ตอนที่ 3 เธอต้องอยู่ชดใช้ให้ฉัน

ตอนที่ 3 เธอต้องอยู่ชดใช้ให้ฉัน

บนเส้นทางที่มีเพียงแต่หมอกหนาปกคลุมจนมองไม่เห็นทาง รอยเท้าเปลือยเปล่าย้ำไปมาเหมือนพยายามหาอะไรสักอย่าง เด็กน้อยวัยแปดขวบร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร เธอร้องหาพ่อกับแม่อันเป็นที่รัก

"แม่ขา พ่อขา ช่วยหนูรินด้วย หนูรินเจ็บเหลือเกิน ฮึกฮื่อออ แม่อยู่ที่ไหนคะ ไม่มีใครช่วยหนูรินเลย" เด็กน้อยร้องไห้ออกมาก่อนจะหกล้มไปกองอยู่กับพื้น หัวเข่าที่กระแทกกับโขดหิน มีเลือดไหลออกมา สองมือบวมตูมจับแผลด้วยมื้อสั่น

"เลือด ฮื่อออ พ่อขาหนูรินเจ็บ"

"หนูริน พี่อยู่นี้ไม่ต้องร้องนะครับ พี่อยู่นี้แล้วคนดีของพี่" เสียงเด็กผู้ชายที่โตกว่าโอบกอดปลอบใจหญิงสาว

"อึกฮื่อออ พี่อาทิตย์ช่วยหนูรินด้วยค่ะ"

"ไม่ต้องร้องนะ พี่จะช่วยหนูรินเอง" เขาพูดออกมาก่อนจะลอยหายไป

"กรี้ดดด ม่ายยย อย่าทิ้งหนูริน พี่อาทิตย์อย่าทิ้งหนูรินไปนะคะ ม่ายยย!"

ศิรินทราสะดุ้งตื่นขึ้นมาร่างกายเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ผุดขึ้นทั่วร่าง เธอหายใจหอบออกมา น้ำตาใส ๆ กลับไหลไม่หยุด สายตาของหญิงสาวมองไปรอบ ๆ ใช่ มันคือความฝัน ความฝันที่เหมือนจริง เธอมองข้าง ๆ พร้อมถอนหายใจออกมาที่ไม่เห็นว่ากวินฑาอยู่ในห้องนี้แล้ว

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นจนทำหญิงสาวรีบกอด ผ้าห่มไว้แน่นเพราะเธอไม่ได้สวมใส่อะไรแม้แต่ชิ้นเดียว สายตาเพ่งจ้องมองไปยังประตูห้องนอนก่อนจะมีแม่บ้านเปิดเข้ามา ป้าอรมองหญิงสาวอย่างใจหายที่เห็นว่าหล่อนมีสภาพอย่างนี้ เนื้อตัวเขียว เป็นจ้ำ ๆ ไปหมด

"อาบน้ำเถอะค่ะ คุณท่านรออยู่"

"ไม่ ฉันไม่ลงไปหาคุณท่านอะไรของป้านั้นหรอกค่ะ"ศิรินทราปฏิเสธเสียงแข็ง

"อย่าดื้อสิคะ เดี๋ยวก็เจ็บตัวอีกหรอก ยังไงคุณก็หนีออกจากที่นี้ไม่พ้น ทำไมไม่ทำตัวดี ๆ เผื่อคุณท่านจะสงสารบ้าง"

"คนอย่างเขาไม่เคยสงสารใครหรอกค่ะ เขาย่ำยีจนฉัน ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว" ศิรินทราพูดออกมาพร้อมน้ำตา ชีวิตเธอมันก็ไม่ต่างจากของไร้ค่าที่เขาจะทำอะไรก็ได้

"อาบน้ำแต่งตัวเถอะค่ะ เชื่อป้านะคะ นี้เสื้อผ้าของคุณ คุณท่านให้คนเตรียมไว้ให้ ถึงอย่างไรการมีชีวิตอยู่ต่อไปมันก็ดีกว่านะคะ คุณไม่คิดถึงพี่สาวเหรอ?" ศิรินทราฟังนิ่ง

'นั้นสิ พี่ปาริณียังอยู่ ยังไงก็ต้องช่วยพี่สาวออกมาให้ได้' หญิงสาวคิดในใจก่อนจะมีแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้ง เธอต้องอยู่เพื่อให้พี่สาวเธอรอด

ไม่นานนักศิรินทราก็แต่งตัวเสร็จ ก่อนลงมาห้องอาหารสายตาของคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะมองเธอนิ่ง พร้อมวางหนังสือพิมพ์ดังลั่น

"ไปสร้างวิมานอยู่รึไงถึงได้ช้าอย่างนี้!" เธอไม่ตอบไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ

"เงียบ! คิดว่าเงียบแล้วมีประโยชน์ก็เงียบไป" ชายหนุ่มตะคอกใส่จนใคร ๆ สะดุ้งขึ้นมา ป้าอรสะกิดหญิงสาว เธอถอนหายใจ ออกมาอย่างเบื่อหน่าย

"ขอโทษค่ะ" เธอเอ่ยออกมาเบา ๆ กวินฑาแทบไม่เชื่อหูที่หญิงสาวขอโทษเขา

"รีบมากินข้าวเพราะเราต้องเดินทาง"

"เรา? จะไปไหนคะ!"

