ตอนที่ 3 เธอต้องอยู่ชดใช้ให้ฉัน2

ชายหนุ่มต้องประชุมกับนักธุรกิจชาวต่างชาติคนหนึ่งเขาเลยเลือกที่จะพาศิรินทรามาด้วยเพราะไม่อยากทิ้งเธอไว้คนเดียว แถมยิ่งไปรู้ว่าเธอรู้จักกับผู้ชายคนนั้นอีกด้วย คนที่เป็นศัตรูเขามาเนิ่นนาน

'เธอกับมันเป็นอะไรกัน ศิรินทรา!'

ศิรินทรามาพักอยู่ในบ้านไม้ที่กวินฑาสั่งคนจัดเตรียมไว้ให้ เธอถอนหายใจหลายต่อหลายครั้งที่ต้องอยู่เหมือนนกในกรงทองออกไปไหนก็ไม่ได้ แถมต้องโดนชายหนุ่มกระทำย่ำยีเหมือนของตายก็ไม่ปาน สายตามองหน้าต่างผ่านกระจกใสภายนอกมีคนมากมายต่างยืนเฝ้าเธอเอาไว้

"พี่อาทิตย์ พี่จะมาช่วยรินเหมือนในความฝันใช่ไหมคะ?" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสลดพร้อมกำสร้อยที่อยู่ในคอด้วยหัวใจที่มีหวัง ชีวิตเธอมันไม่เหลืออะไรอีกแล้วตั้งแต่มาพบเขา คำว่าความสุขมันเหมือนไกลออกไปทุกที

"ยินดีที่เราได้ร่วมธุรกิจด้วยกันนะครับคุณหยาง" กวินฑาเอ่ยขึ้นมายื่นมือไปข้างหน้า หนุ่มชาวต่างชาติมองก่อนจะยิ้มให้พร้อมยกมือขึ้นมาจับคนตรงข้าม

"เช่นกันครับ ผมขอตัวก่อน"

"ตามสบายครับ" ชายหนุ่มพูดเสียงนิ่งก่อนจะมองคู่สนทนาเดินไป พร้อมนั่งลงเก้าอี้ตัวหรูเขาถอนหายใจออกมายกใหญ่เมื่อคิดถึงเรื่องที่รู้มาว่านางบำเรอคนสวยนั้นรู้จักกับศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างสุริยะได้อย่างไร

"ขวัญชัย!" เขาเรียกลูกน้องมือดีอีกคนให้เข้ามาหา ชายหนุ่มก้มศีรษะรับคำของเจ้านาย

"เรื่องที่ให้ไปสืบ สรุปว่าไงบ้าง!"

"คุณศิรินทราสนิทกับไอ้อาทิตย์มาตั้งแต่เด็กแล้วครับ และดูเหมือนว่าไอ้อาทิตย์จะชอบพอคุณศิรินทราอยู่ไม่น้อย ผมให้คนของเราไปแอบถามลูกน้องของมันว่าไอ้อาทิตย์มันไม่ยกย่องและเป็นห่วงผู้หญิงคนไหนมากเท่าคุณศิรินทราเลยครับนาย!" พอได้ยินอย่างนั้นกวินฑาก็ทำหน้าไม่พอใจขึ้นมา เขากัดฟันแน่นจนเป็นสันอย่างเห็นได้ชัด

"หึ ดี! ป่านนี้มันคงจะคลั่งตายไปแล้วมั้งที่รู้ว่าผู้หญิงที่มันรักต้องตกอยู่ในมือของฉัน!" ขวัญชัยไม่พูดอะไรต่อก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามาเขารับสายด้วยสีหน้าตกใจ

"นายครับ ชัยยภัทรโทรมาบอกว่าปาริณีหนีไปได้!" สีหน้าตกใจของกวินฑาแสดงให้เห็นชัดเจน เขาลุกพรวดอย่างไม่พอใจ

"ดูแลยังไงให้มันหนีไปได้ ไปตามมันกลับมาให้ได้ เข้าใจไหม!" เขาถอนหายใจก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องพักของศิรินทรา สีหน้าโกรธแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

หญิงสาวนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาตัวหรูอย่างเบื่อหน่าย

ปัง! เสียงประตูดังลั่นจนเธอตกใจ ศิรินทราทำตัวไม่ถูกที่เห็นชายหนุ่มโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กวินฑาขบกรามก่อนจะถอนหายใจออกมาเขาต้องไม่บอกเรื่องที่ปาริณีหนีไปให้ศิรินทรารู้

"มี มีอะไรคะ?" เธอถามเสียงสั่น

"ไม่มี! ไปกันได้แล้ว" เขาพูดเสียงเลือดเย็นก่อนจะหันหลังเดินออกมา หญิงสาวทำหน้างงก่อนจะรีบเดินตามชายหนุ่มไปที่นี่มีแต่ป่าแต่เขา ขืนถูกทิ้งอยู่ที่นี่มีหวังตกเป็นอาหารสัตว์ป่าแถวนี้แน่ ๆ

