ตอนที่ 4 ชีวิตนางบำเรอ

ตอนที่ 4 ชีวิตนางบำเรอ

ผ่านไปหลายชั่วโมง

เปลือกตาหนาพยายามลืมตาอย่างช้า ๆ หญิงสาวร่างบางอรชรมองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้ง ใช่มันคือที่เดิมห้องเชือดที่ถูกเขาทำระยำย่ำยีอย่างไม่ปรานี ทำไมเธอไม่ตาย ๆ ไปซะ ชีวิตที่เหลืออยู่ตอนนี้เธอไม่อยากเป็นแบบนี้อีกต่อไป น้ำตาหยดใสไหลออกมาจากดวงตากลมโต เธอเจ็บปวดไม่น้อยเมื่อนึกถึงเขา

"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงเข้มถามเธอออกมาอย่างเรียบนิ่ง เสียงของเขาทำเอาคนที่นอนอยู่สะดุ้งขึ้นมา เขาเข้ามาตั้งแต่ตอนไหนกัน ศิรินทราไม่พูดตอบอะไรเขาเลยสักคำ สิ่งที่เขาทำเธอยังไม่ลืม เสียงถอนหายใจออกมาดังลั่นเมื่อเขาเห็นเธอเมินใส่

"หึ! คงหายดีแล้วสินะถึงได้อวดเก่งเหมือนเดิม ทำไมอาลัยอาวรณ์ไอ้สร้อยราคาถูกนั่นมากสินะถึงได้เป็นลมล้มไป"

"ถ้าจะมาพูดจาประชดฉัน งั้นก็เชิญคุณออกไปเถอะค่ะ ฉันไม่อยากได้ยิน!" เธอพูดออกมาอย่างเหลืออดที่คำพูดของกวินฑาชวนหาเรื่อง

แต่สายตาของคนใจร้ายที่มองตาเขียวใส่หญิงสาวที่ในตอนนี้ นั่งหันหน้าไปอีกทาง เธอไม่อยากจะเห็นหน้าเขาก็ว่าได้

"ฉันหิวแล้ว รีบ ๆ ลงไปกินข้าว!" เขาพูดเสียงเรียบแต่คนฟังกลับถอนหายใจ

'หิวก็ไปกินสิ จะมายุ่งกับฉันทำไม ท้องไม่ผูกติดกันซะหน่อย' ศิรินทราคิดในใจไม่พูดอะไรออกมาแต่ก็ยังหันหน้าหนี ไม่สนใจ ชายหนุ่มที่ยืนกอดอกอยู่ยิ้มเยาะในความอวดเก่งของ หญิงสาว เขาถอนหายใจออกมาดังเฮือกอีกครั้งก่อนจะหยิบโทรศัพท์เหมือนจะกดโทรไปหาใครบางคน ศิรินทรายังคงนิ่ง

"ฆ่าอีนังสารเลวนั้นซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้ามันอีก!" เขาแกล้งพูดเสียงดังเพื่อให้ศิรินทราได้ยิน หญิงสาวพอได้ยินอย่างนั้นก็รีบหันมามองอย่างตกใจ

"อย่านะ อย่าฆ่าพี่ณีนะคะคุณกวินฑา!" เธอเสียงสั่นพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสอง

"ทำไมฉันต้องฟังเธอ ในเมื่อเธอยังไม่ฟังคำสั่งฉันเลยศิรินทรา" เขาพูดเสียงเย็นชาก่อนจะเดินออกมา แต่ทว่าร่างของคนตัวเล็กรีบลุกออกจากเตียงพร้อมกอดเขาจากด้านหลัง จู่ ๆ สีหน้าของกวินฑาก็เปลี่ยนไป เขาอึ้งเล็กน้อยที่ศิรินทราทำแบบนี้

"ฉันยอมทุกอย่าง อย่าฆ่าพี่ณีเลยนะคะ ได้โปรด" เธอ หมดหนทางเลือก วินาทีนี้เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อให้พี่สาวคนเดียวของเธอมีชีวิตรอด กวินฑายิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันกลับมาพร้อมมือที่ยกคางมนให้เงยหน้ามองเขา ก่อนจะมองใบหน้าจิ้มลิ้มนิ่ง

"ว่าง่าย ๆ แต่แรกก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอกศิรินทรา เธอต้องอยู่กับฉันชดใช้แทนพี่สาวเธอจนกว่าฉันจะพอใจ ไปรอที่ห้องอาหารฉันจะบอกลูกน้องไม่ให้ฆ่านังสารเลวนั้น!" เธอรีบ พยักหน้าก่อนจะเช็ดน้ำตาพร้อมลงไปรอเขาที่ห้องอาหารอย่างว่าง่าย กวินฑามองตาแผ่นหลังหญิงสาวจนเธอลับสายตาก่อนจะถอนหายใจออกมาดังเฮือกอีกครั้ง เขาส่งข้อความไปบอกลูกน้อง ให้รีบตามตัวปาริณีกลับมาก่อนที่ศิรินทราจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วพี่สาวของเธอหนีออกไปได้

บนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดแค่สองที่ มีอาหารคาวหวานจัดเรียงอย่างสวยงามแม่บ้านสองสามคนยืนรอพร้อมเสิร์ฟเครื่องดื่ม และเติมข้าว พอเห็นกวินฑาลงมาแม่บ้านเหล่านั้นก็รีบทำตามหน้าที่ตัวเอง ศิรินทราที่ตอนนี้ใบหน้าเรียบนิ่งก่อนจะยอมทานข้าวอย่าง ว่าง่ายเธอไม่พูดไม่จาอะไรเลย สายตาของกวินฑายังคงจ้องมองเธอไม่เลิกพร้อมตักข้าวเข้าปากไป เสียงฝีเท้าของลูกน้องคนสนิทอีกคนเดินมาหาพร้อมกระซิบบอกบางอย่างก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ เขายกมุมปากก่อนจะลุกออกไปคุยสายคนแปลกหน้าข้างนอก

"ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะโทรมาหาฉันได้!"

