ตอนที่ 2 ไร้ค่า

ตอนที่ 2 ไร้ค่า

ณ บ้านสุบรรณบวร

บ้านหลังใหญ่ที่ตั้งสง่าโดยมีต้นไม้สูงใหญ่นับหลายสิบต้นรายรอบตัวบ้าน โดยคนภายนอกมองเข้ามาแทบจะไม่เห็นตัวบ้าน แถมรั่วปูนสีขาวที่ก่อสูงยิ่งทำให้เหมือนว่าที่แห่งนี้อยู่คนละโลก ก็ไม่ปาน

เท้าหนาเดินขึ้นมาบนห้องชั้นสองสายตาที่หยุดอยู่ที่ประตูห้องนอนเล็กเมื่อไม่นานมานี้ที่เขาเพิ่งนอนอยู่ กวินฑาถอนหายใจก่อนจะเข้าไปหาคนในห้อง สายตาเเข็งกร้าวมองไปที่ร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่มุมห้อง เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างหวาดกลัว

"ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ! ออกไปนะ!"

"ที่นี่คือบ้านฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้และอีกอย่างเธอมาอยู่ที่นี่ก็แค่เครื่องมือแก้แค้นของฉัน ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อยหรืออยากไปนอนกับลูกน้องของฉัน เหมือนกับสิ่งที่พี่สาวเธอทำไว้กับน้องสาวของฉัน ดีไหมล่ะ ศิรินทรา" เขาพูดพร้อมกัดฟันแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องนั้นเขาเองก็ยิ่งโมโหขึ้นมา ชายหนุ่มก้าวเท้าตรงไปหาคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ก่อนจะใช้แรงกระชากเธอลุกขึ้น ทันทีที่เขาจับตัวเธอ ศิรินทราใช้มือตบตีแขนเขาให้ปล่อย

“โธ่เว้ย!" เขาตะคอกขึ้นที่เธอทำท่ารังเกียจเขา จนทำให้เขาไม่พอใจกับสายตาคู่นี้ที่จ้องมองมา กวินฑาจับตัวศิรินทราเหวี่ยงลงพื้นจนร่างบางอรชรล้มถลาลงไป

"ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาหน่อย! " ลูกน้องที่อยู่หน้าห้องรีบวิ่งเข้ามาในห้อง เขาเห็นสภาพของหญิงสาวที่ล้มอยู่กับพื้นโดยสวมแค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของกวินฑาไว้ก็รีบก้มหน้าไม่กล้าจ้องมองเธอ

"ครับนาย!"

"ไปลากหัวของปาริณีมาให้ได้ และฆ่ามันชะ!"

"ไม่นะ! อย่าทำพี่สาวฉัน ฉันขอโทษ คุณก็ทำร้ายฉันแล้ว ยังไม่พอใจอีกเหรอ ฉันขอร้องอย่าฆ่าพี่ปาริณีเลย ฮึกฮื่อ" ศิรินทรา คลานเข้ามาจับขาเขาแน่นพร้อมอ้อนวอนให้เขาไม่ทำร้ายพี่สาวเธอ

"หึ ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วยศิรินทรา!" เขาปัดมือที่จับขาเขาออกพร้อมเดินออกไป

ปัง! ก่อนจะปิดประตูดังลั่นปล่อยให้เธออยู่ข้างในอย่างอดสู

"จับตาเอาไว้ ถ้าฉันไม่สั่งอย่าให้เธอออกมาเด็ดขาด!" เขาเอ่ยสั่งลูกน้องที่ยื่นก้มหน้าอยู่พร้อมเดินออกไป เขารู้ว่าปาริณี จะหนีออกนอกประเทศเพื่อไปหาอานนท์แฟนของหญิงสาว

"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เปิดประตูไอ้คนใจร้าย ฮึกฮื่อออ เปิดประตู!" ศิรินทราตุบประตูอยู่นานอย่างบ้าคลั่งเมื่อเขาบอกจะฆ่าพี่สาวของเธอ ชีวิตนี้มีเพียงพี่สาวคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ เธอยอมไม่ได้ถ้าปาริณีตายไป

"อะไรนะ! มันจับตัวน้องรินไปเหรอ บัดซ๊บ!" เสียงหนุ่ม หน้าคมพูดเสียงสั่นเมื่อได้ยินที่ลูกน้องรายงาน มือหนาของสุริยะ กำมือแน่นอย่างเจ็บปวดที่รู้ว่าศัตรูตัวฉกาจจับตัวศิรินทราไป เขาและศิรินทรารู้จักกันมาหลายปีจะพูดว่าโตมาด้วยกันก็ว่าได้ในสายตาของเธอคิดกับเขาแค่พี่ชายคนนึง แต่สุริยะไม่ได้คิดแบบนั้น เขาแอบรักแอบเฝ้ามองเธอมานานหลายปี