บนรถ

บรรยากาศตอนนี้ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยเกิดขึ้น แต่ดูจาก สีหน้าของกวินฑา หญิงสาวรู้ว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่

"นี่คุณจะไปไหนคะ? ฉันอยากไปเยี่ยมพี่ปาริณี ถ้าคุณจะกรุณาให้ฉันได้พบพี่สาวสักครั้งได้ไหมคะ" หญิงสาวพูดขึ้นมาอย่างอ้อนวอนเขา

"เธออยู่ในฐานะที่จะเรียกร้องได้ด้วยเหรอศิรินทรา!" เธอหน้านิ่งลงก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ แววตาคมดุแอบมองมายังหญิงสาวร่างบาง เธอไม่พูดอะไรต่อเมื่อถูกปฏิเสธ แววตาคมเหยี่ยวดันไปเห็นสร้อยคอของหญิงสาว อันที่จริงก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สนใจมันด้วยซ้ำแต่พอเห็นจี้ก็ไม่พอใจขึ้นมา

'พระอาทิตย์!' เขาพึมพำในใจ เมื่อจี้นั้นเป็นรูปพระอาทิตย์ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาออกว่าใครให้มา มือหนาจู่ ๆ ก็จับหญิงสาวหันมาพร้อมจะกระชากสร้อยออกจากคอเธอ

"จะทำอะไร อย่านะ ปล่อยฉัน! นี่คุณปล่อย!" ศิรินทรายกมือ ขึ้นมาปัดมือเขาออกเพื่อไม่ให้เขาดึงสร้อยเส้นนี้ออกไปจากคอ

"อยู่เฉย ๆ รักมันมากใช่ไหมไอ้สร้อยเส้นนี้ถึงหวงนักหวงหนา" ชายหนุ่มยังคงไม่ลดละความพยายามเมื่อหญิงสาวดิ้นไปมาไม่ยอมอยู่ท่าเดียว

เพี๊ยะ! ปัดไปปัดมาปลายนิ้วเรียวฟาดเข้าหน้าหนาดังฉาก ลูกน้องคนสนิทและคนขับรถต่างพากันตกใจ หญิงสาวตกใจตาโตเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าหันไป กวินฑาหลับตาพร้อมกัดฟันด้วยความโกรธ

"เธอกล้าทำร้ายฉันเหรอฮะ! หวงมากใช่ไหม ได้! เธอได้เสียใจแน่ที่ได้ทำอย่างนี้" ชายหนุ่มยกมือมาปิดกระจกกั้นลงฝั่งคนขับและคนนั่งหลัง สีหน้าตกใจของศิรินทราเผยให้เห็นเมื่อชายหนุ่มกระชากตัวเธอขึ้นมาบนตัก ก่อนจะรวบเอวบางพร้อมกดริมฝีปากหนาประกบปากอวบอิ่มของหญิงสาวอย่างรุนแรง

"อ่อยอัน (ปล่อยฉัน)" เธอพยายามดันตัวเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล แรงของชายหนุ่มนั้นมีมากกว่าเธอหลายเท่า ลิ้นสากควานหาน้ำหวานจากปากหญิงสาวอย่างรุนแรง เขาจูบเธอไม่ยอมปล่อยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวดิ้นเหมือนคนขาดอากาศหายใจ เขาจึงถอนจูบก่อนจะใช้มืออีกข้างกระชากสร้อยออกจากคอ ศิรินทรามองชายหนุ่ม อย่างเสียใจเธอเจ็บทั้งตัวทั้งใจเมื่อถูกเขาทำอย่างนี้

"เลว คุณมันเลวที่สุด!"

"ขอบใจที่ชม รู้ไหมฉันยังเลวได้มากกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า อยากรู้ไหมละว่าฉันจะจัดการพี่สาวเธอยังไงศิรินทรา!"

"ฮึก ฮื่อ ฉันเกลียดคุณ!" เธอร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ เมื่อเห็นเธอร้องไห้เขาก็ยิ่งไม่พอใจ ก่อนจะผลักร่างบางออกจากตักจนเธอล้มไปกองข้างล่าง

"ส่วนไอ้สร้อยไร้ค่าเส้นนี้ทิ้งมันไปดีกว่า!"

"อย่านะฉันขอร้อง" เธอยกมือไหว้เขาเสียงสั่น เมื่อเห็น หญิงสาวทำอย่างนั้นกวินฑาก็เจ็บแปลบขึ้นมา เขามองเธอด้วยหางตา ก่อนจะเปิดกระจกรถพร้อมปาสร้อยเส้นนั้นลงไป

"ไม่นะ! คนเลว ไอ้คนเลว ทำอย่างนี้ทำไม ฉันยังชดใช้ไม่พออีกเหรอ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ฮึกฮื่อออ ทำม่ายยย!"

