ตอนที่ 5 เมื่อฉันต้องการ3

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ! เสียงจูบดูดดื่มเต้าคู่งามอย่างรุนแรง

"บอกฉันสิว่าเธอยังจะรักมันอีกศิรินทรา!" เขาตะคอกใส่หน้าคนใต้ร่าง ใบหน้าเปื้อนน้ำตาไม่พูดอะไรออกมานอกจากความเสียใจที่บ่งบอกให้เห็น เสียงหัวเราะในลำคอของชายหนุ่มดังขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าเธอเสียใจ

"อ๊ะ อย่านะฉันขอร้อง!" เมื่อความเงียบของเธอ มันทำให้เขาไม่พอใจจึงขยับนิ้วเข้าสู่ร่างกายของหล่อนจนเธอสะดุ้งขึ้นมา

"ก็ร้องดัง ๆ สิฉันชอบ!" เขายังพูดจาเสียงเข้มใส่เธอ ก่อนจะขยับนิ้วเร็ว ๆ ร่างกายสั่นไหวกระสับกระส่ายของศิรินทราทำเอา คนตัวใหญ่พอใจไม่น้อย ร่างกายของหญิงสาวเหมือนเป็นไปตามธรรมชาติที่ไม่อาจฝืนได้ รอยยิ้มของผู้ชนะเผยให้เห็น

"อะไรกันแค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอศิรินทรา!" กวินฑา ถอนนิ้วออกก่อนจะมองดูน้ำลื่นสีใสของหญิงสาวอย่างพอใจ เขาขยับกายลุกขึ้นก่อนจะจับเรียวขางามแยกออกพร้อมจับแก่นกายที่โด่งชูชันถูไปถูมาพร้อมดันมันเขาไปสุดลำ ไม่ว่าจะครั้งไหน หญิงสาวก็ยังเจ็บไม่เคยเปลี่ยน สีหน้าคิ้วขมวดหลับตาปี๋พร้อมเนื้อตัวที่ยังสั่นไหวอยู่ ก่อนร่างบางจะขยับโยกไปตามแรงกระแทกของชายหนุ่ม

"อ๊ะ ฉันเจ็บพอก่อน พอก่อนได้ไหม?" เธอร้องอ้อนวอนขอให้เขาหยุดการกระทำ แต่เขากลับไม่ฟังพร้อมเร่งจังหวะให้เร็วแรงกว่าเดิม

"ไม่!" น้ำเสียงตะคอกกลับอย่างไม่พอใจ

"เธอต้องทน เธอไม่มีสิทธิ์มาห้ามไม่ว่าฉันจะทำอะไรเพราะเธอเป็นของฉัน ได้ยินไหม ไม่ใช่ไอ้สุริยะนั้นแต่เป็นฉันที่เป็นเจ้าชีวิตเธอ!"

ผ่านไปหลายนาที

หลังจากจบศึกรักที่เขาดูเหมือนจะมีความสุขอยู่คนเดียว กวินฑาตักตวงความหอมหวานจากร่างกายหญิงสาวอย่างเต็มพิกัด ร่างบางนอนเปลือยกายหันหลังให้แก่เขาพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเสียใจ ตามร่างกายเธอมีแต่ของตราบาปที่เขานั้นได้กระทำไว้ เมื่อเห็นคนตัวเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นกวินฑาก็ถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจมากนักเพราะทุกทีผู้หญิงทุกคนต่างมีความสุขเวลาได้ขึ้นเตียงกับเขา แต่นี้อะไรกัน ทุกครั้งเลยจริง ๆ ที่หญิงสาวมักจะ จบลงด้วยน้ำตาทุกครั้ง

'พี่อาทิตย์ รินสกปรก รินคงไม่กล้ากลับสู้หน้าพี่ได้อีกแล้ว' ศิรินิทรานึกถึงใบหน้าสุริยะด้วยหัวใจที่บอบช้ำ มือหนาของกวินฑา จู่ ๆ ก็ยกขึ้นมาก่ายตัวของหญิงสาวที่นอนร้องไห้อยู่ ก่อนที่เขาจะจับไหล่มนให้หันเข้าหาตน แววตาคมดุจ้องมองเจ้าของหยาดน้ำตาด้วยความไม่พอใจ

"จะร้องไห้อีกนานไหม เพราะเธอ ฉันถึงไม่ได้หลับไม่ได้นอน!" เขาบ่นออกมาเพราะเสียงสะอึกสะอื้นของคนตัวเล็กทำเอาเขานอนไม่หลับ

"คุณก็ออกไปนอนห้องอื่นสิ!"

