทำไม สู้ตาย ๆ ไปดีกว่า คงไม่มีใครอยากมีสภาพแบบฉัน” ปานดาวสะอึกไม่น้อยที่ได้ยินคำพูดนี้ คงไม่ใช่แค่ศิรินทราที่กินไม่ได้นอนไม่หลับสุริยะก็คงไม่ต่างกัน ไม่งั้นชายหนุ่ม คนนั้นคงไม่โทรหาเธอทุกชั่วโมงเพื่อสอบถามถึงศิรินทราหรอก

“อย่าลืมสิคะว่ากำลังมีคนเป็นห่วงคุณอยู่” หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของปาริณีและสุริยะ เธอคิดถึงพวกเขา คิดถึงเหลือเกิน

“อึกฮื่อ คุณช่วยฉันได้ไหม ฉันอยากออกไปจากที่นี่ ช่วยฉันได้ไหมคะ” ศิรินทรารีบไปจับมือปานดาวแน่นเธออ้อนวอนหญิงสาวตรงหน้าด้วยน้ำตา

“ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะฉันรู้ว่าคุณคงอยากออกไปจากที่นี่ แต่ที่นี่ไม่ได้เข้าง่าย ๆ และออกไปง่าย ๆ หรอกนะคะ คุณเชื่อใจฉันไหม อีกอย่างมีคนรอคุณอยู่ คุณอาทิตย์เป็นห่วงคุณมากเลยนะคะ”

“คุณรู้จักพี่อาทิตย์ด้วยเหรอคะ ให้ฉันได้คุยกับเขาได้ไหม นะคะ ฉันขอร้อง”

“ฉันก็อยากให้คุยนะคะ แต่ว่าดิฉันขึ้นมาข้างบนนี่นานแล้วกลัวว่านายกลับมาจะเกิดเรื่องเอา คุณต้องทานข้าวรู้ไหม จะได้มีแรงถ้าคุณอยากไปจากที่นี่ ต้องเชื่อฉันนะคะคุณศิรินทรา”

“ค่ะ รินจะเชื่อคุณ” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรีบนั่งทานอาหารที่ปานดาวจัดเตรียมมา ในตอนนี้หัวใจของศิรินทรา เริ่มมีหวังเธอเริ่มมีกำลังใจที่จะมีชีวิตต่อ ปานดาวรีบออกจากห้องมา เพราะกลัวว่าคนของกวินฑาจะสงสัยเอาได้ว่าทำไมเธอต้องขึ้นมานาน ปานดาวเข้าสำนักงานตามปกติ แต่ทว่าพอเข้าไปเห็นเจ้านายกำลังคุยงานกับคนอื่น ๆ ก็ถึงกับทำตัวไม่ถูก

“ที่ฉันสั่งเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาทำให้คนอื่น ๆ หันมามองปานดาวอย่างสนใจ

“ค่ะ นาย” เธอรีบพยักหน้าตอบก่อนจะก้มหน้าก้มตาตามแบบนิสัยตน

“แล้วผู้หญิงคนนั้นยอมกินรึเปล่า” เขายังถามต่อพร้อมสายตาดูเอกสารในมือไปพลาง ๆ

“เธอทานค่ะ แต่…” ปานดาวยังพูดไม่จบกวินฑาก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

“โอเค ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”

“ฉันจะอยู่ที่นี่สักพัก ส่วนผู้หญิงที่ทุกคนสงสัยฉันไม่มีคำตอบให้แล้วแต่ทุกคนจะคิดกัน แต่ที่ฉันอยากให้ทุกคนช่วยทำคือจับตามองทุกการกระทำทุกการเคลื่อนไหว หรือพูดง่าย ๆ อีกอย่างก็คือห้ามผู้หญิงคนนี้ออกไปจากที่นี่ได้แม้แต่ปลายเท้า หวังว่าทุกคนจะเข้าใจในคำพูดของฉันนะ”

“ครับนาย / ค่ะนาย” กวินฑาพูดจบก็ลุกขึ้นออกไปพร้อมกับขวัญชัย

ณ บ้านไม้สองชั้นบนเกาะ

หลังจากทานข้าวเสร็จศิรินทราก็อยู่แต่ในห้องไม่ได้ออกไปไหนเลยสักนิด ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากออกไปแต่ทว่าพอจะก้าวเท้าออกจากห้องก็มีคนของกวินฑาคอยจับตามองจนหญิงสาวไม่กล้าจะขยับกายไปไหนเลย เธอต้องเชื่อผู้หญิงคนนั้นสักครั้งในเมื่อหล่อนรู้จักสุริยะยังไงก็คงจะต้องพาเธอออกไปจากที่นี่ได้แน่

