ตอนที่ 4 ชีวิตนางบำเรอ2

อีกด้านกวินฑาเดินเข้ามาอยู่ในห้องทำงาน แววตาดุดันเหมือนคนกินรังแตนที่ไหนมา เขาพ่นลมหายใจเข้าออกอย่างร้อนรนที่ได้ยินคำพูดที่ศิรินทราเอ่ยเรียกผู้ชายคนอื่นอย่างสนิทสนม กำปั้นโตตุบบนโต๊ะดังลั่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะมีเสียงประตูดังขึ้นมา

"เจ้านายครับ" เสียงลูกน้องคนสนิทเรียกเจ้านายอย่าง กล้า ๆ กลัว ๆ

"เข้ามาได้!" เขาถอนหายก่อนจะเงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมแฟ้มเอกสาร

"นี่เป็นผลสรุปการสั่งชื้อของเดือนนี้ครับนาย" ขวัญชัยยังคงยืนมองเจ้านายนิ่งเหมือนเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่กล้า กวินฑาวางเอกสารในมือก่อนจะเงยหน้ามองลูกน้อง

"จะยืนใบ้อีกนานไหมมีอะไรก็พูดมาสิวะ!"

"เอ่อคือว่า เรื่องไอ้สุริยะ เจ้านายจะเปิดสงครามกับมันเพียงเพราะเรื่องคุณศิรินทราจริง ๆ เหรอครับ"

"พูดแบบนี้มึงหมายความว่าไง!" กวินฑาเริ่มโมโห เขาจ้องหน้าลูกน้องอย่างไม่พอใจ

"ผมแค่เป็นห่วงแค่เรื่องธุรกิจฝั่งเรากับมันก็ไม่ถูกกัน ขัดขากันตลอดและจะยังเรื่องนี้ อีกอย่างเจ้านายอย่าลืมนะครับว่าคนที่เจ้านายต้องการตัวคือผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คุณศิรินทรา!"

"พวกมึงก็ไปตามจับตัวมันมาให้ได้สิ อีกอย่างเรื่องรินกูจัดการเองได้ กูเข้าใจว่ามึงเป็นห่วงแต่สิ่งไหนที่กูไม่ได้สั่งก็อย่ายุ่งเข้าใจไหมชัย มึงอยู่กับกูมานานควรจะรู้นะว่ากูนิสัยยังไง"

"ผมขอโทษครับ" ขวัญชัยรีบก้มหัวให้เจ้านายอย่างรู้สึกผิดที่บังอาจไปเตือนเจ้านายตน

"ช่างเถอะ ออกไปได้แล้ว อ้อ อีกอย่างกูจะไปเกาะพรุ่งนี้ สั่งคนให้เตรียมตัวด้วย"

"ไปเกาะ นายจะไปทำไมครับ?" กวินฑายังมองหน้าคนถามอย่างเอาเรื่อง ขวัญชัยรีบพยักหน้าก่อนจะออกไปจากห้อง เขารู้สึกไม่พอใจที่เจ้านายเหมือนจะสนใจผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าตัวประกันมากเกินไปเสียแล้ว เขากลัวว่างานใหญ่จะมาพังเพราะผู้หญิงคนเดียว

วันรุ่งขึ้น

ศิรินทรายังคงนั่งอยู่ในห้องนอนเล็กเหมือนเคย หญิงสาว นั่งถอนหายใจเข้าออกอย่างเบื่อหน่ายที่ถูกขังอยู่แบบนี้

"เมื่อไหร่พี่อาทิตย์จะมาช่วยรินคะ รินกลัว รินอยากไป จากที่นี่" เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสลด สุริยะคือความหวังเดียวของเธอ

เอี๊ยด! เสียงเปิดประตูห้องทำให้หญิงสาวร่างบางอรชรรีบหันมามองอย่างหวาดกลัว สายตาของหล่อนที่มองมาที่เขาทำเอากวินฑาไม่พอใจ

"กลัวฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอศิรินทรา!" เธอกลืนน้ำลายลงคอดังเฮือกก่อนจะมองหาทางหนีเพื่อเขาจะกระโจมเข้ามาทำร้ายเธออีก เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นพร้อมใบหน้าคมคายส่ายหัวไปมา

"อย่าเพิ่งกลัวสิแค่นี้ยังน้อยไป! ลุกขึ้นได้แล้ว เราจะไป ข้างนอก"

"คุณพาฉันไปไหนคะ ไปหาพี่ณีใช่ไหม?" เธอถามอย่างดีใจ เขาต้องพาเธอไปหาปาริณีแน่ ๆ

"อย่าถามมาก จะไปไหม ชักช้าอยู่ได้!" พอได้ยินอย่างนั้น ศิรินทราก็รีบลุกขึ้นจะเดินตามชายหนุ่ม แต่กวินฑากลับหันมามองหญิงสาวเธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเท่านั้น ใบหน้าหงุดหงิดของชายหนุ่มมองมาที่เธอ จนศิรินทรามองตามสายตาของเขา ก่อนจะรีบดึงชายเสื้อให้คุมขาอ่อนเนียนขาวของหล่อน

"น่ารำคาญชะมัด!" เขาบ่นอีกครั้งก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อหนึ่งตัวในห้องของน้องสาวตนออกมาพร้อมปาลงบนเตียง

"รีบใส่ ฉันไม่มีเวลามานั่งรอเธอทั้งวันหรอกนะศิรินทรา" หญิงสาวมองชุด จู่ ๆ ก็แอบยิ้มขึ้นมา อย่างน้อยเขาก็ยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง เธอหยิบชุดจะเดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำแต่ทว่ามือหนาของกวินฑาดึงเรียวแขนเธอไว้

"ลีลาจริงรีบ ๆ เปลี่ยนมันตรงนี้ละ!"