พรึบ! หญิงสาวร้องโวยวายก่อนจะเป็นลมหมดสติไปชายหนุ่มตกใจพร้อมดึงเธอขึ้นมานั่งบนเบาะก่อนจะเรียกสติเธอ

"ศิรินทรา! ตื่นสิ โธ่เว้ย!" กวินฑาร้องเรียกหญิงสาวด้วยความหงุดหงิดใจที่เธอเป็นลมหมดสติไปเพราะไอ้สร้อยเส้นนั้น ไม่นานนักรถตู้คันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่บ้านหลังใหญ่ของชายหนุ่ม ทั้งลูกน้องและแม่บ้านต่างลงมาต้อนรับต่างพากันตกใจที่เห็นกวินฑาอุ้มร่างไร้สติของศิรินทราลงจากรถ

"ไปหายาดมยาหอมมาสิ!" เขาพูดตะคอกแม่บ้านที่ทำหน้าไม่ถูกก่อนทุกคนจะรีบแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง หญิงชรารีบให้เด็กเตรียมหายาดมยาหอม ก่อนจะตามชายหนุ่มยกไปบนห้องนอนเล็กชั้นสองของบ้าน กวินฑานั่งบนเตียงข้าง ๆ หญิงสาว ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับหน้าผากเธอไปมา แววตาคมนิ่งจ้องมองใบหน้าสีซีดขาวอยู่นานพอสมควร เกลียดเธอสิทำไมกัน ทำไมเขาต้องใจเต้นแรงด้วย

"ผมฝากด้วยนะป้า!" เขารีบถอยออกห่างร่างบางที่นอนไร้สติ ก่อนจะหันไปบอกแม่บ้านคนสนิทด้วยคำพูดเย็นชา หญิงชรามองตามหลังชายหนุ่มอย่างแปลกใจก่อนจะรีบมาดูแลศิรินทรา

อีกด้านของบ้านหลังเล็กแถวชานเมือง

ปาริณีหนีออกมาได้โดยได้รับความช่วยเหลือจากสุริยะ เธอต้องเก็บตัวไม่ออกไปไหนเลย หญิงสาวอึดอัดเล็กน้อยแต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้กวินฑาก็ต้องตามเธอเจออีกแน่ คนอย่างเขากัดไม่ปล่อยอยู่แล้ว ไม่นานเสียงรถเก๋งคันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านปาริณีรีบมองหน้าต่างด้วยความตกใจ พอเห็นว่าเป็นสุริยะเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในบ้านด้วยความไม่พอใจ เขาส่งคนไปช่วยเธอออกมาก็เพราะอยากจะต่อว่าปาริณีที่ปล่อยให้หญิงสาวอันเป็นที่รักถูกจับตัวไปแทน

"เธอทำกับน้องสาวตัวเองได้ยังไงปาริณี ฮะ พี่ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะกล้าทำถึงขนาดนี้"

"พี่อาทิตย์ พี่อย่าเพิ่งมาต่อว่าณีได้ไหม ไม่ใช่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับยัยริน ณีจะไม่เสียใจ แต่ชีวิตณียังเอาตัวเองไม่รอดจะให้ณีไปช่วยน้องยังไง?!"

"ก็ไม่ใช่เพราะเธอเหรอฮะ! ที่ทำอะไรต่ำ ๆ อย่างนั้น แล้วเป็นไงตอนนี้หนีหัวซุกหัวซุน คิดเหรอว่าคนอย่างไอ้กวินฑาจะยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ มันไม่เก็บเธอไว้แน่"

"พี่ต้องช่วยฉันนะ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันไม่รู้ว่านังนั้นจะเป็นน้องสาวของไอ้สารเลวนั้น!" หญิงสาวพูดเสียงสั่น ตอนนี้คงไม่มีใครช่วยเธอได้แล้วจริง ๆ นอกจากเขา

"ครั้งสุดท้ายที่ฉันจะยอมช่วย แต่ที่ฉันช่วยก็เพื่อน้องริน ช่วงนี้อยู่ที่นี่ไปก่อนจะมีคนมาคอยเฝ้า ห้ามติดต่ออะไรกับใครเด็ดขาดเข้าใจไหม?"

"ค่ะ ณีเข้าใจแล้ว" เธอไม่พูดเรื่องที่ศิรินทรามีอะไรกับกวินฑาให้สุริยะได้รับรู้ เพราะถ้าเขารู้มีหวังเรื่องใหญ่กว่านี้แน่

"ฉันจะหาทางช่วยน้องรินออกมาให้ได้! ไม่ว่าต้องบุกน้ำลุยไฟ ฉันก็จะทำ"