ตอนที่ 5 เมื่อฉันต้องการ

ตอนที่ 5 เมื่อฉันต้องการ

คำพูดขู่ของกวินฑานอกจากจะทำให้หญิงสาวหวาดกลัวแล้ว เธอยังรู้สึกเกลียดเขาเข้ากระดูกดำไม่รู้ว่าทำไมจิตใจของชายตรงหน้านี้ถึงได้ต่ำช้า เกิดมาศิรินทราเองยังไม่เคยเจอใครที่ทำทุกอย่างโดยที่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีอะไรเลย สองมือบางเรียวถูกบีบเข้าหากันแน่น เธอเจ็บ เจ็บทุกการกระทำของคนตัวโต

"เงียบ! เงียบให้ได้ตลอดนะ ฉันคิดว่าเธอจะมีเรื่องพูดขอร้องฉันเสียอีก ผิดคาด!" อันที่จริงสิ่งที่เขาพูดออกไปอย่างไม่คิดนั้นก็เพื่อให้ศิรินทราทำตัวดี ๆ กับเขา

"ขอร้องกับคนใจดำอย่างคุณ ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไร นอกจากความน่าสมเพชจากคุณ ซึ่งฉันไม่ต้องการ ในเมื่อชีวิตฉันมันต้องตกต่ำขนาดนี้ก็ให้มันสุด ๆ ไปเลย แต่ถ้าคุณอยากให้ฉันขอร้องในตอนนี้ก็คงมีอย่างเดียว" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาสบตาชายหนุ่มด้วยความแข็งกระด้าง กวินฑามองดูแววตาคู่นั้นก็อึ้งไปไม่น้อย เขารีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยกยิ้มมุมปากพร้อมยักไหล่ให้เธอ

"ว่ามาสิ เพื่อฉันจะสงสารเธอ"

"ฆ่าฉันซะ ฆ่าฉันให้ตายไปจากโลกใบนี้สักที ฉันเหนื่อย เหนื่อยที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว เหนื่อยที่ต้องมานั่งรับกรรมในสิ่งที่ไม่ได้ทำ" ศิรินทราพูดออกมาด้วยน้ำตาไหลอาบแก้มนวลเนียน คำพูดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มรีบหันหน้าหนี ไม่รู้ทำไมในหัวใจของเขา ถึงได้เจ็บแปลบขึ้นมาขนาดนี้ ขวัญชัยที่นั่งอยู่ด้านหน้าเขาได้ยิน ทุกอย่างก็อดสงสารศิรินทราไม่ได้ แต่เขาก็ทำอะไรนอกเหนือคำสั่งจากเจ้านายอย่างกวินฑาไม่ได้ นอกจากเก็บความสงสารนั้นเอาไว้ ในใจ การที่เธอต้องมาชดใช้แทนพี่สาวมันก็ไม่สมควรจริง ๆแต่ในตอนนั้นกวินฑาโกรธมาก เขาจึงต้องจำใจลักพาตัวเธอมาให้เจ้านายหนุ่ม

"หึ! คำขอนี้ฉันคงให้เธอไม่ได้ ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้จัดการพี่สาวเธอในสิ่งที่มันทำ เธอก็ต้องอยู่กับฉันที่นี่! แล้วก็ไม่มีใครหรืออะไรพาตัวเธอออกไปจากนรกขุมนี้แน่ ต่อให้เป็นไอ้สุริยะก็เถอะ!"

"เลว ทำไมคุณถึงได้เลวขนาดนี้คุณกวินฑา!"