"ยังไม่เข็ดใช่ไหม อยากโดนอีกรึไง!" เมื่อเห็นคนตรงหน้า ยังปากดีไม่เลิกเขาก็พร้อมจะลงโทษเธออีกครั้ง

"อย่านะ พอแล้ว" น้ำเสียงอ่อนโยนลงของศิรินทราทำเอาชายหนุ่มชะงักเมื่อจะก้มลงมาจูบเธอ

"ฮึ งั้นก็อย่ามาทำเป็นอวดดีกับฉัน จะเงียบไหม ถ้าไม่เงียบอย่าหาว่าไม่เตือน!" เขายังดุเธอต่อ คนตัวเล็กถึงกับต้องรีบเช็ดน้ำตาออก

"นอนได้แล้ว!" ครั้งนี้เธอว่านอนสอนง่ายจนทำให้คนตัวโตอย่างกวินฑาพอใจเป็นอย่างมาก

ในคืนมืดมิดยามราตรีที่แห่งนี้กลับไม่ได้เงียบสงบอย่างที่เป็นเพราะมีเสียงเกลียวคลื่นถูกซัดเข้าหาชายฝั่งทะเลจนทำให้เกิดเสียงตลอดเวลา ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งลุกขึ้นมายืนอยู่หน้าระเบียงห้องนอนพร้อมในมือที่ถือบุหรี่ไว้ พอเห็นว่าศิรินทราหลับ เขาจึงออกมาสูดอากาศภายนอก จู่ ๆ ในคืนนี้หัวใจของเขากลับรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาอาจเป็นเพราะนาน ๆ ทีมาที่แห่งนี้ที่ ๆ มีความ ทรงจำของน้องสาวสุดที่รักของเขาอยู่ทั่วไปหมด

'การ พี่คิดถึงเธอมากเลยนะ คนพวกนั้นที่ทำอะไรไว้กับเธอ พี่จะไม่มีวันปล่อยมันไป ไอ้สวะพวกนั้นรวมถึงนังสารเลวนั้นด้วย ต่อให้พี่ต้องติดคุกพี่ก็จะฆ่ามัน!'

"คุณพ่อขา คุณแม่ขา รินหนาว ฮึกฮือออ คุณแม่อยู่ไหนคะ เมื่อไหร่จะมารับริน รินคิดถึง!" เสียงละเมอของคนตัวเล็กทำให้กวินฑาเขี่ยบุหรี่ทิ้งก่อนจะเดินเข้ามาดูหญิงสาวดึงผ้าห่มแน่นอาจจะเป็นประตูทางระเบียงที่เปิดอยู่ทำให้หญิงสาวหนาวเย็นขึ้นมา กวินฑามองหาต้นเหตุก่อนจะรีบไปปิดมัน แต่ทว่าหญิงสาวยังคงละเมอบ่นหนาวออกมาไม่ขาดปาก ชายหนุ่มจึงจำใจไปหยิบชุดเก่าของการริตา ผู้เป็นน้องสาวมาสวมใส่ให้กับหล่อน สายตาคมเข้ม จ้องมองตามร่างกายที่เกิดมาจากกระทำของตัวเขาเอง ทำให้ชายหนุ่มสะอึกนิ่งไปเขารุนแรงกับเธอเกินไปจริง ๆ ไม่รู้ทำไมพอมองใบหน้าขาวซีดนี้ความรู้สึกผิดจึงปะทุเข้ามาสู่กลางใจของเขามากขึ้น มือหนาอดไม่ได้ที่จะไปหายาหม่องมาทาตามรอยแดงรอยเขียวบนเนื้อตัวของหญิงสาว

เช้าวันต่อมา

ผ้าม่านสีครามปลิวพลิ้วตามแรงลมแสงยามเช้าอ่อน ๆถูกสาดส่องเข้ามากระทบร่างงามอรชรของศิรินทราที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคิงไซซ์ถัดไปก็มีร่างหนาที่กำลังกอดรัดเธอแน่นอยู่อย่างนั้น เมื่อรู้สึกร่างกายไม่เป็นอิสระ เปลือกตาหนาจึงค่อย ๆ ลืมตาพร้อม สีหน้าตกใจที่เห็นชายหนุ่มกอดตัวเองแน่น เธอพยายามจะขยับกายออกห่างแต่มือหนายังคงไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระง่าย ๆ เสียง ถอนหายใจดังเฮือกของคนตัวเล็กทำเอากวินฑารู้สึกตัวก่อนจะมองหน้าของหญิงสาวที่ทำให้เขาตื่น

"ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันเจ็บ!" เธอร้องบอกพร้อมจะขยับตัวหนี

"ไม่ปล่อย เธอจะทำไมฉันฮึ?" เขายังพูดจากวนเธอแต่เช้า ใบหน้างอเผยให้เห็น ใช่ ที่เธอทำอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด กวินฑาหัวเราะในลำคอก่อนจะโน้มหน้ามากระซิบข้างหูของหญิงสาว

"ถ้าอยากให้ฉันปล่อย ก็หอมแก้มฉันสิ!" เขาพูดเสียงแหบซ่านทำเอาคนฟังถึงกับขนหัวลุกขึ้น

"ไม่ ฉันไม่ยอมทำตามที่คุณบอกหรอก อุ๊บ!" เธอยังพูดไม่จบริมฝีปากหนาหยักได้รูปก็ก้มลงมาฉกฉวยความหวานจากปากเธออีกครั้งแต่ทว่าในครั้งนี้มันไม่ได้กระแทกแดกดันเหมือนครั้งก่อน ๆ เขาอ่อนโยนลงบรรจงสัมผัสลิ้มรสความหวานจากโพรงปากของเธอ การกระทำของชายหนุ่มทำให้ศิรินทราอ่อนระทวยลงเธออยาก ผลักไสแต่ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรง รอยยิ้มของชายหนุ่มร่างกายกำยำเผยออกมาก่อนจะถอนจูบอย่างช้า ๆ

“ไหนบอกไม่ยอมไง แต่เมื่อกี้เห็นอยู่ว่าเธอตอบรับฉันได้ดี”

“คนเจ้าเล่ห์ออกไปนะ” เธอหน้าแดงก่ำอย่างโกรธ ๆ ทำไมเธอต้านทานผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ต้องเป็นรองเขาเสมอ

“นี่กล้าว่าฉันเหรอ? ชักเก่งเกินไปแล้วนะริน!” หญิงสาว นิ่งไปเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อเล่นเธอ

“อย่าเรียกฉันเหมือนว่าเราสนิทกันเลยค่ะ ฉันไม่ชอบคุณรู้ตัวไหมว่าสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่มันผิด คุณปล่อยฉันไปได้ไหมคะคุณกวินฑา ถ้าพี่สาวฉันผิด คุณก็ให้กฎหมายจัดการสิคะ ไม่ใช่มาลงที่ฉันแบบนี้ ฉันก็มีหัวใจนะไม่ใช่ก้อนหินที่จะไม่รู้สึกอะไรเลย” สายตาคมนิ่งจ้องมองใบหน้าสวยก่อนจะชักสีหน้าออกมา

“ชีวิตแลกด้วยชีวิตศิรินทรา ฉันสูญเสีย พวกเธอก็ต้องสูญเสียไม่ต่างกัน”

“งั้นก็ฆ่าฉันเลยสิคุณจะได้พอใจ ในเมื่อชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต!” น้ำเสียงสั่นเครือพูดออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

“หึ! ชีวิตแลกด้วยชีวิตที่ฉันหมายถึงคืออีกคนตายต้องมีอีกคนเกิด”

“นี่คุณ!” ศิรินทรามองนัยน์ตาคมเข้มอย่างไม่พอใจ เธอรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไรแต่จะให้เธอมีลูกกับผู้ชายที่ไม่ได้รักกัน เธอไม่มีทางเด็ดขาดลูกของเธอต้องเกิดมากับผู้ชายที่เธอรัก และที่สำคัญต้องเกิดจากความรักไม่ใช่ความแค้น

“ฉันพูดจริงศิรินทรา ถ้าเธออยากชดใช้ก็มีลูกกับฉัน!”

“ไม่มีทางฉันเกลียดคุณ คนใจร้าย ฉันจะไม่มีวันมีลูกกับคุณเด็ดขาด!”

“หึ! ไม่มีวันอย่างนั้นเหรอได้ งั้นเรามาลองดูกันว่าเธอจะห้ามฉันได้ไหมศิรินทรา!”