"ปล่อยน้องรินไม่งั้นฉันไม่อยู่เฉยแบบนี้แน่"

"น้องริน? คือใครเหรอทำไมไม่รู้สึกคุ้นชื่อนี้เลย!" เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่ทำคนฟังโมโหขึ้นมาไม่น้อย

"หึ! คนมีอำนาจอย่างนายกวินฑาต้องมาโดนจับเพราะข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวผู้หญิงคิดว่ามันคุ้มไหมครับ!" เขาร้องขู่แต่คำขู่แค่นี้หรือจะทำให้คนอย่างกวินฑาเดือดร้อน

"หึ! ถ้าจะโทรมาแค่เห่าก็พอเถอะเสียเวลาอันมีค่าของฉัน แค่นี้นะมีคนนอนรอฉันอยู่บนเตียง!" เขาพูดเน้นคำก่อนจะตัดสายสุริยะทิ้ง ใช่ เขาไม่กลัวคำขู่จากปากผู้ชายคนนั้น หนำซ้ำเขายิ่งรู้สึกมีความสุขที่ได้ทำให้สุริยะตายทั้งเป็นอีกด้วย

'น้องรินอย่างนั้นเหรอ ต่อไปผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ของนายอีกต่อไปสุริยะ!'

ปัง! เสียงสุริยะขว้างมือถือลงพื้นอย่างเจ็บใจ สองมือหนาบีบแน่นแววตาโกรธแค้นจ้องมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อเมื่อนึกถึงคำพูดของกวินฑา

"ในเมื่อกูเตือนมึงดี ๆ มึงไม่ยอม กูจะทำให้มึงเจ็บปวดที่สุดไอ้กวินฑา!"

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินกลับเข้ามาในห้องอาหารสายตา เขามองคนตัวเล็กแน่นิ่งก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มอย่างสงสัย ใครกันที่โทรมาหาเขา ก่อนจะรีบหลบสายตาเมื่อเขายังคงจ้องเธอไม่หยุด ศิรินทรารีบตักอาหารเข้าปากก่อนจะวางช้อนส้อมพร้อมยกแก้วน้ำสีใสขึ้นมาดื่ม

"ฉันอิ่มแล้วขอตัว!"

ปัง! เสียงตบโต๊ะดังขึ้นจนหญิงสาวสะดุ้งก่อนจะหันมามองเขาอย่างตกใจ

"ฉันไม่ได้สั่งเธอไม่มีสิทธิ์ลุกไปไหน นี่คงคิดว่าฉันดีกับเธอเกินไปรึไงถึงได้ทำตัวแบบนี้ ต่อไปนี้เธอต้องทำตามทุกอย่างที่ฉันบอก ห้ามขัดใจห้ามทำอะไรที่ฉันไม่อนุญาต รวมทั้งเลิกคิดถึง ไอ้ผู้ชายคนนั้นได้แล้ว เธอคิดเหรอว่าน้ำหน้าอย่างมันจะช่วยเธอได้" ศิรินทราทำตาเบิกกว้างแปลว่าคนที่โทรมาหาเขาก่อนหน้านี้คือ พี่อาทิตย์ของเธอแน่นอน

"พี่อาทิตย์โทรมาใช่ไหม ทำไมคุณไม่ให้ฉันคุยกับเขา ทำไมคุณถึงใจร้ายแบบนี้"

"หึ เธออยู่ในฐานะอะไรถึงจะมาสั่งฉันได้ พี่อาทิตย์งั้นเหรอ!" เขาลุกพรวดก่อนจะเดินเข้ามาหาหญิงสาวพร้อมมือที่ยกขึ้นมาบีบคางมน ศิรินทราทำหน้าเหยเกก่อนจะจับมือเขาให้ปล่อย

"อย่าพูดคำนี้ให้ฉันได้ยินอีก เข้าใจไหมริน!" เขาพูดจบก่อนจะผลักเธอออกห่างหญิงสาวเซเล็กน้อยก่อนจะมองตามชายหนุ่ม ที่เดินโมโหไปอีกทาง สีหน้าศิรินทราแปลกใจที่เขาเรียกชื่อเล่นเธอ ก่อนจะสะบัดหน้าลืมความคิดบ้า ๆ นี้ แล้วยกมือมาจับแก้มที่ถูกเขาบีบอย่างเบา ๆ

'คนใจร้าย ใจดำที่สุด' เธอบ่นด่าในใจก่อนจะเดินน้ำตาซึมขึ้นห้องนอนห้องเดิมของเธอ เธอเริ่มชินกับห้องสี่เหลี่ยมนี่แล้วมันเหมือนกรงขังไม่มีผิด