ตอนที่ 2 ไร้ค่า2

"ฉันขอร้องปล่อยเราสองพี่น้องไปเถอะนะคะ เรื่องของน้องสาวคุณไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นแบบนี้" เธอพูดอ้อนวอน ชายร่างกำยำตรงหน้า แต่ทว่าคำพูดของศิรินทราเหมือนน้ำมันที่สาดใส่กองไฟในใจของกวินฑา สายตาเย็นชาแข็งกร้าวมองมาที่หญิงสาวพร้อมที่จะกินเลือดกินเนื้อ

"เธอจะบอกว่าสิ่งที่น้องสาวของฉันเจอ มันคือสิ่งที่พี่สาวเธอไม่ได้ตั้งใจเหรอฮะ เธอเอาสมองส่วนไหนคิด! ตาสว่างสักทีว่าโลกใบนี้ มันทุเรศแค่ไหน พี่สาวเธอมันเลวเกินกว่าจะเป็นมนุษย์แล้ว" กวินฑาพูดกระแทกใส่หน้าหญิงสาวด้วยอารมณ์โมโห ตอนนี้ไฟโทสะกำลังเผาไหม้อารมณ์ของเขาจนหมดสิ้น

"แล้วคุณล่ะค่ะ ที่ทำกับฉันเหมือนไม่ใช่คน คุณเองก็เลว ไม่ต่างกัน!" เธอพูดตอกกลับหน้าของชายหนุ่ม เขากัดฟันก่อนจะยกมุมปากขึ้น

"เออ ฉันมันเลว แต่ที่เลวก็เพื่อทำให้เธอรับรู้ว่าการโดนกระทำมันเจ็บปวดขนาดไหน" สิ้นคำพูด ร่างบางของศิรินทราก็ถูกผลักลงบนเตียงคิงไซซ์ หญิงสาวพยายามขยับตัวหนีแต่เขาก็ดึงข้อเท้ากระชากเธอกลับมา

แควก! แควก! เสียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปกคลุมร่างของศิรินทราขาดเป็นชิ้น เนื้อผ้าที่กระทบโดนร่างกายจนทำให้เธอมีรอยแดงเต็มไปหมด เธอเอามือมาปกปิดร่างกายไม่ให้สายตาของเขามองมัน

กวินฑาหายใจเข้าออกอย่างหื่นกระหาย เขาสำรวจร่างกายนั้นอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะปลดอาภรณ์ของตนจนหมดสิ้น

"ฮึก ฮึก ฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะคะ ฮื่อออ" ศิรินทรารู้ว่าสู้เขาไม่ได้ เธอเพียงแต่ร้องไห้อ้อนวอนให้เขาเห็นใจ สายตาดุจพญาเหยี่ยวมองมาที่ศิรินทราก่อนจะเอามือยกขึ้นมาบีบคางมนไว้แน่น

"จำเอาไว้นะ ถ้าไม่อยากให้พี่สาวเธอกลายเป็นศพไร้ญาติ อย่าขัดใจฉัน" เธอฟังคำพูดของเขาด้วยอาการสั่นเทาดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำใส ๆ กวินฑาจับหญิงสาวนอนลงพร้อมซุกไซ้ตามซอกคอระหง เขาเกลียดร่างกายนี้ที่เธอเป็นน้องสาวของผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุให้น้องสาวสุดที่รักของเขาต้องตาย แต่ทำไมร่างกายของเขาถึง โหยหาร่างกายนี้ที่สุด เขาใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้สัมผัสเธอ เขาอยากจะครอบครองหญิงสาวไว้แต่เพียงผู้เดียว

มือหนาจับข้อมือทั้งสองของศิรินทรากดลงแน่น จมูกสูดดมร่างกายของหญิงสาวไปมา เขากระหายร่างกายนี้จนแทบทนไม่ไหว ริมฝีปากร้อนดูดเลียตามตัวเธอไปมาจนรอยแดงเผยให้เห็น ศิรินทราได้แต่ยอมรับทุกอย่างเธอไม่สามารถขัดขืนเขาได้ ร่างกายเธอมันอ่อนแอเกินกว่าจะต้านทานเขา หญิงสาวทำได้เพียงร้องไห้ออกมาเธอเจ็บปวดทุกการสัมผัสจากเขาเหลือเกิน

"ร้องไห้ทำไมฮะ! หึ คิดเหรอว่าน้ำตาของเธอมันจะหยุดฉันได้" เขาคำรามใส่หน้าคนใต้ล่างเมื่อเห็นหญิงสาวสะอื้นร้องไห้ออกมา มันยิ่งทำให้กวินฑาโมโหมากขึ้นที่ได้เห็นแบบนี้

"อยากร้องก็ร้องไป เพราะเธอต้องเจ็บปวดมากกว่านี้อีก ศิรินทรา!" ชายหนุ่มปลดอาภรณ์ของตนพร้อมจับขาเรียวขาวนวลของศิรินทราแยกออกจากกัน หญิงสาวพยายามขยับหนี เมื่อสิ่งที่เห็นมันช่างน่ากลัวอะไรอย่างนี้ ถึงเมื่อคืนเธอจะร่วมเตียงกับเขาแล้วก็ยังหวาดกลัวสิ่งนั้นอยู่

"หึ! ทำเป็นไม่เคยโดน อย่าทำให้ฉันโมโหไปมากกว่านี้เพราะยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นอยู่แล้ว"

"ฮึกฮื่อออ ขอร้องสงสารฉันเถอะค่ะ ฉันยัง เอ่อ ยังเจ็บ อยู่เลย" เธอพูดออกมาเสียงสั่น เธอยังเจ็บไม่หาย ยังจะมาทำระยำกับเธออีกเหรอ

"ใครสนล่ะ?" สิ้นคำพูดกวินฑาจับข้อเท้าของเธอลากกลับมาก่อนจะจับท่อนเนื้อแข็งใหญ่ถูไปถูมา ศิรินทรารับรู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวกำผ้าปูเตียงแน่น

สวบ!