"......!?" หญิงสาวแทบจะลืมสิ่งที่คิดว่าเขามีความเป็นคนอยู่บ้าง แต่ที่จริงเขาไม่มีเลย

"นี่คุณ!"

"จะเปลี่ยนไหม หรือจะให้ฉันเปลี่ยนให้ ได้!" กวินฑาเห็นเธอทำตาเขียวใส่อยู่ก็ตรงเข้ามากระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวใหญ่นั้นจนฉีกขาดเป็นชิ้น หญิงสาวดิ้นไปมาพร้อมพยายามดันตัวเขาออกห่าง

"คุณมันบ้า ปล่อยฉันนะ!"

"เอ่อ ฉันบ้า และบ้าได้มากกว่าที่เธอคิดอีก เร็ว ๆ!"

เขาตะคอกเธอเสียงดังจนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ เธอมองเขาอย่างไม่พอใจเนื้อตัวหญิงสาวตอนนี้สั่นปานลูกนกไม่มีผิด เธอกลืนน้ำตาลงคอก่อนจะปลดกระดุมเสื้อที่เหลือออก ในเมื่อเธอไม่มีอะไรจะเสียแล้วจะแก้ผ้าต่อหน้าเขาจะเป็นอะไรไป แต่ทว่า จู่ ๆ น้ำตาของศิรินทราก็ไหลล่วงลงมาอย่างเจ็บปวด เธอเกลียดเขานัก เกลียดที่ต้องยอมทำตามเขาทุกอย่างเพราะพี่สาวของเธออยู่ในมือของเขา คนบ้าอย่างกวินฑาสามารถทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว เมื่อเห็นคนตัวเล็กถอดเสื้อผ้าไปร้องไห้ไปเขาก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมากลางอก นี่เขาเป็นอะไรไปกันแน่คงไม่ใจอ่อนให้น้องสาวของศัตรูที่ทำร้ายของน้องสาวของเขาใช่ไหม เมื่อนึกถึงใบหน้าน้องสาวความแค้นก็ปะทุขึ้นมาแววตาดุดันมองหญิงตรงหน้าอย่างพอใจ

'เจ็บก็ดี ให้สมกับที่น้องการเจ็บ!'

หลังจากที่ศิรินทราแต่งตัวเสร็จก็เดินตามหลังกวินฑาลงมาจากห้อง เธอมองบริวารของชายหนุ่มอย่างแปลกใจที่ทุกคนต่างมารวมตัวกันที่นี่

"รถเตรียมพร้อมแล้วครับนาย" เสียงขวัญชัยบอกชายหนุ่มพร้อมก้มหน้าให้ กวินฑาพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป ศิรินทราเดินตามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เวลาเขาจะไปไหนมาไหนทีต้องมีคนติดตามเกือบสิบ แต่ละคนมีอาวุธครบมือ สีหน้าเรียบนิ่งเย็นชาหน้าตาน่ากลัวกันทุกคน เมื่อเห็นหญิงสาวมองไปมองมาทำเอากวินฑาถอนหายใจดังเฮือกออกมาอย่างเบื่อหน่าย เขาหยุดนิ่งศิรินทราที่เอาแต่มองจนไม่ดูทางจนชนหลังจากหนุ่มดังปัก

"อุ้ย ขอโทษค่ะ!" เธอรีบพูดขอโทษด้วยสีหน้าหวาดกลัว ชายหนุ่มขึ้นมา เพราะสายตาดุดันหันมาจ้องมองเธออย่างหงุดหงิดใจ

"ชักช้าอยู่ได้! เร็ว ๆ" เขาดึงแขนหญิงสาวลากเดินขึ้นรถก่อนจะดันตัวเธอเข้าไปอย่างแรงตามด้วยชายหนุ่ม ศิรินทราหน้าบูดด้วยความเจ็บ เธอนั่งตัวตรงนิ่งพร้อมหันหน้าหนีไปอีกทางเหมือนเด็กขี้งอนก็ไม่ปาน ขวัญชัยขึ้นรถมาพร้อมคนขับรถอีกคน บรรยากาศในรถตอนนี้เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของคนหลาย ๆ คนที่นั่งอยู่ในรถ สีหน้าศิรินทรายังคงบูดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจในตัวของกวินฑา ชายหนุ่มอ่านเอกสารในไอแพดราคาแพงพร้อม ถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะวางสิ่งของในมือดังลั่น หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองแล้วสูดหายใจเข้าปอดฟอดใหญ่