"เพราะโลกนี้มันมีคนแบบพี่สาวเธอเยอะไง ฉันเลยต้องเลวเพื่อมีชีวิตรอด จำไว้นะศิรินทราถ้าไม่อยากมีผัวเป็นสิบ ห้ามขัดคำสั่งฉัน ทำตัวว่าง่าย ๆ ชีวิตเธอก็จะดีเองรู้ไหม?" ชายหนุ่มพูดพร้อมมือที่ยกมาลูบไล้แก้มของหญิงสาวไปมา เธอปัดมือเขาออกอย่างไม่พอใจนัก ความพยศในตัวของหญิงสาวมันยิ่งทำให้เขาอยากจะเอาชนะเธอมากกว่าเดิม กวินฑาขยับตัวพร้อมกระชาก แขนเรียวสวยเข้าหาตน จนร่างบางอรชรอ้อนแอ้นเซซบอกเขาอย่างเต็มแรง สองแขนหนายกขึ้นมารวบรัดตัวศิรินทราอย่างหยาบกร้าน

"นี่ปล่อยนะฉันหายใจไม่ออก" เธอรู้สึกอึดอัดที่เขากอดเธอแน่นแบบนี้ แต่คำพูดของคนตัวเล็กกลับไม่มีผลอะไรกับเขาเลยสักนิด แถมกวินฑายังก้มใบหน้ามาหอมแก้มศิรินทราอีกด้วยหญิงสาวทั้งโกรธทั้งอายที่เขาทำอะไรอย่างหน้าไม่อายต่อหน้าลูกน้องของตน

"ทำบ้าอะไรปล่อยนะ ปล่อย!" เธอเริ่มทนไม่ไหวพยายาม ดิ้นไปมา ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นจึงยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

"นั่งเงียบ ๆ นิ่ง ๆ ไม่งั้นฉันจับเธอปล้ำต่อหน้าคนอื่นแน่" เขาร้องขู่ จนทำให้หญิงสาวหน้าบูดเบี้ยวอย่างไม่พอใจ

"โรคจิต!" เธอแอบด่าเขาเบาก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง การร่วมเดินทางกับชายหนุ่มทำให้เธอลำบากใจไม่น้อย กวินฑา ส่ายหัวไปมาก่อนจะเปิดไอแพดดูงานต่อ

หลายชั่วโมงผ่าน

รถตู้คันหรูมาจอดที่ท่าเรือหนึ่งก่อนจะมีคนรีบมาเปิดประตูพร้อมลูกน้องเกือบสิบคนเดินประกบกายชายหนุ่มก่อนจะพาเดินไปขึ้นเรือที่ถูกเตรียมไว้อยู่แล้ว

"นายครับ!" เสียงชายอีกคนเดินเข้ามาหาชายหนุ่มพร้อม ก้มหัวให้

"เป็นไงบ้างที่นี่มีปัญหาอะไรไหม?" กวินฑาถามชายแปลกหน้า อย่างสนิทชิดเชื้อ

"เรียบร้อยดีครับ พรุ่งนี้ของลอตใหญ่จะถูกส่งตามกำหนดเดิม"

"ดีมาก" กวินฑาพูดกลับมานิ่ง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งในห้องโดยสารภายในเรือ เอกหรือเอกชัย มองตามเจ้านายอย่างนึกสงสัยที่มาเกาะครั้งนี้มีผู้หญิงติดมาด้วย เอกชัยเป็นลูกน้องอีกคนของกวินฑาที่ดูแลเกาะไข่มุกของเขา

เรือลำใหญ่แล่นมาด้วยความเร็วเสียงคลื่นซัดไปมาจนทำให้ร่างบางอย่างศิรินทราทำหน้าพะอืดพะอมอย่างเห็นได้ชัด แววตา คมดุแอบจ้องมองอาการคนตัวเล็กนิ่ง เธอผอมบางกว่าครั้งแรกที่เจอเขาอย่างเห็นได้ชัด พอมองดูดี ๆ เธอเด็กมากไม่น้อย อายุของศิรินทรา ยังเป็นน้อยกว่าน้องสาวของเขาอีก หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะสบสายตาเข้ากับกวินฑา เธอรีบหันหน้าหนีอย่างเกลียดชังผู้ชาย คนนี้ เรือโยกไปมาจนหญิงสาวเริ่มคุมอาการไม่ไหว