บทที่ 3 มารยาหญิง

บทที่ 3 มารยาหญิง

ลินลดานั่งเงียบมาจนถึงสถานที่ไม่คุ้นเคย ไม่รู้ว่าเขาพามาที่ไหน เพราะไม่เคยออกงานหรือตามติดชีวิตของพันไมล์มาก่อน และที่กล้าพาเธอมาทำงานด้วยแบบนี้เขาไม่อายเหรอ?

ลินลดาได้แต่ตั้งคำถามในใจตนเองเงียบ ๆ ดวงตาพราวด้วยม่านน้ำตาบาง ๆ จดจ้องร่างสูงที่เดินนำหน้าเธอไปหลายก้าว

"อ๊ะ!" ทุกคนหยุดเดิน พร้อมใจกันหันกลับมามองเจ้าของเสียงร้องอุทานเมื่อครู่ พันไมล์เลิกคิ้วข้างซ้ายมองลินลดาที่นั่งอยู่บนพื้น "ขอโทษค่ะ ลินซุ่มซ่ามเอง" เธอเลือกที่จะขอโทษก่อนทั้งที่มันเป็นอุบัติเหตุเล็ก ๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด พอลุกขึ้นได้ทุกคนก็เดินต่อแต่เมื่อครู่ข้อเท้าเธอน่าจะพลิก จึงก้าวเดินได้ช้าลงแต่ก็ฝืนสาวเท้าเดินตามให้ทันจนข้อเท้ารู้สึกปวดขึ้นมาแต่ไม่ได้ปวดมากจนทนไม่ไหวซะทีเดียว

"รออยู่ตรงนี้" พันไมล์เอ่ยบอกคนตัวเล็กเสียงทุ้มต่ำ แล้วเดินออกไปกับลูกน้อง ทิ้งลินลดาไว้หน้าลอบบี้คนเดียว เธอจึงเดินกะเผลกไปนั่งลงบนโซฟารับแขก พนักงานเห็นก็เดินเข้ามาถามเธอเผื่อช่วยอะไรได้

"ต้องการให้ช่วยเหลืออะไรไหมคะ"

"เอ่อ…พอจะมีครีมนวดคลายกล้ามเนื้อไหมคะ หรือว่ายาลดปวดก็ได้"

"มีค่ะ เดี๋ยวดิฉันให้พนักงานนำมาให้คุณผู้หญิงนะคะ"

"ขอบคุณมากค่ะ" ระหว่างที่รอพนักงานนำครีมนวดคลายกล้ามเนื้อมาให้เธอก็นวดคลึงข้อเท้าเบาๆ ไปก่อน สายตาสอดส่องว่าพันไมล์จะออกมาตอนไหน

จากหนึ่งชั่วโมงเป็นสองชั่วโมงที่ลินลดานั่งรอมาเฟียหนุ่มอยู่ด้านนอก จากที่ไม่ปวดข้อเท้ามากตอนนี้มันเริ่มบวมแถมยังปวดจนเธอวางเท้าลงบนพื้นไม่ได้

"นานจัง" หญิงสาวกัดริมฝีปากและชะเง้อมองทางที่พันไมล์กับลูกน้องเดินเข้าไป พนักงานนำน้ำหวานมาเสิร์ฟเป็นแก้วที่สามพร้อมกับน้ำเปล่าสองขวด "ขอบคุณนะคะ"

"คุณผู้หญิงรอใครอยู่หรือเปล่าคะ หรือว่าต้องการให้เราเรียกรถแท็กซี่ให้ คุณผู้หญิงแจ้งได้ตลอดเลยนะคะ"

"พอดีว่ารอคนรู้จักอยู่น่ะค่ะ" ไม่ทันที่พนักงานสาวตอบกลับกลุ่มชายชุดสูทสีดำก็เดินออกมา แต่ไม่ใช่คนของพันไมล์ ลินลดามองตามคนกลุ่มนั้นแล้วหันไปมองคนที่เดินออกมาอีก คราวนี้เป็นพันไมล์กับลูกน้องของเขา

ลินลดารีบลุกขึ้นยืนเมื่อชายหนุ่มเดินมาถึง

"ข้อเท้าคุณลินไปโดนอะไรมาครับ" ศิวะมือขวาคนสนิทพันไมล์ทักท้วงขึ้นด้วยสีหน้าตกใจที่เห็นข้อเท้าลินลดาบวมเป่งแบบนั้น

"ข้อเท้าลินน่าจะพลิกตอนที่ล้มน่ะค่ะ"

"เดินไหวไหมครับ" ศิวะทำท่าจะเข้าไปพยุงตัวลินลดาแต่ถูกเจ้านายตวัดสายตามอง

"มารยา"

"…"! คนตัวเล็กยืนตัวลีบและอึ้งกับคำพูดแดกดันนั้น เธอไม่อยากทำตัวเป็นภาระใคร "กลับหรือยังคะ" ลินลดาเอ่ยถามเสียงเบา

"กลับ!" สิ้นเสียงพันไมล์ทุกคนก็เดินออกไปแต่ศิวะไม่เดินตามเจ้านาย เขาเดินข้าง ๆ ลินลดาเพื่อคอยช่วยเหลือเธอ จนมาถึงรถ

หมับ!