"คุณจะพาฉันไปหาพี่ณีใช่ไหมคะ?" เธอกลับมาพูดคุยด้วยน้ำเสียงปกติเพราะกลัวว่าถ้าทำให้เขาไม่พอใจจะอดไปหาพี่สาว อันเป็นที่รัก

"ฉันบอกเธอตอนไหนว่าจะไปหานังผู้หญิงสารเลวคนนั้น!" หญิงสาวหน้าเสียก่อนจะมองเขาด้วยความไม่พอใจ

"นี่คุณ!" ศิรินทราน้ำตาคลอเบ้าเธออยากจะต่อว่าเขาสารพัดเพียงแต่คำพูดเหล่านั้นกลับมาจุกอยู่ที่อก เนื้อตัวสั่นเทาของหญิงสาวทำให้บรรยากาศในรถแย่ไปกว่าเดิม

"จะด่าก็ด่า ไม่ใช่มานั่งกัดฟันด่าทอฉันในใจแบบนี้ กล้า ๆ หน่อยสิศิรินทรา!"

"สำหรับคุณคำด่ามากมายที่อยู่บนโลกนี้มันยังเทียบกับความเลวของคุณไม่ได้เลยจริง ๆ!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา สิ้นคำพูดของหญิงสาวเสียงกัดกรามของกวินฑาก็ดังขึ้นมาจนทำให้ขวัญชัยทำหน้าไม่ถูก

"หึ! ถ้าฉันเลว พวกเธอสองคนพี่น้องก็เลวไม่ต่างกับฉันหรอก จริงไหม?" เขาพูดออกมาก่อนจะยกมือขึ้นมากระชากแขนเรียวด้วยแรงที่บีบกำแน่น สีหน้าหญิงสาวเหยเกเล็กน้อยก่อนจะสะบัดมือเขาออก

"คุณเอาพี่สาวฉันมาขู่ฉันสารพัด แค่ฉันขอให้คุณพาฉันไปหาพี่ณีสักครั้งคุณก็ยังใจดำไม่ยอมทำตามคำขอของฉัน จิตใจคุณ มันทำด้วยอะไรคะ คุณรักน้องสาว อยากจะแก้แค้นแทนน้องสาวของคุณ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยเล่า! ฉันยอมคุณทุกอย่าง ยอมเป็นผู้หญิงไร้ค่า ยอมถูกคุณรังแกมากมาย ฉันก็หวังนะว่าสิ่งที่ฉันเสียไปมันจะทดแทนอะไรได้บ้าง แต่เปล่าเลย เพราะจิตใจคุณ มันต่ำช้าเกินไป! " ศิรินทราพูดออกมาด้วยน้ำตาเธอเหนื่อยแล้วจริง ๆ หลายวันมานี่ชีวิตของเธอเหมือนไร้จุดหมาย

"ศิรินทรา!" เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นพร้อมง้างมือกลางอากาศ หญิงสาวจ้องมองด้วยแววตาแข็งกระด้าง เธอไม่มีท่าทีที่จะหลบเขาแม้แต่น้อย

"เอาสิ เอาเลยตบตีฉันอย่างที่ใจคุณคิด ฉันจะได้รู้ไงว่าสิ่งที่ฉันพูดออกมามันคือเรื่องจริง คนอย่างคุณแค่อยู่ใกล้ก็จะอยากอาเจียนแล้ว ในเมื่อชีวิตฉันมันไม่เหลืออะไรคุณจะฆ่าฉันก็รีบฆ่าสิ! ฉันก็ไม่อยากจะทนอยู่แล้วเหมือนกัน!"

"ทำไม! อยู่กับฉันแค่นี้ถึงขั้นอยากตายเลยรึไงฮะ หึ อย่าเพิ่งอยากตายสิ ไอ้อาทิตย์กำลังดิ้นทุรนทุรายที่รู้ว่าผู้หญิงที่มันรักมีผัวแล้ว"

"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าคะ ฉันไม่มีผัว! และไม่เคยมี คุณมันก็แค่คนแปลกหน้าที่ฉันไม่เคยจำด้วยซ้ำ" เธอยังเถียงเขาออกมาด้วยความอยากเอาชนะ รอยยิ้มมุมปากของกวินฑาเผยให้เห็น ชายหนุ่มยกมือไปจับท้ายทอยพร้อมดึงเธอเข้ามาใกล้ ใบหน้าของหญิงสาวห่างเขาเพียงไม่กี่เซน สีหน้าท่าทางของเธอยิ่งทำให้เขาไม่พอใจ

"หึ! ฉันเพิ่งรู้นะว่าชายหญิงหลับนอนด้วยกันครั้งแล้วครั้งเล่าเรียกว่าคนแปลกหน้า ไม่ใช่ผัว ดี! เธอจะได้คนแปลกหน้าเพิ่มเป็นสิบแน่ ศิรินทรา! ไอ้อาทิตย์คงได้แค่ซากเหลือเดนของเธอ"