"ไม่ต้องถาม เธอไม่มีหน้าที่ต้องรู้บอกให้ไปก็แค่ไปเท่านั้น" หญิงชราจับแขนเธอมานั่งที่โต๊ะ ก่อนจะให้แม่บ้านมาตักข้าวให้ ศิรินทราพอเห็นอาหารตรงหน้าท้องก็ร้องขึ้นมา เธอไม่ได้ทานอะไรมาเลยแถมหน้าตาอาหารก็น่าทานชะมัด หญิงสาวทานอย่างเงียบ ๆ ทำหน้าเหมือนไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ แต่ใคร ๆ ก็ดูออกว่าเจ้าหล่อนหิวขนาดไหน

สายตาของชายหนุ่มแอบมองมาที่หญิงสาวก่อนจะมองนิ่ง ทำไมกันนะเวลามองหน้าหล่อนแบบนี้หัวใจของเขาถึงได้เต้นแรงมากขึ้น ไม่สิ! เขาไม่ควรรักผู้หญิงคนนี้ ไม่มีทางเด็ดขาด สายตาของกวินฑาเปลี่ยนเป็นดุดันเช่นเคย ด้วยท่าทางที่ชายหนุ่มแสดงมันยิ่งทำให้ศิรินทราไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขา

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ รถตู้คันหรูก็มาจอดรออยู่ที่หน้าบ้านพร้อมลูกน้องนับสิบยืนรอเขาอยู่ มีเพียงศิรินทรา มองอย่างหวั่น ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปไหน

"จะเดินยักท่าอีกนานไหม! เสียเวลาจริง ๆ" เขาบ่นออกมา ทำให้หญิงสาวรีบขึ้นรถไปนั่งข้าง ๆ เขาทันที ก่อนจะมีคนปิดประตูพร้อมลูกน้องบางส่วนไปขึ้นรถอีกคัน ขับตามเขาไป สีหน้าเรียบนิ่งเย็นชาจนไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้เขาแม้แต่น้อย ศิรินทราแอบมองใบหน้าของเขาอยู่นาน เอาจริง ๆ เขาก็ดูหล่อมากนัก ดูท่าจะเป็นพี่เธอหลายปี แต่ไม่น่าใจร้ายเลยความหล่อเหลาถึงหายไปหมด

"อยากกินฉันเหรอ?" จู่ ๆ กวินฑาก็พูดขึ้นมา จนทำให้ หญิงสาวตัวเล็กสะดุ้งขึ้นพร้อมหันหน้าหนี

"เงียบแบบนี้คงจริงสินะ!" เขายังพูดขึ้นมาต่อ

"มะ ไม่ใช่นะคะ!" เธอรีบปฏิเสธขึ้นมายกใหญ่ ชายหนุ่ม หันหน้ามามองก่อนจะยกมุมปากขึ้น พร้อมขมวดคิ้วจนชนเข้าหากัน

"แล้วแอบมองฉันทำไม? หรือคิดวางแผนจะหนีเหรอศิรินทรา แต่ยากหน่อยนะเพราะถ้าเธอทำอย่างนั้นจริง พี่สาวเธอและตัวเธอเองตายแน่!" เขากัดฟันพูดจาข่มขู่หญิงสาวตัวเล็กจนเธอทำหน้า ไปไม่เป็น

"ฉันรู้คะว่ายังไงก็หนีคุณไปไม่พ้นอยู่ดี"

"รู้ก็ดี ว่าง่าย ๆ ทำตัวดี ๆ เผื่อฉันจะสมเพชทำให้พี่สาวเธอตายช้าลง!"

"แต่ฉันก็ยอมคุณทุกอย่างแล้ว ปล่อยพี่ปาริณีไปเถอะ ได้ไหมคะ คุณจะทำอะไรฉัน ฉันไม่ว่าแต่อย่าทำอะไรพี่สาวฉันเลย" เธอพยายามอ้อนวอนชายหนุ่มอีกครั้ง หวังว่าเขาจะเมตตาและสงสารเธอบ้างที่มาทนชดใช้ในสิ่งที่ไม่ได้ก่ออย่างนี้ กวินฑายกมือขึ้นมาบีบคางมนของศิรินทราไว้แน่น ก่อนจะยิ้มออกมา

"ฉันจะเอาเก็บไปคิดนะ ถ้าเธอบริการฉันดีพอ!" เขาพูดจาสองแง่สองง่ามจนศิรินทราทำตัวไม่ถูก

ไม่นานนักรถตู้คันหรูก็มาถึงเขาใหญ่ บริเวณที่แห่งนี้มีแค่ต้นไม้และป่าเขา เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพาเธอมาที่นี่คงไม่ได้เอาเธอมาฆ่าหรอกนะ ศิรินทราเดาไปทั่วจนชายหนุ่มมองพร้อมส่ายหัวที่เห็นเธอสั่นกลัว

"ฉันไม่ได้พาเธอมาฆ่าหรอก ไม่ต้องกลัวขนาดนี้ก็ได้เพราะถ้าเธอจะตายคงเป็นที่เดียว บนเตียง!" คำท้ายเขากระซิบข้างหู หญิงสาว ท่าทางยียวนกวนบาทาของกวินฑาทำเอาเธอไม่พอใจอยู่ไม่นาน

"นี่คุณ!"

"ทำไมอายเหรอ หึ! เคย ๆ กันทั้งนั้น ฉันต้องมาประชุมอยู่ที่นี่สักพัก หวังว่าเธอจะไม่สร้างเรื่องจนทำให้ฉันรำคาญใจนะศิรินทรา เพราะถ้าเธอทำจบไม่สวยแน่!"