"อึก! เจ็บได้โปรดเอามันออกไป" กวินฑาดันร่างกายความเป็นชายเข้าไปจนมิด เขาพอใจไม่น้อยที่เห็นเธอทรมานดิ้นพล่าน ไปมาเหมือนโดนน้ำร้อนลวก

"อื้มมม เธอนี่แน่นตอดรัดฉันจริง ๆ เลยนะศิรินทรา" เขาแกล้งพูดให้เธอเจ็บใจเล่น ก่อนจะโยนเอวไปมาอย่างเร่งรีบ ไม่สนว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน หญิงสาวได้แต่กำมือแน่นเธอเจ็บ จนจุกพูดอะไรแทบไม่ออก ชายหนุ่มโน้มเข้ามาหาก่อนจะจูบหน้าผากเธอเบา ๆ รอยยิ้มพอใจเผยให้เห็น ก่อนจะเอามืออีกข้างมาบีบคั้นยอดถันไปมา

"ถามจริงเอากับฉันมาหลายครั้งแล้ว รู้รึเปล่าฉันชื่ออะไร?" เขาถามคนใต้ล่าง เธอโกรธเขาไม่น้อยภายในใจมีแต่คำด่า

"ฉันไม่อยากรู้ เพราะยังไงคุณก็ไม่อยู่ในความทรงจำฉัน คนใจร้าย" เธอพูดออกมาอย่างน้อยใจที่ถูกเขาทำเลวทรามขนาดนี้จะให้มาทำความรู้จักกันงั้นรึ ประสาทสิ้นดี

"หึ ปากดีจริง ๆ! แต่ฉันชอบนะ ความอวดดีของเธอ เพราะเวลาเห็นเธอทรมานฉันโคตรสะใจ จำไว้ฉัน กวินฑา เจ้าชีวิตของเธอ!" เขาเร่งจังหวะเร็วขึ้นจนศิรินทราทำหน้าไม่ถูก หล่อนกระสับกระส่ายจนเห็นได้ชัด

ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ! เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นจนหญิงสาวแทบอยากจะเอามืออุดหู

"ฉันจะเสร็จล่ะ มันชะมัด!" เขาพูดพร้อมดูดซอกคอเธอ อีกครั้งก่อนจะเลื่อนริมฝีปากจูบซับไปทั่วร่างกายของเธอ แทบไม่มีที่ว่างให้เกิดรอยใหม่ ทุกตารางนิ้วถูกเขาจับจองเอาไว้หมดแล้ว

"อึก! โอ้ววว ซีดดด เสียวค...ยซิบ!" เขาสบถคำออกมาอย่างไม่สนใจ สีหน้าศิรินทราแตกตื่นเมื่อรับรู้ว่าอะไรอุ่น ๆ แปลก ๆ อยู่ภายในร่างกาย นี่เขาคงไม่ปล่อยในใช่ไหม

"คุณทำบ้าอะไร ทำไมไม่ป้องกัน"

"โทษทีฉันไม่ชอบป้องกัน" เขาตอบพร้อมทำหน้ายียวน ศิรินทราพยายามยันตัวลุกขึ้นเพื่อจะไปล้างสิ่งสกปรก แต่ทว่า มือหนากลับดึงเธอกลับมาพร้อมรวบเอวไว้แน่น

"จะไปไหน? "

"ปล่อยฉันนะ ฉันจะเข้าห้องน้ำ" กวินฑายังคงกอดเธอแน่นจนหญิงสาวเจ็บตัวไปหมด แรงเขาเยอะชะมัด

"ไม่ให้ไป และก็อย่ามาบอกให้ฉันปล่อยอีก เพราะจะไม่มีวันนั้นแน่ แต่ถ้าเธออยากให้ฉันปล่อยก็ได้นะ แต่มันจะเป็นวันตายของนังสารเลวนั่นเอาไหมล่ะ!" เขาขู่จนศิรินทรานิ่งไป สายตามองมาที่เขาอย่างเกลียดชังจนเห็นได้ชัด แต่เขาไม่สนใจว่าเธอจะมองเขายังไง ริมฝีปากยกขึ้นพร้อมสายตาที่จ้องใบหน้าหญิงสาวอย่างชัด ๆ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจริง ๆ แถมอายุยังน้อยกว่าเขาหลายปี ใครจะคิดล่ะว่าคนมีอำนาจอย่างกวินฑาจะมีเมียเด็ก

"นอนซะ อย่าดิ้นให้มันมากไม่งั้นเธอจะไม่ได้นอนแน่" ศิรินทรา ไม่ตอบแต่ก็ไม่ดิ้นออกจากอกเขา เพราะเธอกลัวว่าเขาจะฆ่าพี่สาวเธอจริง ๆ