"มึงกล้าทำแบบนี้ได้ยังไงไอ้กวินฑา!" เขาเอ่ยออกมาพร้อมกัดฟันแน่นจนสันกรามนูนเป็นสัน ชายหนุ่มรีบกดโทรศัพท์ราคาแพงไปหาปาริณีอย่างใจร้อน แต่เธอกลับปิดเครื่องยิ่งทำให้เขาโกรธจัดขึ้น

"ปาริณี! ทำไมต้องทำแบบนี้ ทิ้งให้น้องรินรับกรรมที่เธอก่องั้นเหรอ ฮะ?" เขารู้เรื่องของน้องสาวกวินฑาอย่างดีและก็รู้ว่านี้คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาตามล่าหาปาริณี เพียงแต่ไม่คิดว่าคนอย่างกวินฑาจะจับแพะรับบาปไปแทน เขายิ่งต่อว่าตัวเองยกใหญ่ที่ไม่สามารถช่วยหญิงที่รักได้

"พี่จะทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้รินออกมาจากนรกนั้น!" เขาลั่นวาจาด้วยใจที่แน่วแน่ ครอบครัวของสุริยะทำธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์และยังเป็นหุ้นส่วนกาสิโนชื่อดังของประเทศอีกด้วย จึงทำให้ขัดแข้งขัดขาครอบครัวของกวินฑามานานหลายปี ใคร ๆ ต่างก็รู้ว่าครอบครัวสุบรรณบวรเลือดเย็นขนาดไหน ถ้าใครทำให้เขาเดือดร้อนเขาไม่มีทางปล่อยแน่

ณ สนามบิน

หญิงสาวร่างบางอย่างปาริณีที่ปกปิดหน้าตาทำตัวร้อนรนจนเห็นได้ชัด เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้วเธอไม่รู้ว่าผู้หญิง หน้าด้านคนนั้นคือน้องสาวของเขาจึงได้สั่งคนไปข่มขืน ก่อนจะรู้ ข่าวตามมาว่าผู้หญิงคนนั่นฆ่าตัวตายแล้ว

"คิดว่าจะหนีไปง่าย ๆ เหรอปาริณี" เสียงลูกน้องคนสนิทของกวินฑา พร้อมคนอีกห้าหกคนเดินมาขวางทางหญิงสาวไว้เธอทำหน้าตกใจก่อนจะพยายามมองหาทางหนี แต่ไม่ทันได้ก้าวเท้า ชัยยภัทรก็เอาผ้ามาปิดจมูกของปาริณี หญิงสาวดิ้นขัดขืนแต่ก็พ่ายแพ้ แก่พิษยานอนหลับ ชายหนุ่มร่างกำยำมองดูซ้ายขวาโชคดีที่ตรงนี้ ลับตาคนเพราะปาริณีมาแอบไม่ให้ใครเห็นแต่ก็ไม่พ้นสายตาของชัยยภัทร ลูกน้องมือหนึ่งของสุบรรณบวร

อีกด้านของห้องนอนชั้นสองของบ้านหลังใหญ่ ศิรินทรานั่งกอดเข่าพร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอจนหนทางที่จะช่วยพี่สาวสุดที่รักของเธอแล้ว แค่ตัวเธอเองก็ยังเอาตัวไม่รอด

ปัง! เสียงเปิดประตูแรงจนบานประตูไปกระทบกับกำแพง สายตาของเธอมองคนที่เดินเข้ามาอย่างหวาดกลัว กวินฑาก้าวเท้าพุ่งตรงมาที่ร่างของหญิงสาวก่อนจะกระชากไหล่มนให้ลุกขึ้น

"ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" เธอร้องบอกให้เขาปล่อยก่อนจะเอามือน้อย ๆ ผลักอกใหญ่ที่พยายามจะดันเข้ามาหาร่างบาง

"หึ! อย่าทำเป็นเก่งให้มากนักศิรินทรา เธอรู้อะไรไหมพี่สาวของเธออยู่ในมือของฉันแล้ว เธอไม่อยากรู้เหรอว่าต่อไปฉันจะจัดการอีนังนั้นยังไง" พอเธอได้ยินที่เขาบอกแววตาก็โตขึ้นอย่างตกใจ เธอกัดริมฝีปากตัวเองอย่างเจ็บปวดหัวใจที่รู้ว่าพี่สาวถูกเขาจับได้แล้ว

"หึ เงียบเหรอ? เงียบทำไมฉันรู้ว่าในใจเธอด่าฉันอยู่!"