กึก! เสียงเปิดประตูลูกบิดดังขึ้นทำเอาคนที่นั่งเหม่อลอย อยู่หันไปมองเพราะคิดว่าจะเป็นปานดาว แต่ทว่าสีหน้าของศิรินทรา กลับเศร้าลงเมื่อคนที่เห็นกลับกลายเป็นคนใจร้ายคนนั้น

“ลงไปข้างล่าง” เขาบอกพร้อมสายตาจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวนิ่ง เขาสังเกตอาการของศิรินทราเล็กน้อยพร้อมมองจานอาหารที่ถูกกินไปไม่กี่คำเอง

“……….” เงียบไม่มีเสียงตอบใด ๆ ออกมาจากปากของศิรินทราเลยสักคำ เสียงถอนหายใจดังเฮือกออกมาเขาเกลียดที่สุดคือผู้หญิงที่กล้าเมินเขา ร่างหนาก้าวเท้าเข้าไปมาหาตัวเล็กก่อนจะกระชากเรียวแขนขึ้น

“นี่ปล่อยนะ ฉันไม่อยากลงไป”

“แต่ฉันสั่งเธอก็ต้องทำ เข้าใจไหมริน สิ่งไหนที่ฉันต้องการเธอก็ต้องทำตาม ลงไปกินข้าวกับฉัน” หญิงสาวยืนนิ่ง เขาจะให้เธอลงไปทั้ง ๆ ที่แต่งตัวแบบนี้เหรอ เสื้อผ้าก็มีแต่ตัวเมื่อคืนชุดชั้นในก็ไม่มี

“ฉันไม่หิว” หญิงสาวยังยืนยันคำเดิมว่าไม่อยากลงไปแต่ทว่าชายหนุ่มตรงหน้ากลับย่อตัวพร้อมอุ้มเธอขึ้น การกระทำของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวร้องตกใจก่อนจะดิ้นไปมา ในช่วงเวลานั้นมือหนาได้สัมผัสก้อนนุ่ม ๆ ถึงรู้ว่าหญิงสาวไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของกวินฑาจึงเผยให้เห็น

“จงใจอ่อยฉันเหรอริน อดใจไม่ไหวรึไง”

“พูดบ้าอะไรของคุณ ทุเรศที่สุดวางฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”

“กล้าสั่งฉันเหรอ เป็นแค่เมียอย่ามาสั่งฉัน” เขาไม่พูดเปล่ายังทำมือปลาหมึกลูบไล้ตามร่างกายเธออย่างนึกสนุกอีก ใบหน้า แดงก่ำของศิรินทราเผยออกมา เธอทั้งอายทั้งโมโหคนตัวโตคนนี้เป็นที่สุด คนฉวยโอกาส กวินฑาปล่อยหญิงสาวตามที่เจ้าหล่อนขอแต่ทว่าพอวางตัวลงกลับยังคงดึงร่างบางมากอดแน่น แขนแข็งล็อกเอวบางเอาไว้จนเธอไม่สามารถดิ้นไปไหนได้เลย

“ฉันอึดอัดปล่อยเถอะนะคะ” หญิงสาวรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ เธอพยายามเบี่ยงหน้าออกหนีเมื่อชายหนุ่มขยับหน้าเข้ามาใกล้ ๆ

“ไหนละข้อแลกเปลี่ยน?” เขายกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเลิกคิ้วสูงอีกข้างรอดูว่าผู้หญิงตรงหน้ามีอะไรมาแลกเปลี่ยน

“ไม่มีค่ะ”

“ว้า... แย่จัง แต่ทำไมฉันถึงมองว่าเธอมีกันนะ” กวินฑาค่อย ๆ โน้มหน้าลงจนไม่กี่เซนใบหน้าคมเข้มเกือบจะชนกับแก้ม นวลเนียนของอีกฝ่ายอยู่แล้ว

จุ๊บ! ไม่ทันได้พูดอะไรเขากลับเป็นฝ่ายจูบแก้มหญิงสาวเบา ๆ เสียเอง

“นี่คุณ!”

“หรือไม่พอ อยากให้ทำมากกว่านี้เหรอ?” เขาจะโน้มใบหน้าเข้าหาเธออีกครั้ง หญิงสาวรีบยกมือขึ้นมาดันอกแกร่งไว้อย่างรวดเร็ว

“ปะ เปล่าค่ะ ปล่อยฉันได้แล้ว” ศิรินทราเอ่ยออกมาเสียงอ่อน เธอไม่เข้าใจทำไมผู้ชายตรงหน้าคนนี้ถึงได้มาทำอะไรแบบนี้ แต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ สิ่งเดียวที่หญิงสาวมั่นใจคือเธอเกลียดผู้ชายใจร้ายคนนี้ที่สุด