"อย่ามาทำตัวอ่อนแอเรียกความสงสารกับฉัน!"

"ลินเจ็บ"

"มารยาหญิงมันตกทอดมาถึงลูกเลยเหรอ"

"ไม่ได้มารยานะคะ ลินเจ็บจริงๆ" เขาก็ไม่ได้ตาบอด และเธอคงไม่แกล้งเจ็บแกล้งอ่อนแอให้ด่าถูกฟรี ๆ แบบนี้หรอก ร่างกายมันไม่ไหวจริง ๆ

"ผมว่าคุณลิน…"

"ถ้ามึงไม่หยุดพล่ามกูจะทำให้มึงพูดไม่ได้อีก!" เสียงประกาศิตดังกึงก้อง ลินลดาก้มหน้างุด

"เดินต่อเถอะค่ะ ลินโอเคมาก" ฝืนยิ้มทั้งที่น้ำตาตกใน เธอทนเดินมาจนถึงรถยนต์ที่มาจอดรอรับอยู่หน้าโรงแรม ลินลดายืนมองพันไมล์ที่เข้าไปนั่งก่อน และหันไปมองรถอีกคันหนึ่งที่ลูกน้องเขานั่ง หญิงสาวตัดสินใจเดินไปขึ้นรถคันที่สอง

"แม่งเอ๊ย!" มาเฟียหนุ่มสบถคำหยาบอย่างหัวเสีย มองลินลดาผ่านกระจกมองหลังด้วยสายตาราวโรจน์ด้วยความโกรธ

"ให้ผมไปส่งที่ไหนดีครับ" มือขวาคนสนิทถามเสียงเรียบ

"คอนโด"

"ครับนาย แล้วให้ผมพาคุณละ…"

"จะพาไปไหนก็ไปไกล ๆ กู ผู้หญิงแพศยา!"

"…ครับนาย"

ลินลดาปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มเงียบ ๆ ไม่ให้ลูกน้องพันไมล์ได้ยินหรือเห็นว่ากำลังร้องไห้อยู่ เธอมองออกไปนอกรถอย่างเหม่อลอยจนมาถึงบ้าน

"ลิน" บุญนิศาตกใจจนหน้าถอดสีที่เห็นลูกสาวเดินกะเผลกเข้ามาในบ้านโดยมีลูกน้องสองคนช่วยพยุงตัวเข้ามาอีกทีหนึ่ง นางรีบปรี่เข้าไปหาลูกแล้วพาลินลดาไปนั่งพักที่ห้องนั่งเล่น "เท้าไปโดนอะไรมาลูก ทำไมบวมเขียวขนาดนี้คะ" หัวใจผู้เป็นแม่คิดไปอย่างอื่นไม่ได่เลยนอกจากฝีมือพันไมล์

"ลินข้อเท้าพลิกค่ะ น่าจะตอนที่รีบเดินตามพี่พันไมล์"

"ลินไปไหนกับคุณพันไมล์มาเหรอลูก"

"ไปทำธุระค่ะ พี่พันไมล์ไม่ได้ทำหรอก ลินซุ่มซ่ามเอง"

"โธ่ลูก"

บุญนิศารู้ดีว่าพันไมล์เกลียดเธอเข้าไส้และละลานเธอกับลูกมาโดยตลอด เขาไม่เคยลงไม้ลงมือกับเธอและลินลดา มีเพียงพ่นคำพูดเหน็บแนมและแสดงจุดยืนชัดเจนว่าเกลียด

"แม่นึกว่าลินไปทำอะไรให้คุณเขาโกรธอีก" บุญนิศาถอนหายใจออกด้วยความหนักใจ

"สำหรับเขาแค่ลินอยู่เฉย ๆ ก็ผิดแล้วค่ะ หายใจยังผิดเลย" ผู้เป็นแม่ทำได้เพียงสวมกอดลูกสาว "แม่ไม่ต้องเป็นห่วงลินนะคะ ลินดูแลตัวเองได้"

"ลิน...อดทนหน่อยนะลูก แม่จะขอคุณท่านย้ายกลับบ้านเกิดเรา"

"แต่คุณท่านคงไม่ให้แม่ไปไหน"

"อย่างน้องก็ให้ลินได้ออกไปจากจุดนี้ก็ยัง"

"ค่ะ" ลินลดาสวมกอดแม่ก่อนจะขึ้นไปพักผ่อนชั้นสอง ระหว่างที่เธออาบน้ำอยู่นั้นโทรศัพท์ก็มีสายเข้าเกือบสิบสายซึ่งเป็นสายจากลูกน้องพันไมล์ที่โทร. บอกให้ลินลดาไปพบพันไมล์ตอนนี้ แต่พอเธอออกมาจากห้องน้ำก็เดินไปกินยาแก้ปวดและยาคลายกล้ามเนื้อแล้วเข้านอนทันที ไม่ได้ดูโทรศัพท์ด้วยซ้ำ

"แม่งเอ๊ย!!"

กำปั้นหนักๆ กระแทกลงบนโต๊ะทำงานจนข้าวของบางอย่างหล่นลงจากโต๊ะ

"กล้าลองดีกับฉันงั้นเหรอลินลดา!!"